"Dla Elizy" L. van Beethovena to utwór zaliczany do kategorii muzycznej zwanej "bagatelą" - jest to krótki, prosty technicznie utwór o pogadnym nastroju, pisany na fortepian. Beethoven był pierwszym kompozytorem, który nadał znaczenie temu gatunkowi."Dla Elizy" jest najpopularniejszą bagatelą w dorobku kompozytora. Niektórzy biografowie przypisują zmianę tytułu pomyłce kopisty twierdząc, że kompozycja była w rzeczywistości dedykowana Teresie, a nie Elizie. Wynikałoby z tego, że Beethoven poświęcił ją swojej uczennicy Teresie Malfatti. Zakochany Ludwig napisał bagatelę zdając sobie sprawę z jej niewielkich umiejętności gry na fortpeianie. Napisany w 1810 r., zostal opublikowany dopiero w 1867 r.
Wewnętrzenie utwór można podzielić na pięć części: ABACA. Część A pojawia się trzykrotnie, odcinki kontrastujące tworzą części B i C.
W części A oryginalne ujęcie tematu początkowego, poprzez rozłożenie melodii na obie ręce, tworzy mieszaninę dźwięków basowych i wyższych, bardziej śpiewnych. Fragment oparty jest na funkcjach najczęściej toniczno - dominantyowych. Wraz z przejściem do tonacji durowej F - dur w części B nastrój ożywia się. Jednak po bardziej energicznych figuracjach prawej ręki muzyka jakby zatrzymywała się, po czym powraca rozpoczynająca utwór melodia A. Następuje fragment C z repetowanymi w basie dźwiękami. Jest to odcinek najbardziej niespokojny i ostinatowy. Wznoszący się w wysokie rejestry pasaż oraz opadająca gama chromatyczna po raz ostatni doprowadzają do głównej melodii A, spokojnie kończącej tę miniaturę.
Dlaczego Beethoven napisał ten utwór i dla kogo byl skierowany pozostaje jednak do dziś nie rozstrzygnięta do końca tajemnicą.
"Dla Elizy" L. van Beethovena to utwór zaliczany do kategorii muzycznej zwanej "bagatelą" - jest to krótki, prosty technicznie utwór o pogadnym nastroju, pisany na fortepian. Beethoven był pierwszym kompozytorem, który nadał znaczenie temu gatunkowi."Dla Elizy" jest najpopularniejszą bagatelą w dorobku kompozytora. Niektórzy biografowie przypisują zmianę tytułu pomyłce kopisty twierdząc, że kompozycja była w rzeczywistości dedykowana Teresie, a nie Elizie. Wynikałoby z tego, że Beethoven poświęcił ją swojej uczennicy Teresie Malfatti. Zakochany Ludwig napisał bagatelę zdając sobie sprawę z jej niewielkich umiejętności gry na fortpeianie. Napisany w 1810 r., zostal opublikowany dopiero w 1867 r.
Wewnętrzenie utwór można podzielić na pięć części: ABACA. Część A pojawia się trzykrotnie, odcinki kontrastujące tworzą części B i C.
W części A oryginalne ujęcie tematu początkowego, poprzez rozłożenie melodii na obie ręce, tworzy mieszaninę dźwięków basowych i wyższych, bardziej śpiewnych. Fragment oparty jest na funkcjach najczęściej toniczno - dominantyowych. Wraz z przejściem do tonacji durowej F - dur w części B nastrój ożywia się. Jednak po bardziej energicznych figuracjach prawej ręki muzyka jakby zatrzymywała się, po czym powraca rozpoczynająca utwór melodia A. Następuje fragment C z repetowanymi w basie dźwiękami. Jest to odcinek najbardziej niespokojny i ostinatowy. Wznoszący się w wysokie rejestry pasaż oraz opadająca gama chromatyczna po raz ostatni doprowadzają do głównej melodii A, spokojnie kończącej tę miniaturę.
Dlaczego Beethoven napisał ten utwór i dla kogo byl skierowany pozostaje jednak do dziś nie rozstrzygnięta do końca tajemnicą.
W razie pytań, proszę o kontakt.
Pozdrawiam.