Question

Praca pisemna o :
-dorastaniu nastolatków
lub
-uczucia wśród nastolatków

Answer 1

Dorastanie nastolatków jest bardzo trudne.Poniewaz mają problemy z trądzikiem,miewają stania załamania.Mają problemy w szkole choć nie wszyscy .Nastoatki zakochują sie bardzo szybko nie co dorości .Wiek nastolatków
jest bardzo trudny nastolatki zazwyczaj sie buntuja .
Pozdrawiam ;)

Answer 2

Czas dorastania to most, przez który człowiek przechodzi od beztroskiego dzieciństwa do odpowiedzialnej dorosłości. Czas, który wypełniają złożone, nierzadko burzliwe zjawiska, związane ze zmianami anatomicznymi, fizjologicznymi i psychicznymi. W bogatej literaturze przedmiotu zamiennie używa się nazw: dorastanie, dojrzewanie, adolescencja, wiek przejściowy, pokwitanie - odnoszą się one do całości lub wybranego aspektu przemian tego okresu. W psychologii polskiej najczęściej stosuje się nazwę wiek dorastania, obejmując nią zarówno dojrzewanie biologiczne, jak i związany z nim rozwój psychiczny oraz społeczny (I. Obuchowska, 1996, s. 9).

Wiek dorastania rozpoczyna się, jak podaje Obuchowska, w 11-12 r.ż. i trwa do osiągnięcia wieku młodzieńczego przypadającego na 18-19 r.ż., kiedy człowiek osiąga zdolność dawania nowego życia oraz zdolność do kształtowania własnego życia. Około 16 r.ż. nasilają się trudności psychiczne wieku dorastania, stąd ten etap dochodzenia do dorosłości określany jest jako kryzys młodzieńczy.

Główne zadania adolescencji M. Orwid i K. Pietruszewski (1996, s. 88) formułują następująco:

1. zakończenie procesu separacji/indywidualizacji rozpoczętego w pierwszym roku życia;
2. określenie własnej szeroko pojmowanej tożsamości: ustalenie tożsamości psychologicznej, psychoseksualnej, interakcyjnej, społecznej, ustalenie własnego systemu wartości i określenie własnych celów życiowych.

W okresie dorastania w relacjach młodego pokolenia z dorosłymi mogą wystąpić trudności, które zdaniem J. Skorupskiej-Sobańskiej (1967, s. 15), spowodowane są niewłaściwym, niedostosowanym do stopnia rozwoju młodzieży odnoszeniem się dorosłych do niej. Ich źródłem mogą być także niezaspokojone potrzeby fizyczne i psychiczne dorastających, co wywołuje stan frustracji i negatywizmu w stosunkach z otoczeniem.
Obuchowska (1996, s. 8) podkreśla fakt, iż uwagę społeczną, a także uwagę badaczy przyciągają przede wszystkim barwne i zaskakujące często objawy zachowania młodzieży, które są przyczyną trudności i wymagają wychowawczego ustosunkowania się. To wysuwanie na plan pierwszy zagadnień wymagających rozwiązania powoduje, że zwraca się uwagę na objawy kryzysu, mimo że nie występują one u każdego dorastającego i że są cechą tylko jednego z możliwych wzorów dorastania.

Dotkliwości czasu dorastania

Utrudnienia towarzyszące dochodzeniu do dorosłości, zachodzące w trzech obszarach: biologicznym, psychologicznym (intrapsychicznym) i społecznym (interakcyjnym), przysparzają wielu problemów zarówno adolescentom, jak i dorosłym. Często niekorzystnie wpływają na wypełnienie zadań wiążących się z "przechodzeniem� przez kolejne fazy dojrzewania. Orwid i Pietruszewski (1996) ten najczęściej przebiegający burzliwie proces konfrontacji dziecka i jego rodziny z zadaniami rozwojowymi adolescencji i proces ich rozwiązywania określają jako kryzys adolescencji. Może się on ujawniać poprzez skłonność do zamykania się w sobie, pogorszenie wyników w nauce, bunt wobec dotychczasowych autorytetów - zwłaszcza rodziców, krytycyzm, podejmowanie zachowań ryzykownych.

Większość zachowań problemowych ujawniających się w czasie dorastania wypływa z frustracji potrzeb psychicznych, nieumiejętności poradzenia sobie z trudnościami życiowymi oraz z trudności w realizacji celów życiowych. Nastolatek kłamie, bo jest to sposób na uniknięcie odpowiedzialności bądź uzyskanie zwolnienia z wypełnienia obowiązku. Często kłamstwo bywa środkiem do osiągnięcia pożądanego celu lub ochrony własnej prywatności przed dorosłymi. Fascynacja niektórymi gatunkami muzyki przekazującej negatywne treści (gloryfikowanie narkotyków, alkoholu, eksponowanie okultyzmu, sadyzmu, przemocy, itp.) często jest przejawem buntu wobec norm i autorytetów. Przynależność do destruktywnych grup wiąże się z obietnicą zaspokojenia potrzeb miłości, akceptacji, zrozumienia, samodzielności a jednocześnie oparcia i przynależności do grupy.

W życiu każdego człowieka bardzo ważna jest potrzeba sukcesu. Nastolatek w roli ucznia rzadko ma okazję, aby ją zaspokoić. Szkoła wspomaga w tym zakresie tylko najzdolniejszych, a uczniowie tzw. przeciętni, stanowiący znakomitą większość oraz przejawiający trudności muszą szukać poza szkołą zaspokojenia tej potrzeby. Najczęściej towarzyszą temu coraz trudniejsze relacje z rodzicami. Adolescent szukając więc grupy, która go zaakceptuje takim, jakim jest, popada w destrukcyjne środowisko, podejmuje zachowania ryzykowne.
Dorastaniu często towarzyszy niezrównoważenie emocjonalne, manifestowane nadmierną pobudliwością. Złe humory, drażliwość, wybuchy złości oraz agresja, szczególnie w przypadku chłopców, dają się we znaki otoczeniu nastolatka.

Dysfunkcyjne zachowania dorastających można ująć w następujące kategorie (Z. Gaś, 1995):

* poznawczo-emocjonalną, zawierającą: niską samoocenę, impulsywność, negatywne postawy wobec szkoły, niski rozwój poznawczy i niskie aspiracje w zakresie poziomu wykształcenia;
* behawioralną, obejmującą: łamanie dyscypliny szkolnej, zachowania przestępcze, zachowania aspołeczne, używanie środków odurzających;
* sieci społecznej dotyczącą: uwikłania w zachowania dysfunkcyjne oraz różne formy dezorganizacji życia rodzinnego.

Powyższe zachowania młodzież podejmuje na skutek stresu, presji rówieśniczej oraz braków w zakresie umiejętności porozumiewania się, rozwiązywania problemów i adekwatnej samooceny.