Question

Opisac legende o zamku Malborku.
Szczegółowo!!!!!!!!!!!!!1

Answer 1

To jest taka jakby wycieczka ale można trochę pousówać pare żeczy:
Do Zamku dostajemy się poprzez most zwodzony i system bram. Już na pierwszy rzut oka widać, że nawet dziś te umocnienia nadal wywołują szacunek. Przechodzimy przez pierwszą bramę wjazdową i wchodzimy na kryty drewniany most, niegdyś częściowo zwodzony. Mijamy trzy potężne okute stalą bramy, kratownicę z ogromnymi przeciwwagami i już wchodzimy na dziedziniec Zamku Średniego.

Skrzydło północne


Dawniej na tym obszarze mieściły się obiekty gospodarcze, dziś większość pomieszczeń zajmują biura Muzeum, sale wystawowe i wszelkiego rodzaju sklepy, restauracje i obiekty pomocnicze do obsługi ruchu turystycznego. Przed sobą widzimy po przeciwnej stronie dziedzińca masyw Zamku Wysokiego. Za plecami mamy północne skrzydło Zamku Średniego, będącego niegdyś rezydencją Wielkiego Komtura. Dziś mieszczą się tu biura administracji Muzeum. Po lewej stronie dziedzińca znajduje się skrzydło wschodnie, przeznaczone dawniej dla gości Zakonu. Obecnie znajduje się w nim sala koncertowa, sale wystaw okolicznościowych oraz stałe ekspozycje: wystawa bursztynu oraz ekspozycja dawnej broni.

Skrzydło wschodnie


Aby dostać się do skrzydła wschodniego, skręcamy zaraz po wejściu w lewo i idziemy aż do drzwi wejściowych, ocienionych przez potężny dąb - pomnik przyrody. Schodzimy w dół i wchodzimy do sali z kolekcją bursztynu. Znajdują się w niej wyroby z bursztynu i srebra stanowiące dumę MZM. Jest to najcenniejsza wystawa na Zamku w Malborku składająca się z biżuterii, elementów zastawy stołowej, szkatuł oraz innych ozdobnych elementów.

Narożnik pn - wsch


Znalazłszy się z powrotem na dziedzińcu, wracamy pod dąb i tym razem wchodzimy schodkami do góry. Znajdujemy się na wysokim parterze. Idąc korytarzem możemy podziwiać wyeksponowane malowidła biblijne ze scenami z Apokalipsy. Na końcu korytarza znajduje się kolejna klatka schodowa. Wchodzimy do ekspozycji zabytkowego oręża. Znajduje się tu wiele eksponatów z różnych epok i krajów. Znajdziemy tu broń białą (w tym słynne japońskie miecze samurajskie), broń palną i myśliwską. Ze skrzydła wschodniego wychodzimy poprzez dawną kaplicę Św. Bartłomieja. Obecnie znajduje się w niej sklep z pamiątkami, głównie wyrobami z bursztynu (dość drogi).



Po wyjściu możemy odpocząć na ławkach w cieniu drzew okalających fosę na Zamek Wysoki (nieopodal znajduje się sanitariat). Znajduje się tu również głaz-pomnik z pamiątkową tablicą ku czci wszystkich konserwatorów Zamku. Po przeciwnej (zachodniej) stronie mamy wejście do Pałacu Wielkich Mistrzów. Zanim jednak tam się udamy, cofnijmy się nieco i wejdźmy do kompleksu dawnej Łaźni, Studni i Kancelarii. W budynku Łaźni znajduje się obecnie Księgarnia Zamkowa, obok niej kolejny sklep z pamiątkami (nieco tańszy). W kompleksie mieści się również wejście do dawnego pieca, ogrzewającego Wielki Refektarz oraz wejście do Kuchni, obsługującej odbywające się w nim uczty. Wielki Refektarz pełnił funkcje jadalni. Odbywały się w nim huczne uczty z udziałem gości zakonu. Jest to największej sala na Zamku i w ogóle największa sala, jaka powstała w całym zakonnym budownictwie. Ze względu na trwające prace konserwatorskie zarówno Kuchnia jak i Wielki Refektarz są niedostępne dla zwiedzających, natomiast można dokładnie obejrzeć wnętrze pieca. Po powrocie na główny dziedziniec Zamku Średniego kierujemy się do góry i wchodzimy do Pałacu Wielkich Mistrzów- rezydencji władców. Pełnił on taką rolę zarówno w czasie panowania krzyżackiego, jak rządów polskich i niemieckich. Obecnie mieści się w nim m. inn. Archiwum. Rozpoczynamy zwiedzanie od tzw. Niskiej Sieni, z ozdobnymi sklepieniami. Następnie przechodzimy do komnat mieszkalnych. Na ścianach widać odrestaurowane zdobienia, głównie ornamenty roślinne. Trafiamy znów do Niskiej Sieni, z której tym razem przechodzimy do Wysokiej Sieni. Idąc przechodzimy pod kopią chorągwi Wielkiego Mistrza, takiej samej jak ta, zdobyta przez wojska polskie pod Grunwaldem. Wysoka Sień kończy się wejściem do Letniego Refektarza, będącego największą salą Pałacu. Na uwagę zasługuje zwłaszcza rozwiązanie architektoniczne sklepienia, opartego na jednej kolumnie na środku sali. Wiąże się z tym legenda z czasów walk o Zamek latem 1410 roku, opisana w Historii Zamku. Z Letnim Refektarzem sąsiaduje znacznie mniejszy Zimowy Refektarz, przeznaczony do użytku jesienią i zimą. Obie sale pełniły, oprócz funkcji jadalni, także funkcję sali audiencyjnych - to tu Wielki Mistrz przyjmował poselstwa innych dworów. Z Zimowego Refektarza przechodzimy do Sali Królewieckiej, nazwanej tak w uznaniu zasług władz Królewca, finansujących przebudowę tej sali w czasie tzw. romantycznej restauracji.

Pomniki Wielkich Mistrzów


Po opuszczeniu Pałacu Wielkich Mistrzów kierujemy się do mostu zwodzonego na Zamek Wysoki. Po lewej stronie widzimy grupę czterech figur z brązu, przedstawiającą czterech najważniejszych (z punktu widzenia Niemiec) mistrzów zakonu. Mijamy umieszczony w basztach mostowych punkt z pamiątkami i widokówkami i wchodzimy na most zwodzony. Most ten, przerzucony nad głęboką suchą fosą, odcina Zamek Wysoki od Średniego. Rozciąga się stąd piękna panorama. Po lewej stronie widzimy Wieżę Kleszą, po prawej stronie tyły Baszt Mostowych, tak charakterystycznych dla większości widoków Malborka od strony Nogatu.

Wejście na most


Za mostem, mijając umocnienia nie ustępujące w niczym tym przy wejściu na Zamek Średni, wchodzimy w długi ciemny korytarz podzielony bramami, prowadzący na dziedziniec Zamku Wysokiego.

Studnia i Krużganki


Na środku dziedzińca widzimy ogromną Studnię z Pelikanem. Do dziś czuje się tu atmosferę klasztorną, dzięki charakterystycznym krużgankom na parterze i piętrze, otaczającym cały dziedziniec. Pełniły one funkcje komunikacyjne, umożliwiając dostęp do sal i pomieszczeń gospodarczych. Dodatkowo sprzyjały one również medytacjom i modlitwie.

Cela "Witold"


Pierwsze pomieszczenie po lewej stronie to cela zwana "Witold". Historia z nią związane została również opisana w Historii Zamku. Przeznaczona była ona dla wysoko urodzonych i szczególnie cennych jeńców. Następna sala w przyziemiu pełniła w średniowieczu funkcje sypialni zakonników, później przerobiono ją na magazyn. Obecnie znajduje się w niej kolekcja witraży pochodzących z okien zamkowego Kościoła.

Element młyna


Po wyjściu z sali z witrażami idąc dalej znajdziemy duże zdjęcie Zamku wykonane w 1945 roku, tuż po wyzwoleniu. Widać na nim ogrom zniszczeń, jakim uległ zamek w trakcie działań wojennych. Pozwala ono docenić ogrom prac włożonych w rekonstrukcję i odbudowę Zamku, aby doprowadzić go do stanu, w jakim jest dziś. Na dziedzińcu widać również elementy młyna. Kolejną salą jest kuchnia obsługująca zakonników, połączona z piekarnią. Na uwagę zasługuje szczegółowość odtworzonych detali wystroju wnętrza.



Po wejściu na piętro pierwszą salą po lewej stronie jest Sala Kapitulna. Dawniej stanowiła centrum klasztoru, miejsce zbierania się Kapituły, czyli najwyższych dostojników zakonnych. Podejmowano tu decyzję wagi państwowej, wybierano wielkiego mistrza, itd. Wnętrze cechowało się surowością wystroju, było niemal puste, z ławami dla zakonników pod ścianami. Z Kapitularza idziemy krużgankiem zachodnim do pomieszczeń urzędników zakonnych. Przechodzimy przez komnatę Skarbnika, z potężnie zabezpieczonym skarbcem, dalej mijamy wnętrza, w których rezydował komtur domowy, następnie przechodzimy przez pomieszczenie Kucharza. Po powrocie na krużganek idziemy dalej i wchodzimy w około 60 metrowy ganek prowadzący do jednej z najstarszych budowli Zamku, wieży Gdanisko. Dokładne informacje o tej wieży znajdują się w Historii Zamku. Umiejscowiono w niej w średniowieczu sanitariaty. Pełniła też funkcję miejsca ostatecznej obrony. Pod wieżą płynęła dawniej woda, obecnie znajduje się sucha fosa. Rozciąga się stąd piękny widok na resztę zabudowań Zamku. Po powrocie na krużganek trafiamy wzdłuż skrzydła południowego do najbardziej reprezentacyjnych sal Zamku Wysokiego - Refektarza i Izby Konwentu. Dawniej spożywano tu wspólne posiłki i odpoczywano. Obecnie wnętrza te zaaranżowano w stylu nowożytnym, nawiązując do polskiego okresu w dziejach Zamku.



Z Izby Konwentu schodzimy wąskimi schodkami na pierwsze piętro i wchodzimy do dormitoriów, czyli sypialni zakonników. Dziś w salach tych mieszczą się ekspozycje muzealne. W pierwszej sali znajdziemy wystawę rzemiosła artystycznego pod tytułem "Na sakralnym i biesiadnym stole", w następnych - zbiory rzeźby gotyckiej. Znajduje się tu między innymi najcenniejszy eksponat w zbiorach muzeum - trójskrzydłowy późnogotycki ołtarz.



Po powrocie na krużganek skręcamy w prawo i dochodzimy do najcenniejszego przykładu plastyki architektonicznej na Zamku - Złotej Bramy. Niezwykle starannie ozdobiony portal z końca XIII w. stanowi wejście do kościoła NMP, najważniejszej świątyni w państwie zakonnym w Prusach. Wnętrze kościoła zostało zniszczone podczas oblężenia Zamku w 1945 roku poprzez wybuch składowanej tam amunicji. Można je dokładnie obejrzeć z góry podczas wchodzenia na Wieżę Główną. Wejście na nią mieści się w jednej z sal na piętrze Zamku Wysokiego. (atrakcja ta jest osobno płatna i tylko ze specjalnym przewodnikiem)

Międzybramie

Tarasy

Kaplica Św. Anny


Na tym kończymy zwiedzanie Zamku Wysokiego. Po zejściu na dziedziniec Zamku Wysokiego kierujemy się z powrotem w stronę mostu zwodzonego na Zamek Średni. W Międzybramiu schodzimy w prawo i wchodzimy na Tarasy Zamku Wysokiego. W Średniowieczu stanowiły one miejsce spacerów i medytacji. Obecnie znajdują się tu wystawy elementów architektonicznych na wolnym powietrzu, tzw. lapidaria. Idąc dalej przechodzimy przez kaplicę Św. Anny, mieszczącą kryptę, w której spoczywają prochy Wielkich Mistrzów Zakonu. Kaplica ta znajduje się pod Kościołem NMP. Charakterystyczną cechą tego miejsca jest stały przeciąg, niezależnie od pory roku i pogody. Idąc dalej, trafiamy na taras wschodni. Dawniej mieścił się tu cmentarz zakonny. Obecnie możemy podziwiać ekspozycję płyt nagrobnych. Na murze zamykającym taras wschodni znajduje się kamienna tablica upamiętniająca największego konserwatora Zamku, Konrada Steinbrechta. Idąc dalej przechodzimy przez furtę na taras południowy, mijając po lewej stronie Dom Ogrodnika zwany również Domem Dietricha, mieszczący obecnie Dział Konserwacji Zamku. Przed sobą widzimy pozostałości ogrodu różanego z kamienną fontanną, ulubione miejsce zabaw rezydujących na Zamku wiewiórek. Przechodzimy pod gankiem łączącym Zamek Wysoki z Gdaniskiem i wchodzimy na taras zachodni. Znajduje się tu, w murze po lewej stronie, wejście do zrekonstruowanego młyna. Idąc dalej pod koniec tarasu po prawej stronie widzimy potężny pnący się po ścianie Zamku Wysokiego bluszcz, od wieków uwieczniany na wielu szkicach i fotografiach.

Most zwodzony

Fosa


W ten oto sposób, po obejściu tarasami dookoła Zamku Wysokiego, trafiamy znów do Międzybramia. Tym razem w prawej wieżyczce strażniczej odnajdujemy zejście do suchej fosy zamkowej. Schody są stare, strome, wąskie, kręte i jednokierunkowe, dlatego należy tu uważać i zdecydowanie nie wolno się cofać. Po udanym zejściu na dół kierujemy się, zgodnie z tabliczkami określającymi kierunek zwiedzania, w prawo do Wieży Kleszej (opisanej w Historii Zamku). Wchodzimy do międzymurza i kierujemy się na południe, mijając po prawej stronie podstawę wcześniej odwiedzonej kaplicy Św. Anny. Idąc coraz węższą szczeliną miedzy murami możemy oglądać w tym nieco ponurym otoczeniu kolejne detale architektoniczne, niewykorzystane podczas odbudowywania Zamku. Dochodzimy w ten sposób do międzymurza południowego, przykrytego dachem. Idąc dalej na zachód przechodzimy pod gankiem do Gdaniska. Możemy obejrzeć tu resztki koła młyńskiego. Dochodzimy do przedmurza zachodniego, ciągnącego się wzdłuż Nogatu. Przegrodzone jest ono wcześniej oglądanym młynem zamkowym. Dochodzimy do kanału Młynówki. Możemy cofnąć się kawałek w lewo i stanąć pod Gdaniskiem, oceniając ogrom tej budowli od dołu.

Podzamcze


Po powrocie spod Gdaniska kierujemy się w stronę Pałacu Wielkich Mistrzów. Po prawej widzimy budynek młyna z wychodzącym z niego drewnianym gankiem łączącym Zamek Wysoki z Bramami Mostowymi. Na końcu fosy skręcamy w lewo, wchodząc na pasaż wzdłuż Nogatu. Mijamy Bramy Mostowe i idziemy w prawo wzdłuż Nogatu aż do wyjścia na Przedzamcze. Po drodze mijamy zachodnią część Zamku Średniego z Pałacem Wielkich Mistrzów. Jeśli będziemy mieli szczęście, to spotkamy tu mincerza, bijącego ręcznie pamiątkową monetę zamkową.

Answer 2

Ślady osadnictwa w miejscu dzisiejszego Malborka sięgają młodszej epoki kamienia. W najbliższej okolicy natrafiono na relikty rzymskie. W XII i na początku XIII wieku, a więc jeszcze przed podbojem i kolonizacją tych terenów przez Krzyżaków, Pomezania, historyczna ziemia, na której leży Malbork, zamieszkiwana była dość gęsto. Jednak duże połacie kraju pokrywały puszcze, na podmokłych łąkach bujna trawa, pasły się stada zwierzyny, jeziora zaś obfitowały w ryby.

Część terenów zdobyta była przez książąt pomorskich. Oni to na prawym, wysokim brzegu Nogatu założyli gród Zantyr wraz z podgrodziem. Na skutek pokrętnej polityki Sambora, jednego z dwóch braci potężnego księcia Świętopełka, Zantyr podarowano w 1250 r. Zakonowi. Około 1274 roku Krzyżacy zaczęli wznosić, częściowo z materiałów uzyskanych z rozbiórki starych zabudowań klasztornych grodu w Zantyrze, silnie ufortyfikowany zamek w dolnym biegu Nogatu. Budowany zamek i otaczające go miasto nazwano Marienburg, czyli gród Marii, od imienia patronki Zakonu.

W 1286 osada powstała przy zamku otrzymała prawa miejskie od mistrza krajowego Konrada von Thierberga młodszego.

Na wysoczyźnie górującej nad rzeką, na południe od terenów zamkowych, wytyczono działki dla osiedleńców. Późniejsza zabudowa ciągnęła się wzdłuż jednej ulicy, rozszerzającej się w połowie, tworząc w ten sposób rynek (szerokości ok. 30 m, a długości ok. 300 m). Domy o konstrukcji szkieletowej z podcieniami ustawiono szczytami w jego stronę. Jedna pierzeja, wschodnia, nosiła nazwę Wysokich Podcieni, zachodnia – Niskich Podcieni. Równolegle do rynku biegły ulice: na zachodzie – Schuhgasse, gdyż prowadziła do bramy nazywanej od czasów oblężeń szwedzkich Bramą Szewską, na wschodzie – Kratzhammer i Neustadt (wytyczone po 1380 roku).

W północno-zachodniej części miasta usytuowana była fara pod wezwaniem św. Jana. Następnym ważnym obiektem był ratusz. Prawdziwa perła gotyckiej architektury municypalnej. Pierwsza wzmianka o malborskim ratuszu brzmiąca „auff dem Rathuze von der Stadt” (na ratuszu miejskim) pochodzi z 1365 roku. Początkowo miasto opasane było niezbyt wysokimi murami spiętymi basztami i wieżami bramnymi: Mariacką, czyli Sztumską, Garncarską (zwaną też Św. Ducha lub Elbląską) i Szewską. Od strony rzeki mury i wał, na którym wznosiły się, wzmocniono skarpami. Od potężnego systemu obronnego zamku dzieliło miasto fosa i mur oporowy zapobiegający osuwaniu się ziemi. Zakaz komtura o stawianiu z tej strony muru obronnego podyktowany był zamiarem roztoczenia całkowitej kontroli nad miastem, co znalazło dramatyczne potwierdzenie w czasie wojny trzynastoletniej i w czasie najazdów szwedzkich w XVII w. W latach 1352-1383 mury obronne podwyższono, a w ciągu wschodnim wzmocniono siedmioma basztami trójbocznymi, otwartymi od strony miasta.

Napływ osadników trwał przez trzy ćwierćwiecza XIV w. i stopniowo ustawał. Miastu nadano charakter rzemieślniczo-handlowy i rolniczy. Cechy te łączyły się i rozwijały dzięki dogodnej żegludze Wisłą i Nogatem do Chełmna, Grudziądza, Torunia i Elbląga, a także do potężnego Gdańska. XIV-wieczny Malbork był miastem średniej wielkości, tak pod względem obszaru, jaki zajmował, jak zabudowy i gospodarki. Handlowano tu zbożem, drewnem, skórami, końmi i winem. Rozwijały się cechy piekarzy i rzeźników, dobre zaś warunki uprawy wynikały z doskonałej gleby i w miarę łagodnego klimatu, jaki panował w delcie Wisły i Nogatu. Życie codzienne w tym czasie nie odbiegało od życia w innych podobnych miastach. w razie niebezpieczeństwa mieszczanom wydawano broń i zbroje z arsenału mieszczącego się w ratuszu. Każdy z członków cechów znał obowiązki obrony murów i baszt w razie oblężenia. Społecznością miejską rządziła siedmio-, ośmioosobowa rada, na której czele stał burmistrz. W skład rady wchodził kompan, czyli zastępca burmistrza, a od 1416 roku zarządca skarbu (kamlarz). Naczelnikiem sądu był sołtys, który wraz z zastępcą przewodniczył dziesięcioosobowej ławie. W mieście było wówczas około 85 domów i 89 budynków gospodarczych.

W latach 1309-1457 Malbork był siedzibą wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego i stolicą państwa zakonnego.

W latach 1466-1772 Malbork był stolicą województwa malborskiego I Rzeczypospolitej.

W latach 50. XX wieku zamiast odbudowy Starego Miasta rozpoczęto rozbieranie ruin budynków i wywóz materiałów budowlanych prawdopodobnie do Warszawy i Gdańska. Dało to negatywny efekt dla rozwoju turystycznego miasta, które ma tylko zamek bez Starówki.

28 października 2008 roku podczas prac budowlanych odkryto grób masowy 2 116 osób, prawdopdobnie mieszkańców miasta, którzy nie posłuchali rozkazu ewakuacji. Ponieśli oni najprawdopodobniej śmierć podczas walk w mieście oraz podczas oblężenia miasta z rąk Armii Czerwonej lub wskutek chorób i chłodu albo zostali zastrzeleni....:)

myślęę, że dobrze...dajj najj;*