Kultura i historia Żydów polskich oraz ich obecność w twórczości polskich pisarzy i artystów zajmowały mnie od dawna. Kultura żydowska była specyficzna, podtrzymywana przez Żydów. Nie mieli państwa, więc pozostała im jedynie wiara, religia, kultura, która została przez jednych Polaków odrzucana a przez innych akceptowana. Żydzi jednak sami przekonani byli o wyjątkowości własnych dziejów, oczekując wytrwale na przyjście Mesjasza, z dużą rezerwą odnosili się do stosunków społecznych, kształtowania się narodów, klas społecznych i kast, przemian ekonomicznych, kulturalnych. Wierzyli, że Bóg, stwarzając świat, wyznaczył sens dziejów, dlatego wystarczy żyć zgodnie z danym przez Niego prawem. Żydzi jako bohaterowie powieści są obecni w literaturze polskiej od dość dawna. Różnie prezentował się ich wizerunek na przestrzeni wieków. Różnorodne też były stosunki polsko - żydowskie. Na tym tle powstało sporo stereotypów w tworzeniu obrazu Żyda, które na przestrzeni czasu jakby się umocniły i powielały. Wędrując ścieżkami epok literackich w każdej z nich spotykamy ślady tej tematyki. Dopiero jednak od XIX wieku Żydom przyznano indywidualne kreacje literackie. Stali się oni bohaterami pierwszego planu.
Pytanie: kiedy, z jakich powodów, w jakim celu Żydzi osiedlili się wśród Polaków, zadawano w końcu XIX w. w bardzo różnym kontekście. Na Żydach ciążyła nieustanna konieczność dopasowywania własnych możliwości i oczekiwań do wymagań stawianych przez Polaków, dbali więc o to, by nie dopuścić do zaatakowania podstaw żydowskiej odrębności. Polscy Żydzi jako kasta społeczna wyszli z tych zmagań zwycięsko. Żydzi nie znali historii Polski, a Polacy języków żydowskich. Był to problem znany od dawna, a wspólne bytowanie w jednym państwie wcale nie wpłynęło na jego przezwyciężenie. Dla Polaków dzieje żydowskie pozostawały nadal przede wszystkim tłem bieżącej kwestii żydowskiej. Żydzi zaś wiedząc o tym zwykle pozostawali nieufni, pamiętali o zapędach asymilatorskich. i popularności argumentacji antysemitów. Historycy żydowscy pisali swoje dzieje w dusznej atmosferze getta, coraz częściej porzucali język polski dla jidysz, co znacznie ograniczało krąg odbiorców. Żydzi nie stanowili żadnej osobliwości, ich obecność była zgodna ze zwykłych porządkiem rzeczy. Stykano się z nimi na co dzień, korzystano z ich usług, talentów. Myślę ,że pomogłam :-)
Kultura i historia Żydów polskich oraz ich obecność w twórczości polskich pisarzy i artystów zajmowały mnie od dawna. Kultura żydowska była specyficzna, podtrzymywana przez Żydów. Nie mieli państwa, więc pozostała im jedynie wiara, religia, kultura, która została przez jednych Polaków odrzucana a przez innych akceptowana.
Żydzi jednak sami przekonani byli o wyjątkowości własnych dziejów, oczekując wytrwale na przyjście Mesjasza, z dużą rezerwą odnosili się do stosunków społecznych, kształtowania się narodów, klas społecznych i kast, przemian ekonomicznych, kulturalnych. Wierzyli, że Bóg, stwarzając świat, wyznaczył sens dziejów, dlatego wystarczy żyć zgodnie z danym przez Niego prawem.
Żydzi jako bohaterowie powieści są obecni w literaturze polskiej od dość dawna. Różnie prezentował się ich wizerunek na przestrzeni wieków. Różnorodne też były stosunki polsko - żydowskie. Na tym tle powstało sporo stereotypów w tworzeniu obrazu Żyda, które na przestrzeni czasu jakby się umocniły i powielały. Wędrując ścieżkami epok literackich w każdej z nich spotykamy ślady tej tematyki. Dopiero jednak od XIX wieku Żydom przyznano indywidualne kreacje literackie. Stali się oni bohaterami pierwszego planu.
Pytanie: kiedy, z jakich powodów, w jakim celu Żydzi osiedlili się wśród Polaków, zadawano w końcu XIX w. w bardzo różnym kontekście.
Na Żydach ciążyła nieustanna konieczność dopasowywania własnych możliwości i oczekiwań do wymagań stawianych przez Polaków, dbali więc o to, by nie dopuścić do zaatakowania podstaw żydowskiej odrębności. Polscy Żydzi jako kasta społeczna wyszli z tych zmagań zwycięsko.
Żydzi nie znali historii Polski, a Polacy języków żydowskich. Był to problem znany od dawna, a wspólne bytowanie w jednym państwie wcale nie wpłynęło na jego przezwyciężenie. Dla Polaków dzieje żydowskie pozostawały nadal przede wszystkim tłem bieżącej kwestii żydowskiej. Żydzi zaś wiedząc o tym zwykle pozostawali nieufni, pamiętali o zapędach asymilatorskich. i popularności argumentacji antysemitów. Historycy żydowscy pisali swoje dzieje w dusznej atmosferze getta, coraz częściej porzucali język polski dla jidysz, co znacznie ograniczało krąg odbiorców.
Żydzi nie stanowili żadnej osobliwości, ich obecność była zgodna ze zwykłych porządkiem rzeczy. Stykano się z nimi na co dzień, korzystano z ich usług, talentów. Myślę ,że pomogłam :-)