Cele oraz działalność 1 grudnia, powracająca z pracy szwaczka Rosa Parks odmówiła przeniesienia się na tylne miejsce w miejskim autobusie, co była złamaniem prawa. Za ten czyn Parks została aresztowana, a zdarzenie zapoczątkowało wybuch masowych protestów i wielomiesięczny bojkot transportu publicznego. Trwał on 382 dni, a przewodził nim King. Z czasem sytuacja stała się tak napięta, że w domu pastora została podłożona bomba. Martin stał się liderem ogólnokrajowego ruchu walki o równouprawnienie rasowe. Prowadził walkę o prawa obywatelskie Murzynów. Polegała ona na zajmowaniu przez czarnych studentów miejsc rezerwowanych dla białych, w lokalach publicznych. Poparte to było tzw. rajdami wolności, które polegały na publicznym domaganiu się zniesienia segregacji rasowej. Używano do tego celu autobusów, którymi poruszali się członkowie Kongresu Równości Rasowej.
Po wystąpieniach w Birmingham w 1963 sprowokował zaangażowanie się administracji J.F. Kennedy'ego w obronę praw obywatelskich Murzynów. W 1963 prowadził na czele 250 tys. ludzi obu ras, marsz na Waszyngton. W roku następnym otrzymał pokojową Nagrodę Nobla. W 1966 podjął nieudaną próbę likwidacji slumsów w Chicago. Był przeciwnikiem wojny w Wietnamie.
Niccolo Machiavelli urodził się w 1469 roku w niezamożnej rodzinie szlachty florenckiej związanej polityczną tradycją z antycesarskim i propapieskim stronnictwem gwelfów. Pozycja tej grupy społecznej w ówczesnej Florencji nie była najlepsza. Szlachta traciła coraz więcej swoich przywilejów. Ojciec Machiavelliego, z zawodu prawnik, Bernardo di Niccolo - zapewnił mu staranną edukację domową, będącą zresztą czymś zwyczajnym w stolicy humanizmu.
Aby dobrze zrozumieć działanie Machiavelliego, należy przynajmniej w ogólnym zarysie naszkicować dzieje polityczne we Florencji na przełomie XV i XVI wieku. W 1434 roku rządy w państwie [przypominam, że wówczas Włochy podzielone były na kilka mniejszych państw; Florencja była rządzona przez oligarchię kupiecko-bankierską, gdyż jej gospodarka bazowała głównie na handlu lewantyńskim] objęli bankierzy Medyceusze, dążący do władzy absolutnej. Ludowi jednak taki system polityczny nie odpowiadał i w 1494 roku, wykorzystując najazd króla francuskiego Karola V na Włochy, wybuchło powstanie, w wyniku którego obalono rządy Medyceuszy. Teokratyczne władanie fanatyka religijnego, Girolamo Savonaroliego, także nie spisało się na dłuższą metę. W 1947 roku obalono przywódcę powstania sprzed kilku lat. Głównie zwalczany był przez arystokrację i wyższe duchowieństwo, a w czasie rozruchów oskarżono go o herezję, ekskomunikowano i 23 V 1498 roku spalono na stosie. Nastąpiły rządy patrycjatu, w czasie których Machiavelli zaczął bardzo aktywnie uczestniczyć w życiu politycznym państwa. Został mianowicie powołany przez Radę Osiemdziesięciu na urząd sekretarza Drugiej Kancelarii, zawiadującej polityką wewnętrzną i sprawami wojny, a miesiąc później także sekretarzem Kancelarii Dziesięciu Republiki Florenckiej, zajmującej się między innymi sprawami zagranicznymi państwa. Początkowo do jego obowiązków należało jedynie zajmowanie się korespondencją, miał tylko prawo do wygłaszania opinii. Szybko jednak awansował, głównie dzięki zaufaniu Piera Soderiniego. Jako urzędnik i dyplomata nabył obycia i doświadczenia. Wiele podróżował z misjami dyplomatycznymi - był między innymi w Niemczech [spotkał się tam z władcą Rzeszy - Maksymilianem I], Szwajcarii, Francji [odbył tam rozmowy z królem Ludwikiem XII] i Państwie Kościelnym na czele którego stał wówczas papież Juliusz II [towarzyszył mu podczas jednej z jego wypraw wojennych]. Kiedy w 1512 roku rządy znowu objęli Medyceusze, po zwycięskiej bitwie pod Prato. Machiavelli został usunięty ze swojego urzędu mocą uchwały Signorii z 7 XI 1512, oskarżony o udział w spisku republikańskim Piera Paola Boscolego i Agostina Capponiego, a w lutym 1513 roku aresztowano go i poddano licznym torturom. Z powodu braku dowodów jego winy, uwolniono go, ale jednocześnie otrzymał zakaz przebywania w Toskanii. Całkowitą swobodę poruszania się otrzymał jednak dopiero w 1516 roku. W tym czasie wycofał się na wieś, osiadł w willi Sant`Andrea w Percussina, gdzie powstały jego najsłynniejsze dzieła. Jednak nadal jego myśli skierowane były ku żądzy władzy. Chciał ponownie znaleźć się na arenie politycznej poprzez wkupienie się w łaski Medyceuszy. To właśnie stało sie genezą "Księcia", spisanego pod rządzących, a nie będącego odzwierciedleniem jego przekonań. Cel w jakim stworzył owo dzieło został osiągnięty - Medyceusze powierzyli mu ok. 1520 roku spisanie dziejów Florencji ["Historia Florencji"] oraz drugorzędne zadania polityczne. Lecz Machiavelli nie na długo mógł się nacieszyć uczestniczeniem w życiu publicznym Florencji. Wskutek najazdu wojsk Karola V na Włochy, z Florencji ponownie zostali wygnani Mecyeusze i Machiavelli automatycznie przestał liczyć się w świecie ówczesnym. Miesiąc później zmarł. Został pochowany w kościele Santa Croce we Florencji.
Cele oraz działalność
1 grudnia, powracająca z pracy szwaczka Rosa Parks odmówiła przeniesienia się na tylne miejsce w miejskim autobusie, co była złamaniem prawa. Za ten czyn Parks została aresztowana, a zdarzenie zapoczątkowało wybuch masowych protestów i wielomiesięczny bojkot transportu publicznego. Trwał on 382 dni, a przewodził nim King. Z czasem sytuacja stała się tak napięta, że w domu pastora została podłożona bomba.
Martin stał się liderem ogólnokrajowego ruchu walki o równouprawnienie rasowe. Prowadził walkę o prawa obywatelskie Murzynów. Polegała ona na zajmowaniu przez czarnych studentów miejsc rezerwowanych dla białych, w lokalach publicznych. Poparte to było tzw. rajdami wolności, które polegały na publicznym domaganiu się zniesienia segregacji rasowej. Używano do tego celu autobusów, którymi poruszali się członkowie Kongresu Równości Rasowej.
Po wystąpieniach w Birmingham w 1963 sprowokował zaangażowanie się administracji J.F. Kennedy'ego w obronę praw obywatelskich Murzynów. W 1963 prowadził na czele 250 tys. ludzi obu ras, marsz na Waszyngton. W roku następnym otrzymał pokojową Nagrodę Nobla. W 1966 podjął nieudaną próbę likwidacji slumsów w Chicago. Był przeciwnikiem wojny w Wietnamie.
Niccolo Machiavelli urodził się w 1469 roku w niezamożnej rodzinie szlachty florenckiej związanej polityczną tradycją z antycesarskim i propapieskim stronnictwem gwelfów. Pozycja tej grupy społecznej w ówczesnej Florencji nie była najlepsza. Szlachta traciła coraz więcej swoich przywilejów. Ojciec Machiavelliego, z zawodu prawnik, Bernardo di Niccolo - zapewnił mu staranną edukację domową, będącą zresztą czymś zwyczajnym w stolicy humanizmu.
Aby dobrze zrozumieć działanie Machiavelliego, należy przynajmniej w ogólnym zarysie naszkicować dzieje polityczne we Florencji na przełomie XV i XVI wieku. W 1434 roku rządy w państwie [przypominam, że wówczas Włochy podzielone były na kilka mniejszych państw; Florencja była rządzona przez oligarchię kupiecko-bankierską, gdyż jej gospodarka bazowała głównie na handlu lewantyńskim] objęli bankierzy Medyceusze, dążący do władzy absolutnej. Ludowi jednak taki system polityczny nie odpowiadał i w 1494 roku, wykorzystując najazd króla francuskiego Karola V na Włochy, wybuchło powstanie, w wyniku którego obalono rządy Medyceuszy. Teokratyczne władanie fanatyka religijnego, Girolamo Savonaroliego, także nie spisało się na dłuższą metę. W 1947 roku obalono przywódcę powstania sprzed kilku lat. Głównie zwalczany był przez arystokrację i wyższe duchowieństwo, a w czasie rozruchów oskarżono go o herezję, ekskomunikowano i 23 V 1498 roku spalono na stosie. Nastąpiły rządy patrycjatu, w czasie których Machiavelli zaczął bardzo aktywnie uczestniczyć w życiu politycznym państwa. Został mianowicie powołany przez Radę Osiemdziesięciu na urząd sekretarza Drugiej Kancelarii, zawiadującej polityką wewnętrzną i sprawami wojny, a miesiąc później także sekretarzem Kancelarii Dziesięciu Republiki Florenckiej, zajmującej się między innymi sprawami zagranicznymi państwa. Początkowo do jego obowiązków należało jedynie zajmowanie się korespondencją, miał tylko prawo do wygłaszania opinii. Szybko jednak awansował, głównie dzięki zaufaniu Piera Soderiniego. Jako urzędnik i dyplomata nabył obycia i doświadczenia. Wiele podróżował z misjami dyplomatycznymi - był między innymi w Niemczech [spotkał się tam z władcą Rzeszy - Maksymilianem I], Szwajcarii, Francji [odbył tam rozmowy z królem Ludwikiem XII] i Państwie Kościelnym na czele którego stał wówczas papież Juliusz II [towarzyszył mu podczas jednej z jego wypraw wojennych]. Kiedy w 1512 roku rządy znowu objęli Medyceusze, po zwycięskiej bitwie pod Prato. Machiavelli został usunięty ze swojego urzędu mocą uchwały Signorii z 7 XI 1512, oskarżony o udział w spisku republikańskim Piera Paola Boscolego i Agostina Capponiego, a w lutym 1513 roku aresztowano go i poddano licznym torturom. Z powodu braku dowodów jego winy, uwolniono go, ale jednocześnie otrzymał zakaz przebywania w Toskanii. Całkowitą swobodę poruszania się otrzymał jednak dopiero w 1516 roku. W tym czasie wycofał się na wieś, osiadł w willi Sant`Andrea w Percussina, gdzie powstały jego najsłynniejsze dzieła. Jednak nadal jego myśli skierowane były ku żądzy władzy. Chciał ponownie znaleźć się na arenie politycznej poprzez wkupienie się w łaski Medyceuszy. To właśnie stało sie genezą "Księcia", spisanego pod rządzących, a nie będącego odzwierciedleniem jego przekonań. Cel w jakim stworzył owo dzieło został osiągnięty - Medyceusze powierzyli mu ok. 1520 roku spisanie dziejów Florencji ["Historia Florencji"] oraz drugorzędne zadania polityczne. Lecz Machiavelli nie na długo mógł się nacieszyć uczestniczeniem w życiu publicznym Florencji. Wskutek najazdu wojsk Karola V na Włochy, z Florencji ponownie zostali wygnani Mecyeusze i Machiavelli automatycznie przestał liczyć się w świecie ówczesnym. Miesiąc później zmarł. Został pochowany w kościele Santa Croce we Florencji.