Relacje międzyosobowe, które zachodzą pomiędzy człowiekiem a światem zewnętrzny i wewnętrznym opierają się na uczuciach i emocjach. Stany emocjonalno–uczuciowe odgrywają bardzo ważną rolę w życiu każdego z nas. Wpływają zarówno na rozwój psychiczny, fizyczny, jak i społeczny każdego człowieka. Uczą go samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie.
Każdy człowiek jest zdolny do dostrzegania, przeżywania, doświadczania uczuć. Zarówno emocje, jak i uczucia przenikają całe nasze życie i sprawiają, że człowiek je odczuwa – może się radować lub martwić, doznawać szczęścia lub przykrości. Jesteśmy powołani do tego, by rozwijać je w sobie, możemy im ulegać, bądź nimi kierować, potrafimy rozmawiać o naszych uczuciach, dzielić się nimi z innymi osobami. Jednak nie możemy dopuścić do tego, by zaginęły. Gdyby tak się stało, zginęłoby także nasze człowieczeństwo, umarłaby nasza osobowość.
W miarę rozwijania w sobie emocji i uczuć, dochodzimy do uzyskania pewnej dojrzałości emocjonalnej, która pozwala nam świadomie i odpowiedzialnie kierować naszym zachowaniem na płaszczyźnie uczuciowo-emocjonalnej oraz dokonywać życiowych wyborów i ponosić wszelkie konsekwencje związane z naszymi decyzjami i poczynaniami. Dzięki dojrzałości emocjonalnej poznajemy naszą godność, wartość i niepowtarzalność, potrafimy przystosować się do życia w społeczeństwie. Stajemy się otwarci na potrzeby drugiego człowieka, darząc go naszymi pozytywnymi uczuciami: miłością, dobrocią, przyjaźnią i serdecznością. A jeżeli zaistnieje taka sytuacja, przezwyciężamy budzące się w nas negatywne uczucia: gniewu, złości, nienawiści, zazdrości.
Skoro życie emocjonalno-uczuciowe odgrywa tak ważmą rolę w życiu człowieka, to warto zastanowic się czym ono jest? Jak przebiega jego rozwój? Które z warunków decydują o jego procesie rozwoju? Jakie są żródła stanów emocjonalno-uczuciowych? To niektóre tylko zagadnienia, na które należałoby dać odpowiedż, aby je lepiej zrozumieć.
Relacje międzyosobowe, które zachodzą pomiędzy człowiekiem a światem zewnętrzny i wewnętrznym opierają się na uczuciach i emocjach. Stany emocjonalno–uczuciowe odgrywają bardzo ważną rolę w życiu każdego z nas. Wpływają zarówno na rozwój psychiczny, fizyczny, jak i społeczny każdego człowieka. Uczą go samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie.
Każdy człowiek jest zdolny do dostrzegania, przeżywania, doświadczania uczuć. Zarówno emocje, jak i uczucia przenikają całe nasze życie i sprawiają, że człowiek je odczuwa – może się radować lub martwić, doznawać szczęścia lub przykrości. Jesteśmy powołani do tego, by rozwijać je w sobie, możemy im ulegać, bądź nimi kierować, potrafimy rozmawiać o naszych uczuciach, dzielić się nimi z innymi osobami. Jednak nie możemy dopuścić do tego, by zaginęły. Gdyby tak się stało, zginęłoby także nasze człowieczeństwo, umarłaby nasza osobowość.
W miarę rozwijania w sobie emocji i uczuć, dochodzimy do uzyskania pewnej dojrzałości emocjonalnej, która pozwala nam świadomie i odpowiedzialnie kierować naszym zachowaniem na płaszczyźnie uczuciowo-emocjonalnej oraz dokonywać życiowych wyborów i ponosić wszelkie konsekwencje związane z naszymi decyzjami i poczynaniami. Dzięki dojrzałości emocjonalnej poznajemy naszą godność, wartość i niepowtarzalność, potrafimy przystosować się do życia w społeczeństwie. Stajemy się otwarci na potrzeby drugiego człowieka, darząc go naszymi pozytywnymi uczuciami: miłością, dobrocią, przyjaźnią i serdecznością. A jeżeli zaistnieje taka sytuacja, przezwyciężamy budzące się w nas negatywne uczucia: gniewu, złości, nienawiści, zazdrości.
Skoro życie emocjonalno-uczuciowe odgrywa tak ważmą rolę w życiu człowieka, to warto zastanowic się czym ono jest? Jak przebiega jego rozwój? Które z warunków decydują o jego procesie rozwoju? Jakie są żródła stanów emocjonalno-uczuciowych? To niektóre tylko zagadnienia, na które należałoby dać odpowiedż, aby je lepiej zrozumieć.