Streść artykuł.
Wielki Post (aram. Saumo Rabo) w tradycji asyryjskiej nawiązuje do 40 dni postu Chrystusa na pustyni. Jednak trwa pełne 48 dni, nie wyłączając niedziel. Dzieje się tak dlatego, że przed każdym świętem Asyryjczycy pościli, by się przygotować duchowo do uroczystości świątecznych. Od około V wieku jednak do „zwykłego” postu przed Wielkanocą dołączono post czterdziestodniowy, i w ten sposób powstał obecnie odprawiany Wielki Post (Saumo Rabo).
W czasie postu w Kościele Syriacko-Prawosławnym wierni wstrzymują się od wszelkich pokarmów pochodzenia zwierzęcego (również nabiału, drobiu, jajek, mięsa, tłuszczu itp.). Istnieje opinia, że jest to związane z tradycją, uważającą pokarmy roślinne za pokarmy pierwotne (według Biblii, pokarmy mięsne ludzie zaczęli jeść dopiero po potopie). W mentalności Wschodu, jedzenie pochodzenia zwierzęcego jest trudniejsze do zdobycia, czyli „droższe” i „lepsze”, a wstrzymanie się od lepszego jedzenia wyzwala duchowe siły. W starożytności w Kościele Syriackim było przyjęte, że duchowni wyższego szczebla (biskupi, a także pustelnicy i mnisi) w ogóle nie jedli mięsa. Istniał też zwyczaj, że dziecko, przeznaczone do służby Bożej (jak np. prorok Samuel lub Jan Chrzciciel), nie dostawało pokarmów mięsnych od samego początku. Jeżeli jednak spożyło mięso, nie uważano już takiego dziecka za godne powołania.
Inna opinia nawiązuje do słów „Prochem jesteś i w proch się obrócisz”. Jedząc tylko roślinne pokarmy człowiek powraca w myślach do tej prawdy, że jego ciało składa się wyłącznie z tego, co dała ziemia.
Każdego dnia postu odprawiane jest dodatkowe nabożeństwo (około południa). Biorą w nim udział osoby, które podjęły się trudniejszego wyrzeczenia: mianowicie, powzięły postanowienie, by od rana aż do zakończenia nabożeństwa pokutnego nie brać do ust żadnego pokarmu ani napoju. Codziennie po takim nabożeństwie poszczący częstują się chlebem, który anonimowy ofiarodawca specjalnie dla nich przygotowuje. Dzieląc się tym chlebem, modlą się w intencji dobroczyńcy.
Wielki Tydzień (aram. Szobu’o d-haszo – tydzień umartwień, smutny tydzień) był tradycyjnie obchodzony dodatkowo wstrzymaniem się od słodyczy. Nie tylko odmawiano sobie łakoci, ale również przestawano dodawać słodkie składniki do potraw, które przez to stawały się przeważnie gorzkie. Tylko w tym okresie pije się herbatę bez cukru, nie spożywa się takich codziennych potraw, jak syrop daktylowy, daktyle, chałwa itp. W tym czasie, każdego dnia Wielkiego Tygodnia, w godzinach wieczornych odprawia się nabożeństwo pasyjne, z czytaniem Ewangelii i Ojców Kościoła, oraz z przedstawieniem Pasji Chrystusa. W Wielki Piątek (aram. Rubtho da-slibutho – piątek Ukrzyżowania) w kościele wystawia się symboliczną trumnę, udekorowaną kwiatami i odprawia się uroczyste kilkugodzinne nabożeństwo. Po nabożeństwie każdy wychodzący z kościoła musi spróbować gorzkiego napoju – wody z dodatkiem soku aloesu, który nawiązuje do pogrzebu Pana Jezusa. To wszystko pomaga wiernym duchowo przygotować się do Święta Zmartwychwstania – zwycięstwa Chrystusa nad siłami zła i śmierci.
Wielki Post kończy się dopiero po nabożeństwie Rezurekcyjnym, kiedy ksiądz oficjalnie ogłosi radosną nowinę o zmartwychwstaniu Chrystusa. Dopiero wówczas przestaje obowiązywać wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i zakaz urządzania zabaw. I dopiero wówczas Asyryjczycy składają sobie nawzajem życzenia świąteczne, mówiąc: „Kom Moran men beth mithe!” ("Nasz Pan powstał z martwych!"). Jest to jedyne pozdrowienie w tym dniu – nie życzy się sobie zdrowia, pomyślności itp., gdyż jedynym powodem do radości i nadzieją na życie wieczne jest fakt zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.
Wielki post (aram. Saumo Rabo) odchodzony 48 dni tradycyjnie nawiązuje do postu Chrystusa na pustyni. Obchodzony przez Asyryjczyków był oznaką przygotowania się do uroczystości świątecznych. W V wieku dołączono post 40 dniowy - obecnie obchodzony Wielki Post.
W czasie trwania postu w Kościele Syriacko-Prawosławnym wierni powstrymują się od pokarmów mięsnych, według opinii jest to związane z tradycją uważającą pokarmy roślinne za pokarmy pierwotne, zaś na wschodzie powstrzymanie się od pokarmów mięsnych wyzwala duchowe siły. W kościele Syriackim za czasów starożytności biskupi, pustelnici oraz mnisi powstymywali się od jedzenia mięsa, również istniał zywczaj że dziecko które miało służyć Bogu nie otrzymywało pokarmów mięsnych (np. Jan Chrzciciel), jeśli dziecko spożyło pokarm mięsny - uważano iż nie jest one godne powołania.
Istenieje opinia do słów ''Z prochu powstałeś i w proch się obrucisz'' że jedząc pokarmy roślinne człowiek powraca do tej prawdy.
W każdy dzień postu obchodzone jest nabożeństwo w którym biorą udział osoby które podjęły się wyrzeczenia iż od rana aż do końca nabożeństwa nie spożyją oni żadnego pokarmu, a jedynie dzielą się chlebem po nabożeństwie jednocześnie modląc się za jego ofiarodawcę.
Wielki tydzień jako dzień smutny/dzień umartwień pozbawiony był spożywania wszelkich słodzycy, dodatkowe słodkie składniki zostały usuwane nawet z pokarmów które stawały się gorzkie. W godzinach wieczornych odprawiane było nabożeństwo pasyjne z czytaniem Ewangelii i Ojców Kościoła, oraz z przedstawieniem Pasji Chrystusa. W kościele wystawia się symboliczną trumnę oraz odprawia się kilkugodzinne nabożeństwo, zaś po nim każdy wychodzący musi spróbować gorzkiego napoju - wody z dodatkiem aloesu. To wszytsko pomaga się przygotować do Święra Zmartchwywstania.
Wielki post kończy się po nabożeństwie Rezurekcyjnym, wtedy gdy ksiądz ogłosi radosną nowinę. Wtedy przestaje obowiązywać wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i zakaz urządzania zabaw. Asyryjczycy składają sobie życzenia świąteczne. Jest to pozdrowienie w tym dniu faktu zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.