"Człowiek. Istota posiadająca rozum, wiedzę. Potrafi się uczyć, rozwijać, tworzyć. Potrafi doceniać piękno. Niestety, potrafi też niszczyć, kraść, zabijać. Jedni mogą mówić, że już samo słowo człowiek, to, że należymy do gatunku homo sapiens sapiens, jest powodem do dumy. Ludzie są istotami często zapatrzonymi w siebie. Nie dostrzegają swoich wad, widzą tylko zalety. Wydaje im się, że wystarczy istnieć jako człowiek, aby BYĆ człowiekiem. Osobiście uważam, że słowo człowiek nie zawsze brzmi dumnie. Dumnie brzmi tylko wówczas, gdy człowiek, o którym mowa, zasługuje na szacunek, jest dobry, uczynny, potrafi tworzyć coś pięknego i podziwiać dzieła natury. Wtedy ten przedstawiciel ludzkości zasługuje na miano człowieka. Lecz jeśli ten czy ów osobnik potrafi tylko niszczyć, jest okrutny, bezwzględny, zły, morduje, kradnie a największą radość sprawia mu czyjeś cierpienie, w zupełności nie jest on godny miana człowieka. Wracając do kwestii zabijania. Nieludzką wręcz pasję do mordowania człowiek sam stworzył. Tak samo jak wojny, broń... Pod tym względem ludzie są gorsi od zwierząt. Zwierzęta zabijają aby przeżyć – ludzie często aby osiągnąć jakieś korzyści, żeby zademonstrować swoją siłę lub po prostu, bez powodu. Zabijanie bez powodu to najgorsza z rzeczy, które może uczynić człowiek. Mimo wielu negatywów możemy też być dumni z tego, że jesteśmy ludźmi. Odkrywamy nowe możliwości, rozwijamy się, swoją kulturę. Ludzie odkryli wiele przełomowych wynalazków. Ogień, pismo, komputery, telewizja, radio. Większość z nich jest pozytywna ale są też takie, które są jak najbardziej negatywne. Do tych najgorszych należą przede wszystkim wszelkie rodzaje broni, narkotyki, papierosy... Wiążą się one ze śmiercią tysięcy a może nawet milionów ludzi, którzy nie potrafią zrozumieć co dla nich jest dobre a co złe. Jest wiele różnych opinii na temat tego, czy bycie człowiekiem może być powodem do dumy. Myślę jednak, że zależy to przede wszystkim od sytuacji. Ja jestem dumna z tego, że jestem człowiekiem, chociaż czasem niezbyt dobrze jest oglądać te wszystkie zbrodnie, których dopuszczają się inni ludzi i myśleć, że jest się takim samym jak oni. Jednak każdy człowiek tak naprawdę jest inny i każdy powinien indywidualnie odpowiedzieć sobie na to pytanie."
W pracy chciałabym przedstawić swój pogląd na temat "Człowiek - to brzmi dumnie". Postaram się go udowodnić i napisać, dlaczego twierdzę tak, a nie inaczej.
Na pewno powinniśmy być dumni z jednego z pierwszych osiągnięć człowieka - rozniecania ognia. To on zapoczątkował pierwsze "prawdziwe" życie człowieka. To dzięki niemu ludzie mogli ulepszyć swoje narzędzia i sposoby polowania. Ogień zapewniał również ciepło i odstraszał dzikie zwierzęta. Około 3000 lat temu p.n.e ludzie nauczyli się wytapiać rudę miedzi, nieco później brąz i żelazo. To właśnie te epoki pozwoliły człowiekowi np. wykonywać ozdoby, zapinki, broszki, naszyjniki, naramienniki.
Do powiedzenia "Człowiek - to brzmi dumnie" przyczynili się również Ci, którzy wynaleźli takie rzeczy jak: żarówkę, piorunochron, telewizor czy nawet radio. Przecież wszystkie te rzeczy, które teraz spokojnie są w każdych domach, kiedyś ktoś musiał wymyślić. To dzięki np. Edisonowi mamy żarówkę, a co za tym idzie światło. Gdyby nie oni, nie mielibyśmy tych bogactw. Żylibyśmy skromnie, biednie. To dzięki człowiekowi mamy komputery, które są narzędziem pracy wielu ludzi. To człowiek przyczynił się do rozkwitu naszego życia. I dlatego powinniśmy być dumni, że my też jesteśmy ludźmi, którzy być może w przyszłości również przyczynią się do powstania nowej rzeczy, która umili nam życie.
Człowiek jest istotą myślącą, rozumną. Jest jedną z mądrzejszych istot na świecie. Ciągle się kształci i rozwija. Korzysta z doświadczeń, które codziennie zdobywa. Każdy człowiek powinien dobrze wykorzystać wiedzę, którą posiada. Prawdziwym człowiekiem nie jest ten, który wywołuje wojny i nienawiść, człowiekiem jest ten, który użytkuje z danej mu mądrości.
Jestem dumna z tego, że jestem człowiekiem. Podziwiam i cenię osiągnięcia moich przodków, bo przecież to dzięki nim tak naprawdę żyję pośród tylu rzeczy potrzebnych mi do życia.
"Człowiek. Istota posiadająca rozum, wiedzę. Potrafi się uczyć, rozwijać, tworzyć. Potrafi doceniać piękno.
Niestety, potrafi też niszczyć, kraść, zabijać.
Jedni mogą mówić, że już samo słowo człowiek, to, że należymy do gatunku homo sapiens sapiens, jest powodem do dumy. Ludzie są istotami często zapatrzonymi w siebie. Nie dostrzegają swoich wad, widzą tylko zalety. Wydaje im się, że wystarczy istnieć jako człowiek, aby BYĆ człowiekiem.
Osobiście uważam, że słowo człowiek nie zawsze brzmi dumnie. Dumnie brzmi tylko wówczas, gdy człowiek, o którym mowa, zasługuje na szacunek, jest dobry, uczynny, potrafi tworzyć coś pięknego i podziwiać dzieła natury. Wtedy ten przedstawiciel ludzkości zasługuje na miano człowieka.
Lecz jeśli ten czy ów osobnik potrafi tylko niszczyć, jest okrutny, bezwzględny, zły, morduje, kradnie a największą radość sprawia mu czyjeś cierpienie, w zupełności nie jest on godny miana człowieka.
Wracając do kwestii zabijania. Nieludzką wręcz pasję do mordowania człowiek sam stworzył. Tak samo jak wojny, broń... Pod tym względem ludzie są gorsi od zwierząt. Zwierzęta zabijają aby przeżyć – ludzie często aby osiągnąć jakieś korzyści, żeby zademonstrować swoją siłę lub po prostu, bez powodu. Zabijanie bez powodu to najgorsza z rzeczy, które może uczynić człowiek.
Mimo wielu negatywów możemy też być dumni z tego, że jesteśmy ludźmi. Odkrywamy nowe możliwości, rozwijamy się, swoją kulturę.
Ludzie odkryli wiele przełomowych wynalazków. Ogień, pismo, komputery, telewizja, radio. Większość z nich jest pozytywna ale są też takie, które są jak najbardziej negatywne. Do tych najgorszych należą przede wszystkim wszelkie rodzaje broni, narkotyki, papierosy... Wiążą się one ze śmiercią tysięcy a może nawet milionów ludzi, którzy nie potrafią zrozumieć co dla nich jest dobre a co złe.
Jest wiele różnych opinii na temat tego, czy bycie człowiekiem może być powodem do dumy. Myślę jednak, że zależy to przede wszystkim od sytuacji.
Ja jestem dumna z tego, że jestem człowiekiem, chociaż czasem niezbyt dobrze jest oglądać te wszystkie zbrodnie, których dopuszczają się inni ludzi i myśleć, że jest się takim samym jak oni. Jednak każdy człowiek tak naprawdę jest inny i każdy powinien indywidualnie odpowiedzieć sobie na to pytanie."
Pomogłem.? Podziękuj, daj Naj.
Pozdrawiam!
W pracy chciałabym przedstawić swój pogląd na temat "Człowiek - to brzmi dumnie". Postaram się go udowodnić i napisać, dlaczego twierdzę tak, a nie inaczej.
Na pewno powinniśmy być dumni z jednego z pierwszych osiągnięć człowieka - rozniecania ognia. To on zapoczątkował pierwsze "prawdziwe" życie człowieka. To dzięki niemu ludzie mogli ulepszyć swoje narzędzia i sposoby polowania. Ogień zapewniał również ciepło i odstraszał dzikie zwierzęta. Około 3000 lat temu p.n.e ludzie nauczyli się wytapiać rudę miedzi, nieco później brąz i żelazo. To właśnie te epoki pozwoliły człowiekowi np. wykonywać ozdoby, zapinki, broszki, naszyjniki, naramienniki.
Do powiedzenia "Człowiek - to brzmi dumnie" przyczynili się również Ci, którzy wynaleźli takie rzeczy jak: żarówkę, piorunochron, telewizor czy nawet radio. Przecież wszystkie te rzeczy, które teraz spokojnie są w każdych domach, kiedyś ktoś musiał wymyślić. To dzięki np. Edisonowi mamy żarówkę, a co za tym idzie światło. Gdyby nie oni, nie mielibyśmy tych bogactw. Żylibyśmy skromnie, biednie. To dzięki człowiekowi mamy komputery, które są narzędziem pracy wielu ludzi. To człowiek przyczynił się do rozkwitu naszego życia. I dlatego powinniśmy być dumni, że my też jesteśmy ludźmi, którzy być może w przyszłości również przyczynią się do powstania nowej rzeczy, która umili nam życie.
Człowiek jest istotą myślącą, rozumną. Jest jedną z mądrzejszych istot na świecie. Ciągle się kształci i rozwija. Korzysta z doświadczeń, które codziennie zdobywa. Każdy człowiek powinien dobrze wykorzystać wiedzę, którą posiada. Prawdziwym człowiekiem nie jest ten, który wywołuje wojny i nienawiść, człowiekiem jest ten, który użytkuje z danej mu mądrości.
Jestem dumna z tego, że jestem człowiekiem. Podziwiam i cenię osiągnięcia moich przodków, bo przecież to dzięki nim tak naprawdę żyję pośród tylu rzeczy potrzebnych mi do życia.