Ewolucję rzeźby greckiej zacznijmy od przedstawienia pierwszych dzieł antycznych - archaicznych - przedstawień Kurosa oraz Kory. Charakterystyczną cechą tych rzseźb jest ich ukształtowanie w tzw. tendencji odśrodkowej (ręce i nogi są wyraźnie oddzielone od tułowia). Bardzo uproszczone kształty ciała ludzkiego oraz szat.
rzeźba w okresie klasycznym artyści dążyli do przedstawień postaci w sposób dynamiczny, ekspresyjny, w chwili poprzedzającej zdarzenie lub bezpośrednio po nim – frontalne, statyczne. postaci rzeźbione były zgodnie z zasadą kontrapostu.Dzieła wykonywano z dużą precyzją, miękką linią w opracowaniu detali, starannym oddaniem układu ciała, muskulatury, wyrazu twarzy czy układu szat
natomiast w okresie hellenistycznym wypracowała w pełni realistyczne formy modelunku, ekspresji i ruchu. Artyści wzorowali się na innych z poprzednich kierunków np. praksytelesa czy Lizypa. Rzeźby okresu hellenistycznego często tworzone były jako wolno stojące. Tworzono dzieła przestrzenne o wieloplanowej koimpozycji, kompozycje grupowe i pojedyncze posągi o kompozycji zbliżonej do stożka.
Ewolucję rzeźby greckiej zacznijmy od przedstawienia pierwszych dzieł antycznych - archaicznych - przedstawień Kurosa oraz Kory. Charakterystyczną cechą tych rzseźb jest ich ukształtowanie w tzw. tendencji odśrodkowej (ręce i nogi są wyraźnie oddzielone od tułowia). Bardzo uproszczone kształty ciała ludzkiego oraz szat.
rzeźba w okresie klasycznym artyści dążyli do przedstawień postaci w sposób dynamiczny, ekspresyjny, w chwili poprzedzającej zdarzenie lub bezpośrednio po nim – frontalne, statyczne. postaci rzeźbione były zgodnie z zasadą kontrapostu.Dzieła wykonywano z dużą precyzją, miękką linią w opracowaniu detali, starannym oddaniem układu ciała, muskulatury, wyrazu twarzy czy układu szat
natomiast w okresie hellenistycznym wypracowała w pełni realistyczne formy modelunku, ekspresji i ruchu. Artyści wzorowali się na innych z poprzednich kierunków np. praksytelesa czy Lizypa. Rzeźby okresu hellenistycznego często tworzone były jako wolno stojące. Tworzono dzieła przestrzenne o wieloplanowej koimpozycji, kompozycje grupowe i pojedyncze posągi o kompozycji zbliżonej do stożka.