Question

HEJ . POTRZEBUJE POMOCY W NAPISANIU WYPRACOWANIA Z ROZRZERZONEJ MATURY O TO TEMAT : Napisz wypracowanie na temat "Przemoc w rodzinie". Wyjaśnij w nimspecyfike przemocy w rodzinie, wymien i scharakteryzuj jej cztery formy. Przedstaw dwa obyczajowe źródła stosowania przemocy oraz podłoże społecznej obojetnosci a nawet społecznego przyzwolenia na jej stosowanie . Podaj dwa przyklady zmian ktore wprowadzono w ustawodawstwie w celu przeciwdziałania przemocy. Wskaz obszary życia społecznego które wymagaja zmian w celu dalszego ograniczenia tej patologii. Z GÓRY DZIEKUJE :)

Answer 1

(JAKI POWINIEN BYĆ DOM)Dom powinien być miejscem bezpiecznym. Tu możesz odpocząć po meczącym dniu, przeczytać książkę lub porozmawiać z kimś, kogo kochasz. Czasem jednak bywa inaczej. Zdarza się, że każdy powrót do domu wywołuje ogromną niechęć i lęk.
Przemoc jest jednym z najbardziej niepokojących zjawisk współczesnego świta, jest mechanizmem regulującym stosunki panujące między ludźmi w różnych grupach, instytucjach, środowiskach i układach społecznych. Z badań dotyczących rodziny, a także obserwacji życia społecznego wiadomo, że ludzie niechętnie przyznają się do przemocy wewnątrz rodziny. W Polsce trudno jest określić dokładnie skale tego zjawiska. Co roku zgłasza się zaledwie kilkanaście tysięcy spraw o znęcanie nad rodziną, w tym samym czasie policja rejestruje około miliona awantur domowych, do których jest wzywana.
Przemoc jest różnie definiowana i klasyfikowana w dostępnej, szerokiej literaturze na ten temat. „Różnorodność przejawów zjawiska przemocy, jak i jego niejasność pojęciowa sprawiły, że w ciągu ostatnich trzydziestu lat było wiele prób zdefiniowania przemocy i sprawa nadal nie jest klarowna” . Należy przeanalizować, co najmniej kilka definicji, aby zrozumieć pojecie przemocy z różnych perspektyw.
Na początek przytoczę to zjawisko według słownika socjologicznego: „jeden z głównych, obok groźnych, środków przymusu, polega na użyciu siły fizycznej, przez jednostkę czy grupę, często wbrew obowiązującemu prawu, w celu zmuszenia jakieś osoby czy członków grupy do określonego zachowania czy tez uniemożliwienia podjęcia działań lub do zaprzestania wykonywania czynności już rozpoczętej; także bezprawne narzucanie władzy” .
W inny sposób zjawisko przemocy w rodzinie widzą l. Popek i E. Urbanowicz. Ich zdaniem „pojecie przemocy w rodzinie obejmuje wszelkie odmiany złego traktowania tych członków rodziny, którzy nie są w stanie skutecznie się bronić”    negatywne, chociaż można dokonać rozgraniczenia przemoc na: akty prawnie uzasadnione i społecznie akceptowane (np. w walce z przestępczością, w organizacjach militarnych w celu przywrócenia dyscypliny itp.) oraz akty społeczne nie akceptowane
(np. znęcanie się nad członkami najbliższej rodziny lub innym człowiekiem)” .
Termin przemoc jest często utożsamiany z agresją fizyczną lub z zadawaniem fizycznego cierpienia innej osobie. Jest on powszechnie spostrzegany jako „akt godzący w osobistą wolność jednostki, zmuszanie jej do zachowań nie zgodnych z jej wolą” . Podobnie kary fizyczne są zaliczane do kategorii zachowań polegających na stosowaniu przemocy.
K. Piekarska uznaje przemoc za „akt przeprowadzony z intencją zadania cierpienia innej osobie” , natomiast H. Schneider uważa, że „przemoc jest ukierunkowanym, bezpośrednim, fizycznym, psychicznym i społecznym szkodzeniem, którego bezprawność podlega ocenie społecznej, stosownie do cech sprawcy, ofiary i społecznych instancji kontroli” .
Nieco inaczej postrzegana jest przemoc w zakresie zjawisk określanych jako przymus. Jest on definiowany zwykle jako „stan, w którym jednostka wykonująca dane czynności zachowuje się w określony narzucony jej sposób, nieraz wbrew swojej woli” .
Należy jednak nadmienić, iż wielu innych autorów pojecie przemocy odnoszone jest do aktywności człowieka skierowanej na przedmioty martwe. W tym znaczeniu wandalizm jest rodzajem przemocy utożsamianej z agresją.
Z pojęciem przemocy nieodłącznie wiąże się agresja, wynika to z wielu podobieństw. ”Chociaż intuicyjnie wyczuwa się różnicę między przemocą, a agresją, to jednak kryteria tego podziału nie wydają się uzasadnione”. „W przemocy cierpienie, zaszkodzenie, zadanie bólu psychicznego jest najczęściej sposobem osiągnięcia celu, na przykład wymuszenia pożądanych zachowań. Nie musi ona być destrukcyjna, może kierować się wzniosłymi pobudkami, co z kolei prowadzi do dalszych rozważań nad różnicą między przemocą a formą dyscyplinowania. W agresji zaszkodzenie, cierpienie jest zawsze jednym z głównych celów” .
Agresja może przybierać różne formy. E. Fromm wymienia następujące:
„- peudoagresja - zachowania agresywne, które mogą sprawić komuś krzywdę, ale nie mają takiej intencji,
- agresja przypadkowa - agresywne działanie, którego efektem, ale nie intencją, jest krzywda wyrządzona drugiej osobie,
- agresja asertywna - postępowanie na przód, w kierunku wyznaczonego celu, bez niepotrzebnych wahań, wątpliwości czy obaw (ten rodzaj agresji znajduje pewne potwierdzenie w obserwacjach poczynionych na temat związku miedzy męskimi hormonami, a agresją),
- agresja obronna - biologiczne, ma na celu usuniecie zagrożenia, człowiek gotowy jest postępować zgodnie z motywacjam9i dostarczanymi przez jego filogenetyczne zaprogramowane skłonności ku agresji obronnej, kiedy zagrożone są; jego życie, zdrowie, wolność czy własność,
- agresja konformistyczna - składają się na nią rozmaite działania, które nie są rezultatem agresywnych popędów popychających agresora do zniszczenia, dla tego, że tak mu postępować kazano,
- agresja instrumentalna - której celem jest zdobycie tego, co konieczne i pożądane” .
Inny podział definicji agresji podała K. Kmiecik-Baran w swoim referacie o przemocy wobec dzieci. Wymienia ona agresję „konstruktywną, czyli rozwój, ruch doi przodu, sięganie po coś, ruch akceptowany społecznie w celu zaspokojenia swoich potrzeb lub wymogów grup ludzi włącznie z łamaniem norm społecznych. Agresja konstruktywna może prowadzić do przestępczości, będą to zachowania niezgodne z istniejącym aktualnie prawem, ale zgodne z oczekiwaniami społecznym, np. ratowanie życia rodziny, przez zabicie lub okaleczenie przestępcy” .
Drugi typ agresji według K. Kmiecik - Baran to „agresja destrukcyjna - przemoc, zachowania godzące w swobodę jednostki, nie zawsze mające charakter przestępczy, np. przemoc emocjonalna, instytucjonalna. Powinna być zaliczana do zachowań przestępczych. Agresja destrukcyjna często jest reakcją przestępczą- działaniem niezgodnym z istniejącymi normami prawnymi, moralnymi, obyczajowymi, zwyczajowymi, np. morderstwo, gwałt” .(PRZYCZYNY I RODZAJE  SKUTKI PRZEMOCY W RODDZINIE)  (KOBIETY SĄ POSZKODOWANE I DZIECI ) „ Kobiety i dzieci są zdecydowanie bardziej poszkodowaną stroną w wyniku przemocy. W różnych opracowaniach wskaźnik ten wynosi 40-90%” .
Według danych centrum Praw kobiet prawie jedna trzecia kobiet w pewnym okresie swojego życia staje się ofiarą przemocy w rodzinie, a samo zjawisko występuje we wszystkich grupach społecznych. Dane te dotyczą różnych form przemocy: bicia, wymuszenia współżycia seksualnego, poniżania i znęcania się psychicznego.
Z uwarunkowań kulturowych przemoc wobec kobiet jest czymś normalnym. To mężczyzna był panem domu, a kobieta musiała się mu podporządkowywać. Kiedy była nieposłuszna, leniwa, rozrzutna, nie chciała pracować w polu, zaniedbywała dom lub była zazdrosna, mąż miał prawo chłosty (do wieku XVIII). W dzisiejszych czasach prawo gwarantuje nietykalność cielesną i poszanowanie dóbr osobistych, niestety statystyki ukazują ciemną stronę stosowania przemocy wobec żon lub partnerek życiowych, a także dzieci.
W naszym kraju występuje problem ekonomiczny, który wiąże się nierozerwalnie z przemocą domową. Mąż, tyran często nawet, gdy zostanie mu udowodnione stosowanie przemocy wśród najbliższy, żyje z ofiarami pod jednym dachem. Kobieta nie opuszcza domu, ponieważ nie ma gdzie zamieszkać. Często jest uzależniona również finansowo od swojego oprawcy, on jako jedyny w domu ma dochody. Kobieta mimo tego, iż jest ofiarą boi się samotności, jest przekonana, że sama nie poradzi sobie z utrzymaniem dzieci oraz siebie i przyzwala na stosowanie przemocy. Wierzy naiwnie, że przyjdzie czas, kiedy mężczyzna się zmieni.
„Negatywne skutki trwania w związku krzywdzącym są ciągle jeszcze zjawiskiem niezbadanym. Dla wielu ludzi nadal pozostaje tajemnicą, jak to się dzieje, że kobieta, która cudem uniknęła śmierci z rąk męża, jest przywiązywana do sprzętów i w ten sposób godzinami więziona, upokarzana i wykorzystywana seksualnie w sposób budzący jej sprzeciw, nadal pozostaje ze swoim gnębicielem” .
Odpowiedź na to pytanie próbuje również znaleźć S. Kulczyńska, która pisze: „Trudno zrozumieć powody, dla których kobiety zostają z brutalnymi mężczyznami. Zazwyczaj wtedy mówimy: Od takiego typa uciekałabym gdzie pieprz rośnie. A przecież wiele kobiet nie odchodzi od "takich typów", pomimo że akty przemocy powtarzają się i nasilają. Przemoc to nie tylko poważne uszkodzenia fizyczne, wyprawy na pogotowie ratunkowe, to także zrażanie rodziny i przyjaciół, życie w wiecznym lęku, zastraszanie dzieci, odbieranie prawa do godnego życia, powtarzające się wezwania policji, groźby zabicia. Kobiety zostają z dręczycielami z wielu powodów. Można wyodrębnić kilkanaście kategorii kobiet-ofiar, mających wiele wspólnych cech" .
I. Pospiszyl znajduje zależność między budową ciała, a przemocą. „Ujawniono, na przykład, że ryzyko doświadczenia przemocy przez kobietę wzrasta w miarę wzrostu dysproporcji w zakresie tężyzny fizycznej partnerów. Im drobniejsza kobieta, tym częściej bywa bita. Budowa fizyczna agresora nie różni się od średniej w populacji” .
„Nasz gatunek nie ma czystego sumienia w sprawie swoich dzieci. Historia krzywdzenia dzieci jest bardzo długa. Zajmuje 95%, a może więcej czasu naszej cywilizacji. Dzieci prawie zawsze uważano za słabsze. Traktowane jak przedmioty, przez stulecia były zabijane, kaleczone, gwałcone, wykorzystywane. Uważano je za własność, której się nie szanuje, bo łatwo ją można mieć i łatwo stracić. Dopiero ostatnie sto lat, a może trochę więcej, to okres, w którym zaczęliśmy się opamiętywać, stopniowo dostrzegając nie tylko zło czynione dzieciom, ale i to, że za krzywdzenie ich cały gatunek płaci wysoką cenę. Nie ulega wątpliwości, że bardzo dużo złych rzeczy jest konsekwencją krzywdzenia dzieci, i to nie tylko w skali mikro, ale także w skali makro. Wiele negatywnych zjawisk, które dotyczą naszej cywilizacji: wojny, ubóstwo, prześladowania, nietolerancja, ma swoje korzenie w powszechności tego zjawiska. Nie brakuje na ten temat badań naukowych, jak
spektakularnych przypadków (dzieciństwo Hitlera czy Stalina), w których zniszczenia w skali makro mają swoje korzenie w dramatach dziecięcego wieku” .
Krzywdzenie dziecka odciska piętno na wszystkich sferach rozwojowych. Ma konsekwencje dla zdrowia fizycznego, stanu psychicznego oraz umiejętności współżycia z innymi ludźmi. „ Bardziej narażone na przemoc są dzieci niechciane, szczególnie dzieci młodocianych matek. Zwraca się większą uwagę na skłonność opiekunów do krzywdzenia dzieci niepełnosprawnych” .
Doświadczenie wskazuje, że najbardziej dramatyczne konsekwencje dla rozwoju dziecka wynikają z nadużyć ze strony najbliższych opiekunów. Pomiędzy rodzicami a dziećmi kształtuje się szczególny rodzaj więzi, opartej na potrzebie miłości, przynależności, wsparcia i opieki. Rodzina jest miejscem, gzie dziecko dokonuje pierwszych prób w kontaktach społecznych. Doświadcza ograniczeń i wzmocnień oraz nabiera zaufania do otaczającego świata. Rodzina, w której te podstawowe więzi zostały zaburzone, kształtuje młodego człowieka pozbawionego elementarnej umiejętności emocjonalnego i społecznego funkcjonowania. Wyobrażenia dziecka krzywdzonego o otaczającym świecie nacechowane są brakiem zaufania do innych, poczuciem bezradności i złości, nieumiejętnością rozwiązywania problemów, które wynika z niskiego poczucia własnej wartości, tendencją do izolacji emocjonalnej i społecznej.
„Dzieci krzywdzone obarczane są brzemieniem tajemnicy, która ma dwa oblicza:
- Tajemnica wiąże się z ochroną osoby krzywdzącej dziecko. Sprawca dba, aby sekret rodzinny nie ujrzał światła dziennego. Rodzice, dorośli czynią dziecko odpowiedzialnym za utrzymanie tajemnicy rodzinnej. Zastraszają nasileniem przemocy, ograniczeniem przywilejów, wydaleniem z domu. Obarczają odpowiedzialnością za działania dorosłych. Dzieci sądzą, że zasłużyły na złe traktowanie
- Dziecko jest przeświadczone o tym, że w nim samym tkwi jakieś tajemnicze zło, które prowokuje innych do czynienia mu krzywdy. Dzieci zamykają się w sobie, izolują, głęboko skrywają emocje, aby inni nie odkryli strasznej siły wyzwalającej w ich najbliższych przemoc” .
Kontakty z innymi osobami cechuje lek, niepewność, wrogość i obojętność. Innym sposobem obronnym jest zachowanie agresywne. Dystans zachowuje, okazując wrogość i niedostępność. Dwoistość odczuć uwidacznia się, gdy dziecko raz przyjmuje rolę ofiary, aby za chwilę stać się agresorem.
Krzywdzenie dzieci występuje we wszystkich warstwach społecznych, kulturalnych i ekonomicznych.
Rodzice krzywdzący dziecko sami mogli być krzywdzeni w dzieciństwie. Mogą oni dysponować bardzo ubogimi umiejętnościami rodzicielskimi, wierząc i polegając na karach cielesnych w celu utrzymania dyscypliny. Rodzice, u których występuje skłonność do przemocy wobec dzieci, popełniają więcej nadużyć w warunkach stresowych, które towarzyszą rozwodom, bezrobociu i innym kryzysom rodzinnym.
W niektórych rodzinach jedno dziecko staje się wybranym obiektem krzywdzenia. Rodzice mogą opisywać to dziecko jako niegrzeczne, kłamiące, nadpobudliwe. Może to być dziecko niechciane lub nieplanowane. Często takim „wybranym” dzieckiem jest dziecko w pewien sposób niepełnosprawne.
Różne są przyczyny stosowania przemocy wobec dziecka w rodzinie. Generalnie wyróżnia się trzy grupy przyczyn występowania tego zjawiska. Mogą one tkwić w samych dzieciach, na przykład dzieci niechciane, upośledzone, trudne, przewlekle chore czy kalekie. Bardziej powszechne są jednak przyczyny tkwiące w rodzicach. Do takich w pierwszej kolejności należy zaliczyć ich niedojrzałość i młody wiek, brak wiedzy i umiejętności wychowawczych, doznanie maltretowania we własnym dzieciństwie, niski poziom wykształcenia, bezrobocie, wszelkiego rodzaju uzależnienia oraz socjopatia i choroba umysłowa.
Przemoc fizyczna
Nazywamy nią takie zachowanie wobec dziecka, które wywołuje u niego znaczny ból fizyczny, bez względu na to, czy na jego ciele pozostaną ślady, czy też nie. „Czynne formy przemocy fizycznej to przede wszystkim bicie, od klapsów, policzków począwszy, przez bicie pięścią, przedmiotem, bicie „ na oślep”. Dalej należy wymienić kopanie, zmuszanie do uwłaczających posług, wreszcie zachowań o wyjątkowej brutalności, jak: oparzenia, zadawanie ran ciętych, szarpanych, duszenie, usiłowanie lub dokonanie zabójstwa” . Dzieci doznające przemocy fizycznej często są pacjentami szpitali - gdzie połamane kończyny, pęknięte kości, wybite zęby czy obrażenia wewnętrzne ich rodzice tłumaczą upadkiem lub niezamierzonym uderzeniem się o mebel. Dorosłych znęcających się nad swoimi dziećmi cechuje duża pomysłowość w wyszukiwaniu sposobów zadawania dzieciom bólu: szczypią je, przypalają papierosem, wyrywają włosy, wiążą sznurami, duszą, a nawet gryzą. Fizycznymi skutkami bicia dzieci może być kalectwo oraz różne choroby somatyczne uwarunkowane uszkodzeniami narządów wewnętrznych lub organicznymi uszkodzeniami mózgu, a nawet śmierć.
Lista przedstawionych skutków przemocy fizycznej w rodzinie jest imponująca, a są to przecież "tylko" bezpośrednie następstwa zespołu maltretowanego dziecka. Nawet, bowiem gdy dziecko zostanie wyrwane ze świata fizycznego bólu i cierpienia, koszmar się nie kończy. Wiele lat później mogą się odezwać odległe skutki maltretowania w dzieciństwie. Osoby takie nadal mają poczucie winy i niską samoocenę. To jednak jedne z łagodniejszych następstw. Dużo poważniejszymi są alkoholizm, narkomania, zaburzenia nerwicowe i nerwice, a także zachowania agresywne i - co może najbardziej dziwić - stosowanie przemocy fizycznej w życiu dorosłym, w tym także wobec swoich dzieci.
Przemoc psychiczna
Przemoc psychiczna jest to rozmyślne niszczenie lub znaczące obniżanie możliwości prawidłowego rozwoju dziecka, od wyzwisk poczynając przez emocjonalne odrzucenie po nadmierne wymagania i nieliczenie się z możliwościami rozwojowymi dziecka. Inaczej mówiąc, jest to wszelkie dokuczanie dziecku bez użycia narzędzi, które jest przyczyną występowania u niego negatywnych przeżyć, "moralnej udręki". Mimo że nie zostawia śladów na ciele ofiary, wyrządza ogromne spustoszenie w sferze emocjonalnej, poznawczej i behawioralnej dziecka. I. Pospiszyl wymienia następujące formy zachowania w ramach przemocy psychicznej:„-izolacja, ograniczanie snu i jedzenia, narzucanie własnych sądów, degradacja werbalna, hipnoza, narkotyzowanie, groźba zabójstwa” .
Konsekwencje tego typu działań są bardzo zbliżone do psychicznych następstw bicia dzieci. Dokuczanie dziecku bez użycia narzędzi wywołuje u niego wiele negatywnych przeżyć: lek, poczucie niesprawiedliwości i bezsensu, świadomość braku miłości rodzicielskiej i wiele innych konsekwencji, takich jak zaburzenia snu, przygnębienie, nerwice, zachowania agresywne, a nawet myśli i próby samobójcze.
Ponadto krzyczenie na dzieci i poniżanie powoduje poważne konsekwencje w ich dorosłym życiu. Osoby takie nawet wiele lat później mają poczucie winy, niską samoocenę, a także zaburzone poczucie własnej tożsamości, silną potrzebę kontrolowania innych oraz są psychicznie uzależnione od swoich rodziców. Ofiary przemocy psychicznej cierpią na depresje, nerwice, izolują się od otoczenia bądź odstraszają je swoim perfekcjonizmem lub negatywnymi oczekiwaniami w stosunku do innych. Częstymi następstwami doznanej w dzieciństwie "moralnej udręki" są zachowania przestępcze jej ofiar, a także stosowania przez nie przemocy emocjonalnej w życiu dorosłym.
Przemoc seksualna
Seksualne wykorzystywanie dziecka jest najbardziej odrażającą i szkodliwą - ze względu na następstwa, jakie powoduje - formą przemocy. Jest to wciąganie dziecka w sferę aktywności seksualnej nieadekwatnej do jego etapu rozwojowego, w sferę działań, których dziecko nie rozumie i nie jest w stanie zaakceptować, i które naruszają jednocześnie normy prawne i społeczne. Dziecko jest w takich przypadkach traktowane jako obiekt seksualny, którym dorosły posługuje się w celu zaspokojenia własnych potrzeb.
Definicja tej przemocy wobec dziecka brzmi następująco: ”wykorzystywanie seksualne dziecka to włączanie dziecka w aktywność seksualną, której nie jest ono w stanie w pełni zrozumieć i udzielić na nią świadomej zgody i/lub, na którą nie jest dojrzałe rozwojowo i nie może zgodzić się w ważny sposób i/lub, która jest nie zgodna z normami prawnymi lub obyczajowymi danego społeczeństwa. Z wykorzystywaniem seksualnym mamy do czynienia, gdy taka aktywność wystąpi pomiędzy dzieckiem, a dorosłym lub dzieckiem, a innym dzieckiem, jeśli te osoby ze względu na wiek bądź stopień rozwoju pozostają w relacji opieki, zależności, władzy. Celem takiej aktywności jest zaspokajanie potrzeb innej osoby” .
„Istnieje wiele typologii przemocy seksualnej wobec dzieci; najczęściej badacze wyróżniają następujące jej rodzaje:  1. Bez kontaktu fizycznego
- Rozmowy o treści seksualnej
Sprawca wyraża wprost swoje pragnienia seksualne wobec dziecka (np. Popatrz na mojego siusiaka, pokaż mi to, co masz pod majteczkami), wyraża opinie na temat atrakcyjności erotycznej dziecka lub własnej (Masz ładną pupę, chcę ją lepiej obejrzeć, masz piękne cycuszki, chcę je pocałować itp.) albo opowiada dziecku o swojej aktywności seksualnej z innymi osobami.
- Ekspozycja anatomii i czynności seksualnej
Sprawca pokazuje dziecku swoje intymne części ciała, może też masturbować się w jego obecności.
- Podglądactwo
Dziecko jest podglądane w czasie kąpieli, czynności fizjologicznych; towarzyszy temu podniecenie i masturbacja sprawcy.
2. Kontakty seksualne polegające na pobudzaniu intymnych części ciała
- Dotykanie ciała dziecka
- Całowanie intymnych części jego ciała
- Ocieractwo
- Pobudzanie ręczne narządów płciowych dziecka
3. Kontakty oralno - genitalne
4. Stosunki udowe
5. Penetracja seksualna (oralno-genitalna)
6. Komercyjne seksualne wykorzystywanie dzieci (np. dziecięca pornografia czy prostytucja)
7. Seksualne wykorzystywanie dzieci powiązane z innymi formami przemocy (np. dewiacyjne formy przemocy seksualnej)” .
„W przypadku molestowania seksualnego badacze problemu: Glaser i Frosh (1995), Lew – Starowicz (1992), wskazują na następujące bezpośrednie konsekwencje somatyczne: urazy zewnętrznych narządów płciowych, urazu około odbytnicze, przerwanie błony dziewiczej, infekcje dróg moczowo – płciowych, infekcje jamy ustnej, choroby przenoszone droga płciową. Wyróżniają również następstwa o charakterze poznawczym, emocjonalnym, behawioralnym i seksualnym, takie jak: erotyzacja dziecka, prowokacyjne zachowania seksualne, zachowania masturbacyjne, zachowania seksualne wobec rówieśników, zaburzenia snu, niska samoocena, poczucie winy, krzywdy, nerwice, przygnębienie, uzależnienie od narkotyków, alkoholu, lęki wobec rodzica danej płci, poczucie naznaczenia” .
Równie długa jest lista odległych w czasie następstw przemocy seksualnej stosowanej wobec dziecka.
„Badania potwierdzają, że osoby dorosłe, wykorzystywane seksualnie w dzieciństwie, cechuje ogólnie niższa samoocena, większa skłonność do nałogowego sięgania po narkotyki i alkohol, skłonność do zaburzeń nastrojów czy problemów interpersonalnych. Mogą u nich wystąpić zaburzenia psychotyczne, zaburzenia osobowości, depresje, próby samobójcze. Osoby seksualnie wykorzystane w dzieciństwie miewają w życiu dorosłym trudność w poszanowaniu swoich intymnych granic, mogą podejmować przypadkowe, anonimowe kontakty seksualne z wieloma różnymi partnerami, bez zaangażowania emocjonalnego. Osoby takie nie tylko same są narażone na przemoc seksualną w życiu dorosłym, ale wykazują skłonność do jej stosowania wobec innych (szczególnie dzieje się tak w przypadku ofiar-mężczyzn)” .
„Następstwa tego rodzaju przemocy ujawniają się bezpośrednio, a także i późniejszym okresie. Nierzadko towarzyszą dziecku w całym jego życiu. Należą do nich obrażenia ciała, choroby przenoszone drogą płciową, urazy, prowokacyjne zachowania seksualne, zaburzenia snu, fobie, lęki, nerwice, depresja, niska samoocena, poczucie winy, zaburzenia osobowości, zaburzenia w późniejszym dorosłym życiu” . Zaniedbywanie –według I. Pospiszyl to „ nie zapewnienie lub uniemożliwienie zaspokojenia potrzeb jednostce zależnej, jest zjawiskiem obejmującym bardzo szeroką skalę zachowań” . To także niezaspokajanie podstawowych potrzeb biologicznych i psychicznych dzieci. Może się ono rozpocząć już w okresie życia płodowego, gdy matka prowadzi niehigieniczny tryb życia. „Z zaniedbywaniem mamy do czynienia wówczas, gdy dzieci są na długie godziny pozostawione samym sobie, a w skrajnym przypadku: porzucone, bezdomne, bez właściwej ochrony przed chorobami, gdy w obecności dziecka odbywają się awantury, pijackie libacje, gdy jest niedostatecznie zabezpieczone przed zagrażającymi mu sytuacjami” .
Dzieci często nawet nie buntują się przeciw takiemu traktowaniu. Młodsze żyją w przekonaniu, że tak wygląda świat, a całym ich światem są przecież rodzice, dom. Starsze odczuwają wstyd za swych rodziców, których jednak mimo wszystko bardzo kochają. Jeżeli jednak stale doświadczają przemocy zaczynają szukać oparcia u innych, obcych ludzi. Często wpadają w tzw. złe towarzystwa, czyli grupy młodych ludzi o podobnych doświadczeniach życiowych.
Podobnie zaniedbanie dziecka definiuje Polansky- „warunek, w którym opiekun odpowiedzialny za dziecko albo celowo, albo poprzez nadzwyczajny brak uwagi pozwala by doświadczało ono cierpienia, które może mu się przydarzyć i nie udaje mu się albo nie dostarcza jednego lub dwóch składników popularnie uważanych za podstawowe dla rozwoju fizycznego, intelektualnego, emocjonalnego i wychowania” .
„Analizując kategorię zaniedbywania dziecka najłatwiej dostrzec można, że omawiane powyżej cztery "rodzaje" krzywdzenia dzieci są w zasadzie zbiorami zachowań nierozdzielnych - przykładowo emocjonalne maltretowanie, czy bierne formy przemocy fizycznej bywają wręcz tożsame z zaniedbywaniem potrzeb psychicznych czy fizycznych dziecka. Praktycznie nigdy dziecko nie jest krzywdzone w jakiś jeden sposób, co najwyżej profilaktyka zapobiegania poszczególnym formom krzywdzenia wymaga niekiedy odmiennych działań - można spenalizować fizyczne karcenie dzieci, trudno jednak domagać się tego wobec braku rodzicielskiej miłości bądź błędów wychowawczych” . TYLKO TYLE WIEM :D  :)