Kwestia ilości elektronów walencyjnych atomu centralnego.
W przypadku jonu oksoniowego atom centralny tlen- ma 6 elektronów walencyjnych, aby uzyskać trwałą konfigurację oktet elektronowy przyjmuje dwa elektrony od dwóch atomów wodoru - otrzymaliśmy cząsteczkę wody H2O, na której znajdują się dwie niewiążące pary elektronowe (nie tworzące wiązania) w obecności kwasu cząsteczka wody oddaję tę jedną parę elektronową atomowi wodoru tworząc wiązanie koordynacyjne i tak powstaje jon oksoniowy H3O+ z wolną parą elektronową.
Azot natomiast ma 5 elektronów walencyjnych i potrzebuje 3 elektronów do oktetu, pobiera więc 3 elektrony od 3 atomów wodoru tworząc cząsteczkę NH3-amoniak. Amoniak posiada jedną wolną parę elektronową i w obecności cząsteczek wody oddaje ją jednemu z atomów wodoru tworzących wodę tworzą się jony: amonowy (NH4+) oraz wodorotlenowy (OH-). Amoniak miał tylko jedną wolną parę elektronową, więc po jej oddaniu nie posiada żadnej.
Kwestia ilości elektronów walencyjnych atomu centralnego.
W przypadku jonu oksoniowego atom centralny tlen- ma 6 elektronów walencyjnych, aby uzyskać trwałą konfigurację oktet elektronowy przyjmuje dwa elektrony od dwóch atomów wodoru - otrzymaliśmy cząsteczkę wody H2O, na której znajdują się dwie niewiążące pary elektronowe (nie tworzące wiązania) w obecności kwasu cząsteczka wody oddaję tę jedną parę elektronową atomowi wodoru tworząc wiązanie koordynacyjne i tak powstaje jon oksoniowy H3O+ z wolną parą elektronową.
Azot natomiast ma 5 elektronów walencyjnych i potrzebuje 3 elektronów do oktetu, pobiera więc 3 elektrony od 3 atomów wodoru tworząc cząsteczkę NH3-amoniak. Amoniak posiada jedną wolną parę elektronową i w obecności cząsteczek wody oddaje ją jednemu z atomów wodoru tworzących wodę tworzą się jony: amonowy (NH4+) oraz wodorotlenowy (OH-). Amoniak miał tylko jedną wolną parę elektronową, więc po jej oddaniu nie posiada żadnej.
Ot cały sekret :)