Question

Wymień czynniki, które wpłynęły na rozprzestrzenianie się chrześcijaństwa

Praca na około 1 str w zeszycie :) prosze nie dodawać linków czy innych takich :)

daje naj ;)

Answer 1

Kiedy Konstantyn Wielki wygrał w Moście Mulwijskim z Maksencjuszem od tego czasu przestał prześladować chrześcijan (ponieważ miał sen, w którym Bóg powiedział pod tym znakiem zwyciężysz (chodzi o krzyż:)(wiec Konstantyn umieścił we wszystkich dostępnych miejscach krzyż i wygrał) Wydał edykt mediolański w 313 r. ten edykt pozwolił wyznawać chrześcijanom swoją religię. Natomiast za panowania Teodozjusza Wielkiego 380 r. chrześcijaństwo stało się religią panującą czyli zniesiono wszystkie pogańskie zwyczaje nie można był wierzyć w żadną religię oprócz chrześcijaństwa, nie były organizowane igrzyska olimpijskie ponieważ były na cześć Zeusowi a politeizmu nie można było również wyznawać.

Answer 2

Pierwsza religia Rzymian to wiara w siły przyrody (np. wzrost zasianego ziarna, błyskawice, deszcz itp.). Obrzędy ich sprowadzały się do zyskania przychylności tych dobrych sił i wypędzania tych złych. Wierzyli w życie pozagrobowe, otaczali kultem zmarłych przodków, czcili bóstwa będące patronem najprostszych czynności (np. praca w polu). Duży wpływ na religię Rzymian mieli Etruskowie, dla których duże znaczenie miały przepowiednie oraz liczne wróżby (np. wróżenie z liczb, zjawisk przyrody czy z wnętrzności zwierząt). Jednym z najstarszych rzymskich bogów był Janus – opiekun bram (domów lub miast), później wszelkiego początku i końca. Posiadał świątynie w kształcie bramy z podwójnymi drzwiami, otwartymi podczas wojny, a zamkniętymi w czasie pokoju.
Z biegiem lat, wraz ze wzrostem znaczenia Rzymu, mieszkańcy zaczęli czcić bóstwa ludów wchodzącym w jego granicy. Największy wpływ na religię rzymską wywarła Grecja. Najważniejszym rzymskim bogiem był Jowisz, który z czasem przejął funkcję greckiego Zeusa, będącego ojcem bogów i ludzi. Jowiszowi towarzyszył Mars (bóg wiosny i młodości), którego z czasem zaczęto czcić jako boga wojny, podobnie jak Grecy czcili Aresa, zaś Neptun (rzymski bóg mórz i oceanów) został utożsamiony z greckim Posejdonem. Początkowo Rzymianie stawiali mało świątyń ku czci bogów, dopiero po wojnach (np. punickich, czy podbojach Azji Mniejszej) doszło do zmian. Wśród rzymskich bogów ważna była Westa - odpowiedniczka greckiej Hestii – bogini ogniska domowego i młodych małżeństw, której świątyni na Forum Romanum strzegło sześć westalek (dziewice otoczone kultem i przywilejami). Popularna była także egipska Izyda i frygijska Kybele – bogini płodności, reprezentująca macierzyństwo Wielka Macierz z Azji Mniejszej.
Duża ilość bogów sprawiła, że rozwinął się kult cesarzy, a jako pierwszy bogiem ogłosił się Oktawian August, któremu stawiano pomniki, świątynie i ołtarze, a on sam kazał wybudować świątynię Cezarowi – swemu przybranemu ojcu
Palestyna, bowiem rządzona przez żydowskiego króla, była uzależniona od Rzymu i nie miała pełnej suwerenności. W 6 r. n.e. Palestyna stała się prowincją cesarstwa, co stało się przyczyną licznych napięć na tle religijnym. Żydzi bowiem uważali się za naród wybrany przez Boga, zaś Rzymian uznawali za pogan, których obecność na żydowskiej ziemi palestyńskiej traktowali jako obrazę Boga.
ydzi z Palestyny podzielili się na: żyjących według reguł zakonnych ascetycznych esseńczyków i uczonych w Piśmie pobożnych faryzeuszy. Żydzi przestrzegali reguł Starego Testamentu i wierzyli, że nadejście mesjasza uwolni ich z rąk Rzymian. Niektórzy z wierzących zaczęli dostrzegać skrajny tradycjonalizm i formalizm w rytuałach swej religii, więc zaczęli krytykować kapłanów za ich chciwość i działania wbrew zasadom wiary oraz uległość wobec ciemiężycieli.
W tych ciężkich dla żydów czasach przyszedł na świat Jezus Chrystus, który nauczał i wygłaszał mowy do ludu, mówił, że Bóg jest ojcem ludzi, a oni, jako jego dzieci są dla siebie braćmi i siostrami. Nie namawiał do buntu przeciwko Rzymowi, lecz głosił nadejście królestwa niebieskiego. Jego życie zostało zapisane w Nowym Testamencie (powstał w I w. n.e. i zawiera 27 ksiąg) na podstawie przekazu jego uczniów.
Jezus nazywał siebie Synem Bożym, zaś niektórzy Żydzi widzieli w nim Mesjasza. Żydowscy kapłani oskarżyli go o chęć przejęcia tronu i skazali na śmierć poprzez ukrzyżowanie . Po jego śmierci uczniowie przekazywali nauki swego nauczyciela oraz głosili wieści o zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Liczba wyznawców chrześcijaństwa szybko rosła, a Piotr – jeden z uczniów Chrystusa – założył pierwszą wspólnotę tej religii. Żydzi byli pierwszymi chrześcijanami, którzy przez Rzymian byli uważani za sektę . Poddawani byli oni silnemu uciskowi przez ciemiężycieli, co zmusiło ich do opuszczenia Jerozolimy i udania się do Antiochii syryjskiej, a następnie w kierunku Rzymu. W czasie tej wędrówki, Paweł z Tarsu zaczął tworzyć pierwsze gminy chrześcijańskie w Grecji i Azji Mniejszej.
Do chrześcijaństwa przyłączali się ludzie z różnych grup społecznych. Najczęściej byli to mieszkańcy miast, ponieważ nie trzymali się tak bardzo tradycyjnych kultów jak mieszkańcy wsi. Ruch plebejski, będący jednym z elementów chrześcijaństwa sprzeciwiał się porządkowi społeczno-politycznemu.
Gminy chrześcijańskie istniały już we wszystkich wielkich miastach, w których tworzono kierowane przez biskupów (jeden w mieście) Kościoły (jeden w mieście). Biskup nauczał, sprawował obrzędy, udzielał chrztu oraz organizował pomoc dla biednych i chorych. Na początku biskupów powoływali apostołowie, później robili to wierni.
Pierwsze gminy chrześcijańskie były jednostkami autonomicznymi, które utrzymywały ze sobą częste kontakty i wzajemnie sobie pomagając. W IV i V w. zaczął działać Kościół, który stanowił uporządkowaną hierarchię całości, wtedy to podczas synodu (zgromadzenie biskupów niedużych terytoriów) lub soboru (biskupi reprezentujący cały Kościół) zapadały najważniejsze decyzje.Pierwsze gminy chrześcijańskie były jednostkami autonomicznymi, które utrzymywały ze sobą częste kontakty i wzajemnie sobie pomagając. W IV i V w. zaczął działać Kościół, który stanowił uporządkowaną hierarchię całości, wtedy to podczas synodu (zgromadzenie biskupów niedużych terytoriów) lub soboru (biskupi reprezentujący cały Kościół) zapadały najważniejsze decyzje.
W IV w. w Kościele pojawiły się konflikty i rozłamy, np. Kościół afrykański podzielił się na katolików i donatystów (ruch społeczno-religijny głoszący m.in. rygoryzm moralny). Zwołany w 314 r. sobór w Arles potępił donatyzm i zburzono Kościół jego wyznawców w Kartaginie. Inną przyczyną konfliktu była boskość Chrystusa. Ariusz – twórca herezji zwanej arianizmem, którą potępił sobór w Nicei (325 r.) oraz sobór w Konstantynopolu (385 r.) – nie uznawał Trójcy Świętej i odrzucał boskość Jezusa. Do przyczyn rozłamu Kościoła doprowadził również różny język obrządków oraz dokonany w 395 r. podział cesarstwa rzymskiego. We wschodniej części cesarstwa obowiązywał język grecki, podczas gdy w zachodniej posługiwano się łaciną, prócz tego podział dotyczył również biskupów – ci z zachodniej części cesarstwa podporządkowali się biskupowi Rzymu, podczas gdy biskup Konstantynopola tego nie uczynił.
Gminy chrześcijańskie nie chciały uczestniczyć w pogańskich obrzędach i w kulcie cesarzy, co spowodowało niechęć pogańskiej społeczności, która odsunęła gminy na margines społeczeństwa.
Pierwsze prześladowania gmin chrześcijańskich zaczęły się w I w., a najbardziej znanym tego przejawem było oskarżenie wysnute przez Nerona w 64 r., który zarzucał gminie Rzymu podpalenie miasta. W III w. zaczęto konfiskować chrześcijanom majątki, skazywać ich na ciężkie roboty lub karę śmierci, a w latach 303-304 cesarz Dioklecjan wydał edykty przeciwko wyznawcom tej religii, nakazał palić ich księgi i burzyć kościoły, a chrześcijan pochodzących z wyższych klas pozbawiał przywilejów. W 313 r. w Mediolanie cesarz Konstantyn Wielki wydał edykty o tolerancji chrześcijan, uznający chrześcijaństwo za wiarę legalną. Religia chrześcijańska stała się jedyną religią państwa po tym, jak w 392 r. cesarz Teodozjusz Wielki zakazał odprawiania i wiary we wszelkie pogańskie kulty.