Pismo swiętych służy do wyglaszania modlitw , uczenia się wiary , a inne lektury to są bardziej inne stylistyczne , czyli do czytania , do zapamietywania czegos.
azwa Biblia pochodzi od greckiego słowa biblos oznaczającego papirus bądź świętą czcigodną księgę. W terminologii biblijnej słowo to znalazło się za sprawą tłumacza Biblii hebrajskiej na język grecki, który przez biblos (lub biblion) oddał hebrajskie ha-sefer - zbiór ksiąg. We wczesnym chrześcijaństwie stosowano dla określenia Pisma Świętego liczbę mnogą od biblion - biblia. Słowo to zostało zapożyczone przez język łaciński (używane w liczbie pojedynczej rodzaju żeńskiego - biblia, -ae), a za pośrednictwem łaciny przez języki europejskie (por.: fr. La Bible, niem. die Bibel, wł. La Bibbia, pol. Biblia).
Pismo Święte.
Już Nowy Testament określa księgi Starego Testamentu jako grafi (pisma) lub grafe (pismo). Kościół pierwotny posługiwał się tą nazwą odnosząc ją do Nowego i Starego Testamentu, a dla podkreślenia Bożego pochodzenia tekstu dodawał "święte". Stąd pochodzi nazwa. Pismo Święte.
Religia Izraela była opartą na Przymierzu zawartym z Bogiem Jahwe na górze Synaj. Cały Stary Testament jest opisem dziejów tego Przymierza. Przez krew Jezusa Bóg zawarł z Nowym Izraelem Nowe Przymierze, o którym traktuje Nowy Testament (por.: 2Kor 3, 14). Greckie słowo diateke znaczy przymierze i testament, stąd utarły się nazwy Stary Testament, Nowy Testament oraz Stare Przymierze, Nowe Przymierze.
Dla oznaczenia zbioru ksiąg natchnionych używa się ponadto takich określeń jak: Słowo Boże, Święte Litery, Księgi święte, itd.
Pismo swiętych służy do wyglaszania modlitw , uczenia się wiary , a inne lektury to są bardziej inne stylistyczne , czyli do czytania , do zapamietywania czegos.
azwa Biblia pochodzi od greckiego słowa biblos oznaczającego papirus bądź świętą czcigodną księgę. W terminologii biblijnej słowo to znalazło się za sprawą tłumacza Biblii hebrajskiej na język grecki, który przez biblos (lub biblion) oddał hebrajskie ha-sefer - zbiór ksiąg. We wczesnym chrześcijaństwie stosowano dla określenia Pisma Świętego liczbę mnogą od biblion - biblia. Słowo to zostało zapożyczone przez język łaciński (używane w liczbie pojedynczej rodzaju żeńskiego - biblia, -ae), a za pośrednictwem łaciny przez języki europejskie (por.: fr. La Bible, niem. die Bibel, wł. La Bibbia, pol. Biblia).
Pismo Święte.
Już Nowy Testament określa księgi Starego Testamentu jako grafi (pisma) lub grafe (pismo). Kościół pierwotny posługiwał się tą nazwą odnosząc ją do Nowego i Starego Testamentu, a dla podkreślenia Bożego pochodzenia tekstu dodawał "święte". Stąd pochodzi nazwa. Pismo Święte.
Religia Izraela była opartą na Przymierzu zawartym z Bogiem Jahwe na górze Synaj. Cały Stary Testament jest opisem dziejów tego Przymierza. Przez krew Jezusa Bóg zawarł z Nowym Izraelem Nowe Przymierze, o którym traktuje Nowy Testament (por.: 2Kor 3, 14). Greckie słowo diateke znaczy przymierze i testament, stąd utarły się nazwy Stary Testament, Nowy Testament oraz Stare Przymierze, Nowe Przymierze.
Dla oznaczenia zbioru ksiąg natchnionych używa się ponadto takich określeń jak: Słowo Boże, Święte Litery, Księgi święte, itd.