Otello to być może najbardziej romantyczna z postaci stworzonych przez Shakespeare’a. Jego wczesne życie pogrążone jest w namiętności i tajemnicy, a on sam jest niemal obcy w świecie, do którego trafił. Swym wyglądem, zachowaniem i niemal wszystkimi cechami różni się od otaczającego go świata. Gdy poznajemy Otella jest on generałem armii weneckiej, choć Shakespeare nie wyjawia nam ani kiedy, ani jak trafił na takie stanowisko, jako że Otello niż potrafi rozróżnić pozorów od rzeczywistości, wszystko ocenia po wyglądzie. To jest prawdopodobnie głównym powodem tragedii, jaka go spotyka. Fala namiętności nie tyle zmieniła jego postrzeganie, ale całkowicie unicestwiła jego rozsądek i zredukowała do poziomu zwierzęcia. Od tego momentu prymitywna bestia rządzi jego działaniami, których inaczej nie da się uzasadnić. Seksualna zazdrość o Desdemonę, wcześniej mu nieznana, została rozbudzona w Otello przez Jago za pomocą indoktrynacji, przypuszczeń i przypadkowych wydarzeń nałożonych na siebie w krótkich odstępach czasu. Barbarzyńskie namiętności Otello posunęły go do zadość uczynienia sprawiedliwości poprzez zaduszenie niewinnej Desdemony – jedynym sposobem na powrót do człowieczeństwa było zabicie się sztyletem przy jej zwłokach. Być może była to jedyna możliwość okazania skruchy - śmiertelna schadzka z „radością jego duszy”. Wina tragiczna Otello: jego zapalczywość, łatwowierność, pochopność doprowadziła do takiego końca, do konfliktu pomiędzy miłością i honorem, który jest najciekawszym motywem dramatu.
Otello to być może najbardziej romantyczna z postaci stworzonych przez Shakespeare’a. Jego wczesne życie pogrążone jest w namiętności i tajemnicy, a on sam jest niemal obcy w świecie, do którego trafił. Swym wyglądem, zachowaniem i niemal wszystkimi cechami różni się od otaczającego go świata. Gdy poznajemy Otella jest on generałem armii weneckiej, choć Shakespeare nie wyjawia nam ani kiedy, ani jak trafił na takie stanowisko, jako że Otello niż potrafi rozróżnić pozorów od rzeczywistości, wszystko ocenia po wyglądzie. To jest prawdopodobnie głównym powodem tragedii, jaka go spotyka. Fala namiętności nie tyle zmieniła jego postrzeganie, ale całkowicie unicestwiła jego rozsądek i zredukowała do poziomu zwierzęcia. Od tego momentu prymitywna bestia rządzi jego działaniami, których inaczej nie da się uzasadnić. Seksualna zazdrość o Desdemonę, wcześniej mu nieznana, została rozbudzona w Otello przez Jago za pomocą indoktrynacji, przypuszczeń i przypadkowych wydarzeń nałożonych na siebie w krótkich odstępach czasu. Barbarzyńskie namiętności Otello posunęły go do zadość uczynienia sprawiedliwości poprzez zaduszenie niewinnej Desdemony – jedynym sposobem na powrót do człowieczeństwa było zabicie się sztyletem przy jej zwłokach. Być może była to jedyna możliwość okazania skruchy - śmiertelna schadzka z „radością jego duszy”. Wina tragiczna Otello: jego zapalczywość, łatwowierność, pochopność doprowadziła do takiego końca, do konfliktu pomiędzy miłością i honorem, który jest najciekawszym motywem dramatu.