Question

Procesy komunikowania się a antropologia przestrzeni.

Minimum 1 strona czcionką 12p i błagam na temat;)))

Answer 1

Antropologia – wiek XIX znamionował bujny rozkwit nauk formalnych tj. matematyki i logiki, nauk przyrodniczych i humanistycznych rozkrzewiających się na poszczególne dyscypliny coraz to bardziej szczegółowe operujące swoistością przedmiotu badań, metod i języka. Zkojarzone to było z przekonaniem, że szczegółowy opis poszczególnych fragmentów rzeczywistości umożliwi ujęcie jej w całości. Na czoło wysunęło się przy tym podejście związane z paradygmatem mechanizmu. Tymczasem dalszy rozwój cywilizacji powołał do życia problemy których rozwiązanie domagało się nie tylko multidyscyplinarnego (wielodyscyplinarnego) i interdyscyplinarny (rozważania naukowe) rozwiązywanej w coraz większym stopniu angloamerykańskie znaczenie antropologii.

Antropologiczna koncepcja kultury

Opisem i wyjaśnieniem zmienności kulturowej rodzaju ludzkiego w czasie i przestrzeni zajmuje się antropologia kulturowa. Trzeba sobie jednak zdawać sprawę z tego, że jej konceptualizacją będą zależeć od wyboru określenia przedmiotu badań jakim jest kultura.
W definicji należy wybrać taką którą w najpełniejszy ujmie jej adaptacyjną ( proces przystosowania się do zachowania) rozwojową to jest antropologiczny sens.
W nauce od 1971 r. Od opublikowania przez E. Taylor pierwsza książka. Systemowe ujęcie antropologii kulturowej i jej definicje można przedstawić w następującej definicji:

Kultura – jest to gatunkowy, społecznie organizowany system świadomego przystosowania się do otoczenia, realizowany za pośrednictwem przedmiotowych wytworów kulturowych mających na celu zaspokajanie potrzeb życiowych, które powodują wzbudzanie ośrodków napędów emocjonalnych w naszym mózgu. Kultura jest w wtedy super systemem (czyli nad systemem).

W skali gatunku człowieka współczesnego homo sapiens recens (człowiek mądry współczesny) złożonych z sieci oddziaływujących ze sobą poszczególnym systemem społeczno-kulturowym jako jej lokalnych.

Antropologię kulturową interesują również wcześniejsze populacje ludzkie począwszy od okresu pololitu górnego (ok. 3000 lat p. n.e) kiedy na arenie dziejów wystąpił człowiek obdarzony świadomością.
Kultura człowieka współczesnego jest złożona z sieci oddziaływujących ze sobą poszczególnych systemów społeczno-kulturowych (Sk) jako jej lokalnych przejawów czasoprzestrzennych.

Funkcje przystosowawcze polegają na dostarczeniu adekwatnym zaspokajaniu osobniczym i społecznym (człowiek składa się z 2 systemów biosystemów- strona cielesna i mózgu korowego).
Definiując potrzebę na poziomie osobniczym rozumieć należy stereotypowe powtarzające się zaburzenia równowagi wewnętrznej w osobniku, zachodzące na skutek niedoboru lub nadmiaru określonej substancji(np.; pokarmowej) lub informacji czyli wiedzy. Pojawienie się potrzeb jej rezultatem jest fakt, że zarówno osobnik ludzki jak i kultura (system kulturowy) są układami dynamicznymi, współdziałającymi ze zmiennym otoczeniem, które jest źródłem sprzyjającym jak i nie sprzyjającym ich istnieniu. Ponadto zachodzą też w nim tzw. Procesy samowyrównawcze. Istotą więc przystosowawczego (adaptacyjnego) zaspokajania potrzeb jest przywracanie stanu uprzednio zaburzonej równowagi. Wszakże głównym czynnikiem sprawczym specyfiki rozwoju biologicznego osobnika ludzkiego (ortogenezy) jest program genetyczny przekazywany w drodze bioreprodukcji. Zaś w systemie kulturowym dochodzi tzw. pamięć kulturowa przenoszona z pokolenia na pokolenie w drodze edukacji i socjalizacji (uspołecznianie).

W pierwszym przypadku chodzi tu o genotyp uformowany przez zapłodnienie. W drugim przypadku o normotyp kulturowy jako nabyty układ skojarzeń poznawczo – decyzyjny.
W obu przypadkach chodzi o realizację określonego rodzaju ekspansji przez człowieka w której istotą jest narastanie poziomu organizacji (stopień komplikacji) o znaczeniu adaptacyjnym. Ogólnie biorąc stosunek między komplikacją a przystosowawczością: im więcej ma się różnych organów do przyswajania i reagowania w stosunku do energo-materii i informacji tym wyższy będzie poziom adaptacji bo tym więcej można być powiązanym z otoczeniem poprzez oddziaływania.


Wykład

Mając na uwadze zarówno ludzki organizm jak i system kulturowy (Sk) w całości warto bardziej szczegółowo naświetlić poszczególne składniki przystosowawcze:

1. Pobieranie odpowiednich form energometerii potrzebnych do przetrwania i rozwoju.
2. Pobieranie informacji o uporządkowaniu otoczenia i ich internalizacja mająca na celu osiąganie bardziej plastycznych czynności lub zachowań.
3. Zróżnicowana reprodukcja własnych struktur adaptacyjnych ( organów i funkcji).
4. Ustawienie procesu wewnętrznego kooadaptacji oddziaływujących na siebie składników z możliwością rozpoznania i niszczenia szkodliwych elementów intruzyjnych jak również własnych elementów odchylających się od norm.
5. Ucieczka lub agresja w stosunku do zewnętrznego zagrożenia.
6. Wydalanie zbędnych produktów przemiany materii.
7. Reprodukcja kolejnych pokoleń.
8. Reprodukcja tradycji kulturowej.

Wszystkie te aktywności mogą być ujmowane pozytywnie lub negatywnie z punktu widzenia ich wartości adaptacyjnej i powinny być rozwiązane zawsze w skomplikowanym splocie czynników selekcyjnych. Można wszak mówić też o selekcji kulturowej. Zatrzymując się z kolei nad kwestią w jaki sposób zapewnić u osobnika ludzkiego wykonanie określonej czynności spośród wielu możliwych, wypada wprowadzić pojęcie psychonerwowej normy czynnościowej – dlatego psychonerwowej bo chodzi tu o czynności w których może uczestniczyć świadoma motywacja. Ogólnie biorąc, a zarazem najprościej można przedstawić dowolną normę czynnościową w oparciu o poniższy schemat:

Kor
S=>[REC]=>[R->E]->[Ef]=>A

Gdzie:

S – bodziec otoczenia
Rec – receptor zmysłowy
Kor – przetwornik informacji (mózgowy)
R – ośrodek poznawczy w naszym mózgu
E – ośrodek decyzyjny (napęd emocyjny albo działanie wolicjonalne)
Ef- organ wykonawczy ( np. ręka)
A – wykonana czynność

W schemacie tym psychonerwowa norma czynnościowa oznacza określone skojarzenie elementu poznawczego z decyzyjnym o ułatwionej w danym czasie przewodności dla przepływu mocy skojarzeniowej. Dzięki występujących norm możliwa jest zależność między rodzajem bodźców otoczenia a osobniczymi na nie reakcjami. Człowiek od biologicznej natury wyposażony jest w skomplikowany układ norm genetycznie wrodzonych, które wzbudzamy odpowiednimi bodźcami otoczenia umożliwiają wykonywanie różnorodnych odruchów bezwarunkowych. Można wtedy mówić o instynktownej reaktywności osobnika na takie czy inne bodźce (np. cofnięcie ręki z ognia). Z kolei zachowania kulturowe umożliwiane są przez wychowawczą i edukacyjną internalizację normotypu kulturowego (wzorca), rozumianego jako hierarchicznie uporządkowany zespół wzorców i stosownych norm i zwykle konfliktowym sprzęganiu ich z układem norm wrodzonych. W rezultacie powstaje osobowość dysponująca skomplikowanym układem norm nabytych w określony sposób zakorzenionych w normach wrodzonych. W ten sposób pamięć kulturowa (tradycja) będzie sprzężona z pamięcią genetyczną w osobnikach ludzkich. Zatem zwłaszcza w człowieku jako gatunku biokulturowym szczególnie dużą rolę odgrywa rodzaj edukacji wynikającej z przyjętego normotypu w danej kulturze czy jego subkulturach. Chodzi tu zarazem o nabywanie wiedzy jak i z ośrodkami decyzyjnymi. U człowieka na poziomie biologicznym ośrodkami decyzyjnymi pierwszego rzędu są centra napędów emocyjnych ( strach, gniew), zaś na poziomie specyficznie ludzkim będą to centra decyzji dowolnych (wolicjonalne) zależne od naszej woli. O odrębności tych drugich świadczy fakt, że odpowiednie ich pobudzenia mogą działać przeciwstawnie do emocji. Wola ludzka polega na możliwości wyboru celu i metody działania i zdolności do samoprzymierzania się do jego realizacji wbrew przeszkodom wewnętrznym i zewnętrznym ( m.in. emocje odciągające od takiej realizacji). W ten sposób oczywisty normy powiązane są z potrzebom. Ostatecznie więc ze względu na polaryzację natury ludzkiej na stronę biologiczną i duchową, potrzeby uruchamiane przez nie normy dzielą się na 2 kategorie:
1. biologiczne potrzeby człowieka samozachowawcze i reprodukcyjne.
2. specyficzne ludzkie potrzeby uogólnionego poznania świata i sensu życia, emocyjnego kontaktu społecznego oraz estetyczne – są one zaspokajane przy największym współudziale świadomie motywowanych czynności.




Wykład

Kultura szkoły

Kultura to materialne i niematerialne elementy życia organizacji na które składają się następujące elementy:
- filozofia i/lub ideologia wyznawana przez kierownictwo i pracowników
- sposób jaki filozofia ta znajduje odzwierciedlenie w misji lub w celach istytucji
- zestaw wartości uznawanych przez kierownictwo i inne osoby (zarówno w samej instytucji jak i bezpośrednio lub pośrednio związanych z jej funkcjonowaniem) oraz sposób w jakim wartości wpływają na ich bieżące działania
- jakość (jak też i nauka) stosunków interpersonalnych
- metafory, jakie w sposób świadomy lub też nieświadomy służą za podstawę do myślenia i działania
- sagi, mity, anegdoty, lokalni bohaterowie oraz obrzędy i obyczaje, które służą generowaniu lub też pobudzaniu inicjatywy i motywowaniu
- inne liczne materialnie i niematerialne formy którymi do tej pory przypisywano niewielkie znaczenie a które posiadają zarówno potencjał jak i siłę wywierania wpływu.
(Milikan R. K „ Szkoła kultury”)


Do tej pory koncepcja kultury przyciągała uwagę antropologów i socjologów z jednej strony, z drugiej strony literatów i artystów. Obie te grupy podejmowały próby tworzenia jej definicji dla własnych potrzeb. Jednakże fakt, iż słowo „kultura” pozostaje pojęciem ogólnym używanym dla zupełnie odmiennych różnych celów dodaje mu tylko wieloznaczności. Obecnie uważa się, że pojecie to obejmuje zarówno zachowania (etniczności i zachowania typu plemiennego) jak i dzieła sztuki przedstawione w licznych i zróżnicowanych formach. Z punktu widzenia antropologii i socjologii kultura stanowi system znaczeń symboli i doświadczeń, które, przejawiają się w zachowaniach i działaniach członków jakiejś grupy (plemienia) identyfikują ich pod względem społecznym oraz kształtują ich poczucie przynależności. Kultura jest zbiorem wyobrażeń służącym zaspokajaniu potrzeb materialnych i psychicznych oraz nadającym treść kontaktom interpersonalnym i społecznemu wsparciu. Kultura wyróżniana jest poprzez rytuały, ceremonie, wizerunki i symbole. Wszystkie z nich służyć mogą wzajemnemu wzmacnianiu się i nadawaniu sobie sensu. Kultura jest określonym, wyodrębnionym sposobem, życiem wprowadzającym hierarchię i porządek danej grupy lub społeczności. Kultura nie jest czymś statycznym cechuje ją wewnętrzna dynamika – rozwija się sama w sobie, podlega nieustannej weryfikacji, ocenie, modyfikacji i doskonaleniom, które jest udziałem członków danego plemienia, danej społeczności występujących jako wyodrębnione jednostki jak też jako zbiorowość. Na kulturę składają się przekonania , język oraz wiedza w ramach których i poprzez które członek danej społeczności tworzy i utrzymuje poczucie wspólnoty. W szerszym sensie etnograficznym kultura stanowi złożoną całość, w skład której wchodzą sztuka, moralność, prawa, obyczaje, wiedza oraz wszystkie inne zdolności i zwyczaje nabyte przez ludzi jako członków danej społeczności.
Kultura jest częściowo dziedziczona . Częściowo stanowi system twórców myślowych przekazywanych w formie symbolicznej, które umożliwiają ludziom rozwijanie się komunikowanie się oraz pomnażanie swej wiedzy i kształtowanie postaw życiowych zarówno w danej chwili jak i w przyszłości. Kultura zawiera w sobie pewien dynamizm jak też obiektywnie istniejące przedmioty, sposoby myślenia, oraz wzorce zachowania typu transakcyjnego, występujące między członkami jakiejś społeczności. Kultura jest zorientowana prospołecznie, jest podtrzymywana przez daną społeczność. Każda trwająca w czasie grupa ludzi tworzy i utrzymuje swoją specyficzną kulturę – w miarę jak zmieniają się członkowie tej grupy. Kultura staje się odzwierciedleniem zarówno wkładu w jej rozwój wnoszonego przez różnych członków jak i utraty dotychczasowych przyzwyczajeń oraz zwyczajów praktykowanych przez starszych członków . Kultura uobecnia się poprzez intencję oraz jej brak, stanowi interpretację zachowań i ich przejawy ( Battes R.J , „ Studia dotyczące administracji edukacji”).
Kultura jest zatem zawsze czymś złożonym i unikalnym w danej sytuacji. Z punktu widzenia estetycznego, artystycznego i literackiego słowo kultura używane jest w odniesieniu do tych działań i ich rezultatów, sposobów wyrazu oraz wytworów, które definiowane są pod szerokim pojęciem „ sztuk pięknych” a które uznaje się za posiadające w sobie wartość wewnętrzną lub same będące taką wartością, poza wartością rzeczywistą lub komercyjną.
Arnold uważa, że owa dążność kultury do perfekcyjnej zarówno wartości w sensie estetycznym jak i poziomem artyzmu, ocena poziomu kreatywności, intelektu jest wysokiej rangi umiejętnością w sensie artystycznym i intelektualnym kultura jest zarazem syntezą etyki i racjonalności jest stanem który przenosi nas przynajmniej metaforycznie poza granice ludzkiej niedoskonałości i kruchości ( Arnold N. , „Kultura i anarchia”).

Werbalne i konceptualne przejawy kultury:
I grupa przejawów symbolicznych lub ekspresji kultury. Obejmuje te z nich, które są zapisane lub przekazywane werbalnie wśród członków społeczności szkolnej lub uniwersyteckiej.

Cele ogólne i szczegółowe:
Zacząć wypada od określenia celów ogólnych i szczegółowych procesu kształcenia. Program nauczania i wychowania jego najważniejsze treści i równowaga między nimi stanowi zasadniczy instrument transmisji celów edukacyjnych szkoły.
Metafory i język. Język jakim stale posługuje się ludzie w obrębie jakiejś organizacji oraz sposoby jego używania są również odzwierciedleniem kultury, wartości kulturowych stanowiących fundament danej organizacji. Faktycznie istnieje coś na kształt języka wewnętrznego słownictwa obowiązującego w danej szkole, które rozwija się w jakiejś grupie ludzi. Język stanowi podstawowy kontakt z innymi osobami choć nie cały proces komunikowania odbywa się na poziomie werbalnym. Mamy zim również do czynienia poprzez mowę ciała, kontaktem wzrokowym. Konieczne zatem staje się staranne rozważenie sposobu komunikowania się jako, że nasze posługiwanie się językiem dopuszcza pewne przejawy kultury a inne wyklucza, że oczywiście język ma zasadnicze znaczenie dla doświadczeń gromadzonych przez studentów. W procesie nauczania, uczenia się może on wnosić ład lub zamieszanie, otwierać lub zamykać pewne możliwości, może być językiem opisowym lub zwyczajowym, może promować rozwój umysłowy lub go opóźniać.

Mam nadzieję, że pomogłam :)