Moment dipolowy elektryczny, wektor o długości równej iloczynowiładunku elektrycznego znajdującego się na jednym z biegunów dipola elektrycznego pomnożonego przez odległość pomiędzy środkami ciężkości rozkładów ładunku dodatniego i ujemnego, o kierunku pokrywającym się z kierunkiem wyznaczonym przez te środki ciężkości i zwrocie od ładunku "+" do "-".
Moment dipolowy magnetyczny, µ, w klasycznej fizyce wektor proporcjonalny do iloczynu pola powierzchni S zamkniętego obwodu z prądem (obwód elektryczny) i natężenia prądu elektrycznego I płynącego w tym obwodzie, skierowany prostopadle do tej powierzchni:
µ= SIn
gdzie n - wersor normalny do powierzchni S.
Moment magnetyczny µ opisuje własności magnetyczne, jest proporcjonalny do energii oddziaływania obwodu z polem magnetycznym o indukcji B (indukcja), Emag =µ·B (znak mnożenia oznacza iloczyn skalarny).
Dla układów kwantowych moment dipolowy magnetyczny jest proporcjonalny do momentu pędu (magnetomechaniczne zjawiska) i jest skwantowany (kwantowanie).
Dla atomu równy jest:
gdzie g - czynnik Landego (giromagnetyczny stosunek), µB magneton(Bohra), J - liczba kwantowa określająca wypadkowy moment pędu atomu.
Wartość teoretyczna wynikająca z równania Diraca dla momentów magnetycznych fermionów (o spinie 1/2h) traktowanych jako cząstki elementarne (fundamentalne) wynosi:
µ = he/2mc
gdzie: e - ładunek elektryczny cząstki, h - stała Plancka, c - prędkość światła, m - masa cząstki.
Wartość doświadczalna momentu magnetycznego dla elektronupotwierdza przewidywanie (równa jest w przybliżeniu magnetonowi Bohra), natomiast dla protonu i neutronu jest inna niż przewidywana dla cząstki punktowej i wynosi odpowiednio 2,7928µI i -1,9131µI, a nie µI(magneton) i 0. Rozbieżność ta została wyjaśniona po uwzględnieniu kwarkowej struktury nukleonu (kwarki).
mam nadzieje że ci pomogłem, sorry że nie wytłumaczone na chłopski rozum ale jak coś to wpisz jeszczw w google.
Moment dipolowy elektryczny, wektor o długości równej iloczynowiładunku elektrycznego znajdującego się na jednym z biegunów dipola elektrycznego pomnożonego przez odległość pomiędzy środkami ciężkości rozkładów ładunku dodatniego i ujemnego, o kierunku pokrywającym się z kierunkiem wyznaczonym przez te środki ciężkości i zwrocie od ładunku "+" do "-".
Moment dipolowy magnetyczny, µ, w klasycznej fizyce wektor proporcjonalny do iloczynu pola powierzchni S zamkniętego obwodu z prądem (obwód elektryczny) i natężenia prądu elektrycznego I płynącego w tym obwodzie, skierowany prostopadle do tej powierzchni:
µ= SIn
gdzie n - wersor normalny do powierzchni S.
Moment magnetyczny µ opisuje własności magnetyczne, jest proporcjonalny do energii oddziaływania obwodu z polem magnetycznym o indukcji B (indukcja), Emag =µ·B (znak mnożenia oznacza iloczyn skalarny).
Dla układów kwantowych moment dipolowy magnetyczny jest proporcjonalny do momentu pędu (magnetomechaniczne zjawiska) i jest skwantowany (kwantowanie).
Dla atomu równy jest:
gdzie g - czynnik Landego (giromagnetyczny stosunek), µB magneton(Bohra), J - liczba kwantowa określająca wypadkowy moment pędu atomu.
Wartość teoretyczna wynikająca z równania Diraca dla momentów magnetycznych fermionów (o spinie 1/2h) traktowanych jako cząstki elementarne (fundamentalne) wynosi:
µ = he/2mc
gdzie: e - ładunek elektryczny cząstki, h - stała Plancka, c - prędkość światła, m - masa cząstki.
Wartość doświadczalna momentu magnetycznego dla elektronupotwierdza przewidywanie (równa jest w przybliżeniu magnetonowi Bohra), natomiast dla protonu i neutronu jest inna niż przewidywana dla cząstki punktowej i wynosi odpowiednio 2,7928µI i -1,9131µI, a nie µI(magneton) i 0. Rozbieżność ta została wyjaśniona po uwzględnieniu kwarkowej struktury nukleonu (kwarki).
mam nadzieje że ci pomogłem, sorry że nie wytłumaczone na chłopski rozum ale jak coś to wpisz jeszczw w google.