Question

Jakie korzyści i jakie problemy niesie ze sobą szybka integracja państw których gospodarki są w różnym stopniu rozwoju?

8-10 zdań
Daje naj!

Answer 1

Hmm..
Moim zdaniem to będzie tak:
Nie wszystkie państwa są na takim samym etapie gospodarki jaki by zadowalał rządzących w danym państwie. Jednakże można ten problem rozwiązać. Dzięki Unii Europejskiej w jakiej jesteśmy ,każdy człowiek może otrzymać dofinansowanie ,które potem może wykorzystać w dobrym celu. Na przykład kupić nowe sprzęty gospodarcze, (traktor). Są także niekorzyści. Jedną z nich moim zdaniem jest zazdrość i egoizm ludzki jaki może wyniknąć z dofinansowania. Przykładem może być prosta postać Kowalskiego który dostał dofinansowanie a Nowak nie dostał gdyż nie spełniał norm unijnych na dofinansowanie. Zradza się więc konflikt Społeczny. Jednak trzeba przyznać że to rzadkość w dzisiejszych czasach:)
Podsumowując:
Szybka integracja państw europejskich może wyniknąć Polsce jak i wielu innym krajom które przeżyły czasy komunistyczne na dobro.
Tyle odemnie. Mam nadzieję ,że pomogłem :)

Answer 2

Możemy rozróżnić trzy rodzaje integracji gospodarczych. Pierwszy z nich - czyli wprowadzenie wspólnej gospodarki walutowej polega na obiegu tego samego środka płatniczego na terenie wyznaczonych państw.

Dobrym przykładem jest tutaj strefa euro, w której znajdują się 34 państwa. Obejmuje ona nie tylko kraje Unii Europejskiej, ale także San Marino, Księstwo Monako i Watykan.

Plusem takiego rozwiązania jest przede wszystkim ustabilizowany rynek walutowy, a więc globalna stabilność indeksów giełdowych.

Ponadto jest to dużym ułatwieniem dla sektora handlowego, głównie ze względu na uproszczenie procedur. Za zaimportowane i eksportowane towary płaci się ujednoliconym środkiem płatniczym, a więc sprzedawca danego towaru lub usługi dodatkowo nie zyskuje, ani też nie traci z powodu perturbacji na giełdzie i rynku walutowym kraju, w którym mieszka.

Największą wadą takiego rozwiązania jest znaczne ograniczenie własnej polityki monetarnej. Przyjmuje się wówczas politykę pieniężną Unii Europejskiej, a więc bank centralny (w przypadku Polski - NBP) nie ma możliwości kształtowania strategii monetarnej. Wynikiem przyjęcia tego rozwiązania może być fakt, że gospodarka nie jest już niestety niezależna.

Kolejnym rodzajem integracji gospodarczych jest utworzenie specjalnych stref ekonomicznych, na terenie których obowiązuje obniżona stopa podatkowa, równa opłata celna przewożonych towarów, kontrola rynku wytwórczego.

Jako przykład można przytoczyć pierwszą wspólnotę gospodarczą na terenie Unii Europejskiej. Była nią EWWiS, czyli Europejska Wspólnota Węgla i Stali. Powstała w 1952 roku z inicjatywy francuskiego polityka Jeana Monetta, z czego formalne jej powołanie nastąpiło 18 kwietnia 1951 roku na mocy Traktatu Paryskiego. Nazywana była także planem Schumana, bowiem on poparł inicjatywę Jeana Monetta i postanowił doprowadzić do wprowadzenia tej inicjatywy gospodarczej.
Początkowo Traktat Paryski podpisało sześć państw - kraje Beneluksu, czyli Belgia, Holandia, Luksemburg oraz Francja, RFN i Włochy.
Jak sama nazwa wskazuje, dotyczyła ona współpracy w sektorze wydobywczym oraz w przetwórstwie węgla, stali, żelaza.

W przypadku stref ekonomicznych trudno doszukiwać się wad, bowiem wzmacniają one gospodarkę regionalną.
Jedynym czynnikiem negatywnie wpływającym na lokalne samo-gospodarowanie może być ograniczenia wydobycia lub produkcji.

Ostatnim, najbardziej radykalnym rozwiązaniem jest wprowadzenie centralnej gospodarki państw objętych współpracą gospodarczą. Wtedy państwa należące do np. Unii Europejskiej będą podlegać całkowicie podlegał Parlamentowi Europejskiemu i strukturom gospodarczym jemu podległym.
Rodzi to ryzyko kompletnej utraty kontroli nad gospodarką państw należących do tego typu wspólnoty, ponieważ wahania globalne będą miały zły wpływ na każde z nich.
W mojej ocenie jest to złe rozwiązanie, ponieważ za mało można w tym przypadku zyskać, a ryzyko jest ogromne.

Uważam, że integracja gospodarcza w Unii Europejskiej powinna przebiegać stopniowo, aby państwa członkowskie były w stanie sobie poradzić z ciężarem członkostwa w silnej strukturze, obok elitarnych gospodarek Unii.