Właściciel nieruchomości gruntowej (Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego bądź ich związki) oddanej w użytkowanie wieczyste, ma prawo do czerpania pożytków płynących z prawa własności, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z postanowień umowy lub decyzji administracyjnej o oddanie nieruchomości w to użytkowanie.
Rzeczoznawca majątkowy określając wartość prawa własności nieruchomości gruntowej obciążonej prawem użytkowania wieczystego ma obowiązek respektowania w wycenie klauzuli prawnej pacta sunt servanda lub rebus sic stantibus, w zależności od celu oszacowania.
Zgodnie z art. 64, ust. 3 Konstytucji RP, własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności.
Kodeks cywilny (dalej: kc) w art. 140 stanowi, że w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.
Jednocześnie, art. 233 kc stanowi, że w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa (dalej: SP) lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego (dalej: JST) bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać .Z porównania tych dwóch przepisów wynika, że prawo użytkowania wieczystego gruntu jest prawem zbliżonym do prawa własności, ograniczonym postanowieniami wynikającymi z umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste oraz przepisami szczególnymi, jako lex specialis odnoszących się do tego prawa.
Prawo użytkowania wieczystego gruntu nie pozbawia użytkownika wieczystego możliwości czerpania pożytków. Jako prawo mocniejsze od ograniczonego prawa rzeczowego jakim jest użytkowanie, jest jednocześnie prawem słabszym w stosunku do prawa własności, a zatem prawo do czerpania pożytków i korzyści z rzeczy nie może jednocześnie umniejszać praw właściciela, a tym bardziej, zawłaszczać tych korzyści w całości.
-Prawo własności jest prawem szerszym niż prawo użytkowania wieczystego. Według obecnie obowiązujących poglądów użytkowanie wieczyste jest prawem rzeczowym pomiędzy prawem własności a ograniczonymi prawami rzeczowymi.
- Po pierwsze, z użytkowania wieczystego można korzystać i rozporządzać w granicach określonych ustawą, zasadami współżycia społecznego, oraz w granicach określonych przez umowę. Natomiast korzystanie i rozporządzanie prawem własności jest ograniczone jedynie ustawami i zasadami współżycia społecznego.
- Ponadto prawo użytkowania wieczystego jest prawem ograniczonym w czasie - jest ono zawierane na okres dziewięćdziesięciu dziewięciu lat. W wypadkach wyjątkowych, gdy cel gospodarczy użytkowania wieczystego nie wymaga oddania gruntu na dziewięćdziesiąt dziewięć lat, dopuszczalne jest oddanie gruntu na okres krótszy, co najmniej jednak na lat czterdzieści.
-W ciągu ostatnich pięciu lat przed upływem zastrzeżonego w umowie terminu wieczysty użytkownik może żądać jego przedłużenia na dalszy okres od czterdziestu do dziewięćdziesięciu dziewięciu lat. Tymczasem prawo własności jest zawierane na czas nieograniczony.
-Użytkownik wieczysty jest zobowiązany do opłacania rocznej opłaty za użytkowanie, natomiast prawo własności tego nie wymaga.
- Użytkowanie wieczyste korzysta z pewnych regulacji prawa własności - na przykład do oddania gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości.
Właściciel nieruchomości gruntowej (Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego bądź ich związki) oddanej w użytkowanie wieczyste, ma prawo do czerpania pożytków płynących z prawa własności, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z postanowień umowy lub decyzji administracyjnej o oddanie nieruchomości w to użytkowanie.
Rzeczoznawca majątkowy określając wartość prawa własności nieruchomości gruntowej obciążonej prawem użytkowania wieczystego ma obowiązek respektowania w wycenie klauzuli prawnej pacta sunt servanda lub rebus sic stantibus, w zależności od celu oszacowania.
Zgodnie z art. 64, ust. 3 Konstytucji RP, własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności.
Kodeks cywilny (dalej: kc) w art. 140 stanowi, że w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.
Jednocześnie, art. 233 kc stanowi, że w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa (dalej: SP) lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego (dalej: JST) bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać .Z porównania tych dwóch przepisów wynika, że prawo użytkowania wieczystego gruntu jest prawem zbliżonym do prawa własności, ograniczonym postanowieniami wynikającymi z umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste oraz przepisami szczególnymi, jako lex specialis odnoszących się do tego prawa.
Prawo użytkowania wieczystego gruntu nie pozbawia użytkownika wieczystego możliwości czerpania pożytków. Jako prawo mocniejsze od ograniczonego prawa rzeczowego jakim jest użytkowanie, jest jednocześnie prawem słabszym w stosunku do prawa własności, a zatem prawo do czerpania pożytków i korzyści z rzeczy nie może jednocześnie umniejszać praw właściciela, a tym bardziej, zawłaszczać tych korzyści w całości.
-Prawo własności jest prawem szerszym niż prawo użytkowania wieczystego. Według obecnie obowiązujących poglądów użytkowanie wieczyste jest prawem rzeczowym pomiędzy prawem własności a ograniczonymi prawami rzeczowymi.
- Po pierwsze, z użytkowania wieczystego można korzystać i rozporządzać w granicach określonych ustawą, zasadami współżycia społecznego, oraz w granicach określonych przez umowę. Natomiast korzystanie i rozporządzanie prawem własności jest ograniczone jedynie ustawami i zasadami współżycia społecznego.
- Ponadto prawo użytkowania wieczystego jest prawem ograniczonym w czasie - jest ono zawierane na okres dziewięćdziesięciu dziewięciu lat. W wypadkach wyjątkowych, gdy cel gospodarczy użytkowania wieczystego nie wymaga oddania gruntu na dziewięćdziesiąt dziewięć lat, dopuszczalne jest oddanie gruntu na okres krótszy, co najmniej jednak na lat czterdzieści.
-W ciągu ostatnich pięciu lat przed upływem zastrzeżonego w umowie terminu wieczysty użytkownik może żądać jego przedłużenia na dalszy okres od czterdziestu do dziewięćdziesięciu dziewięciu lat. Tymczasem prawo własności jest zawierane na czas nieograniczony.
-Użytkownik wieczysty jest zobowiązany do opłacania rocznej opłaty za użytkowanie, natomiast prawo własności tego nie wymaga.
- Użytkowanie wieczyste korzysta z pewnych regulacji prawa własności - na przykład do oddania gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości.