Question

Napisz wiadomości o świadakach menczeństwa z pierwszych wieków cheścijaństwa i napisz biografie o przynajmniej 2 postaciach(św. ignacy antiocheński, wawrzyniec, cecylia, agnieszka)!!!!! PILNE!!! wybieram naj!!!;D

Answer 1

"Od początku istnienia chrześcijaństwa wyznawcy Chrystusa zmuszeni byli płacić życiem za swoją wiarę. Historia Kościoła naznaczona jest krwią męczenników. Na przestrzeni stuleci męczeństwo nie oznaczało jednak dla wierzących ani wyroku losu, który w pewnych okresach historycznych stawał się nieuchronny, ani też znoszenia bezcelowego cierpienia, które nikomu by nie służyło. Rozumiane było natomiast jako ideał: najbardziej radykalna możliwość naśladowania Chrystusa.

 

Męczeństwo jako ideał naśladowania Chrystusa w starożytności chrześcijańskiej

Chrystus wybawił ludzkość od grzechu i śmierci i wszedł do wiecznej chwały, ponieważ zaakceptował cierpienie i krzyż i oddał swoje życie. Fundamentem kerygmy, wyznania wiary pierwszych chrześcijan była zbawcza moc Jego cierpienia: „Postanowiłem bowiem, będąc wśród was, nie znać niczego więcej jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego” (1 Kor 2,2). Nowotestamentalny i wczesnochrześcijański wzór naśladowania Chrystusa, ideał świętości i chrześcijańskiej wytrwałości był zarazem pragnieniem jak najwierniejszego upodobnienia się do Jezusa w Jego męce i śmierci, czyli w Jego męczeństwie. Echa tego nastawienia odnajdujemy w 1 Liście świętego Jana: „On oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci” (1 J 3,16). Naśladowanie Chrystusa jako nadrzędny cel życia przepojonego wiarą stawiało męczeństwo w roli najważniejszego ideału bycia chrześcijaninem, gdyż jako męczennik – podobnie jak Jego Pan i w Jego Duchu – uczeń Jezusa oddawał swoje życie za Chrystusa i Jego Kościół.

1. Pierwszy męczennik: święty Szczepan.

Już znajdujący się w Dziejach Apostolskich opis męczeństwa świętego Szczepana oraz jego słowa wypowiedziane tuż przed śmiercią charakteryzuje daleko idące pragnienie naśladowania męki i śmierci Chrystusa. Pierwszemu męczennikowi nadano rysy, które utożsamiają go wręcz z umierającym Mistrzem. Proces Szczepana - podobnie jak proces Jezusa – odbywa się przed Sanhedrynem (por. Mk 14,53, a także Dz 6,12). Także sam przebieg rozprawy jest podobny. Występują fałszywi świadkowie (Mk 14,60-61 i Dz 7,1) i tak samo, jak w procesie Chrystusa, oskarżają Szczepana o głoszenie zapowiedzi zburzenia świątyni (Dz 6,13). Zarówno Jezus, jak i Szczepan, zajmują stanowisko wobec oskarżenia, że Syn Człowieczy chciałby zająć miejsce świątyni (Mk 16,42 i Dz 7,55). I w obu przypadkach słuchacze reagują z uniesieniem i wzburzeniem (Mk 14,63-64 i Dz 7,57); oba wydane wyroki wykonywane są „za miastem” (Dz 7,57). Uderzające podobieństwo stanowią także słowa Jezusa na krzyżu i Szczepana w czasie kamienowania. W Ewangelii wg św. Jana czytamy, że Jezus tuż przed śmiercią powiedział: „«Wykonało się!» I skłoniwszy głowę oddał ducha” (J 19,30). O śmierci świętego Szczepana napisano w Dziejach Apostolskich: „Tak kamienowali Szczepana, który modlił się: «Panie Jezu, przyjmij ducha mojego!»” (Dz 7,59). Obaj także przebaczyli tym, którzy przyczynili się do ich cierpień. Jezus powiedział: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Łk 23,34); natomiast Szczepan modlił się: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7,60). I tak, jak Jezus głośno zakrzyknął, zanim skonał („Ojcze, w Twoje ręce oddaje ducha mego” – Łk 23,46), tak samo i Szczepan tuż przed śmiercią zawołał do Boga (Dz 7,60).

2. Ignacy Antiocheński: tęsknota za męczeństwem

Już z początkiem istnienia Kościoła naśladowanie Chrystusa aż do oddania własnego życia stało się wręcz ideałem i wzorem świętości i chrześcijańskiego męstwa. W tym kontekście można zrozumieć tęsknotę prześladowanych chrześcijan za cierpieniem i śmiercią z powodu swojej wiary.

Jednym z najbardziej przykuwających naszą uwagę, a jednocześnie niesłychanie radykalnych przykładów jest tutaj święty Ignacy, biskup z Antiochii, który na początku II wieku, około roku 110, został uwięziony. Miał zostać przewieziony do Rzymu i tam zginąć jako męczennik. W czasie podróży do Rzymu przygotował szereg listów do gmin chrześcijańskich w Azji Mniejszej oraz list do chrześcijan w Rzymie. Szczególnie to ostatnie pismo daje nam niezwykle dobitne świadectwo tęsknoty Ignacego za cierpieniem, za męczeństwem. Naśladując Chrystusa chciał Ignacy cierpieć i żyć aż do poniesienia najboleśniejszych konsekwencji swojej wiary. Dlatego też z największą tęsknotą myślał on o męczeńskiej śmierci. W swoich cierpieniach i drodze do męczeństwa widział Ignacy wyraz wybraństwa oraz łaski Boga (List Ignacego do Magnezjan 1,2; List Ignacego do Rzymian. II,2). Tylko wówczas, gdy umrze z Chrystusem, może być uważany za prawdziwego Jego ucznia (...do Rzymian IV,2; V,3). Życzy on sobie walki z dzikimi zwierzętami, aby stać się uczniem Chrystusa (...do Efezjan 1,2). Czeka on śmierci nie dla samego tylko umierania, ale z tęsknoty za upodobnieniem się do Chrystusa, którego krzyż wziął na drogę swojego życia: „Ale blisko miecza to blisko Boga, razem ze zwierzętami to razem z Bogiem – byleby tylko w imię Jezusa Chrystusa. Aby z Nim razem cierpieć wszystko znoszę, gdyż umacnia mnie On sam, który stał się człowiekiem doskonałym” 1 . Ignacy pisał swój list do gminy rzymskiej, ponieważ obawiał się, że jej członkowie mogli chcieć doprowadzić do jego ułaskawienia. Dlatego zaklinał on chrześcijan w Rzymie, by nie robili nic w kierunku jego uwolnienia. Gdyby bowiem – choćby nawet w najlepszej wierze – nie pozwolili mu umrzeć, oznaczałoby to dla niego poważną przeszkodę w jego drodze do Boga poprzez męczeństwo. Aby dojść do Boga, chce się stać Ignacy pożywieniem dla dzikich zwierząt: „Pszenicą jestem Bożą, a zmielony zwierzęcymi zębami, okażę się czystym chlebem Chrystusa” 2 . Co więcej, Ignacy nie tylko ma nadzieję, że chrześcijanie z Rzymu nie będą przedsiębrać żadnych kroków dla jego uwolnienia, ale nawet błaga ich, aby pomogli mu stać się pastwą dla dzikich zwierząt jako męczennik: „Raczej zachęcajcie zwierzęta, aby stały się dla mnie grobem i nie pozostawiły nic z ciała mego, bo nie chciałbym po śmierci przyczynić komuś kłopotu. Wtedy będę naprawdę uczniem Jezusa Chrystusa, kiedy nawet ciała mego świat widzieć nie będzie” "

Answer 2

Św. Ignacy był drugim po św. Piotrze Apostole biskupem Antiochii w Syrii.

Za panowania rzymskiego cesarza Trajana wybuchło prześladowanie chrześcijan i wtedy to św. Ignacy jako głowa chrześcijan syryjskich został skazany na śmierć przez namiestnika Syrii.

Miały go rozszarpać dzikie zwierzęta.

 

 

wawrzyniec

Diakon Wawrzyniec należał niegdyś do najbardziej popularnych świętych. Jednakże historia nie przekazała nam szczegółowych informacji o jego życiu i działalności duszpasterskiej, dlatego też jego osobę możemy poznać tylko z tradycji. Według zachowanych Akt Męczeństwa św. Wawrzyniec miał pochodzić z Hiszpanii, a jego rodzicami byli: Orencjusz i Pacjencja, czczeni jako święci przez mieszkańców miasta Huesca. Nie wiemy, kiedy św. Wawrzyniec pojawił się w Rzymie. Należał jednak do duchowieństwa tego miasta i cieszył się zaufaniem papieża św. Sykstusa II. Właśnie jemu św. Sykstus II powierzył administrację dóbr kościelnych oraz opiekę nad ubogimi Rzymu.