POMOCY !!! RATUNKU!!!
Musze na jutro napisac krotka historie o Abrahamie i Mojzeszu
Jak ktos odp w ciagu 2h to daj jako najlepsza
Jak by ktos jescze mogl to bardzo prosze o jeszcze jedno zadanie tyle ze nieobowiazkowe xd
Juliusz Cezar-notatka
kim byl,czego dokonal,z czego zaslyna
Jak ktos odp na wszystko to napewno dam NAJLEPSZA
Z gory bardzo dziex :)
Musze na jutro napisac krotka historie o Abrahamie i Mojzeszu
Jak ktos odp w ciagu 2h to daj jako najlepsza
Jak by ktos jescze mogl to bardzo prosze o jeszcze jedno zadanie tyle ze nieobowiazkowe xd
Juliusz Cezar-notatka
kim byl,czego dokonal,z czego zaslyna
Jak ktos odp na wszystko to napewno dam NAJLEPSZA
Z gory bardzo dziex :)
Abraham w wiek 100 lat doczekał się wkrótce swojigo pierworodnego synka, kieremu nadoł imię Izaak. Pewnego dnia Bóg postanowił wystawil swojego sługę Abrahama na próbę wiary,mn.jk. Rozkazał mu poświęcić w ofierze swojego jedynego syna. Abraham zabrał więc Izaaka w miejsce wskazane przez Boga, skonstruowal tam ołtarzzz ofiarny i położył na nim ciało swojego syna Izaaka. W pewnym momencie sięgnął on po nóż, by dopełnić dzieła, gdy nagle usłyszał głos Anioła wysłanego do niego przez Boga.
Mojżesz ocalał mimo wydanego przez faraona nakazu mordowania wszystkich nowo narodzonych chłopców hebrajskich. Matka ukrywała go przez 3 miesiące, a potem włożyła do skrzynki z papirusu powleczonej żywicą i smołą i umieściła wśród sitowia Nilu. Siostra dziecka Miriam śledziła kosz i gdy wyłowiła to piękne dziecko córka faraona, Miriam poradziła by płaczące dziecko nakarmiła kobieta z jego plemienia i w taki sposób jego matce powierzono karmienie i wychowanie dziecka. Córka faraona następnie sama go adoptowała. Jako członek rodziny faraona, Mojżesz został wykształcony "we wszystkich naukach egipskich" i stał się "potężny w słowie i czynnie"(Dz 7:20-22). "Gdy skończył lat czterdzieści, przyszło mu na myśl odwiedzić swych braci, synów Izraela. I zobaczył jednego, któremu wyrządzono krzywdę. Stanął w jego obronie i zabiwszy Egipcjanina pomścił skrzywdzonego"(Wj 2:1-10) i zakopał go w piasku. (Dz.7:23,24). Wtedy podjął najważniejszą decyzję w życiu: "Przez wiarę Mojżesz, gdy dorósł, odmówił nazywania się synem córki faraona,wolał raczej cierpieć z ludem Bożym, niż używać przemijających rozkoszy grzechu"(Heb 11:24, 25). Mojżesz zrozumiał, że nadeszła pora, by wybawił Izraelitów. Ale oni nie docenili jego wysiłków. Gdy wieść o tym, że zabił Egipcjanina, dotarła do faraona, musiał uciekać z EgiptuMojżesz odbył długą wędrówkę przez pustkowie, by schronić się w krainie Midian. Tam też, gdy pasterze odpędzili od studni 7 córek Jetry i ich trzodę, pomógł kobietom i napoił ich zwierzęta. Jetro zaprosił go do siebie i zatrudnił jako pasterza, a z czasem dał mu za żonę swą córkę Seforę, która urodziła mu dwóch synów: Gerszoma i Eliezera (Wj 2:16-22; 18:2-4). Pasł stada w okolicy, aż pewnego dnia udał się do nieuczęszczanego przez innych miejsca na górze Horeb. Tam w postaci krzaka, który płonął, lecz się nie spalał, ukazał mu się Bóg. Nakazał on Mojżeszowi wracać do Egiptu i przeprowadzić lud Izraela przez pustynię do Ziemi Obiecanej. Wtedy też Bóg objawił Mojżeszowi swoje imię. Mojżesz udał się do Egiptu i cudami przekonał swój naród, że przysłał go Bóg. Mojżesz z bratem Aaronem udali się do faraona, ale on odmówił zgody na wyjście ludu. Wtedy Bóg za pośrednictwem Mojżesza zesłał na Egipcjan 10 plag, z których ostatnią i najbardziej dotkliwą była śmierć wszystkich pierworodnych synów Egipcjan podczas nocy paschalnej. Dopiero wtedy faraon pozwolił na czasowe opuszczenie Egiptu przez Izraelitów, ale na wieść o tym, że lud Izraela ucieka z Egiptu, próbował na czele swoich wojsk doścignąć go i ponownie obrócić w niewolników.
Cezar
Juliusz Cezar urodził się 13 lipca między 102, a 100 r.p.n.e. Zginął 15 marca roku 44. Wywodził się z gens Iulia, jednego
z najstarszych, ale zubożałych rodów patrycjuszowskich Rzymu. Życie i działalność Juliusza Cezara przypadły na jeden z najbardziej burzliwych okresów w dziejach rzymskiej republiki arystokratycznej. Te przełomowe dla Rzymu czasy trwały od trybunatu Tyberiusza Grakcha w 133 r.p.n.e., a zakończyły się wraz z upadkiem republiki rzymskiej w 31 r.p.n.e., kiedy to w bitwie pod Akcjum Oktawian, siostrzeniec Cezara, później jego przybrany syn i następca, pokonał Marka Antoniusza, ostatniego obrońcę republiki. Nie da się ukryć, że sam Cezar swoją działalnością w znacznym stopniu przyczynił się do tego, że okres ten był tak niespokojny. Za ideał do naśladowania postawił sobie Cezar postać Aleksandra Wielkiego, charyzmatycznego wodza i ekspansjonisty.
Na najniższym szczeblu kariery urzędniczej, zostając kwestorem, stanął Cezar w 68 r.p.n.e. Po śmierci swojej żony Kornelii udał się do prowincji Hiszpanii, gdzie sprawował sądy w kolejno odwiedzanych miejscowościach, rozstrzygając sprawy mniejszej wagi. To właśnie tu Cezar uświadomił sobie z całą ostrością, że ma już lat więcej niż liczył umierający Aleksander. A wielki król był już wówczas opromienionym sławą zdobywcą najpotężniejszej monarchii, jaką znał ówczesny świat. Tymczasem on, Cezar, stał ledwie u progu ewentualnej kariery urzędnika republiki rzymskiej.
Po powrocie do Rzymu i nie udanej próbie wywołania wielkiego powstania pod jego wodzą, Cezar poślubił Pompeję, krewną Pompejusza. Starał się zapewnić sobie przychylność tego znakomitego i wpływowego wodza, a po jego wyjeździe na wojnę z Mitrydatesem wszedł również w porozumienie z Markiem Krassusem organizując z nim kilka akcji politycznych.
W roku 65 Cezar był już edylem kurulnym, czyli urzędnikiem sprawującym nadzór nad porządkiem i budownictwem w mieście. Urząd ten dawał możliwość zyskania sobie wielkiej popularności przez popisanie się szczodrobliwością i wystawnością np. przy urządzaniu igrzysk W tym czasie zmarł Lucjusz Metellus Pius, piastujący godność najwyższego kapłana (Pontifex maximus), dzięki czemu miał zwierzchnictwo nad wszystkimi kolegiami kapłańskimi i państwowymi kultami religijnymi, co miało poważne znaczenie polityczne. Swoją kandydaturę wysuną Cezar, a że w ówczesnym Rzymie wobec powszechnej korupcji wszystkich organów państwowych i warstw społecznych najbardziej liczyła się wysokość sumy, jakie kandydat wypłacał wyborcom, Cezar zadłużył się i w efekcie został wybrany Pontifex maximus, a następnie pretorem na rok 62. Jako pretor właśnie Cezar nadal prowadził różne działania dla zyskania sobie jak największego poparcia i rozgłosu.
Obecnie Cezar według rzymskiego ustroju miał objąć namiestnictwo prowincji Hiszpanii Dalszej. Jako że ludy Iberów nie były całkowicie podporządkowane władzy Rzymu, Cezar postanowił to zmienić. Szybko swoje zamiary zamienił w czyny. Prawie roczna kampania przyniosła znaczne sukcesy, duże zdobycze i sławę dobrego wodza. Żołnierze Juliusza, wzbogaceni łupami, okrzyknęli go imperatorem. Czekając na zezwolenie na triumfalny wjazd do Rzymu dowiedział się, że powoli upływa termin zgłaszania swoich kandydatur na stanowisko konsula, a swoją kandydaturę mogli zgłaszać tylko przebywający w mieście. Po otrzymaniu informacji, że polityczny wróg Cezara, Katon, celowo przedłuża swoje wystąpienie aby uniemożliwić dokonanie wjazdu Cezara do miasta, Cezar musiał zrezygnować z upragnionego triumfalnego pochodu na rzecz walki o najwyższe stanowisko w mieście. W celu zdobycia elektoratu zawiązał polityczne porozumienie z Pompejuszem i Markiem Krassusem, zwane Triumwiratem. Wobec jego wielkości i wpływom senat był bezsilny. Cezar został wybrany konsulem. Władza triumwiratu rosła z dnia na dzień. Cezar wydawał liczne rozporządzenia i uchwały. W 59 r.p.n.e. uchwalono wniosek o przyznaniu Juliuszowi Galii Narbońskiej (dziś południowej Francji). Podczas swojego namiestnictwa Cezar pod najprzemyślniejszymi pretekstami wszczynał wojny i tłumił powstania różnych plemion i ludów na całym obszarze Galii. Podbijał między innymi Helwetów, Germanów, Belgów, czy Wenetów. Jego wojska dotarły nawet do wybrzeży Brytanii. Wielokrotnie Cezar stawał w obliczu klęski, ale wtedy dawał znać o sobie jego geniusz i talent strategiczny. Gdy pacyfikacja Galii dobiegła końca, kończył się również okres namiestnictwa Cezara. Starał się on o jego przedłużenie, a także o ponowne objęcie urzędu konsula. Jednak przez prawie dziesięć lat nieobecności Cezara w Rzymie, stosunki polityczne tam panujące znacznie się zmieniły. Obawiano się zbyt wielkiej władzy Cezara. W rezultacie odmówiono mu spełnienia jego postulatów. Cezar dowiedziawszy się o tej decyzji postanowił uderzyć zbrojnie. To właśnie przed tym wymarszem Cezar miał użyć sławnych później słów: „kości zostały rzucone”. Maszerując przez Italię wraz z oddanym sobie wojskiem, pokonał wszystkich swoich wrogów. Jego zwolennicy mianowali go dyktatorem. Cezar podczas swojej wędrówki dotarł także do Egiptu oraz Aleksandrii, gdzie przyczynił się do dojścia do władzy przez Kleopatrę. Kiedy wyjeżdżał z Egiptu, Kleopatra była w ciąży, a po urodzeniu dziecka wyruszyła za nim do Rzymu. Ukoronowaniem procesu stałego umacniania władzy Cezara było powierzenie mu 14 lutego 44 r.p.n.e. funkcji dyktatora wieczystego. Cezarowi marzył się pochód daleko na wschód, śladem Aleksandra Wielkiego. Wszelkie marzenia i plany prysnęły jednak 15 marca 44 r.p.n.e. Zazdrość, obawa przed rosnącą władzą dyktatora, wiara w pogłoski, że stolica zostanie przeniesiona na Wschód, gdzie monarsza para, Cezar i Kleopatra, władać będzie w blasku i chwale nad Europą, Afryką i Azją, mogła doprowadzić tylko do jednego. W dzień idów marcowych Gajusz Juliusz Cezar został zdradziecko zamordowany.
sądzę że pomogłam:)
W STARYM TESTAMENCIE wódz i prawodawca ludu Izraelskiego.Wyprowadił go z niewoli egipskiej.
ABRAHAM:
(Hebrajczyk),Abram-wedug Biblii syn Teracha,ojciec Izaaka,koczownik,biblijny przodek żydów.