PILNE!!! Zadania świeckich w parafii? PROSZE O SZYBKO ODPOIWEDŹ!!!
MiToNieRobi
nauczanie dorosłych i dzieci – w rodzinie, katechizowanie, animowanie grup – wykorzystywanie mediów, publikacje;
modlitwa za innych – osobista, wspólnotowa; żadna modlitwa nie pozostaje niewysłuchana – nie zawsze jednak widzimy jej skutki;
troska o chorych i cierpiących fizyczne lub psychicznie, również w hospicjach lub domach opieki
troska o biednych i potrzebujących; skala biedy i nędzy jest bardo szeroka – biedą może być też samotność;
komunikacja w parafii – przekazywanie sąsiadom i innym ustnych informacji, wydawanie gazetki, prowadzenie parafialnej strony internetowej;
praca z dziećmi i młodzieżą, poczynając od własnych dzieci, również troska o zaniedbanych;
troska o rodzinę – własną: tworzenie Kościoła domowego, wysiłek organizacyjny, materialny i duchowy; troska o inne rodziny, wymagające rady, wsparcia, pomocy w rozwiązywaniu problemów, zachęty do wytrwania… Czasem wystarczy słowo, chęć zrozumienia – wysłuchanie, czasem trzeba czegoś więcej; ważnym obszarem są „pary niesakramentalne” – ich droga, więź z Kościołem jest ograniczona, trzeba ich jednak wspierać, aby otwarli się na Boga; taka wzajemna pomoc tworzy Kościół!
troska o rozwój kultury, sami jesteśmy „twórcami kultury dnia codziennego”: uczestniczymy w niej przez swój strój, przez to, co robimy, przez styl życia; w ten sposób komunikujemy się z innymi, dajemy znaki, na coś zwracamy uwagę, wskazujemy… Trzeba pomagać w rozsądnym korzystaniu z kultury masowej, wiele osób uzależnia się od telewizji, Internetu; możemy też sami stać się twórcami kultury artystycznej;
udział w parafialnych radach ekonomicznych i duszpasterskich (obecnie takie rady w Polsce ma tylko 18% parafii); są one zalecane przez Synod Plenarny, mają charakter doradczy – są płaszczyzną spotkania, wzajemnej wymiany; płaszczyzna taka umożliwia świeckim i duchownym spojrzenie na problemy z różnych punktów widzenia i wspólne zastanowienie się nad ich rozwiązaniem.
modlitwa za innych – osobista, wspólnotowa; żadna modlitwa nie pozostaje niewysłuchana – nie zawsze jednak widzimy jej skutki;
troska o chorych i cierpiących fizyczne lub psychicznie, również w hospicjach lub domach opieki
troska o biednych i potrzebujących; skala biedy i nędzy jest bardo szeroka – biedą może być też samotność;
komunikacja w parafii – przekazywanie sąsiadom i innym ustnych informacji, wydawanie gazetki, prowadzenie parafialnej strony internetowej;
praca z dziećmi i młodzieżą, poczynając od własnych dzieci, również troska o zaniedbanych;
troska o rodzinę – własną: tworzenie Kościoła domowego, wysiłek organizacyjny, materialny i duchowy; troska o inne rodziny, wymagające rady, wsparcia, pomocy w rozwiązywaniu problemów, zachęty do wytrwania… Czasem wystarczy słowo, chęć zrozumienia – wysłuchanie, czasem trzeba czegoś więcej; ważnym obszarem są „pary niesakramentalne” – ich droga, więź z Kościołem jest ograniczona, trzeba ich jednak wspierać, aby otwarli się na Boga; taka wzajemna pomoc tworzy Kościół!
troska o rozwój kultury, sami jesteśmy „twórcami kultury dnia codziennego”: uczestniczymy w niej przez swój strój, przez to, co robimy, przez styl życia; w ten sposób komunikujemy się z innymi, dajemy znaki, na coś zwracamy uwagę, wskazujemy… Trzeba pomagać w rozsądnym korzystaniu z kultury masowej, wiele osób uzależnia się od telewizji, Internetu; możemy też sami stać się twórcami kultury artystycznej;
udział w parafialnych radach ekonomicznych i duszpasterskich (obecnie takie rady w Polsce ma tylko 18% parafii); są one zalecane przez Synod Plenarny, mają charakter doradczy – są płaszczyzną spotkania, wzajemnej wymiany; płaszczyzna taka umożliwia świeckim i duchownym spojrzenie na problemy z różnych punktów widzenia i wspólne zastanowienie się nad ich rozwiązaniem.