Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela, ROPCiO, opozycyjne ugrupowanie polityczne działające w latach 1977-1981. Zawiązało się po podpisaniu przez rząd PRL Międzynarodowych Paktów Praw Człowieka i Obywatela.
Członkami-założycielami ROPCiO byli m.in.: generał w stanie spoczynku M. Boruta-Spiechowicz, A. Czuma, K. Głogowski, K. Janusz, S. Kaczorowski, L. Moczulski, S. Niesiołowski, A. Pajdak, Z. Sekulski, B. Studziński, P. Typiak, A. Woźnicki, W. Ziembiński oraz księża: B. Papiernik, L. Wiśniewski, J. Zieja.
Na konferencji zorganizowanej w dniu 27 marca 1977 poinformowano dziennikarzy zagranicznych o powstaniu ROPCiO i przedstawiono deklarację Do społeczeństwa polskiego, którą przesłano także do sejmu i episkopatu. ROPCiO stawiał sobie za cel obronę praw człowieka i obywatela w Polsce poprzez zmiany ustrojowe zmierzające do budowy państwa obywatelskiego oraz uniezależnienie Polski od wpływów ZSRR.
Najwyższą władzę Ruchu stanowiły spotkania ogólnokrajowe. Wykonywaniem uchwał podjętych na spotkaniach zajmowała się Rada Sygnatariuszy kierowana przez A. Czumę i Rada Rzeczników kierowana przez L. Moczulskiego. Od kwietnia 1977 ukazywał się miesięcznik ugrupowania pod nazwą Opinia, drukowany konspiracyjnie pod jawną redakcją Janusza, Moczulskiego i Ziembińskiego.
W 1978 doszło do sporów wewnętrznych i powstania trzech grup pod przywództwem: Moczulskiego, Czumy i Głogowskiego. Najszybciej z ROPCiO zerwał Moczulski, tworząc w 1979 Konfederację Polski Niepodległej, Czuma ze swymi zwolennikami włączył się w działalnośćKomitetu Obrony Robotników (KOR). Od 1980 działacze ROPCiO uczestniczyli w tworzeniu struktur "Solidarności".
Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela, ROPCiO, opozycyjne ugrupowanie polityczne działające w latach 1977-1981. Zawiązało się po podpisaniu przez rząd PRL Międzynarodowych Paktów Praw Człowieka i Obywatela.
Członkami-założycielami ROPCiO byli m.in.: generał w stanie spoczynku M. Boruta-Spiechowicz, A. Czuma, K. Głogowski, K. Janusz, S. Kaczorowski, L. Moczulski, S. Niesiołowski, A. Pajdak, Z. Sekulski, B. Studziński, P. Typiak, A. Woźnicki, W. Ziembiński oraz księża: B. Papiernik, L. Wiśniewski, J. Zieja.
Na konferencji zorganizowanej w dniu 27 marca 1977 poinformowano dziennikarzy zagranicznych o powstaniu ROPCiO i przedstawiono deklarację Do społeczeństwa polskiego, którą przesłano także do sejmu i episkopatu. ROPCiO stawiał sobie za cel obronę praw człowieka i obywatela w Polsce poprzez zmiany ustrojowe zmierzające do budowy państwa obywatelskiego oraz uniezależnienie Polski od wpływów ZSRR.
Najwyższą władzę Ruchu stanowiły spotkania ogólnokrajowe. Wykonywaniem uchwał podjętych na spotkaniach zajmowała się Rada Sygnatariuszy kierowana przez A. Czumę i Rada Rzeczników kierowana przez L. Moczulskiego. Od kwietnia 1977 ukazywał się miesięcznik ugrupowania pod nazwą Opinia, drukowany konspiracyjnie pod jawną redakcją Janusza, Moczulskiego i Ziembińskiego.
W 1978 doszło do sporów wewnętrznych i powstania trzech grup pod przywództwem: Moczulskiego, Czumy i Głogowskiego. Najszybciej z ROPCiO zerwał Moczulski, tworząc w 1979 Konfederację Polski Niepodległej, Czuma ze swymi zwolennikami włączył się w działalnośćKomitetu Obrony Robotników (KOR). Od 1980 działacze ROPCiO uczestniczyli w tworzeniu struktur "Solidarności".