Kazimierz Funk (1884-1967) - biochemik polski, pracujący głównie w USA, twórca pojęcia "witaminy" (1912) i hipotezy o niedoborze witamin jako przyczynie chorób: beri-beri, szkorbutu (gnilec), pelagry, krzywicy. Podjęte przez Funka próby wyodrębnienia witamin nie zostały uwieńczone sukcesem. Funk prowadził także prace nad hormonami płciowymi i chorobami nowotworowymi. Wyizolował kwas nikotynowy.
Broniewski Witold (1880-1939), metaloznawca, metalurg. Studiował matematykę, elektrotechnikę, fizykę i chemię, uczeń m.in. M. Skłodowskiej-Curie na Uniwersytecie Paryskim (1908-1911). W latach 1914-19 wykładowca metalografii na Uniwersytecie Paryskim, od 1919 do 1920 profesor Politechniki Lwowskiej, w okresie 1920-1939 profesor Politechniki Warszawskiej. W 1919 żołnierz Armii Polskiej we Francji (Armii Hallera), z którą przybył z Francji do Polski. Prowadził badania w zakresie metalografii i fizykochemii metali, a także obróbki plastycznej i cieplnej. Pionier polskich badań nad zjawiskiem pełzania metali.
Kemula Wiktor (1902-1985) - chemik. Profesor uniwersytetu we Lwowie (1936-1941), kierownik katedry chemii nieorganicznej UW (1945-1968), kierownik Zakładu Fizykochemicznych Metod Analitycznych w Instytucie Chemii Fizycznej PAN w Warszawie (1952-1972). Członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1945) i jego prezes po reaktywowaniu Towarzystwa (1981-1985).
Kazimierz Funk (1884-1967) - biochemik polski, pracujący głównie w USA, twórca pojęcia "witaminy" (1912) i hipotezy o niedoborze witamin jako przyczynie chorób: beri-beri, szkorbutu (gnilec), pelagry, krzywicy.
Podjęte przez Funka próby wyodrębnienia witamin nie zostały uwieńczone sukcesem. Funk prowadził także prace nad hormonami płciowymi i chorobami nowotworowymi. Wyizolował kwas nikotynowy.
Broniewski Witold (1880-1939), metaloznawca, metalurg. Studiował matematykę, elektrotechnikę, fizykę i chemię, uczeń m.in. M. Skłodowskiej-Curie na Uniwersytecie Paryskim (1908-1911). W latach 1914-19 wykładowca metalografii na Uniwersytecie Paryskim, od 1919 do 1920 profesor Politechniki Lwowskiej, w okresie 1920-1939 profesor Politechniki Warszawskiej. W 1919 żołnierz Armii Polskiej we Francji (Armii Hallera), z którą przybył z Francji do Polski.
Prowadził badania w zakresie metalografii i fizykochemii metali, a także obróbki plastycznej i cieplnej. Pionier polskich badań nad zjawiskiem pełzania metali.
Kemula Wiktor (1902-1985) - chemik. Profesor uniwersytetu we Lwowie (1936-1941), kierownik katedry chemii nieorganicznej UW (1945-1968), kierownik Zakładu Fizykochemicznych Metod Analitycznych w Instytucie Chemii Fizycznej PAN w Warszawie (1952-1972). Członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1945) i jego prezes po reaktywowaniu Towarzystwa (1981-1985).