Question

W jaki sposób Samorząd Terytorialny może wyzwalać aktywność społeczną?napisz pracę w formie rozprawki i podaj przynajmniej 4 argumenty za lub przeciw.

POMOCY!

Answer 1

Funkcjonowanie i rozwój społeczności lokalnych jest kompleksowym procesem, modelowanym wieloma różnorodnymi czynnikami, z których na pierwszy plan wysuwa się poziom partycypacji społecznej, chęć zaangażowania i zakres możliwości samostanowienia danego środowiska. Dynamika i złożoność tego procesu oraz jego rozliczne uwarunkowania pozostają w bezpośrednim związku ze specyfiką działań wiodących do założonych celów oraz możliwymi do osiągnięcia efektami. Łączą się z tym również pewne komponenty (wspólnota, kapitał społeczny, więzi społeczne), charakteryzujące przestrzeń społeczności lokalnej.
Środowisko lokalne jest obszarem na terenie którego dokonują się pewne interakcje, których zadaniem jest realizacja akceptowanych przez jej mieszkańców wartości i celów. Zdaniem T. Pilcha „to gromada ludzi zamieszkujących ograniczone i względnie izolowane terytorium, posiadających i ceniących wspólną tradycję, wartości i symbole, instytucje usługowe i kulturowe, świadomych jedności i odrębności, gotowych do wspólnotowego działania, żyjących w poczuciu przynależności i wewnętrznego bezpieczeństwa”(1). Analiza przestrzeni życia współczesnego człowieka w kontekście procesów globalizacyjnych pokazuje, że w obliczu postępującej anonimowości dużych struktur narodowych, środowisko lokalne staje się dla jednostki jedyną dostępną sferą publiczną, wspólnotą miejsca, łączącą indywidualne i zbiorowe sfery zainteresowań(2). Zwracanie się w kierunku najbliższego środowiska może być reakcją jednostek i grup na obniżenie poczucia bezpieczeństwa, zanik tożsamości i wzrastającą niepewność świata, może równocześnie potwierdzać fakt, iż żaden z warunków trwania społeczności ludzkiej nie został do końca spełniony. Nie oznacza to jednakowoż zdynamizowania działań prowadzonych w obrębie środowiska lokalnego. Często utożsamia zupełny brak aktywności, zamykanie się, tworzenie „martwych” enklaw, niezdarnie broniących ostatnich wyznaczników tożsamości, budujących złudne poczucie bezpieczeństwa w globalnej rzeczywistości ryzyka. Ponowne „uruchomienie tych źródeł – pisze W. Theiss – oznacza przekroczenie biernej czy obronnej postawy wobec dokonujących się zmian społecznych i zajęcie pozycji aktywnych i kreatywnych (...) [oznaczających] udział w szerszych procesach zmiany i stabilizacji społecznej”(3)

Aktywność społeczna przynosząca efekty jednostce i społeczeństwu to przede wszystkim dążność do oddziaływania na otoczenie społeczne, mająca na celu jego przekształcenie i ewaluację. W praktyce powinna ona prowadzić do „zmiany proporcji pomiędzy funkcją adaptacyjną na kreatywną – na korzyść tej ostatniej, dostrzegania w działalności sensu społecznego, wyrażającego w tworzeniu się więzi międzyludzkich, zastępowaniu celów opartych na zadaniach systemem wartości do których dąży jednostka i zbiorowość, przechodzenia od instytucji sformalizowanych, będących instrumentami polityki państwa (administracji) do instytucji (...) społecznych [stowarzyszenia, fundacje, NGO], przewartościowania polityki z modelu formułowania celu i zadań na model tworzenia warunków sprzyjających aktywności jednostkowej i grupowej, odtwarzania autentycznych zrzeszeń, przejścia do instruktażu do poradnictwa i szerokiego systemu informacji”(4). Pobudzanie aktywności to także przekonywanie rożnych członków społeczności lokalnej – przede wszystkim tych „bezsilnych” – że poprzez nią mogą oni urzeczywistniać swoje obywatelskie prawa, tworząc z nich podstawę i kierunek tej aktywności. Jeżeli w świadomości społecznej potrzeby i problemy – tak grupowe jaki i indywidualne – podniesione zostają do kwestii ogólnospołecznych, to rozwiązywanie ich poprzez wspólne działania powoduje, iż zaangażowane w nie osoby zdobywają nowe umiejętności, zyskują wiarę we własne siły a przede wszystkim nabywają przekonania, że przejmują większą kontrolę nad swoim życiem społecznym.

Zdolność współpracy w grupie jest bezpośrednio związana z poziomem kapitału społecznego jaki dysponuje dana wspólnota. Kapitał społeczny jest konglomeratem więzi i sieci społecznych oraz norm określających i regulujących współpracę pomiędzy jednostkami i grupami. „Problem z zasobami kapitału społecznego w środowiskach lokalnych – jak trafnie zauważa M. Theiss – polega (...) nie tyle na jego ogólnym niskim poziomie, co na istnieniu grup partykularnych interesów i hermetycznych środowisk beneficjentów, [czyli] koncentrowaniu się współdziałania w zamkniętych grupach ludzi podobnych do siebie pod względem statusu”(5). W procesie aktywizacji społeczności lokalnych problem kapitału (potencjału) społecznego wydaje się nie do przecenienia, ponieważ pomyślny przebieg tego procesu wymaga pozytywnych kontaktów interpersonalnych i grupowych oraz takiej akomodacji społecznej jednostki w grupie, która będzie w stanie przezwyciężać występujące w niej turbulencje i kryzysowe sytuacje. Społeczność lokalną charakteryzuje wysoki poziom kapitału społecznego wtedy, gdy „ludzi łączą gęste sieci znajomości, informacje szybko się rozchodzą, a mieszkańców charakteryzuje wysoki poziom solidarności i chęć kooperacji, co przejawia się w funkcjonowaniu określonych instytucji społecznych (organizacje, akcje społeczne, samopomoc)”(6).
Elementami łączącymi członków społeczności lokalnej jest emocjonalny związek z najbliższym otoczeniem, kultura i historia miejsca, respektowanie zasad wzajemnego porozumienia i akceptacji oraz intelektualny i fizyczny wkład w podtrzymywanie tradycyjnych wartości. W atmosferze bezpośrednich interakcji i pogłębionych stosunków społecznych kształtują się postawy, dążenia, aspiracje i zachowania członków społeczności. Poczucie wspólnoty z miejscem zamieszkania otwiera perspektywę zmian i pogłębia możliwości wprowadzania innowacji, prowadzonej w oparciu o potrzeby, wyobrażenia, a przede wszystkim możliwości danej społeczności.
Praca nad rozwojem i aktywizacją społeczności lokalnej opiera się na trzech podstawowych założeniach:
1) żaden problem nie jest na tyle poważny, by nic nie dało się z nim zrobić;
2) jednostki, pracując z innymi, mogą w wielkim stopniu poprawić mechanizmy radzenia sobie z problemami i podnieść zdolność dokonywania korzystnych wyborów życiowych;
3) poprzez wspólne działanie, wymagające komunikowania się, współpracy i prowadzenia kampanii, ludzie – zwyczajowo postrzegani jako bezsilni – mogą zostać usłyszani i mogą poprawić jakość swojego życia;

Współcześnie możemy wymienić następujące metody rozwijania i aktywizacji społeczności lokalnych:
Social-cultural animation (animacja społeczno-kulturalna) – „jest metodą budowania świata związków, autentycznych relacji i więzi łączących ludzi w grupy [...], metodą odnalezienia się we współczesnej przestrzeni społecznej, którą określa się jako rynek kontaktów (interakcji), na którym negocjujemy swe relacje z innymi”(7). Animacja jest sposobem oddziaływania, którego celem jest doprowadzenie do zespołowej aktywności całej społeczności poprzez ożywianie sił społecznych tkwiących w środowisku, a przez to dokonywanie racjonalnych i zamierzonych przeobrażeń, obejmujących zmiany w różnych dziadzinach życia społeczno-kulturalnego.

Animacja wyzwala twórczą aktywność, wydobywa potencjały i uwalnia energie drzemiących w jednostkach i grupach, wzmacnia podmiotowość społeczną, ukierunkowuje działania, generuje i wspiera zaangażowanie. Animacja przeniesiona na płaszczyznę praktyki społecznej:
a) pomaga w rozbudzaniu aktywności społeczności lokalnych, wspiera proces kształtowania się społeczeństwa obywatelskiego i podtrzymywaniu autentyczności wspólnot etnicznych i kulturowych, które mogą się integrować poprzez „działanie razem” i budować swoją tożsamość w oparciu o miejscowe tradycje;
b) przyspiesza przełamywanie syndromu prowincji, prowincjonalności, pozwala dokonywać zmian o charakterze ekonomicznym, społecznym, kulturowym, których rezultatem powinien być harmonijny rozwój społeczeństwa, rozumiany jako zespołowa działalność ludzi zamieszkałych na danym terenie prowadząca do poprawy warunków własnego życia;
c) sprzyja tworzeniu (przywracaniu) „domowego środowiska edukacyjnego”(8).
Community organizing (organizowanie społeczności) – metoda środowiskowa w pracy socjalnej wywodzi się ze Stanów Zjednoczonych. Narodziła się z potrzeby aktywizowania mieszkańców w celu rozwiązywania bolesnych często problemów socjalnych. Polega ona na ulepszaniu sytuacji społeczności lokalnej zjednoczonymi wysiłkami organizacji publicznych i społecznych mobilizujących wszelkie siły społeczne do działań opartych na wspólnym planie, wypracowanym na podstawie kompleksowych badań. Współcześnie Community organizing wykorzystuje się jako sposób wspomagania rozwoju społeczności lokalnej poprzez aktywizowanie i organizowanie środowiska. Metoda ta może być rozumiana jako:
a) proces edukacyjny dążący do upodmiotowienia ludzi i samopomocy;
b) metodę koncentracji na efektach;
c) program jako domena liderów reformatorów i instytucji;
d) ruch społeczny niosący często niezadowolenie i bunt, ale będący jednocześnie formą partycypacji obywatelskiej i alternatywnym sposobem samoorganizacji;
Szeroki sens metody środowiskowej oznacza więc całościowe rozumienie środowiska lokalnego, pełną rejestrację jego problemów, kompleksowy i komplementarny system działań społecznych, zakładający dominację perspektywicznego ich sensu (rozwój
ku celom pożądanym, idealnym) nad doraźnym sensem aktywności społecznej (ratownictwo, usuwanie zagrożeń). Celem nadrzędnym tej metody jest tworzenie wspólnoty poprzez współdziałanie i aktywność wielu sił społecznych.

Community development (aktywizacja i rozwój społeczności lokalnych) – jest to metoda określająca działania ludzi zamieszkujących określone terytorium, którzy wspólnym wysiłkiem pragną zaspokoić swoje potrzeby oraz poprawić zarówno warunki swojego życia, jak i warunki bytowania grupy lokalnej, głównie przez tworzenie nowych struktur. Metoda ta wywodzi swoją genezę ze Stanów Zjednoczonych, a w krajach rozwijających się na szerszą skalę stosowana była już w latach 50-tych. Jej podstawowym założeniem była próba reintegracji społeczno-kulturowej z ożywianiem przedsiębiorczości gospodarczej. Dużą uwagę przywiązywano do wywoływania aktywnej postawy wobec szybko następujących przemian i planowego na nie oddziaływania. Efektem tego podejścia jest emancypacja społeczna i uruchomienie mechanizmu obywatelskiej aktywności, co umożliwia mobilizację społeczności w obliczu problemów i wyzwań. Community development zdecydowanie wykracza poza nawet szeroko rozumianą sferę socjalną, łącząc ją z działaniami z obszaru gospodarki, kultury, turystyki czy zagospodarowania przestrzennego. Prowadzi w związku z tym do wielowymiarowej współpracy, tworząc układ różnorodnych jednostek i instytucji służących wspólnemu celowi.
Social-planning (planowanie społeczne w środowisku lokalnym – samorząd) – jest formą pracy najczęściej realizowaną przez samorząd lub jego agendy. Jest ono nakierowane na analizę warunków społecznych i materialnych mieszkańców poprzez zebranie i zdiagnozowanie wielorakich problemów dotyczących np. sfery mieszkaniowej, zdrowia, opieki socjalnej, bezrobocia, patologii społecznej, bezpieczeństwa, ubóstwa stara się opracować racjonalne i długofalowe działania zmierzające do wyeliminowania szczególnie uciążliwych i poważnych problemów społecznych. Zgromadzone szczegółowe fakty, które następnie poddaje się analizie, stają się podstawą wdrażanych przez agendy samorządowe programów. Ma to zapewnić efektywne wykorzystanie zasobów strukturalnych, jak i materialno-finansowych, jakimi dysponuje gmina. Planowanie społeczne jest szczególnie wykorzystywane w praktyce działania urzędów pracy, ośrodków pomocy społecznej, komunalnej gospodarce mieszkaniowej, policji i straży miejskiej. Rolę koordynatora pełnią zaś komisje samorządu terytorialnego usiłujące stworzyć i stymulować powstawanie planów i programów, przeciwdziałających różnorodnym negatywnym zjawiskom społecznym. Ta forma pracy w społeczności z pewnością ogromnie zwiększa wiedzę i świadomość problemów, ale jednocześnie koncentruje się zbyt mocno na formalnym i strukturalnym podejściu do wszelkich zagrożeń, tracąc z bliskiej perspektywy mieszkańców jako uczestników i sprawców zmiany na lepsze.
Community education (kształcenie społeczności, edukacja wspólnotowa) – jest prawdopodobnie najrzadziej wymienianą metodą rozwijania społeczności, mimo że zarówno w Europie (zwłaszcza w Niemczech i krajach skandynawskich), jak i w Polsce posiada długą tradycję. Szkoły i uniwersytety ludowe, czytelnie, towarzystwa i wszechnice oświatowe stanowią nie tylko historycznie, ale także i obecnie znaczący potencjał rozwojowy w środowisku. Współcześnie dają się w Polsce zauważyć trzy zjawiska w edukacji, szczególnie sprzyjające nowym relacjom pomiędzy oświatą a społecznością lokalną. Są to:
a) przejęcie przez samorząd roli organizatora oświaty na swoim terenie, co niejako w naturalny sposób zaczęło wiązać szkołę ze środowiskiem;
b) ogromny społeczny wzrost znaczenia oświaty dorosłych, która nie tylko deklaratywnie, lecz także w sposób praktyczny stała się wyzwaniem życiowym dla większości dorosłych obywateli zmierzających się z otaczającymi ich zmianami;
c) stałe poszerzanie zakresu społecznej i obywatelskiej edukacji w szkołach przy jednoczesnej, postępującej reformie programowej akcentującej środowiskowy i praktyczny wymiar edukacji.

Omawiane tendencje są tym bardziej cenne, że dotyczą szkoły – a więc instytucji, która przez długie lata była czynnikiem petryfikującym bierny sposób uczestniczenia w rzeczywistości społecznej. Zmiany – choć już widoczne – są jednak dopiero początkiem bardziej systemowego wiązania edukacji i zmiany społecznej. W Polsce na szczególnie interesujące wydają się doświadczenia Centrum Edukacji Obywatelskiej oraz Federacji Inicjatyw Oświatowych.
Community building (budowanie i aktywizacja społeczności lokalnej) – metoda aktywizacji społeczności lokalnej która rozwinęła się u schyłku lat 80-tych w USA, będąc wyrazem zmiany strategii w podejściu do rozwoju społeczności lokalnych. Nastąpiło wówczas przesuniecie akcentu z wywierania nacisku na władzę w kierunku wytwarzania sytuacji współpracy i porozumienia różnych podmiotów życia działających w lokalnym środowisku przy zapewnieniu życzliwości lokalnej władzy samorządowej. Ta koncepcja wiązała się z potrzebą wzmocnienia i udoskonalenia sposobu zarządzania organizacjami pozarządowymi, które stanowić miały ośrodek organizujący aktywizacje środowiska lokalnego poprzez tworzenie koalicji, badanie zasobów i potrzeb społeczności, mobilizowanie ich wokół konkretnego ważnego problemu, przeprowadzenie kampanii informacyjnej. Główną ideą było wykorzystanie zasobów wewnętrznych środowiska, metodą zaś rozpoznanie rzeczywistych potrzeb mieszkańców i budowanie partnerskich relacji i związków wokół konkretnego projektu, będącego reakcją na zgłoszone postulaty. W Polsce, na początku lat 90-tych, ten sposób działania wprowadziła Fundacja Rozwoju Demokracji Lokalnej poprzez program „Dialog” realizowany w 6 miastach. Program oparty o struktury pozarządowe działał w porozumieniu z lokalnymi samorządami. Opierał się na pozyskiwaniu liderów, systemie warsztatów oferowanych społeczności, kampanii promocyjnej oraz partnerskim planowaniu zmiany w środowisku.
Comprehensive Community Initiatives (kompleksowa koordynacja lokalnych inicjatyw) – dająca się zauważyć także w Polsce różnorodność metod i inicjatyw mających na celu rozwój lokalny, wymusiła poszukiwanie pewnego modelu, który doprowadziłby do ich całościowego i synergicznego wykorzystania. Zwrócono wówczas uwagę na konieczność wypracowania wspólnej wizji i strategii rozwojowej oraz zintegrowania działań w sferze społecznej (sektor publiczny i pozarządowy) i przedsiębiorczości (prywatny sektor rynkowy). Jak wykorzystać już istniejący potencjał instytucji, organizacji społecznych, a nawet biznesu? Na to pytanie próbuje się odpowiedzieć poprzez stworzenie strategii lokalnego rozwoju. Nadal jednak idea animowania i zarządzania lokalnym układem obywatelskiej współpracy, który łączyłby samorząd, organizacje pozarządowe, grupy mieszkańców i biznes jest bardziej wyzwaniem niż praktyką.

Social action (akcja i działanie społeczne) – z pewnością swoistą metodą środowiskową jest podejmowanie działania przez grupy pokrzywdzonych mieszkańców. Prawie zawsze u źródeł tego typu działania leży konflikt. Odepchnięci i potrzebujący organizują się, by poprzez różnorodne działanie (protest, manifestacja, zajęcie lokali, strajk) doprowadzić do zasadniczej zmiany swojego położenia. W tej sytuacji najczęściej obserwujemy działanie w obliczu bezpośredniej konfrontacji. Jednak nawet wówczas możliwe jest, dzięki strategii negocjacji i mediacji, efektywne wykorzystanie społecznego konfliktu. Wymuszone w obliczu presji otwarcie się na siebie poszczególnych stron konfliktu pozwala często dostrzec inną drogę rozwiązania problemu. Najważniejsze staje się wówczas zagospodarowanie ujawnionej energii społecznej, tak by w swej nowej formie (np. komitetu, porozumienia, rady) mogła w sposób długofalowy podtrzymać efekt spontanicznej konfrontacji, wystrzegając się przy tym pokusy manipulacji. W warunkach bolesnej transformacji społecznej i ekonomicznej ten obszar ujawniającej się aktywności obywatelskiej staje się dominujący. Dlatego tak ważna jest społeczno-edukacyjna interwencja w społecznościach ogarniętych konfliktem. W Polsce ta metoda aktywizacji ujawniła się w postaci ruchu protestu związanego z likwidacją szkół wiejskich, co doprowadziło do wypracowania koncepcji i programu Małej Szkoły(9).

Różne koncepcje działań społecznych łączy wspólna wizja świata, budowanego siłami społecznymi w imię środowiskowych ideałów, w oparciu o wiarę w możliwości i chęć samodecydowania o jakości życia, czyli jego celach i wartościach. Aktywny udział jednostki w tworzeniu otaczającej rzeczywistości oznacza dążenie do przezwyciężania dominujących procesów polityczno-społecznych, często zawłaszczających sobie możliwość narzucania norm i „jedynie słusznych” wartości. Stwarzanie szansy dokonywania wyborów społecznych to potwierdzanie zasadności i skuteczności wspólnego działania, wymierna oznaka opłacalności wysiłku i zaangażowania. Wspólne kontrolowanie warunków życia zachęca do brania odpowiedzialności, jednocześnie pozwala przezwyciężać obawy oraz jakże częste postawy zwątpienia i osamotnienia. To właśnie profesjonalizacja działań wspólnot i społeczności wydaje się być podstawowym założeniem i wyznacznikiem sposobów realizowania animacji i aktywizacji środowiska lokalnego.