Question

1. Jaki jest związek między uprawą ryżu, a cechami klimatu monsunowego? Wymień głównych producentów ryżu.

2. Uzasadnij, że Indie to kraj wielu kontrastów.

Proszę o pomoc! ;D

Answer 1

Szybkie tempo rozwoju gospodarczego Indii ściera się z ogromem problemów gnębiących kraj. Indie to miliard ludzi reprezentujący liczne języki, religie i grupy etniczne, co musi rodzić konflikty. Pomimo znacznych osiągnięć są jednym z najbiedniejszych krajów świata, gdzie połowa ludzi jest niepiśmienna, choroby zbierają żniwo, a rosnąca populacja zagraża rozwojowi postępu.

Ubóstwo ciągle jest traktowane jako drugi biegun dobrobytu. Narastanie nierówności w różnych jej przejawach: ubóstwo, głód, analfabetyzm, pogłębia przepaść pomiędzy bogatą Północą a biednym Południem, przy istniejącym zobojętnieniu zamożnych na biedę. Podobne traktowanie problemu spotyka się w Indiach, gdzie pomiędzy stanami lub w ich ramach dostrzega się znaczne rozbieżności między warunkami życia i egzystencji ludności.

Przeciwko biedzie występują nie tylko przedstawiciele rządu i państwa, ale także ludzie nauki, których ogląd sytuacji jest rzetelny, a zarazem bezstronny. Tak jest w przypadku laureata Nagrody im. Alfreda Nobla, Amartya Kumara Sena, który swoje prace na temat dobrobytu poświęcił najbardziej pozbawionym praw sektorom społeczeństwa. Na wieść o jego wyróżnieniu, premier Indii Atal Behari Vajpayee ogłosił, iż naród jest niezwykle dumny z osiągnięć rodaka, tym bardziej, że, jak stwierdził prezydent Kocheril Raman Narayanan, dokonania te są w pełni "zharmonizowane z indyjską tradycją intelektualną, gdyż poprzez ekonomię poruszają sprawę współczucia dla prostego człowieka i wizję egalitarnego światowego społeczeństwa". Takie podejście rządu pozwala wierzyć w działania na rzecz poprawy sytuacji. Zwłaszcza, że badania Sena ukazują naród, który jest boleśnie niedożywiony, bez odpowiedniego wykształcenia i w fatalnej kondycji zdrowotnej, nawet według standardów krajów biednych. Otwarcie mówi o ubóstwie Indii.

Mimo, iż poziom ubóstwa w Indiach zmniejszył się w ciągu ostatnich 40 lat, wciąż pozostaje boleśnie wysoki. Także raport Banku Światowego z 1997 roku informuje, że bieda obejmuje swym zasięgiem 35% społeczeństwa (36,7% na wsi oraz 30,5% w miastach). W związku z gwałtownym przyrostem ludności nie jest możliwa całkowita redukcja ilości ludzi ubogich, których liczba wzrosła z 200 mln w latach 50-tych do 340 mln w 1997 roku. W latach 1994 było 312 mln biednych, z czego 240 mln żyło na wsiach.

Chociaż wskaźniki dobrobytu, opisujące wyżywienie, edukację i kondycję zdrowotną, ukazują kraj, który dokonał istotnych osiągnięć w zwalczaniu biedy, nie nastąpił jeszcze moment, gdy zdecydowana większość ubogich osiągnęła przeciętność ekonomiczną. W świetle raportu ubóstwo jest ściśle powiązane z płcią, umiejętnością czytania i pisania, faktem posiadania ziemi, zatrudnieniem oraz przynależnością do kast. Niepiśmienna wiejska kobieta, członek kasty, osoba żyjąca w gospodarstwie bez roli lub pracująca zarobkowo - wszyscy narażeni są na znacznie wyższe ryzyko biedy. Badania wiejskich gospodarstw domowych w 1994 roku ukazały, że bieda w 68% przypadkach dotyka bezrolnych pracowników najemnych, w 51% - członków kast i szczepów, natomiast w 45% - rodziny, w których wszyscy są analfabetami. Im głębsze ubóstwo, tym mniejszy jest odsetek piśmiennych kobiet. Także tam, gdzie wskaźniki wykazują postęp, dzieje się to powoli, a zanik ubóstwa oraz dostęp biednych do usług socjalnych zmienia się w zależności od stanów, a także wewnątrz nich.