Streść artykuł.Wielki Post (aram. Saumo Rabo) w tradycji asyryjskiej nawiązuje do 40 dni postu Chrystusa na pustyni. Jednak trwa pełne 48 dni, nie wyłączając niedziel. Dzieje się tak dlatego, że przed każdym świętem Asyryjczycy pościli, by się przygotować duchowo do uroczystości świątecznych. Od około V wieku jednak do „zwykłego” postu przed Wielkanocą dołączono post czterdziestodniowy, i w ten sposób powstał obecnie odprawiany Wielki Post (Saumo Rabo). W czasie postu w Kościele Syriacko-Prawosławnym wierni wstrzymują się od wszelkich pokarmów pochodzenia zwierzęcego (również nabiału, drobiu, jajek, mięsa, tłuszczu itp.). Istnieje opinia, że jest to związane z tradycją, uważającą pokarmy roślinne za pokarmy pierwotne (według Biblii, pokarmy mięsne ludzie zaczęli jeść dopiero po potopie). W mentalności Wschodu, jedzenie pochodzenia zwierzęcego jest trudniejsze do zdobycia, czyli „droższe” i „lepsze”, a wstrzymanie się od lepszego jedzenia wyzwala duchowe siły. W starożytności w Kościele Syriackim było przyjęte, że duchowni wyższego szczebla (biskupi, a także pustelnicy i mnisi) w ogóle nie jedli mięsa. Istniał też zwyczaj, że dziecko, przeznaczone do służby Bożej (jak np. prorok Samuel lub Jan Chrzciciel), nie dostawało pokarmów mięsnych od samego początku. Jeżeli jednak spożyło mięso, nie uważano już takiego dziecka za godne powołania. Inna opinia nawiązuje do słów „Prochem jesteś i w proch się obrócisz”. Jedząc tylko roślinne pokarmy człowiek powraca w myślach do tej prawdy, że jego ciało składa się wyłącznie z tego, co dała ziemia. Każdego dnia postu odprawiane jest dodatkowe nabożeństwo (około południa). Biorą w nim udział osoby, które podjęły się trudniejszego wyrzeczenia: mianowicie, powzięły postanowienie, by od rana aż do zakończenia nabożeństwa pokutnego nie brać do ust żadnego pokarmu ani napoju. Codziennie po takim nabożeństwie poszczący częstują się chlebem, który anonimowy ofiarodawca specjalnie dla nich przygotowuje. Dzieląc się tym chlebem, modlą się w intencji dobroczyńcy. Wielki Tydzień (aram. Szobu’o d-haszo – tydzień umartwień, smutny tydzień) był tradycyjnie obchodzony dodatkowo wstrzymaniem się od słodyczy. Nie tylko odmawiano sobie łakoci, ale również przestawano dodawać słodkie składniki do potraw, które przez to stawały się przeważnie gorzkie. Tylko w tym okresie pije się herbatę bez cukru, nie spożywa się takich codziennych potraw, jak syrop daktylowy, daktyle, chałwa itp. W tym czasie, każdego dnia Wielkiego Tygodnia, w godzinach wieczornych odprawia się nabożeństwo pasyjne, z czytaniem Ewangelii i Ojców Kościoła, oraz z przedstawieniem Pasji Chrystusa. W Wielki Piątek (aram. Rubtho da-slibutho – piątek Ukrzyżowania) w kościele wystawia się symboliczną trumnę, udekorowaną kwiatami i odprawia się uroczyste kilkugodzinne nabożeństwo. Po nabożeństwie każdy wychodzący z kościoła musi spróbować gorzkiego napoju – wody z dodatkiem soku aloesu, który nawiązuje do pogrzebu Pana Jezusa. To wszystko pomaga wiernym duchowo przygotować się do Święta Zmartwychwstania – zwycięstwa Chrystusa nad siłami zła i śmierci. Wielki Post kończy się dopiero po nabożeństwie Rezurekcyjnym, kiedy ksiądz oficjalnie ogłosi radosną nowinę o zmartwychwstaniu Chrystusa. Dopiero wówczas przestaje obowiązywać wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i zakaz urządzania zabaw. I dopiero wówczas Asyryjczycy składają sobie nawzajem życzenia świąteczne, mówiąc: „Kom Moran men beth mithe!” ("Nasz Pan powstał z martwych!"). Jest to jedyne pozdrowienie w tym dniu – nie życzy się sobie zdrowia, pomyślności itp., gdyż jedynym powodem do radości i nadzieją na życie wieczne jest fakt zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.
Answer

Life Enjoy

" Life is not a problem to be solved but a reality to be experienced! "

Get in touch

Social

© Copyright 2013 - 2024 KUDO.TIPS - All rights reserved.