Izabela była córką króla Francji, Ludwika VIII i św. Blanki z Kastylii. Jej bratem był św. Ludwik IX. Urodziła się w 1225 roku. Pomimo że pochodziła z rodziny królewskiej, otrzymała na zamku wychowanie surowe. Wyniosła z rodziny zamiłowanie do modlitwy i czystość obyczajów. Ciężka i bardzo bolesna choroba nauczyła młodą niewiastę, jak próżne są dobra i ponęty świata. Ze względów dynastycznych kilkakrotnie proponowano jej małżeństwo. Odmawiała. Nie zgodziła się na zaślubiny z Konradem, synem cesarza Fryderyka II, mimo interwencji samego papieża Innocentego IV. Wybrała służbę Bogu, spełniając czyny pokutne i dzieła miłosierdzia. Najpiękniejszym dniem Izabeli było założenie nowej rodziny zakonnej w Longchamp koło Paryża w roku 1255. Siostry tegoż klasztoru obrały sobie za cel ćwiczenie się w cnocie pokory, by w ten sposób naśladować Najświętszą Maryję Pannę. Dlatego siostry przybrały nazwę "mniejszych". Izabela ułożyła dla nich złagodzoną regułę św. Klary (klarysek). Regułę zatwierdził papież Urban IV w 1263 roku. We wspomnianym klasztorze Izabela spędziła ostatnie lata swego życia. Dwa lata przed śmiercią ponownie nawiedziła ją bardzo bolesna i ciężka choroba, którą znosiła z heroiczną cierpliwością i poddaniem się woli Bożej. Zmarła 23 lutego 1270 r. Pochowana została w tymże klasztorze na własne życzenie w habicie zakonnym. W uroczystościach pogrzebowych wziął udział jej brat, św. Ludwik IX, król francuski. Jeszcze tego samego roku on również przeniósł się do wieczności (25 sierpnia 1270 roku). Agnieszka d'Harcourt, dama nadworna Izabeli, autorka jej żywotu, przytacza 40 wypadków cudownych uleczeń za wstawiennictwem Izabeli. Po ich rozpatrzeniu papież Leon X (+ 1521) wyniósł ją do godności ołtarzy i wpisał ją do katalogu błogosławionych.
Izabela była córką króla Francji, Ludwika VIII i św. Blanki z Kastylii. Jej bratem był św. Ludwik IX. Urodziła się w 1225 roku. Pomimo że pochodziła z rodziny królewskiej, otrzymała na zamku wychowanie surowe. Wyniosła z rodziny zamiłowanie do modlitwy i czystość obyczajów. Ciężka i bardzo bolesna choroba nauczyła młodą niewiastę, jak próżne są dobra i ponęty świata. Ze względów dynastycznych kilkakrotnie proponowano jej małżeństwo. Odmawiała. Nie zgodziła się na zaślubiny z Konradem, synem cesarza Fryderyka II, mimo interwencji samego papieża Innocentego IV. Wybrała służbę Bogu, spełniając czyny pokutne i dzieła miłosierdzia. Najpiękniejszym dniem Izabeli było założenie nowej rodziny zakonnej w Longchamp koło Paryża w roku 1255. Siostry tegoż klasztoru obrały sobie za cel ćwiczenie się w cnocie pokory, by w ten sposób naśladować Najświętszą Maryję Pannę. Dlatego siostry przybrały nazwę "mniejszych". Izabela ułożyła dla nich złagodzoną regułę św. Klary (klarysek). Regułę zatwierdził papież Urban IV w 1263 roku. We wspomnianym klasztorze Izabela spędziła ostatnie lata swego życia. Dwa lata przed śmiercią ponownie nawiedziła ją bardzo bolesna i ciężka choroba, którą znosiła z heroiczną cierpliwością i poddaniem się woli Bożej. Zmarła 23 lutego 1270 r. Pochowana została w tymże klasztorze na własne życzenie w habicie zakonnym. W uroczystościach pogrzebowych wziął udział jej brat, św. Ludwik IX, król francuski. Jeszcze tego samego roku on również przeniósł się do wieczności (25 sierpnia 1270 roku). Agnieszka d'Harcourt, dama nadworna Izabeli, autorka jej żywotu, przytacza 40 wypadków cudownych uleczeń za wstawiennictwem Izabeli. Po ich rozpatrzeniu papież Leon X (+ 1521) wyniósł ją do godności ołtarzy i wpisał ją do katalogu błogosławionych.