Question

Napisz roprawkę na minimu 1,5strony A4 na podany temat.

Temat: Miłość jako wartość w życiu wybranych bohaterów literackich.

Prosze o prace nie z neta!!

Answer 1

Cześć ! Słuchaj, mam rozprawkę, którą pisałam na konkurs polonistyczny a jej tematem było "Warto kochać" (czyli ten sam temat co Twój) no i już niedawno też komuś ją tutaj dałam, ale znana nie jest i na 100% mojego autorstwa i zmieniłam w niej po prostu w temacie i na końcu zamiast "Warto kochać" to "Miłość jako wartość w życiu" i Ci dam, a Ty zdecyduj, jak nie podpasuej to myślę, ze choć trocę pomoże. Liczę na naj ;)

Pod słowem uczucie kryje się wiele pojęć. Jak podaje słownik języka polskiego jest to: „synteza wszystkich stanów emocjonalnych, stanowiąca główną motywację ludzkiego postępowania, zwykle przeciwstawiana logice i rozsądkowi, stan psychiczny odzwierciedlający stosunek do zdarzeń, do innych ludzi, otaczającego świata i siebie samego„. Miłość od zawsze była ważną wartością dla ludzi, stawianą na najwyższym punkcie hierarchii potrzeb. Uważam, że stwierdzenie „Miłość jako wartość w życiu” jest prawdziwe i ponadczasowe. Swoją opinię poprę następującymi argumentami.

Pierwszym z dowodów potwierdzających moją tezę jest możliwość oparcia w drugiej osobie, jakie tytułowa bohaterka Antygona miała w Hajmonie. Sytuacją, która mogłaby zaważyć o losach miłości był problem dziewczyny, która pragnęła pochować zwłoki swego zmarłego brata, tak jak nakazywały jej prawa boskie. Przeszkodą był Kreon, kierujący się zasadami ziemskimi. Kochająca siostra wiedziała, że przeciwstawienie królowi grozi śmiercią, jednak dzielnie walczyła, by spełnić swój obowiązek. W zamieszaniu pomogło jej wiele osób, jedną z nich był narzeczony. Młodzieniec mimo ojcowskiej miłości nie poparł decyzji taty. Ważniejsze dla niego było zdanie ukochanej. Dzięki wspólnemu działaniu, Antygona symbolicznie zakopała ciało brata, jednak w wyniku tego obaj narzeczeni zginęli. Nawet w najtrudniejszej decyzji mogła polegać na pomocy Hajmona, który był gotowy jej pomóc.

Po drugie, miłość daje poczucie bezpieczeństwa. Lektura Antoine de Saint Exuperego, pt. „Mały Książę” przedstawia losy chłopca, który ukazuje swą odpowiedzialność i dojrzałość. Róża, która zamieszkała na planecie dziecka, ukazywała swą dumę wobec niego i okazała się być bardzo wybredna: „Nie obawiam się tygrysów, natomiast czuję wstręt do przeciągów. Czy nie ma pan parawanu?”. Bohater zrozumiał, że go wykorzystuje, oburzył się, postanowił ją opuścić i wyruszyć w podróż po innych planetach. Gdy dotarł do ogrodu róż zrozumiał, iż jego kwiat nie jest tylko jedynym, tak jak mu powiedziała. Jednak bardziej zasmucił się wieścią o efemeryczności ukochanej. Wzbudziło w nim to smutek i przykrość, że zostawił ją samą, bezbronną. Wkrótce zatęsknił i uwierzył w wierność swej przyjaciółki. Postanowił pozwolić na ukąszenie żmii, by móc wrócić do róży. „Bo oczy są ślepe, dobrze widzi się tylko sercem”.

Trzecim argumentem jest fakt, że odwzajemniona miłość wszystko zwycięża. Najlepszy przykład to lektura Williama Shakespeara, pt. „Romeo i Julia”. Kochankowie z Werony byli wierni sobie, jednak przeszkoda to zwaśnione rodziny, które za wszelką cenę nie chciały dopuścić do zawarcia związku między dziećmi. Zbyt wielkie zauroczenie młodzieńców postawiło ich w obliczu niepewności. Nie mogli dopuścić, by ktokolwiek niezaufany dowiedział się o ich spotkaniach. Ojciec Laurenty, który pomagał kochankom, udzielił im potajemnego ślubu, wierząc, że może to pogodzić rodziny. Na przekór losu, Romeo został wygnany z miasta i niedopuszczony do ukochanej. Wobec tego kapłan dał zrozpaczonej Julii truciznę, która uśpiła ją na jakiś czas, co pozwoliło na to, by nie ożeniła się z Parysem. Narzeczony udał się na grób dziewczyny i spotkał tam jej niedoszłego męża. Stoczył z nim walkę, w wyniku czego Parys zginął, a Romeo wypijając truciznę zmarł. Wybudzona Julia, widząc martwego chłopaka wbiła sobie sztylet i upadła na ciało ukochanego. Miłość obojga choć skończyła się śmiercią, to zwyciężyła uczucie, a ich rodziny pogodziły się ze sobą.

Czwartym dowodem jest wiara, którą opisuje w Biblii przypowieść o synu marnotrawnym. Choć chłopak miał spory majątek, mieszkając u boku swego ojca, to wolał pójść w świat i roztrwonić go. Drugi syn natomiast został i pomagał tacie w życiu codziennym. Gdy zaś ten, który wyruszył w podróż stracił pieniądze i nie miał co jeść ani pić, postanowił wrócić do domu. Ojciec, widząc syna, z radością rozkazał, by wydano ucztę na jego cześć: „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”. Brat był niezadowolony z reakcji, gdyż uważał, że to on zasługuję na pochwały. Tata wytłumaczył mu, że kocha i dostrzega w nim wiele zalet i zasług, jednak drugi syn zmarnował to co dostał, ale nawrócił się i żałuje swojego postępowania, więc powinniśmy się radować z tak ogromnej zmiany w nim samym. Miłość ojcowska pozwoliła wierzyć, że nastąpi nawrócenie dziecka i radość z jego ponownego przyjścia.

Myślę, że udowodniłam prawdziwość tezy zawartej we wstępie „Miłość jako wartość w życiu”, ponieważ daje to oparcie w drugiej osobie i odwagę dążenia do postawionych celów, a także poczucie bezpieczeństwa. Każdy człowiek potrzebuję choć odrobinę miłości, by móc dobrze funkcjonować.