Mógłby mi ktoś opisać wiązania chemiczne (jonowe, kowalencyjne spolaryzowane i niespolaryzowane, wodorowe). Daję dużo punktów więc oczekuję rzetelnej odpowiedzi - opis, jak i kiedy powstają, prosiłabym także o jakieś przykłady i rysunki.
More Questions From This User See All
Wiązanie jonowe powstaje między dwoma atomami, których wzajemna różnica elektroujemności jest bardzo duża (Δeu≥1,7). Elektrony zamiast się uwspólnić "przeskakują" na stałe do jednego z atomów. W wyniku tego jeden z atomów ma nadmiar ładunku ujemnego i staje się ujemnie naładowanym jonem (anionem) a drugi ma nadmiar ładunku dodatniego i staje się kationem. Oba atomy tworzą parę jonową (+)(-), która trzyma się razem na zasadzie przyciągania ładunków elektrostatycznych i może w sprzyjających warunkach ulegać dysocjacji elektrolitycznej.
Na ogół, aby wiązanie się wytworzyło, różnica elektroujemności musi być większa lub równa 1,7 w skali Paulinga, jednak granica, przy której tworzy się wiązanie jonowe jest bardzo płynna, gdyż zależy ona od wielu różnych czynników. Na przykład we fluorowodorze różnica elektroujemności między fluorem a wodorem wynosi aż 1,9 a mimo to wiązanie F-H ma charakter kowalencyjny spolaryzowany.
Wiązanie wodorowe
Wiązanie wodorowe formalnie rzecz biorąc nie jest wiązaniem chemicznym, w tym sensie, że nie powstaje ono na skutek wymiany elektronów i jest zwykle dużo mniej trwałe od "prawdziwych" wiązań, jednak ten rodzaj oddziaływania również łączy ze sobą atomy. Wiązanie wodorowe polega na "dzieleniu" między dwoma atomami (np. tlenu) jednego atomu wodoru, tak, że atom wodoru jest częściowo połączony z nimi oboma. Można to też ująć w ten sposób, że atom wodoru jest powiązany z oboma atomami wiązaniami "połówkowymi", gdyż jedno normalne pojedyncze (czyli dwuelektronowe) wiązanie wodór-inny atom jest dzielone na dwa słabsze "półwiązania" inny atom-wodór i wodór-inny atom
Wiązanie kowalencyjne spolaryzowane
Wiązanie kowalencyjne powstaje między dwoma atomami niemetali, których wzajemna różnica elektroujemności jest mniejsza od 1,7 w skali Paulinga. Granica ta jest bardzo umowna i ma raczej charakter orientacyjny. Elektrony uwspólnione tworzące wiązanie są przesunięte w stronę atomu pierwiastka o większej elektroujemności, co sprawia, że przy tym atomie tworzy się cząstkowy ładunek elektryczny ujemny, natomiast przy atomie o mniejszej elektroujemności tworzy się dodatni. Wiązanie kowalencyjne spolaryzowane ma charakter dipola elektrycznego.
Wiązania kowalencyjne można jeszcze podzielić na zwykłe, w których uwspólniane elektrony pochodzą w równej liczbie od obu atomów (jeśli jeden "daje" trzy elektrony, to drugi też "daje" trzy) oraz na wiązania koordynacyjne, w których tylko jeden atom jest donorem elektronów lub liczba elektronów, które "daje" jeden atom nie jest równa liczbie, którą daje drugi.
Wiązania koordynacyjne mają często dokładnie taki sam charakter jak wiązania kowalencyjne. W wielu związkach, w których z rachunku elektronów wynika, że część wiązań jest formalnie kowalencyjnych a inna część koordynacyjnych są one w rzeczywistości całkowicie nieodróżnialne, posiadają taką samą geometrię i energię i nie da się praktycznie ustalić, które są które. W wielu związkach chemicznych wiązania koordynacyjne daje się jednak wyraźnie wskazać i mają one pewne szczególne własności, których zwykłe wiązania kowalencyjne nie mogą mieć. Przykładem tego rodzaju wiązań są np. te występujące w Pi kompleksach.
Wiązanie kowalencyjne niespolaryzowane
Wiązanie kowalencyjne niespolaryzowane powstaje na skutek nakładania się orbitali atomowych obsadzonych pojedynczymi elektronami o przeciwnej orientacji spinu. Wiązanie to powstaje, gdy różnica elektroujemności wynosi od 0 do 0,4.
Substancje w których przeważa wiązanie kowalencyjne niespolaryzowane mogą występować w 3 stanach skupienia. Charakteryzują się niskimi temperaturami topnienia i wrzenia, dobrze rozpuszczają się w rozpuszczalnikach niepolarnych (np: chloroform, aceton, benzen), natomiast słabo w rozpuszczalnikach polarnych (np: woda). W stanie ciekłym rozpuszczone w wodzie nie przewodzą prądu. Reakcje z ich udziałem zachodzą powoli i przy małej wydajności.
wiecej masz tu:
http://www.shk.yoyo.pl/wiazania_chemiczne.htm
W wiązaniu koordynacyjnym atom niemetalu oddaje/pożycza swoją wolną parę elektronową innemu niemetalowi (mała różnica elektroujemności). Atomowi, który oddaje nie robi to wielkiej różnicy a ten co otrzymuje może się cieszyć z spełnionej reguły helowca. Wiązanie to występuje m. in. w SO₂, CO, HNO₃, H₂SO₄, NH₄⁺
Wiązanie metaliczne występuje w sieci krystalicznej metalu między kationami a elektronami, które są zdelokalizowane, tzn. żaden atom nie chce ich mieć więc każdy wyrzuca i krążą one w tzw. chmurze elektronowej. Dzięki nim ciepło rozchodzi się w metalu wyjątkowo łatwo a ich uporządkowany ruch to prąd elektryczny.
Siły van der Waalsa są słabymi oddziaływaniami między niepolarnymi cząsteczkami. Ich wytłumaczenie wymagałoby szerszego opisu oraz trudnych pojęć więc nie ma sensu tego robić na poziomie gimnazjum/liceum. Warto sobie skojarzyć, że dzięki tym oddziaływaniom można "przykleić" folię śniadaniową np. do szyby.
Wiązanie to powstaje najczęściej między metalem a niemetalem.
Wiązanie kowalencyjne spolaryzowane- występują wówczas, gdy wspólna para jest przesunięta w stronę atomu o większej liczbie elektronów walencyjnych.
np.
CO2 - 1 cząsteczka dwutlenku węgla
NH3 - 1 cząsteczka amoniaku
Wiązanie kowalencyjne niespolaryzowane- to takie wiązania, w których wspólna para elektronowa nie jest przesunięta w stronę żadnego atomu, bo są to atomy tego samego pierwiastka.
np.
O2 - 1 cząsteczka tlenu
N2 - 1 cząsteczka azotu