Question

Pierwsze miesiace IIRP

-ośrodki władzy

-walki o granice

2.Opisz drogi Hitlera i Stalina do władzy

Answer 1

hitler

1. Powstanie NSDAP

– w 1919 r. powstaje partia, w 1920 r. otrzymuje nazwę: Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotnicza (Nationnalsozialistische Deutsche Arbeitpartai), na której czele staje Adolf Hitler. 
– 1923 r. – Hitler i Ludendorff przeprowadzają nieudany pucz w Monachium.

2. Mein Kampf – program faszyzmu 

Swój program polityczny Hitler zawiera w Mein Kampf, książce napisanej podczas 9-miesięcznego pobytu w więzieniu (skazany na 5 lat) za udział w puczu monachijskim.

Główne punkty programu hitlerowskiego:

– walka z dyktatem wersalskim, 
– rasizm: wytępienie Żydów i Cyganów, 
– naród niemiecki, narodem panów (herrenvolk), 
– konieczność zdobycia przestrzeni życiowej dla Niemców, 
– likwidacja komunizmu.

3. Przyczyny popularności faszyzmu

– liberalizm daje człowiekowi wolność, ale pozostawia go samemu sobie, następuje spotęgowanie lęku przed samodzielnością i odpowiedzialnością; 
– po I wojnie światowej kapitaliści tracą zaufanie do demokracji parlamentarnej; 
– kryzys gospodarczy ma niezwykle ostry przebieg w Niemczech;

4. Wzrost wpływów NSDAP

– następuje bardzo szybki wzrost liczby członków NSDAP z 64 w 1920 r. do 700 tys. w 1933 r.; 
– w 1930 r. NSDAP zdobywa pokaźną liczbę miejsc w parlamentach krajowych; 
– w 1932 r. kapitaliści niemieccy udzielają pomocy finansowej NSDAP (ma stanowić zaporę dla komunizmu) – partia Hitlera staje się najsilniejszą partią w Reichstagu (niemieckim parlamencie).

5. Przejęcie władzy przez Hitlera

– 30 stycznia 1933 r. prezydent Paul Hindenburg powierza Hitlerowistanowisko kanclerza Niemiec; 
– luty 1933 r. – podpalenie budynku Reichstagu staje się pretekstem do rozwiązania parlamentu i ograniczenia swobód obywatelskich; 
– marzec 1933 r. – dzięki specjalnym uprawnieniom otrzymanym od Hindenburga Hitler do lipca 1933 r. rozwiązuje wszystkie partie opozycyjne, NSDAP pozostaje jedyną partią; 
– 1934 r. – umiera Hindenburg, Hitler przejmuje pełnię władzy – jako wódz i kanclerz Rzeszy (Führer und Reichskanzler).

6. Rządy hitlerowców w Niemczech

– we władzach Rzeszy oprócz Hitlera dużą rolę odgrywają: zastępca Hitlera Rudolf Hess, odpowiedzialny za propagandę Joseph Goebbels, szef SS, policji i Gestapo Heinrich Himmler i dowódca SA Ernst Röhm; 
– 29/30 czerwca 1934 r. – ma miejsce „noc długich noży”, kiedy to rozstrzelane zostaje prawie całe kierownictwo SA z Ernstem Röhmem; 
– 1935 r. – wprowadzone ustawy norymberskie pozbawiają Żydów praw politycznych i zabraniają małżeństw niemiecko-żydowskich; 
– 1938 r. – na terenie całych Niemiec ma miejsce pogrom Żydów zwany„kryształową nocą”; 
– w lipcu 1933 r. Rzesza podpisuje konkordat ze Stolicą Apostolską.

7. Różnice między hitleryzmem a włoskim faszyzmem 

– hitleryzm jest bardziej zbrodniczy od faszyzmu; 
– Włosi nie są antysemitami;

 

stalin

Po pierwszym udarze mózgu, który nastąpił w 1922 r., Lenin zaczął zastanawiać się nad wyborem swojego następcy. Efektem tych rozważań był List do Zjazdu przygotowany pod koniec 1922 r., dokument zawierający krytyczne charakterystyki najważniejszych członków ówczesnego kierownictwa partii – Zinowiewa, Kamieniewa, Bucharina, Stalina i Trockiego. Dwaj pierwsi okazali się niezdecydowani, a nawet tchórzliwi. Bucharin postępował nierozważnie podczas kryzysu związanego z Brześciem Litewskim. Trocki z kolei nigdy nie stanowił konkurencji w kierowaniu partią, gdyż arogancja i próżność nie przysparzały mu sympatii wśród pozostałych członków partii. Stalin natomiast był odkryciem Lenina „wspaniałym Gruzinem” obdarzonym wybitnymi zdolnościami organizacyjnymi i przywódczymi. Rola, którą początkowo odgrywał w partii nie była spektakularna. Niektórzy historycy utrzymują, że był podwójnym agentem. Podejrzenia te zdaje się potwierdzać charakter Stalina i jego zagadkowa osobowość, głęboka nieufność zarówno wobec przyjaciół, jak i wrogów, umiejętność ukrywania poglądów, a także wieloletnie pielęgnowanie uraz (zwłaszcza do Trockiego). Stalin szybko zdał sobie sprawę z tego, że rozsądnie jest popierać Lenina w różnych sprawach, choć wówczas często znajdował się w mniejszości. Jedynym fatalnym błędem jaki popełnił po rewolucji, była osobista zniewaga, której dopuścił się wobec żony Lenina, Nadieżdy Krupskiej, co doprowadziło do tego, że Lenin zerwał z nim wszelkie kontakty, a w przypisie do swojego testamentu zażądał usunięcia go ze stanowiska sekretarza generalnego partii. Przez jakiś czas dokument ten kładł się cieniem na Stali­nie jak stryczek, ponieważ podkopywał wizerunek, jaki chciał zaprezentować na zewnątrz, a mianowicie wiernego naśladowcy i interpretatora Leni­na, pozbawionego osobistych ambicji, dla którego dobro partii stanowiło nadrzędną wartość. Ale Lenin był ciężko chory. W miarę jak słabł żelazny uchwyt ręki, w której dzierżył ster państwa, realna władza wymykała mu się coraz bardziej, choć od tak dawna kierował partią i doprowadził do jej rozwoju. Wszystkie źródła zgodne są co do tego, że w ramach biurokratycznego systemu wpływy i władza Stalina były ogromne, częściowo dlatego, że był jedynym spośród niewielu działaczy chętnych do wzięcia na siebie tak trudnego zadania, jakim było kierowanie państwem. Był członkiem Biura Politycznego, Biura Organizacyjnego i Sekretariatu, czyli sprawował kontrolę nad kluczowymi organami aparatu władzy, które decydowały  kto zostanie przyjęty do partii, kto awansowany, a kto zdymisjonowany. Stalin kierował także Inspekcją Robotniczo-Chłopską (chociaż nie pozostał długo na tym stanowisku), był też komisarzem ds. narodowości. Na wszystkich tych stanowiskach, zwłaszcza w czasie wojny domowej, niejednokrotnie dawał o sobie znać jego brutalny i mściwy charakter. W tym okresie nie popełnił, co prawda, wielu politycznych błędów, ale gwałtownymi wybuchami gniewu zraził do siebie wiele osób. Niemniej jednak był bezpieczny, należąc do partii, która broniła swojego stanu posiadania i utrzymywała kruchą jedność w okresie kryzysu lat 1918—1921. Stalin był niezastąpiony, dlatego też wykorzystywał pełnione funkcje do odsunięcia od władzy rywali, którzy mieli lepsze kwalifikacje dzięki wykształceniu i wieloletniemu pełnieniu kierowniczych stanowisk w partii bolszewickiej.wiem ze duzo przepraszam

 

walki o granice

obrona lwowa 1918-1919

bitrwa o przemysl3-12listopada 1918

wybuch powstania wielkopolskiego 27 grudnia

wojna polsko-bolszewicka(14 lutego 1919 – 18 października 1920)

wojna polsko-ukrainska(1 listopada 1918 – 16 lipca 1919)

 

konflikt polsko-litewski(1 września – 7 października 1920)

polsko-czechosłowackie konflikty graniczne(