Łaski, jakich ludzie doznają od Księdza Jerzego, to także powroty do wiary. Bo Księdzu Jerzemu zawsze najbardziej zależało na tym, by doprowadzić ludzi do Boga. To stanowiło istotę jego nauczania i posłannictwa. Pewien mężczyzna z Poznania od 25 lat był alkoholikiem. Pił spirytus salicylowy, denaturat, eter, wody kolońskie. Kilka razy był leczony w różnych zakładach zamkniętych. Wielokrotnie miał wszywany esperal, brał udział w grupach AA. Wszystko bez rezultatu. Usiłował popełnić samobójstwo. Nie udało się. Był niewierzący. – W 1984 r., po zamordowaniu Księdza Jerzego, przeżyłem trudny do określenia wstrząs. Błagałem go o pomoc. Odzyskałem wiarę. Odbyłem spowiedź i rozpocząłem poznawanie prawd wiary przez czytanie katechizmu, Pisma Świętego, literatury religijnej i przez rozmowy z zaprzyjaźnionym księdzem, który bardzo mi pomógł i w dalszym ciągu otacza dyskretną opieką. Zdawałem sobie sprawę, że szatan nie zrezygnuje i droga do wiary i uzdrowienia będzie bardzo trudna. Rzeczywiście, jeszcze piłem. Jednak konsekwentnie modliłem się i starałem się prostować kręte ścieżki swego życia. Półtora roku temu z dnia na dzień przestałem pić. Alkohol jest mi zupełnie obojętny, wręcz wstrętny. Często przystępuję do Komunii św. Systematycznie uczestniczę w spotkaniach ruchu Kościoła Domowego oraz w pielgrzymkach. Dzięki wstawiennictwu ks. Jerzego Popiełuszki uzyskałem łaskę wiary i uzdrowienia. Inny przypadek przeżyła jedna z kobiet. Wspomina: – Pragnę podzielić się uzdrowieniem duchowym mojego wujka (74 lata), który ponad 40 lat nie był u spowiedzi świętej. Wiarę stracił w czasie wojny, został bowiem wywieziony do Dachu, a następnie do Majdanka. Był 19 października 1984 r. wujek śledził przebieg porwania ks. Jerzego Popiełuszki, komentowany przez radio. Dwa dni później otrzymał we śnie nakaz od Księdza Jerzego, żeby poszedł do kościoła i przystąpił do sakramentu pokuty. Kiedy 22 października 1984 r. ponownie przysłuchiwał się transmisji radiowej na temat porwania Księdza Jerzego, powiedział do swego szwagra, że ks. Popiełuszko już nie żyje. Opowiedział wówczas swój sen. Czuł się zupełnie zdrowy i nie spodziewał się żadnej choroby, udał się jednak w najbliższą niedzielę do oddalonego o 5 kilometrów kościoła w Trzebieszowie, ale nie miał odwagi przystąpić do sakramentu pokuty. W następnym tygodniu nagle zachorował i znalazł się w szpitalu (był to – jak się później okazało – rak żołądka). W szpitalu zastaliśmy wujka cierpiącego i z bólu zdzierającego piżamę. Próbowałam przemówić serdecznie i skłonić go do rozmowy z kapłanem. Po wielu prośbach pozwolił, by przyszedł ksiądz. Udaliśmy się na plebanię, gdzie trwał świąteczny obiad. Ksiądz przerwał posiłek i udał się z nami, zabierając Pana Jezusa i oleje święte. Po wyspowiadaniu wujka wyszedł i oznajmił, że niepotrzebnie się tak spieszyliśmy w pierwszy dzień świąt, gdyż z tym chorym był już umówiony w drugi dzień Bożego Narodzenia na szóstą rano. Ponownie weszliśmy na salę, gdzie wujek po 45 latach oddalenia od Boga radośnie wzdychał: „Chwała Bogu, dzięki Bogu”. Wyczuwało się radość w cierpieniu i obecność Pana Jezusa w zbolałym człowieku. Pożegnaliśmy wujka Stefana, zostawiając pielęgniarce telefon, żeby mogła skontaktować się z nami. 26 grudnia 1984 r. o godz. 7.00 otrzymaliśmy telefon, że o 2.00 w nocy z 25 na 26 grudnia wujek zmarł. Wielka była nasza radość, że wujek zdążył pojednać się z Bogiem przed śmiercią. Jakimi słowami zwrócił się we śnie ks. Jerzy Popiełuszko – tego nie wiem, to zostanie tajemnicą. Czy ktoś inny, nawet najbliższy, potrafiłby go przekonać, by pojednał się z Bogiem, skoro upłynęło 45 lat? – Nie sądzę. Uważam, że było to prawdziwe uzdrowienie na duszy, dokonane za przyczyną ks. Jerzego Popiełuszki.
6 votes Thanks 0
dytka
Ks. Jerzy Popiełuszko dał nam wiele códów jednym z nim było wyleczenie pewnego profesora ojawiło się owrzodzenie na szczycie głowy. Po kilku tygodniach zrobiła się z tego duża rana, która nie chciała się goić. Gdy udał się do lekarza, diagnoza była jasna: nowotwór. Potrzebna była operacja. lecz Profesor z swą zono udał sie do Ks, Popiełuszki .. modlił sie wtedy okazało sie że profesor nie ma już nowtworu.
2 cód: Był 19 października 1984 r. wujek śledził przebieg porwania ks. Jerzego Popiełuszki, komentowany przez radio. Dwa dni później otrzymał we śnie nakaz od Księdza Jerzego, żeby poszedł do kościoła i przystąpił do sakramentu pokuty. Kiedy 22 października 1984 r. ponownie przysłuchiwał się transmisji radiowej na temat porwania Księdza Jerzego, powiedział do swego szwagra, że ks. Popiełuszko już nie żyje. Opowiedział wówczas swój sen. Czuł się zupełnie zdrowy i nie spodziewał się żadnej choroby, udał się jednak w najbliższą niedzielę do oddalonego o 5 kilometrów kościoła w Trzebieszowie, ale nie miał odwagi przystąpić do sakramentu pokuty. W następnym tygodniu nagle zachorował i znalazł się w szpitalu (był to – jak się później okazało – rak żołądka). W szpitalu zastaliśmy wujka cierpiącego i z bólu zdzierającego piżamę. Próbowałam przemówić serdecznie i skłonić go do rozmowy z kapłanem. Po wielu prośbach pozwolił, by przyszedł ksiądz. Udaliśmy się na plebanię, gdzie trwał świąteczny obiad. Ksiądz przerwał posiłek i udał się z nami, zabierając Pana Jezusa i oleje święte. Po wyspowiadaniu wujka wyszedł i oznajmił, że niepotrzebnie się tak spieszyliśmy w pierwszy dzień świąt, gdyż z tym chorym był już umówiony w drugi dzień Bożego Narodzenia na szóstą rano. Ponownie weszliśmy na salę, gdzie wujek po 45 latach oddalenia od Boga radośnie wzdychał: „Chwała Bogu, dzięki Bogu”. Wyczuwało się radość w cierpieniu i obecność Pana Jezusa w zbolałym człowieku. Pożegnaliśmy wujka Stefana, zostawiając pielęgniarce telefon, żeby mogła skontaktować się z nami. 26 grudnia 1984 r. o godz. 7.00 otrzymaliśmy telefon, że o 2.00 w nocy z 25 na 26 grudnia wujek zmarł. Wielka była nasza radość, że wujek zdążył pojednać się z Bogiem przed śmiercią. Jakimi słowami zwrócił się we śnie ks. Jerzy Popiełuszko – tego nie wiem, to zostanie tajemnicą. Czy ktoś inny, nawet najbliższy, potrafiłby go przekonać, by pojednał się z Bogiem, skoro upłynęło 45 lat? – Nie sądzę. Uważam, że było to prawdziwe uzdrowienie na duszy, dokonane za przyczyną ks. Jerzego Popiełuszki.
Łaski, jakich ludzie doznają od Księdza Jerzego, to także powroty do wiary. Bo Księdzu Jerzemu zawsze najbardziej zależało na tym, by doprowadzić ludzi do Boga. To stanowiło istotę jego nauczania i posłannictwa.
Pewien mężczyzna z Poznania od 25 lat był alkoholikiem. Pił spirytus salicylowy, denaturat, eter, wody kolońskie. Kilka razy był leczony w różnych zakładach zamkniętych. Wielokrotnie miał wszywany esperal, brał udział w grupach AA. Wszystko bez rezultatu. Usiłował popełnić samobójstwo. Nie udało się. Był niewierzący.
– W 1984 r., po zamordowaniu Księdza Jerzego, przeżyłem trudny do określenia wstrząs. Błagałem go o pomoc. Odzyskałem wiarę. Odbyłem spowiedź i rozpocząłem poznawanie prawd wiary przez czytanie katechizmu, Pisma Świętego, literatury religijnej i przez rozmowy z zaprzyjaźnionym księdzem, który bardzo mi pomógł i w dalszym ciągu otacza dyskretną opieką. Zdawałem sobie sprawę, że szatan nie zrezygnuje i droga do wiary i uzdrowienia będzie bardzo trudna. Rzeczywiście, jeszcze piłem. Jednak konsekwentnie modliłem się i starałem się prostować kręte ścieżki swego życia. Półtora roku temu z dnia na dzień przestałem pić. Alkohol jest mi zupełnie obojętny, wręcz wstrętny. Często przystępuję do Komunii św. Systematycznie uczestniczę w spotkaniach ruchu Kościoła Domowego oraz w pielgrzymkach. Dzięki wstawiennictwu ks. Jerzego Popiełuszki uzyskałem łaskę wiary i uzdrowienia.
Inny przypadek przeżyła jedna z kobiet. Wspomina:
– Pragnę podzielić się uzdrowieniem duchowym mojego wujka (74 lata), który ponad 40 lat nie był u spowiedzi świętej. Wiarę stracił w czasie wojny, został bowiem wywieziony do Dachu, a następnie do Majdanka.
Był 19 października 1984 r. wujek śledził przebieg porwania ks. Jerzego Popiełuszki, komentowany przez radio. Dwa dni później otrzymał we śnie nakaz od Księdza Jerzego, żeby poszedł do kościoła i przystąpił do sakramentu pokuty. Kiedy 22 października 1984 r. ponownie przysłuchiwał się transmisji radiowej na temat porwania Księdza Jerzego, powiedział do swego szwagra, że ks. Popiełuszko już nie żyje. Opowiedział wówczas swój sen. Czuł się zupełnie zdrowy i nie spodziewał się żadnej choroby, udał się jednak w najbliższą niedzielę do oddalonego o 5 kilometrów kościoła w Trzebieszowie, ale nie miał odwagi przystąpić do sakramentu pokuty.
W następnym tygodniu nagle zachorował i znalazł się w szpitalu (był to – jak się później okazało – rak żołądka). W szpitalu zastaliśmy wujka cierpiącego i z bólu zdzierającego piżamę. Próbowałam przemówić serdecznie i skłonić go do rozmowy z kapłanem. Po wielu prośbach pozwolił, by przyszedł ksiądz. Udaliśmy się na plebanię, gdzie trwał świąteczny obiad. Ksiądz przerwał posiłek i udał się z nami, zabierając Pana Jezusa i oleje święte. Po wyspowiadaniu wujka wyszedł i oznajmił, że niepotrzebnie się tak spieszyliśmy w pierwszy dzień świąt, gdyż z tym chorym był już umówiony w drugi dzień Bożego Narodzenia na szóstą rano.
Ponownie weszliśmy na salę, gdzie wujek po 45 latach oddalenia od Boga radośnie wzdychał: „Chwała Bogu, dzięki Bogu”. Wyczuwało się radość w cierpieniu i obecność Pana Jezusa w zbolałym człowieku. Pożegnaliśmy wujka Stefana, zostawiając pielęgniarce telefon, żeby mogła skontaktować się z nami. 26 grudnia 1984 r. o godz. 7.00 otrzymaliśmy telefon, że o 2.00 w nocy z 25 na 26 grudnia wujek zmarł. Wielka była nasza radość, że wujek zdążył pojednać się z Bogiem przed śmiercią. Jakimi słowami zwrócił się we śnie ks. Jerzy Popiełuszko – tego nie wiem, to zostanie tajemnicą. Czy ktoś inny, nawet najbliższy, potrafiłby go przekonać, by pojednał się z Bogiem, skoro upłynęło 45 lat? – Nie sądzę. Uważam, że było to prawdziwe uzdrowienie na duszy, dokonane za przyczyną ks. Jerzego Popiełuszki.
2 cód:
Był 19 października 1984 r. wujek śledził przebieg porwania ks. Jerzego Popiełuszki, komentowany przez radio. Dwa dni później otrzymał we śnie nakaz od Księdza Jerzego, żeby poszedł do kościoła i przystąpił do sakramentu pokuty. Kiedy 22 października 1984 r. ponownie przysłuchiwał się transmisji radiowej na temat porwania Księdza Jerzego, powiedział do swego szwagra, że ks. Popiełuszko już nie żyje. Opowiedział wówczas swój sen. Czuł się zupełnie zdrowy i nie spodziewał się żadnej choroby, udał się jednak w najbliższą niedzielę do oddalonego o 5 kilometrów kościoła w Trzebieszowie, ale nie miał odwagi przystąpić do sakramentu pokuty.
W następnym tygodniu nagle zachorował i znalazł się w szpitalu (był to – jak się później okazało – rak żołądka). W szpitalu zastaliśmy wujka cierpiącego i z bólu zdzierającego piżamę. Próbowałam przemówić serdecznie i skłonić go do rozmowy z kapłanem. Po wielu prośbach pozwolił, by przyszedł ksiądz. Udaliśmy się na plebanię, gdzie trwał świąteczny obiad. Ksiądz przerwał posiłek i udał się z nami, zabierając Pana Jezusa i oleje święte. Po wyspowiadaniu wujka wyszedł i oznajmił, że niepotrzebnie się tak spieszyliśmy w pierwszy dzień świąt, gdyż z tym chorym był już umówiony w drugi dzień Bożego Narodzenia na szóstą rano.
Ponownie weszliśmy na salę, gdzie wujek po 45 latach oddalenia od Boga radośnie wzdychał: „Chwała Bogu, dzięki Bogu”. Wyczuwało się radość w cierpieniu i obecność Pana Jezusa w zbolałym człowieku. Pożegnaliśmy wujka Stefana, zostawiając pielęgniarce telefon, żeby mogła skontaktować się z nami. 26 grudnia 1984 r. o godz. 7.00 otrzymaliśmy telefon, że o 2.00 w nocy z 25 na 26 grudnia wujek zmarł. Wielka była nasza radość, że wujek zdążył pojednać się z Bogiem przed śmiercią. Jakimi słowami zwrócił się we śnie ks. Jerzy Popiełuszko – tego nie wiem, to zostanie tajemnicą. Czy ktoś inny, nawet najbliższy, potrafiłby go przekonać, by pojednał się z Bogiem, skoro upłynęło 45 lat? – Nie sądzę. Uważam, że było to prawdziwe uzdrowienie na duszy, dokonane za przyczyną ks. Jerzego Popiełuszki.