Konflikt, jaki zrodził się między Tybetem a Chinami trwa już od wielu wieków. Tybetańczycy pragną autonomii, Chińczycy uważają, że Tybet zawsze był częścią ich państwa. Konflikt ten jest o tyle przykry i bulwersujący, iż władze chińskie uciekają się do wszelkich, najbardziej brutalnych środków – także terroru i przemocy. Tybetańczycy, którzy próbują rozwiązać sprawę pokojowo spotykają się z gniewem, brakiem zrozumienia, poniżeniem. Wszystkie próby osiągnięcia kompromisu zamiast pomóc, tylko pogłębiają konflikt, w który obecnie wplątane jest wiele państw świata. Wszyscy zastanawiają się jak pomóc Tybetowi, jak uczynić Tybet wolnym państwem.
Dla zrozumienia sytuacji Tybetu i dla podjęcia działań narodowowyzwoleńczych niezbędne jest poznanie historycznych dziejów państwa oraz przyczyn i skutków narastającego konfliktu.
Niepodległość Tybetu została potwierdzona 3 lipca 1914 r. w tzw. porozumieniu z Simiki. Niestety, zostało ono natychmiast odrzucone przez władze chińskie. Od tamtej pory Chiny uparcie trwają w przekonaniu, iż Tybet był i jest częścią ich państwa.
Wielokrotnie podejmowano próby, mające na celu doprowadzenie obu państw do porozumienia. Problemem jest jednak postawa Chińczyków. Bezwzględne władze chińskie ignorują wszelkie ustalone postanowienia – nawet, jeśli początkowo udają zainteresowanie nimi i są skłonne je uznać. Tak było m.in. w przypadku tzw. Siedemnastopunktowego porozumienia z 1953 r. Chińczycy zobowiązywali się w nim do szanowania religii tybetańskiej, tybetańskich obyczajów, języka. Obiecywali także zgodę na istniejący w Tybecie system polityczny i na obecność klasztorów. Tybetańczycy zostali zmuszeni do podpisania tego dokumentu. Głosy i protesty ze strony innych państw ucichły, a Chiny i tak nigdy nie wypełniły żadnego z punktów porozumienia.
Proces pogłębiania się konfliktu, coraz bardziej krwawego tłumienia sprzeciwu Tybetańczyków, ich okrutne, nieludzkie traktowanie sprawiły, iż oczy świata zwróciły się w stronę poczynań chińskich władz.
Chiny próbują narzucić światu własną wersję wydarzeń, jednak ludzkość nie pozostaje obojętna wobec krzywdy i cierpienia ludności tybetańskiej. W 2008 roku nasiliły się na całym świecie protesty skierowane przeciwko prowadzonej przez Chiny polityce, a okresem dającym Tybetowi nadzieję na normalne życie był czas poprzedzający igrzyska olimpijskie w Pekinie. Jednym z wielu punktów zapalnych we współczesnym świecie jest Kaszmir, region graniczący z północnymi Indiami, Pakistanem oraz Chińską Republiką Ludową. Wielu dyplomatów i wojskowych postrzega subkontynent indyjski jako najniebezpieczniejsze miejsce na Ziemi z tego względu, iż obydwa kraje- Indie i Pakistan- zamieszane w ten największy i najbardziej zmilitaryzowany konflikt, posiadają arsenały nuklearne. Kotlina Kaszmirska to 7200 km² terenu leżącego w dolinie rzeki Dżhelam, obejmującego północno- wschodnią część potężnego masywu górskiego Karakorum, aż do zachodnich Himalajów wraz z dolinami rzeki Indus i Ćenab, wznosząca się 1600 m n.p.m. Już w VII wieku Kaszmir był niezależnym królestwem, natomiast w 1346 roku dostał się pod muzułmańskie wpływy razem z nowym władcą, Szams ud-din Szachem. W niedługim czasie później, dokładniej na początku XV wieku za rządów Sikandara Ikonoklasty, islam stał się religią przeważającą wśród ludności, gdyż wyznawcy hinduizmu byli prześladowani. Podbity przez Din Muhammada Dżelal ed Akbara, od 1589 roku do 1756 roku był częścią państwa Wielkich Mongołów. Następnie władzę w nim sprawowali Durranidowie z terenów Afganistanu. Od 1819 Kaszmir był w państwie Sikhów, a następnie w związku z obaleniem Sikhów przez Anglików w 1846 roku, został wydzielony z sikhijskiego państwa Lahore i przyznany indyjskiemu maharadży Gulabowi Singh z rodu Dogra. 16 marca 1846 roku podpisał on w Amritsarze traktat, na mocy którego wykupił od rządu brytyjskiego zwierzchność nad królestwem Dźammu i Kaszmiru za 750 000 rupii. Terytorium znajdujące się pod władzą maharadży obejmowało buddyjski obszar Ladakh, część hinduskiego regionu Dźammu, muzułmańską Dolinę Kaszmir oraz małe muzułmańskie królestwa leżące na zachodzie. Za czasów Imperium Brytyjskiego1 prowincje Dźammu i Kaszmir były dwiema spośród 560 autonomicznych prowincji podległych Brytyjczykom. Z chwilą uzyskania niepodległości przez Indie w 1947 roku, Kaszmir stał się terytorium spornym pomiędzy Indiami a Pakistanem. Współczesny Kaszmir (właściwie Dźammu i Kaśmir, ang. Jammu and Kashmir, hindi Jammu aur Kaśmir) jest obszarem o powierzchni 222 200 km², rozdzielonym pomiędzy Indie (Dźammu i Kaśmir- środkowa i południowa część regionu, 101 000 km²), Pakistan (Azad Kaszmir i Terytoria Północne- północny zachód regionu, 78 114 km²) oraz Chińską Republikę Ludową (Aksai Chińskiej Republiki Ludowej- północno-wschodnia część regionu, 40 735 km²). Obszar ten zawiera nie tylko historyczną krainę Kaszmir (Dolinę Kaszmirską), ale także Dźammu, Ladakh, Baltistan, Gilgit, północną część Pendżabu i część Tybetu Zachodniego. Stolicą letnią jest Śrinagar, natomiast zimową Dźammu, większe miasta to: Sopur, Leh (indyjska strefa wpływów), Skardu, Ramghat (pakistańska strefa wpływów). 80% z 10,5 miliona mieszkańców Kaszmiru wyznaje islam (większością są sunnici), występują również hinduiści, buddyści, sikhowie, chrześcijanie i dżiniści. Językiemurzędowym jest kaszmirski, którym w tym regionie mówi blisko 4 miliony osób. Kaszmir zamieszkany jest przez różne grupy wyznawców, w zależności od strefy wpływów danego państwa- część pakistańską zamieszkują muzułmanie (99%), Dolinę Kaszmirską muzułmanie (95%), Dźammu hindusi (66%), muzułmanie (30%), Ladkh buddyści (50%) oraz muzułmanie (46%). Gospodarka zdominowana jest przez uprawę roślin oraz hodowlę zwierząt, to właśnie tutaj produkuje się słynną, delikatną, kaszmirową tkaninę, pozyskiwaną z kóz. Przez Kaszmir przebiega granica tymczasowa, odpowiednia dla Indii, ale niezgodna z Pakistanem i organizacjami paramilitarnymi działającymi w tym regionie. Oficjalnie Indie nigdy nie potwierdziły podziału Kaszmiru, zaś Pakistan uznaje go za terytorium sporne.
Konflikt, jaki zrodził się między Tybetem a Chinami trwa już od wielu wieków. Tybetańczycy pragną autonomii, Chińczycy uważają, że Tybet zawsze był częścią ich państwa. Konflikt ten jest o tyle przykry i bulwersujący, iż władze chińskie uciekają się do wszelkich, najbardziej brutalnych środków – także terroru i przemocy. Tybetańczycy, którzy próbują rozwiązać sprawę pokojowo spotykają się z gniewem, brakiem zrozumienia, poniżeniem. Wszystkie próby osiągnięcia kompromisu zamiast pomóc, tylko pogłębiają konflikt, w który obecnie wplątane jest wiele państw świata. Wszyscy zastanawiają się jak pomóc Tybetowi, jak uczynić Tybet wolnym państwem.
Dla zrozumienia sytuacji Tybetu i dla podjęcia działań narodowowyzwoleńczych niezbędne jest poznanie historycznych dziejów państwa oraz przyczyn i skutków narastającego konfliktu.
Niepodległość Tybetu została potwierdzona 3 lipca 1914 r. w tzw. porozumieniu z Simiki. Niestety, zostało ono natychmiast odrzucone przez władze chińskie. Od tamtej pory Chiny uparcie trwają w przekonaniu, iż Tybet był i jest częścią ich państwa.
Wielokrotnie podejmowano próby, mające na celu doprowadzenie obu państw do porozumienia. Problemem jest jednak postawa Chińczyków. Bezwzględne władze chińskie ignorują wszelkie ustalone postanowienia – nawet, jeśli początkowo udają zainteresowanie nimi i są skłonne je uznać. Tak było m.in. w przypadku tzw. Siedemnastopunktowego porozumienia z 1953 r. Chińczycy zobowiązywali się w nim do szanowania religii tybetańskiej, tybetańskich obyczajów, języka. Obiecywali także zgodę na istniejący w Tybecie system polityczny i na obecność klasztorów. Tybetańczycy zostali zmuszeni do podpisania tego dokumentu. Głosy i protesty ze strony innych państw ucichły, a Chiny i tak nigdy nie wypełniły żadnego z punktów porozumienia.
Proces pogłębiania się konfliktu, coraz bardziej krwawego tłumienia sprzeciwu Tybetańczyków, ich okrutne, nieludzkie traktowanie sprawiły, iż oczy świata zwróciły się w stronę poczynań chińskich władz.
Chiny próbują narzucić światu własną wersję wydarzeń, jednak ludzkość nie pozostaje obojętna wobec krzywdy i cierpienia ludności tybetańskiej. W 2008 roku nasiliły się na całym świecie protesty skierowane przeciwko prowadzonej przez Chiny polityce, a okresem dającym Tybetowi nadzieję na normalne życie był czas poprzedzający igrzyska olimpijskie w Pekinie.
Jednym z wielu punktów zapalnych we współczesnym świecie jest Kaszmir, region graniczący z północnymi Indiami, Pakistanem oraz Chińską Republiką Ludową. Wielu dyplomatów i wojskowych postrzega subkontynent indyjski jako najniebezpieczniejsze miejsce na Ziemi z tego względu, iż obydwa kraje- Indie i Pakistan- zamieszane w ten największy i najbardziej zmilitaryzowany konflikt, posiadają arsenały nuklearne.
Kotlina Kaszmirska to 7200 km² terenu leżącego w dolinie rzeki Dżhelam, obejmującego północno- wschodnią część potężnego masywu górskiego Karakorum, aż do zachodnich Himalajów wraz z dolinami rzeki Indus i Ćenab, wznosząca się 1600 m n.p.m. Już w VII wieku Kaszmir był niezależnym królestwem, natomiast w 1346 roku dostał się pod muzułmańskie wpływy razem z nowym władcą, Szams ud-din Szachem. W niedługim czasie później, dokładniej na początku XV wieku za rządów Sikandara Ikonoklasty, islam stał się religią przeważającą wśród ludności, gdyż wyznawcy hinduizmu byli prześladowani. Podbity przez Din Muhammada Dżelal ed Akbara, od 1589 roku do 1756 roku był częścią państwa Wielkich Mongołów. Następnie władzę w nim sprawowali Durranidowie z terenów Afganistanu. Od 1819 Kaszmir był w państwie Sikhów, a następnie w związku z obaleniem Sikhów przez Anglików w 1846 roku, został wydzielony z sikhijskiego państwa Lahore i przyznany indyjskiemu maharadży Gulabowi Singh z rodu Dogra. 16 marca 1846 roku podpisał on w Amritsarze traktat, na mocy którego wykupił od rządu brytyjskiego zwierzchność nad królestwem Dźammu i Kaszmiru za 750 000 rupii. Terytorium znajdujące się pod władzą maharadży obejmowało buddyjski obszar Ladakh, część hinduskiego regionu Dźammu, muzułmańską Dolinę Kaszmir oraz małe muzułmańskie królestwa leżące na zachodzie. Za czasów Imperium Brytyjskiego1 prowincje Dźammu i Kaszmir były dwiema spośród 560 autonomicznych prowincji podległych Brytyjczykom. Z chwilą uzyskania niepodległości przez Indie w 1947 roku, Kaszmir stał się terytorium spornym pomiędzy Indiami a Pakistanem.
Współczesny Kaszmir (właściwie Dźammu i Kaśmir, ang. Jammu and Kashmir, hindi Jammu aur Kaśmir) jest obszarem o powierzchni 222 200 km², rozdzielonym pomiędzy Indie (Dźammu i Kaśmir- środkowa i południowa część regionu, 101 000 km²), Pakistan (Azad Kaszmir i Terytoria Północne- północny zachód regionu, 78 114 km²) oraz Chińską Republikę Ludową (Aksai Chińskiej Republiki Ludowej- północno-wschodnia część regionu, 40 735 km²). Obszar ten zawiera nie tylko historyczną krainę Kaszmir (Dolinę Kaszmirską), ale także Dźammu, Ladakh, Baltistan, Gilgit, północną część Pendżabu i część Tybetu Zachodniego. Stolicą letnią jest Śrinagar, natomiast zimową Dźammu, większe miasta to: Sopur, Leh (indyjska strefa wpływów), Skardu, Ramghat (pakistańska strefa wpływów). 80% z 10,5 miliona mieszkańców Kaszmiru wyznaje islam (większością są sunnici), występują również hinduiści, buddyści, sikhowie, chrześcijanie i dżiniści. Językiemurzędowym jest kaszmirski, którym w tym regionie mówi blisko 4 miliony osób. Kaszmir zamieszkany jest przez różne grupy wyznawców, w zależności od strefy wpływów danego państwa- część pakistańską zamieszkują muzułmanie (99%), Dolinę Kaszmirską muzułmanie (95%), Dźammu hindusi (66%), muzułmanie (30%), Ladkh buddyści (50%) oraz muzułmanie (46%). Gospodarka zdominowana jest przez uprawę roślin oraz hodowlę zwierząt, to właśnie tutaj produkuje się słynną, delikatną, kaszmirową tkaninę, pozyskiwaną z kóz.
Przez Kaszmir przebiega granica tymczasowa, odpowiednia dla Indii, ale niezgodna z Pakistanem i organizacjami paramilitarnymi działającymi w tym regionie. Oficjalnie Indie nigdy nie potwierdziły podziału Kaszmiru, zaś Pakistan uznaje go za terytorium sporne.