muszę napisać wstęp do pracy magisterskiej na temat : Zmiany poziomu bezrobocia w Polsce w latach 1989 – 2005 i wpływ na problemy ekonomiczne i społeczne. Profesor podał nam listę wytycznych które musi zawrzeć ta praca
-omowienie merytoryczne tematu
-wskazanie struktury merytorycznej pracy (jej głównych i wązkich wątków)
-postawienie tezy (ewentualnie hipotezy)
-przedstawienie problemów badawczych
-omowienie głownych źródeł do pracy(nie źródeł informacji)
-przedstawienie metod pracy oraz w jaki sposób i do czego będą służyć w badaniu źródeł
-przedstawienie stanu badań w danej dziedzinie
I nie wiem za bardzo czym są te źródła do pracy i to jeszcze nie źródła informacji. Bo w myślinku poniżej wychodzi na to że muszę te źródła zbadać.
Czy chodzi tu o takie źródła jak np Miejsce czy człowiek ? ale wtedy jakimi metodami będziemy to mierzyć ??
Ze wstępem Ci nie pomogę, ale może lektura książek z pedagogiki społecznej pomoże.
Co do metod , to ja znam takie:
(osobiści do tego tematu wybrałabym metody Radlińskiej)
Metody stosowane prze Radlińską
badania społeczno – pedagogiczne według Heleny Radlińskiej?„Badania społeczno-pedagogiczne:
zajmują się wzajemnym oddziaływaniem wpływów środowiska i przekształcających je działań jednostek. W odróżnieniu od badań przeprowadzanych przez pokrewne dziedziny, kładą nacisk na rozpoznawanie roli czynników, które świadomie nastawiają wolę ludzką. Interesują się wszystkim, co odsłania i potęguje siły jednostek i gromad ludzkich. Przez pielęgnowanie zadatków, uzdolnień i ukazywanie dróg potrzebie twórczości”.
etapy zespołowych badań pedagogicznych 1. OBSERWACJA- była przeprowadzana w toku normalnej pracy zawodowej i codziennego życia w określonym środowisku. Stosowana od kilku miesięcy do kilku lat. Obserwacja traktowana była przez Radlińską jako fundamentalne narzędzie badawcze.Celem tego etapu było:
- uchwycenie przynajmniej zewnętrznych związków i zależności zachodzących między obserwowanymi zdarzeniami,
- pomóc badaczowi w postawieniu właściwych zagadnień, które ma on rozwiązywać opierając się na wnioskach wynikłych z obserwacji planowej i innych technik badawczych.
Wyróżniamy wg Radlińskiej dwa rodzaje obserwacji:
- „z zewnątrz”- polega na tym, że jest prowadzona w środowisku bez jego współpracy,
- „od wewnątrz”- jest uwikłana w życie danego środowiska.
2. GROMADZENIE I KRYTYKA MATERIAŁÓWZasady obowiązujące w tym etapie:
- zasada ścisłego oznaczania pochodzenia i warunków powstawania każdego dokumentu, w którym znaleziono takie materiały, aby można było je ocenić i sięgnąć do źródeł,
- należy zapoznać się między innymi z tradycjami kulturowymi środowiska, z rozwojem gospodarki, z funkcjonowaniem instytucji oświatowo- artystycznych,
Zespół Radlińskiej, przy zbieraniu materiałów badawczych, posługiwał się ankietami i testami. Ankiety były używane pomocniczo.
3. TECHNIKI UTRWALANIA MATERIAŁÓWZasady obowiązujące w tym etapie:
- technika utrwalania powinna być prosta, wyniki starannie zapisywane,
- dziennik badań powinien zawierać w porządku chronologicznym plany pracy, protokoły dyskusji, przegląd podejmowanych czynności badawczych,
- do dziennika nie należy włączać uzyskiwanych materiałów, tylko na marginesach trzeba zaznaczyć, w jaki sposób zostały ułożone (-załączniki: formularze, okólniki, -według spisu treści i w oddzielnych teczkach :materiały opisowe, -zszywane: artykuły z czasopism, -w układzie chronologicznym lub rzeczowym: odpowiedzi na ankiety, karty zdrowia, odpisy świadectw).
Należy pamiętać, iż każdy temat badawczy i jego dokumentacja powinny być w oddzielnej teczce.(okładka: tytuł badania, w środku: opis badania, harmonogram badań, skład zespołu wraz z ich podpisami).
Uwagi na temat utrwalania materiałów:
nie należy nadużywać: formularzy i kwestionariuszy. Ponieważ nadmiar schematów fałszuje rzeczywistość, przy segregowaniu odpowiedzi na ankietę należy używać arkuszy zbiorczych, konieczne jest podpisywanie dokumentów przez osoby zbierające informacje, Należy podać na dokumentacji miejsce i datę badania, należy dbać o czytelne wypełnianie arkuszy, protokołów opracowań.Etap ten jest podstawą do dalszych czynności i wykorzystania przez zespół.
4. OPRACOWANIE ZEBRANEGO MATERIAŁUNajważniejsze kwestie związane z tym etapem:
- na wstępie tego etapu należy dokonać przeglądu całości, analizując go ze względu na cel postawiony badaniu, sposób zbierania materiałów, ich zasięg, braki zauważone podczas kontroli oraz oceną przydatności materiałów,
- wyrobienie poglądu zespołu badawczego na posiadane materiały i pojęcie sposobów dalszego ich opracowania,
- klasyfikacja zebranego materiału,
- wszechstronna analiza badanych zjawisk miała uchronić badaczy przed błędnymi wnioskami i pozwoli zrozumieć pozorne sprzeczności lub nielogiczne zjawiska,
- w celu dokładniejszego poznania badanego zjawiska (jeśli chodzi o ilość i jakość) opracowano środki pomocnicze, jak: miernik, średnia, wzorzec, norma (służyły one ustaleniu optymalnej granicy wielkości poszczególnych zjawisk),
- należy pamiętać o ostrożnym wyciąganiu wniosków ze średniej (nie można uznać pomiarów rozwoju fizycznego dzieci żyjących w nędzy za podstawę ogółu populacji dziecięcej w danym wieku).
-
Radlińska zwraca uwagę na trudności w ustalaniu i wyborze określonego miernika, który służyłby do obiektywnej oceny przyczyn i różnic w zakresie badanych zjawisk, wynikających z wrodzonych właściwości dzieci i oddziaływań środowiska. Powołuje się na badania z dzieckiem, które poddane testowi obrazkowemu osiągało gorsze wyniki od dziecka, które częściej stykało się z podobnymi obrazkami.
Metody pedagogiki społecznej według KAMIŃSKIEGO
METODA INDYWIDUALNEGO PRZYPADKUWg Kamińskiego- jest sztuką, w której wiedza życiowa i nauka o człowieku oraz środowisku, a także umiejętność obcowania z ludźmi- są użyte w celu zmobilizowania sił w jednostce i odpowiedniej pomocy w społeczeństwie dla ulepszenia wzajemnego przystosowania jednostki i jej środowiska.
Początkowo była to metoda stosowana wobec potrzebujących opieki i pomocy lekarskiej, coraz częściej stosowana wobec jednostek normalnych, np. w kontekście rodziny lub grupy.
Trzy etapy metody indywidualnego przypadku:
diagnoza społeczna- czyli rozpoznawanie przyczyn i ich nasilenia. Narzędziem jest w tym etapie wywiad środowiskowy oparty na kwestionariuszu z pacjentem dopełniony obserwacją.Czynności diagnostyczne to:
- zebranie informacji i diagnoza właściwa,
opracowanie planu postępowania skierowanego na korygowanie środowiska oraz na postępowanie wychowawcze, prowadzenie przypadku drogami rewalidacji:- metoda rzeczowo- środowiskowa, zależna głównie od polityki społecznej,
- metoda psychowychowawcza, zależna od pracowników socjalnych,
Procesy rewalidacyjne są kosztowne i długotrwałe, a ich rezultat może być pomyślny lub pośredni.
Podstawowe zasady tej metody:
- akceptowanie jednostki taką, jaka jest,
- wiara w tę jednostkę,
- przerzucanie mostu życzliwości,
- dążenie do nastawienia jednostki, aby sama chciała skorygować swoje życie oraz dobrze rozpoznać się we własnej osobowości.
2. METODA PRACY GRUPOWEJ
W metodzie tej oddziałuje się na jednostkę za pośrednictwem małej grupy.
Celem pracy grupowej jest uczynienie grupy zespołem wychowawczym.
Rodzaje grup:
- grupa rozwojowo- wychowawcza (np. na gruncie pracy kulturalno- oświatowej),
- grupa psychoterapeutyczna (organizowana dla osób nieprzystosowanych społecznie, w której słucha się zwierzeń, dyskutuje, prowokuje intelektualny akt krytyki i emocjonalnej decyzji poprawy). Przedmiotem zabiegów jest jednostka,
- grupa rewalidacyjna (dla osób wykolejonych lub zagrożonych tymczasowo), np. drużyny podwórkowe, grupy obozowe oraz rodziny problemowe. Trudną przeszkodą dla tychże grup są grupy szkodliwe społecznie- np. przestępcze. Należy wtedy stworzyć grupę konkurencyjną.
3. ORGANIZOWANIE SPOŁECZNOŚCI LOKALNEJ (METODA ŚRODOWISKOWA) inaczej — środowiska naturalnego grupy ludzi, którą łączy bliskość zamieszkania.
Metoda organizowania społeczności jest najtańszą z metod pracy społeczno-wychowawczej.
Metoda środowiskowa, to inaczej mówiąc organizowanie społeczności lokalnej dla zadań socjalnych (społeczno-wychowawczych). Polega ona na ulepszaniu sytuacji społeczności lokalnej zjednoczonymi wysiłkami organizacji publicznych i społecznych, mobilizujących wszelkie siły społeczne do działań opartych na wspólnym planie, wypracowanym za pomocą odpowiednich badań kompleksowych.
Podstawową zasadą metody środowiskowej jest to, że poczynań nie prowadzi się dla społeczności, lecz przez społeczność i wspólnie z nią.
Po dokonaniu lustracji społecznej, przystąpić należy do planowania ulepszeń środowiska lokalnego.
Stabilizacja poczynań organizujących społeczności lokalne może mieć trojaką postać:
- objęcie kierownictwa poczynań przez odpowiednią grupę,
- objęcie kierownictwa poczynań przez samorząd osiedlowy,
- powołanie w tym celu specjalnej organizacji.