ałokształt działań jednostki, które oddziałują choćby pośrednio na innych członków społeczności, można nazwać uczestnictwem w życiu społecznym. Jednym z rodzajów uczestnictwa w życiu społecznym jest uczestnictwo w życiu publicznym. Wyróżnia je to, iż obywatel posiada pewien wpływ na organizację grupy a zatem partycypuje w sprawowaniu władzy w państwie. Jeśli wpływ ten ma charakter bezpośredni, wówczas można mówić o udziale w życiu politycznym. Udział w życiu publicznym stanowi emanację przysługujących obywatelowi praw i obowiązków.
Formy i zasady uczestnictwa obywatela w życiu publicznym w Polsce określa Konstytucja RP z 2 kwietnia 1997 r. Znamienny w tym ujęciu wydaje się art. 4 ust. 2 Konstytucji, który wprowadza zasadę suwerenności Narodu. Czym jest Naród dowiadujemy się jednak nie z definicji legalnej, ale z brzmienia Preambuły do Konstytucji, która przytacza stwierdzenie: ...Naród Polski- wszyscy obywatele Rzeczypospolitej ... Wracając jednak do meritum, warto zdefiniować pojęcie suwerenności. Suweren to zwierzchnik władzy w państwie; twórca prawa i główny organizator grupy. Brzmienie art. 4 ust 2 Konstytucji zapewnia zatem, że Polska nie jest krajem monarchiczny a „ludzie rządzą się w niej sami”.
Wyróżnia się dwa sposoby demokratycznego sprawowania władzy: pośrednią (przez przedstawicieli) i bezpośrednią. Pierwsza sprowadza się do przeprowadzenia wyborów w ramach których wybiera się gremium rządzące (Parlament, Prezydenta, innych urzędników). Obywatele mają równy dostęp do w/w urzędów (bierne prawo wyborcze) a nadto mogą brać udział w głosowaniu na kandydatów (czynne prawo wyborcze). Z kolei w ramach demokracji obywatela mogą formować zgromadzenia wyborców, uczestniczyć w referendum, posiadać prawo inicjatywy ludowej lub veta ludowego. Zgromadzenie wyborców dziś uznawane jest za instytucję historyczną. W polis Hellady, gdzie „państwa- miasta” składały się z tysięcy jednostek, możliwe było zgromadzenie wszystkich wyborców na rynku (z gr. agora) i dokonanie wyborów. Dziś, gdy państwa liczą sobie miliony obywateli, jest to w zasadzie nieosiągalny zamysł. Pewne elementy tej formy demokracji bezpośredniej odnajdujemy jednak m.in. w ustroju Federacji Szwajcarskiej. Z kolei ideę veta ludowego przewidywała m.in. Konstytucja jakobińska z 24.06.1793 r. Sprowadzała się ona do tego, że niezadowolony lud mógł niedopuścić do uchwalenia ustawy lub znieść już uchwaloną. Dziś odnajdujemy ją w porządku prawnym Włoch, Norwegii, Estonii, Irlandii czy Macedonii.
Formy uczestnictwa w życiu publicznym zawierają się w także innej zasadzie polskiego prawa konstytucyjnego tj. zasadzie społeczeństwa obywatelskiego. W ustroju Rzeczypospolitej przyjęto bowiem, że jednostka może pełnić wiele ról społecznych z których część w pewien sposób oddziałuje na kierunek sprawowanej władzy. Wśród sposobów samoorganizacji społecznej warto wymienić prawo do tworzenia partii politycznych (vide art. 11 Konstytucji), samorządów zawodowych ( vide art. 17 Konstytucji), związków zawodowych, stowarzyszeń i innych zrzeszeń oraz fundacji (vide art. 12 Konstytucji). Choć w Polsce oficjalnie nie istnieje rozbudowany i zagwarantowany przez władzę system lobbingu, jak dla przykładu w USA to jednak w/w formy organizacji społecznych mogą wywierać znaczący wpływ na gremia rządzące.
Na koniec warto wspomnieć, że poza bonifikatami już wymienionymi a określonymi w Konstytucji RP wiele różnych przejawów aktywności społecznej. Nie kwestionowaną rolę będą w tym wypadku odgrywać choćby media. Nadto każda jednostka indywidualnie i personalnie określa swoją formę uczestnictwa w życiu publicznym, akceptując lub nie, przyjęte formy lub zasady. Dlatego też próba bardziej szczegółowego opisania wszelkich sposobów uczestnictwa w życiu publicznym i społecznym przysporzyłaby nie lada trudności.
Obywatele maja w Poaństwie ogromny wpływ , poniewaz sa oni jego napędem ( płaca podatki, adaptuja nowe tereny).
Osoby publiczne często =daja dobre przyklady osobą cywilnym takie jak przestrzeganie prawa, czy oszczedzanie zasobów ziemskich.Rozwój państwa zależy właśnie od takich ludzi.
ałokształt działań jednostki, które oddziałują choćby pośrednio na innych członków społeczności, można nazwać uczestnictwem w życiu społecznym. Jednym z rodzajów uczestnictwa w życiu społecznym jest uczestnictwo w życiu publicznym. Wyróżnia je to, iż obywatel posiada pewien wpływ na organizację grupy a zatem partycypuje w sprawowaniu władzy w państwie. Jeśli wpływ ten ma charakter bezpośredni, wówczas można mówić o udziale w życiu politycznym. Udział w życiu publicznym stanowi emanację przysługujących obywatelowi praw i obowiązków.
Formy i zasady uczestnictwa obywatela w życiu publicznym w Polsce określa Konstytucja RP z 2 kwietnia 1997 r. Znamienny w tym ujęciu wydaje się art. 4 ust. 2 Konstytucji, który wprowadza zasadę suwerenności Narodu. Czym jest Naród dowiadujemy się jednak nie z definicji legalnej, ale z brzmienia Preambuły do Konstytucji, która przytacza stwierdzenie: ...Naród Polski- wszyscy obywatele Rzeczypospolitej ... Wracając jednak do meritum, warto zdefiniować pojęcie suwerenności. Suweren to zwierzchnik władzy w państwie; twórca prawa i główny organizator grupy. Brzmienie art. 4 ust 2 Konstytucji zapewnia zatem, że Polska nie jest krajem monarchiczny a „ludzie rządzą się w niej sami”.
Wyróżnia się dwa sposoby demokratycznego sprawowania władzy: pośrednią (przez przedstawicieli) i bezpośrednią. Pierwsza sprowadza się do przeprowadzenia wyborów w ramach których wybiera się gremium rządzące (Parlament, Prezydenta, innych urzędników). Obywatele mają równy dostęp do w/w urzędów (bierne prawo wyborcze) a nadto mogą brać udział w głosowaniu na kandydatów (czynne prawo wyborcze). Z kolei w ramach demokracji obywatela mogą formować zgromadzenia wyborców, uczestniczyć w referendum, posiadać prawo inicjatywy ludowej lub veta ludowego. Zgromadzenie wyborców dziś uznawane jest za instytucję historyczną. W polis Hellady, gdzie „państwa- miasta” składały się z tysięcy jednostek, możliwe było zgromadzenie wszystkich wyborców na rynku (z gr. agora) i dokonanie wyborów. Dziś, gdy państwa liczą sobie miliony obywateli, jest to w zasadzie nieosiągalny zamysł. Pewne elementy tej formy demokracji bezpośredniej odnajdujemy jednak m.in. w ustroju Federacji Szwajcarskiej. Z kolei ideę veta ludowego przewidywała m.in. Konstytucja jakobińska z 24.06.1793 r. Sprowadzała się ona do tego, że niezadowolony lud mógł niedopuścić do uchwalenia ustawy lub znieść już uchwaloną. Dziś odnajdujemy ją w porządku prawnym Włoch, Norwegii, Estonii, Irlandii czy Macedonii.
Formy uczestnictwa w życiu publicznym zawierają się w także innej zasadzie polskiego prawa konstytucyjnego tj. zasadzie społeczeństwa obywatelskiego. W ustroju Rzeczypospolitej przyjęto bowiem, że jednostka może pełnić wiele ról społecznych z których część w pewien sposób oddziałuje na kierunek sprawowanej władzy. Wśród sposobów samoorganizacji społecznej warto wymienić prawo do tworzenia partii politycznych (vide art. 11 Konstytucji), samorządów zawodowych ( vide art. 17 Konstytucji), związków zawodowych, stowarzyszeń i innych zrzeszeń oraz fundacji (vide art. 12 Konstytucji). Choć w Polsce oficjalnie nie istnieje rozbudowany i zagwarantowany przez władzę system lobbingu, jak dla przykładu w USA to jednak w/w formy organizacji społecznych mogą wywierać znaczący wpływ na gremia rządzące.
Na koniec warto wspomnieć, że poza bonifikatami już wymienionymi a określonymi w Konstytucji RP wiele różnych przejawów aktywności społecznej. Nie kwestionowaną rolę będą w tym wypadku odgrywać choćby media. Nadto każda jednostka indywidualnie i personalnie określa swoją formę uczestnictwa w życiu publicznym, akceptując lub nie, przyjęte formy lub zasady. Dlatego też próba bardziej szczegółowego opisania wszelkich sposobów uczestnictwa w życiu publicznym i społecznym przysporzyłaby nie lada trudności.
Obywatele maja w Poaństwie ogromny wpływ , poniewaz sa oni jego napędem ( płaca podatki, adaptuja nowe tereny).
Osoby publiczne często =daja dobre przyklady osobą cywilnym takie jak przestrzeganie prawa, czy oszczedzanie zasobów ziemskich.Rozwój państwa zależy właśnie od takich ludzi.
;)