Question

Opisz najobrzerniej święto nmiotów lub święto Tygodni

Answer 1

Według Biblii Szawuot jest jednym z trzech świąt pielgrzymich, obok Pesach i Sukkot, w czasie którego Żydzi pielgrzymowali do Jeruzalem by składać w Świątyni ofiary z plonów. Biblia nazywa Szawuot także Hag ha-kacir czyli Świętem Żniw, gdyż przypada w żniwo pszenicy i jest z nim związane.

Święto Szawuot, przypadające na 6-7 Siwan w kalendarzu żydowskim, przyjmuje różne nazwy zarówno w Biblii jak i wedle tradycji:

* Hag ha-szawuot (szawua- tydzień, szawuot: liczba mnoga od szawua; Hag haszawuot: Święto Tygodni- Wyjścia 34:22)
*Hag ha-bikkurim (bekor- dosł.: pierworodny; Hag habikurim: Święto pierwocin/pierwszych plonów/owoców- Liczb 28:26)
*Hag ha-kacir (kacir: żniwa; Hag hakacir: Święto Żniw- Wyjścia 23:16)
*Hag/Zman Matan Torateinu (Święto/Czas Nadania/Objawienia nam Tory, nazwa według tradycji)
*Pięćdziesiątnica (nazwa według tradycji greckiej)
*Zielone Świątki (nazwa według tradycji chrześcijańskiej)

Żydzi o Święcie Szawuot myślą już w czasie Pesach, gdyż właśnie drugiego dnia Pesach rozpoczyna się sefirat omer- odliczanie 7 tygodni lub 49 dni do Święta Tygodni. Stąd też pochodzi nazwa Święta: Szawuot znaczy dosłownie Tygodnie. Znana jest też jego grecka nazwa Pentacost (Pięćdziesiątnica), która nawiązuje do faktu, że Szawuot jest zwieńczeniem 7 tygodni odliczeń, przypada dokładnie na 50 dzień. W dawnych czasach gdy miesiące między Pesach a Szawuot zmieniały się pod względem liczby dni, Szawuot przypadało bądź 5 bądź 6 Siwan. Po wprowadzeniu kalendarza stałego, przyjmuje się że datę 6 siwan. W Izraelu jest to święto jednodniowe, w diasporze synagogi ortodoksyjne świętują dwa dni, a reformowane jeden dzień. W Szawuot obowiązuje zakaz pracy (szabat).

Według Biblii Szawuot jest jednym z trzech świąt pielgrzymich, obok Pesach i Sukkot, w czasie którego Żydzi pielgrzymowali do Jeruzalem by składać w Świątyni ofiary z plonów. Biblia nazywa Szawuot także Hag ha-kacir czyli Świętem Żniw, gdyż przypada w żniwo pszenicy i jest z nim związane. Pesach również jest świętem żniw, związanym jednak z innym rodzajem zboża: jęczmieniem, który dojrzewa wcześniej. Czas między Pesach a Szawuot można określić jako: od żniwa jęczmienia do żniwa pszenicy. Za czasów istnienia Świątyni każdy Żyd był zobowiązany w Szawuot ofiarować do rąk kapłana pierwociny plonów dwojakiej postaci: pierwsze owoce, oraz w postaci dwóch bochenków chleba (lechem tnufa- dosł.: chleby kołysania), upieczonych na zakwasie z dwóch dziesiątych efy świeżej mąki pszenicznej (Kapł 23:17) Stąd Szawuot jest nazywane Hag Ha-bikkurim - Świętem pierwocin (zob. Powt. Prawa 26:1-11) Gdy Żyd przynosił pierwociny, wypowiadał dwa teksty. Jeden z nich potwierdzał wypełnienie obietnicy Boga odnośnie ziemi obiecanej, a drugi przypominał o wyzwoleniu z Egiptu (Powt. Pr 26:1-11)

Składano również inne ofiary:

"Razem z tymi chlebami złożycie na ofiarę całopalenia dla Jahwe siedem baranków nie mających więcej niż rok, wolnych od wszelkiej skazy, jednego młodego cielca i dwa duże barany, a do tego jeszcze zwykłe ofiary, pokarmową oraz płynną. Będzie to ofiara spalona na ogniu jako woń miła dla Jahwe. Złożycie również jednego kozła na ofiarę przebłagania za grzechy i dwa baranki, nie mające więcej niż jeden rok, jako ofiarę pojednania. Kapłan dokona obrzędu kołysania przed Jahwe ofiarami razem z chlebami pierwocin i z dwoma barankami. Zostaną złożone w ofierze dla Jahwe, mięso zaś z nich będzie należeć do kapłana. Na ten dzień ogłosicie święto, zwołacie święte zgromadzenie i powstrzymacie się tego dnia od wszelkich prac służebnych. Jest to prawo dane na wieki wszystkim waszym potomkom, gdziekolwiek by mieszkali. (Kapł 23:18-21)

W okresie diaspory rolniczy motyw święta nieco się zatracił, w wielu miejscach rok rolniczy wygląda zupełnie inaczej niż w Izraelu i w innym okresie wypadają żniwa. Z powodu zniszczenia Świątyni zaprzestano także składać ofiary. Dziś zasadniczą rolę odgrywa inny, znany jak się wydaje od post-starotestamentowych czasów, motyw duchowy. Szawuot jest świętem upamiętniającym nadanie Izraelowi Tory przez Mojżesza pod Górą Synaj (tzw. teofania). Księga Wyjścia 19:1 mówi, że Żydzi zjawili się pod Górą Synaj gdy pojawił się trzeci nów (czyli trzeciego miesiąca). Miesiącem wyznaczonym przez Boga jako pierwszy w religijnym roku kalendarzowym był Nisan, miesiąc w którym obchodzono po raz pierwszy Pesach i Izraelici wyszli z Egiptu, drugim był miesiąc Ijar, a trzeci, z początkiem którego Żydzi przywędrowali pod górę Synaj, był Siwan, czyli okres późniejszego Święta Szawuot. Z tego też powodu Szawuot nazywane jest Hag Matan Torateinu - Święto Nadania Tory. Odliczanie 49 dni od Paschy do Szawuot przypomina o ścisłym powiązaniu tych dwu świąt ze sobą: Pesach jest odkupieniem fizycznym przygotowującym do odkupienia duchowego w Szawuot, zbawiającego od grzechu bałwochwalstwa, politeizmu i niemoralności. Mimo że jest to święto o niewielu rytuałach, to jednak ogromnym znaczeniu duchowym.

Warto zwrócić uwagę na podkreślany przez mędrców judaizmu fakt, że Szawuot jest Świętem Nadania Tory, a nie Świętem Otrzymania Tory. Jak mówią mędrcy, lud Izraela jest nieustannie w procesie otrzymywania Tory, otrzymuje ją codziennie, ale po raz pierwszy została ona dana właśnie wtedy przez Mojżesza. To stanowi o głównym znaczeniu Szawuot.

Ponieważ Szawuot było świętem pielgrzymim, do dziś utrzymał się jego społeczny charakter. Większość uroczystości skupia się w synagodze. Odczytywane są średniowieczne pijjutim- poematy przygotowane specjalnie na święto oraz Księga Ruty. Ten ostatni zwyczaj tłumaczony jest z reguły faktem, że wydarzenia opisane w Księdze Ruty dzieją się w okresie żniwa, a dobrowolne przyjęcie przez Rutę religii judaistycznej od swej teściowej Żydówki Naomi, potwierdza przyjęcie Tory przez Izraelitów. Ponadto Król Dawid, który według tradycji żydowskiej umarł 7 siwan a także jest typem czy zapowiedzią Mesjasza, jest wspomniany pod koniec Księgi Ruty jako jej potomek.

Święto Szawuot jest świętem radości, gdyż przypomina moment, w którym Bóg wszedł z Izraelem w symboliczny związek małżeński (porównaj 54 rozdział księgi Izajasza, gdzie Bóg o Izraelu wyraża się jako o małżonce).