Question

Potrzebuje pilnie referatu na temat stosunków międzynarodowych Polski z innymi krajami !

Answer 1

Polska w 1991 roku zawarła umowę o stowarzyszeniu ze Wspólnotami Europejskimi, stała się członkiem Rady Europy, parafowała umowę o wycofaniu wojsk sowieckich, podpisała układy dwustronne z krajami Zachodu i regionu środkowoeuropejskiego, rozwiązano RWPG i Układ Warszawski.     Nastąpiły także zmiany w jej środowisku międzynarodowym. Był to okres przełomowy dla polskiej polityki zagranicznej. Miał miejsce rozpad ZSRR, którego sukcesorem stała się Rosja. Powstanie niepodległej Ukrainy - niezależnie od problemów związanych z utrwaleniem jej suwerennej niepodległości, wszystko to przyczyniło się do powstania nowej sytuacji geostrategicznej w Europie. Polska dyplomacja w 1992 r. skupiła uwagę na zagadnieniach związanych z polityką państwa podlegającego transformacji, znajdującego się w zmiennym i środowisku międzynarodowym.   W 1992 r. polska polityka zagraniczna nadal koncentrowała się na umacnianiu suwerenności i bezpieczeństwa państwa, wspieraniu jego gospodarczego i cywilizacyjnego rozwoju oraz tworzeniu mocnej pozycji Polski w Europie i na świecie. Polityka zagraniczna Polski stała się ważnym czynnikiem stabilizującym sytuację międzynarodową w Europie Środkowej i Wschodniej, co potwierdzały wypowiedzi licznych polityków i komentatorów zagranicznych. Aktywność dyplomatyczna była zorientowana na obronę i promocję żywotnych interesów narodowych, jak również na współtworzenie pomyślnych warunków dialogu i współpracy na kontynencie europejskim. W 1992 r. Polska miała trzech szefów rządów i dwa gabinety. Spory na naszej scenie politycznej nie ominęły polityki zagranicznej. Utrudniało to nierzadko koordynację całokształtu stosunków zewnętrznych państwa.   Zmiany w globalnym układzie sił, były jeszcze w znacznej mierze przedłużonym efektem upadku systemu dwubiegunowego. Umocniła się pozycja Stanów Zjednoczonych jako jedynego supermocarstwa światowego .Poprawiły się warunki bezpieczeństwa globalnego mimo trwania napięć i konfliktów lokalnych oraz niestabilności w niektórych regionach. Społeczność międzynarodowa poszukiwała nowych możliwości oparcia bezpieczeństwa bardziej na współpracy i porozumieniu niż na sile i odstraszaniu. Konferencja przeglądowa i szczyt KBWE w Helsinkach oraz powstanie wiedeńskiego Forum w Dziedzinie Bezpieczeństwa KBWE były ważnymi krokami w kierunku rozbudowy postulowanego przez Polskę kooperatywnego systemu bezpieczeństwa europejskiego. Rozbieżności interesów uwidoczniły się w układzie pionowym między bogatą Północą i biednym Południem oraz między poszczególnymi grupami państw: USA-Europa Zachodnia i USA-Japonia.   Rosja, mimo utraty silnego statusu w skali globalnej, pozostała supermocarstwem militarnym. Transformacja zachodząca w Rosji i na obszarze WNP miała kierunek demokratyzacyjny i wolnorynkowy. Nie zostały jednak zahamowane procesy destabilizacyjne i odśrodkowe. Siły postkomunistyczne zachowały swoją pozycję w wielu byłych republikach.   Europa Zachodnia pokonywała trudności, jakie pojawiły się w realizacji procesów integracyjnych, oraz na koordynacji stanowisk wobec groźby zaostrzenia się rywalizacji handlowej z USA. Państwa zachodnioeuropejskie nadal nie potrafiły określić swojej strategii wobec państw i procesów zachodzących w Europie Środkowej i Wschodniej. Brak było jasności w kwestii priorytetu takiej potencjalnej strategii: status quo czy utrwalanie i poszerzanie demokratycznych i wolnorynkowych przeobrażeń. Rzutowało to na stanowisko Zachodu w sprawie otwartości jego instytucji wielostronnych wobec Europy Środkowej.   Globalna sytuacja ekonomiczna w 1992 r. charakteryzowała się tendencjami stagnacyjnymi przy nielicznych tylko enklawach koniunktury w niektórych państwach azjatyckich. Podstawowym czynnikiem określającym ten obraz świata była recesja gospodarcza w USA i Europie Zachodniej. Pod znakiem zapytania stanęła dotychczasowa koncepcja otwartego rozwoju gospodarczego, a także przywództwo Stanów Zjednoczonych w świecie. Program nowego prezydenta, demokraty B.Clintona, zakładał ograniczenie zaangażowania USA na rzecz nowego porządku międzynarodowego oraz bardziej zdecydowaną obronę ich interesów gospodarczych.   Na niepewność co do kierunku rozwoju gospodarki światowej wpływały rozbieżności między USA a Japonią na tle rosnącej japońskiej nadwyżki eksportowej oraz różnice stanowisk widoczne w negocjowaniu postanowień Rundy Urugwajskiej. Recesja najdotkliwiej dotknęła jednak obszary byłej RWPG. Procesy restrukturyzacyjne, poza nielicznymi wyjątkami, nie przyniosły dotąd wyraźnych oznak przezwyciężania kryzysu. Jedynie w krajach Grupy Wyszehradzkiej zahamowano niektóre tendencje spadkowe. Podobieństwo struktur i problemów gospodarczych w państwach postkomunistycznych stanowiło barierę rozwoju współpracy między nimi jako czynnika ich gospodarczej odbudowy.