Na podstawie wiadomości wypiszę miejsca konfliktów zbrojnych w dzisiejszym świecie. NOTATKA W PUNKTA.... Question from @agusia123456

agusia123456 @agusia123456

September 2018 1 13 Report

Na podstawie wiadomości wypiszę miejsca konfliktów zbrojnych w dzisiejszym świecie. NOTATKA W PUNKTACH

* Konflikty zbrojne czyli WOJNY :)

isabell72

Przykłady niektórych konfliktów:

Konflikt

w byłej

Jugosławii

Jugosławia – była państwem federacyjnym złożonym z 6 republik i 2 kręgów autonomicznych; krajem wielonarodowym – Serbowie 40%, Chorwaci 22%, a oprócz tego Słoweńcy, Albańczycy, Muzułmanie, Macedończycy, Czarnogórcy, Węgrzy, Turcy, Słowacy, Cyganie, Bułgarzy, Rumuni, Żydzi, Grecy. Mieszkańcy wyznawali trzy religie: prawosławie, katolicyzm i islam.

Wojna o niepodległość Chorwacji i Słowenii 1991 – 1992. Gdy rozpadł się obóz socjalistyczny wraz z ZSRR w 1991 r. doszło do rozpadu Jugosławii. Najpierw niepodległość ogłosiły najbogatsze republiki – Chorwacja i Słowenia. Serbowie, stanowiący trzon armii jugosłowiańskiej, nie godząc się na rozpad federacji, próbowali zbrojnie zmusić obie republiki do rezygnacji z niepodległości

(1991 – 1992). Wojna zakończyła utrzymaniem niepodległości Słowenii i Chorwacji. Niepodległość uzyskała również Macedonia.

Serbia i Czarnogóra utworzyły Nową Jugosławię.

Wojna Nowej Jugosławii z Bośnią i Hercegowiną 1992 – 1995. Serbowie głosili hasła nacjonalistyczne, które zaniepokoiły inne narody. Wówczas niepodległość ogłosiła Bośnia i Hercegowina. Nowego państwa nie uznała Nowa Jugosławia i w 1992 r. zaatakowała Sarajewo, stolicę republiki. Wojna trwała aż do 1995 r. i cechowała się olbrzymią brutalnością.. Każdy walczył z każdym – Serbowie, Chorwaci i Muzułmanie. Serbowie dopuszczali się mordów i czystek etnicznych (np. w Srebrenicy wymordowali mężczyzn w wieku rozrodczym). Była to wojna na tle etnicznym i religijnym. Dopiero interwencja NATO zatrzymała działania wojenne. Zawarto układ w Dayton (USA). Na jego mocy powołano siły międzynarodowe IFOR w sile 60 tys. żołnierzy, które miały rozdzielić walczące strony i doprowadzić do zakończenia konfliktu do końca 1996 r. Przeprowadzono wybory pod kontrolą ONZ. Sporny obszar został podzielony na Chorwacko – Muzułmańską

Federację i na Republikę Serbską.

Problem Kosowa – Kosowo było w Jugosławii republiką autonomiczną, która graniczy z Serbią, Macedonią i Albanią. W 90% zamieszkałe przez Albańczyków, stanowił jednocześnie terytorium Serbii i było ważnym miejscem dla historii Serbii. Gdy w 1991 r. zaczęła rozpadać się Jugosławia w Kosowie przeprowadzono referendum, w którym ludność opowiedziała się za suwerennością.

Jugosławia nie uznała jego wyników. W 1992 r. ludność Kosowa wybrała własny parlament i prezydenta. Tej decyzji nie uznała Serbia. Od tej pory sytuacja w Kosowie ulegała ciągłemu pogorszeniu. W 1996 r. ujawniła się Wyzwoleńcza Armia Kosowa, która przeprowadzała zamachy terrorystyczne na Serbów. Władze serbskie odpowiedziały represjami wobec Albańczyków – Albańczykom nie wolno było kupować ziemi, domów ani jej sprzedawać. Otwarta wojna domowa wybuchła w 1998 r. Wyzwoleńcza Armia Kosowa mordowała Serbów, którzy wprowadzili do Kosowa armię i zaczęli pacyfikować prowincję.

Państwa europejskie i USA zaproponowały mediację ale ludność Serbii nie zgodziła się na proponowane warunki: autonomię Kosowa i wkroczenie sił NATO, które miały chronić proces pokojowy. Wojska serbskie rozpoczęły kolejną ofensywę i zaczęły wypędzać Albańczyków z Kosowa. Dziesiątki tysięcy uchodźców przekroczył granicę Albanii i Macedonii. związku z zaistniałą sytuacją wojska NATO, bez zgody ONZ, w marcu 1999 r. rozpoczęły interwencję – przez 78 dni prowadzono bombardowania terytorium Nowej Jugosławii. Władze w Nowej Jugosławii zgodziły się na zajęcie Kosowa przez siły międzynarodowe. Kosowem

administruje ONZ, a porządku pilnują siły międzynarodowe – KFOR (40 tys.)

Warianty rozwiązania sporu, w zależności od strony konfliktu:

(1) przyznanie Kosowu autonomii w ramach Republiki Serbii

(2) przyznanie Kosowu autonomii w ramach Nowej Jugosławii

(3) uzyskanie niepodległości przez Kosowo

(4) przyłączenie Kosowa do Albanii i utworzenie tzw. Wielkiej Albanii.

Konflikt turecko –

grecki na Cyprze

Konflikt polityczny spowodowany podziałem Cypru na strefy zamieszkane przez ludność grecką ( 78%) oraz turecką (18%). Cypr do 1878 należał do imperium tureckiego, następnie brytyjskiego, w 1925 otrzymał status kolonii. Antagonizmy pomiędzy społecznościami zamieszkującymi wyspę nasiliły się po II wojnie światowej. 1960 wyspa uzyskała niepodległość, powstała wówczas konstytucja wprowadziła model podziału władzy według klucza narodowościowego. 1974 zamach stanu przeprowadzony tajną organizację militarną Greków cypryjskich EOKA , a popierany przez grecki rząd czarnych pułkowników, wywołał zbrojną

interwencję Turcji w obronie praw jej mniejszości. Wojska tureckie opanowały północną część wyspy i w 1975 ogłosiły powstanie Federacyjnego Państwa Tureckiego Cypru. 1983 ONZ wezwała Turcję do wycofania wojsk z Cypru; Turcja odpowiedziałajednostronnym proklamowaniem niepodległej Republiki Tureckiego Cypru Północnego. Ogłoszenie separatystycznego państwaTurków cypryjskich potępiła Rada Bezpieczeństwa ONZ; uznała je tylko Turcja, która wspiera też osadnictwo Turków na wyspie.

Negocjacje pomiędzy reprezentantami społeczności Cypru prowadzone pod nadzorem ONZ nie dały rezultatów. Społeczność międzynarodowa uznaje grecką Republikę Cypru za jedyną, legalną formę politycznej reprezentacji wyspy.

Ostatni plan pokojowy przewidywał utworzenie na terytorium Cypru konfederacji, ugoda zawarta pomiędzy władzami tureckimi i greckimi miała być warunkiem przystąpienia zjednoczonego Cypru do Unii Europejskiej. W wyniku niepowodzenia rozmów traktat akcesyjny do struktur europejskich podpisała w 2003 jedynie grecka część wyspy.

Konflikt arabsko -

palestyński

Historia konfliktu

W 1947 r. ONZ podjęła decyzję o podziale Palestyny, a w maju 1948 r. wygasł mandat nad Palestyną. Ben Gurion ogłosił 5. maja niepodległość Izraela. W tym samym dniu wojska Transjordanii, Egiptu, Iraku, Libanu, Syrii, Arabii Saudyjskiej zaatakowały Izrael.

Etapy konfliktu:

1948 – 1949 – wojna niepodległościowa – państwa arabskie atakują Izrael, lecz przegrywają wojnę. Izrael zajmuje większą część Palestyny i zachodnią część Jerozolimy. Transjordania zajęła zachodni brzeg Jordanu i wschodnią Jerozolimę, a Egipt zajął strefę Gazy.

1956 – wojna o Kanał Sueski – Egipt ogłosił nacjonalizację Kanału Sueskiego, co doprowadziło do wybuchu wojny. Przeciwko Egiptowi wystąpiły Francja i Wielka Brytania oraz Izrael. Wojska izraelskie zajęły Półwysep Synaj. Na skutek sprzeciwu USA i ultimatum ZSRR agresorzy wycofali się z terytorium Egiptu. Półwysep Synaj znalazł się pod kontrolą wojsk ONZ, które wycofały się stamtąd w 1967 r.

1967 – wojna sześciodniowa – Egipt zamknął cieśninę Tiran i Al – Akaba dla żeglugi izraelskiej, zawarł sojusz z Syrią i Jordanią przeciwko Izraelowi, który uprzedzając uderzenie zaatakował wszystkie strony sojuszu. W ciągu 6 dni wojska izraelskie zajęły: Półwysep Synaj, wzgórza Golan, strefę Gazy, Zachodni Brzeg Jordanu i wschodnią Jerozolimę, trzykrotnie powiększając swoje terytorium. Od tej pory stał się największym wrogiem państw arabskich, które zobowiązały się nie prowadzić negocjacji z Izraelem, nie podpisywać z nim żadnego pokoju ani nie uznawać tego państwa.

1973 – wojna Yom Kippur – Egipt i Syria zaatakowały Izrael by odzyskać utracone ziemie w największe żydowskie święto religijne – Święto Pojednania. Syrii udało się odzyskać część wzgórz Golan, jednak Arabom nie udało się osiągnąć wszystkich zamierzonych celów. Państwa zachodnie udzieliły Izraelowi wszechstronnej pomocy, za co zostały ukarane. Państwa arabskie doprowadziły do kryzysu naftowego (1973) – ministrowie górnictwa naftowego sześciu państw Zatoki Perskiej zrzeszonych w OPEC ogłosili podwyżkę cen ropy naftowej najpierw o 70%, a później o 128%. Wprowadzono również embargo na dostawy ropy

do USA, Holandii, Portugalii i RPA za ich proizraelską politykę. Ogłoszono zmniejszenie o 25% eksportu ropy do państw nie uznawanych za zaprzyjaźnione. Jednocześnie państwa arabskie wycofały lokaty z zachodnich banków na sumę 9 mld $. Taka polityka doprowadziła do tzw. szoku naftowego i gwałtownego wzrostu cen ropy naftowej. Skutkiem wojny była prozachodnia

polityka Egiptu. USA zainicjowały dwustronne rozmowy pokojowe między Egiptem a Izraelem w Camp Dawid, które zakończyły się podpisaniem traktatu pokojowego między tymi państwami (1979). Izrael zgodził się na wycofanie swych wojsk z

Synaju, który wrócił do Egiptu. Oprócz tego opracowano plan pokoju na Bliskim Wschodzie, który zakładał stopniowe przyznanie Palestyńczykom samorządu na okupowanym przez Izrael Zachodnim Brzegu Jordanu i w Strefie Gazy. Tej części porozumień nie zrealizowano. Premier Izraela Menachem Begin i prezydent Egiptu, Anwar Sadat za podjęcie rozmów otrzymali w 1978 r. pokojową nagrodę Nobla. Egipt został wykluczony z Ligi Państw Arabskich, a Sadat przypłacił pojednanie z Izraelem życiem.

Pokój z Egiptem ośmielił Izrael, który rozpoczął politykę ekspansji. Ekspansja Izraela:

1980 – Izrael anektował wschodnią Jerozolimę o ogłosił to miasto niepodzielną stolicą państwa żydowskiego

1981 – Izrael zaanektował syryjskie wzgórza Golan

1982 – wojna izraelsko – libańska – uchodźcy palestyńscy atakowali Izrael z południowego Libanu. Doprowadziło to do wkroczenia armii izraelskiej do Libanu by zmusić Palestyńczyków do jego opuszczenia. Po kilkutygodniowym oblężeniu Bejrutu oddziały palestyńskie zostały ewakuowane pod kontrolą międzynarodową z Libanu. Oddziały OWP udały się do Syrii, Iraku, Jordanii, Jemenu PD, Sudanu, Algierii i Turcji. Izrael rozpoczął wycofywanie swych wojsk z terytorium Libanu w 1983 r.

1987 – wybuch intifady – powstanie palestyńskie na ziemiach okupowanych przez Izrael: na Zachodnim Brzegu Jordanu i w strefie Gazy. Palestyńczycy pokazali zdeterminowanie i wolę walki by odzyskać niepodległość. Intifada miała olbrzymi wpływ nazmianę stanowiska innych państw wobec Palestyńczyków: uzyskali oni poparcie Ligi Państw Arabskich oraz zyskali przychylnośćopinii międzynarodowej – poświęcono problemowi palestyńskiemu specjalną sesję NZ.

Polepszenie sytuacji w Palestynie – powstanie i rozwój Autonomii Palestyńskiej

1988 r. – Narodowa Rada Palestyny w Algierze proklamowała powstanie państwa palestyńskiego ze stolicą w Jerozolimie.

Uznano rezolucję ONZ o podziale Palestyny na 2 części i milcząco uznano istnienie państwa Izrael. Terroryzm został odrzucony jako metoda walki. To umożliwiło rozpoczęcie rozmów.

1993 – deklaracja o przejściowej Autonomii Palestyńskiej – Jaser Arafat wezwał premiera Izraela Icchaca Rabina do spotkania i

zawarcia pokoju. Po wielomiesięcznych rozmowach w Oslo doszło do podpisania układu między Izraelem a OWP; była to tzw. „Deklaracja zasad” w sprawie przejściowej Autonomii Palestyńskiej. Przejęcie władzy przez Palestyńczyków miało się odbywać stopniowo: w pierwszej fazie przejąć mieli zarządzanie oświatą, służbą zdrowia, finansami, sprawami socjalnymi i turystyką, następnie zaś resztę uprawnień samorządowych.

1994 – układ izraelsko-palestyński – „Najpierw Gaza i Jerycho” – wojska izraelskie opuściły Jerycho i Gazę. Jaser Arafat powrócił do Palestyny i utworzył rząd autonomiczny. W tym samym roku Izrael przekazał Palestyńczykom część władzy administracyjnej na Zachodnim Brzegu Jordanu.

1995 – izraelsko – palestyński układ o rozszerzeniu Autonomii Palestyńskiej, który przewiduje opuszczenie przez wojsko izraelskie 6 miast na Zachodnim Brzegu Jordanu.

1996 - Proces pokojowy został zahamowany po przejęciu władzy w Izraeli przez prawicową partię Likud.

1998 – zawarto kolejne porozumienie dotyczące rozszerzenia Autonomii (na jego mocy Autonomia miała przejąć kolejne 13% okupowanych ziem w zamian za wykreślenie zapisu o zniszczeniu Izraela z Karty Palestyńskiej).

2000 – druga intifada – na zachodnim brzegu Jordanu, w Strefie Gazy i wschodniej Jerozolimie wybuchły gwałtowne starcia Palestyńczyków z żołnierzami izraelskimi. Ich bezpośrednim powodem była wizyta Ariela Szarona (lider partii Likud), na

Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Wywołała ona liczne protesty wśród Palestyńczyków, którzy ostrzelali izraelskich osadników i żołnierzy na Terytoriach Okupowanych. W odpowiedzi Izrael przystąpił do bombardowań. Pod wpływem tych

wydarzeń kolejne wybory (2001) wygrywa prawica, która sprzeciwia się procesowi pokojowemu i optuje za dalszym poszerzaniem osiedli żydowskich na terenach okupowanych.

2001 – po kolejnym zamachu ze strony palestyńskiej, Izrael wprowadził blokadę terytoriów palestyńskich, a na początku kwietnia zajął częściowo terytoria przekazane pod kontrolę Autonomii Palestyńskiej, uznając moździerzowy ostrzał z palestyńskiej Strefy Gazy za deklarację wojny. Rozejm zawarto pod naciskiem międzynarodowym. Trwał on jednak tylko miesiąc. W odpowiedzi na zamordowanie izraelskiego ministra turystyki Izrael zajął 6 miast palestyńskich na Zachodnim Brzegu Jordanu.

Konflikt jeszcze nasilił się w 2002 r.

2003 – „mapa drogowa” – plan pokojowy USA, Rosji i ONZ, który miał rozwiązać konflikt. Został przyjęty przez obie strony konfliktu na kolejnym szczycie amerykańsko – palestyńsko – izraelskim. Władze palestyńskie zobowiązały się zakończyć wystąpienia antyizraelskie (intifadę), a Izrael zobowiązał się zlikwidować nielegalne kolonie zakładane przez żydowskich osadników na terytorium palestyńskim.

W grudniu 2003 zawarto tzw. porozumienie genewskie przewidujące utworzenie niepodległej Palestyny na 95% Zachodniego Brzegu Jordanu i Strefy Gazy oraz wymianę terytorialną dla pozostałych 5%; Jerozolima miałaby być podzielona pomiędzy oba państwa, Palestyńczycy zyskaliby kontrolę nad Wzgórzem Świątynnym, w zamian musieliby zrezygnować z prawa powrotu uchodźców na

ziemie, które wchodzą w skład Izraela. Porozumienie nie uzyskało poparcia A. Szarona.

2004 – śmierć Arafata i rozmowy izraelsko – arabskie

2005- nowym premierem Autonomii został Mahmud Abbas.

Konflikt

pakistańsko –

indyjski

Oba kraje uzyskały niepodległość po II wojnie świat. na skutek procesu dekolonizacji i upadku imperium brytyjskiego. Oba państwa powstały z podziału brytyjskich Indii. Do Pakistanu włączono ludność muzułmańską, a do Indii ludność hinduską. Każda część kolonii mogła sama wybrać swą przynależność. Władca Kaszmiru wybrał Indie i spowodował wybuch wojny indyjsko – pakistańsko – indyjskiej o Kaszmir (1947). Konflikt trwa do dzisiaj.

Kaszmir został podzielony na dwie części w 1949 r. gdy wyznaczono linię demarkacyjną. Od tej pory kilkukrotnie wybuchała wojna o ten obszar. W 1971 r. Indie wykorzystały słabość Pakistanu, od którego odłączyła się wschodnia część (Bangladesz) i zajęły część Kaszmiru. Ostatni raz do starć doszło w 1999 r. Oba państwa posiadają broń atomową co znacznie zwiększa niebezpieczeństwo

wybuchu wojny nuklearnej.

Można też inaczej do tego podejść:

Kategorie konfliktów i ich przykłady

Kategoria

Przykłady

Spory o dostęp do wody pitnej

· na terenach suchych np. o wzgórza Golan między Syrią a Izraelem

Spory o wody morskie

· dostęp do szelfu bądź o tereny połowowe (Morze Ochockie)

Spory o terytorium

Konflikt:

· pakistańsko – indyjski o Kaszmir