Jaki jest związek Maryi z Deborą i Judytą? W jaki sposób Maryja uczestniczy w wyzwoleniu człowieka? - ma to być wypracowanie,chociaż to religia,więc nie musi być długie,ale z sensem. :>
Debora bez wątpienia była obdarzana wielkim poważaniem i dysponowała realną władzą. W Biblii prorocy i prorokinie to osoby szczególne – przekazują Izraelitom otrzymane bezpośrednio od Boga wezwania, informacje czy przestrogi. Pismo św. posługuje się często sformułowaniem, że Bóg „przemawia przez nich”. Natomiast do Judyty skierowane są słowa: "Błogosławionaś jest, córko, przez Boga Najwyższego, ponad wszystkie niewiasty na ziemi, i błogosławiony jest Pan, Bóg, który stworzył niebiosa i ziemię, który cię prowadził, abyś odcięła głowę wodza nieprzyjaciół naszych" (Jdt 13,18). Judyta - znaczy Żydówka - jej imię symbolicznie wyraża wzór kobiety izraelskiej - okazuje się bohaterką wiary. Pozbawia wrogie wojska ich wodza, dowodzi wojskami izraelskimi tak, że jej naród uzyskuje nie tylko wolność, ale i bogate łupy. Jej postać wzbudzała trwogę we wrogach Izraela, a wielką cześć w narodzie, który ocaliła od zagłady. Obie kobiety, Judyta i Debora wsławiły się tym, że... zabiły wodzów nieprzyjacielskich wojsk. Obie splamiły swe ręce ich krwią. Błogosławieństwo, które spływa na nie dzięki ich czynom, mieści się całkowicie w logice Starego Testamentu. W beznadziejnej sytuacji Izraela, którego siły wyraźnie ustępują wojskom wroga, zwycięstwo jest po stronie słabszych. Są to jednak ci, po których stronie stoi Bóg, oni są w Jego rękach, a On posługuje się rękami słabych kobiet. Dlatego obie te kobiety stały się prototypem Maryi. Maryia nie zabija ale w łonie swoim nosi ciało i krew tego który zginie za nasze grzechy. Maryja przelewa krew, od poczęcia jej dziecka aż po JEGO śmierć . Cierpi i boleje. Staje się współodkupicielką. Dlatego do Matki Pana odnosimy w liturgii słowa wypowiedziane po raz pierwszy o Judycie: Tyś "wywyższeniem Jeruzalem, wielką dumą Izraela, wielką chlubą naszego narodu!" (Jdt 15,9)
Debora bez wątpienia była obdarzana wielkim poważaniem i dysponowała realną władzą. W Biblii prorocy i prorokinie to osoby szczególne – przekazują Izraelitom otrzymane bezpośrednio od Boga wezwania, informacje czy przestrogi. Pismo św. posługuje się często sformułowaniem, że Bóg „przemawia przez nich”.
Natomiast do Judyty skierowane są słowa:
"Błogosławionaś jest, córko, przez Boga Najwyższego,
ponad wszystkie niewiasty na ziemi,
i błogosławiony jest Pan, Bóg,
który stworzył niebiosa i ziemię,
który cię prowadził, abyś odcięła
głowę wodza nieprzyjaciół naszych" (Jdt 13,18).
Judyta - znaczy Żydówka - jej imię symbolicznie wyraża wzór kobiety izraelskiej - okazuje się bohaterką wiary. Pozbawia wrogie wojska ich wodza, dowodzi wojskami izraelskimi tak, że jej naród uzyskuje nie tylko wolność, ale i bogate łupy. Jej postać wzbudzała trwogę we wrogach Izraela, a wielką cześć w narodzie, który ocaliła od zagłady.
Obie kobiety, Judyta i Debora wsławiły się tym, że... zabiły wodzów nieprzyjacielskich wojsk. Obie splamiły swe ręce ich krwią. Błogosławieństwo, które spływa na nie dzięki ich czynom, mieści się całkowicie w logice Starego Testamentu. W beznadziejnej sytuacji Izraela, którego siły wyraźnie ustępują wojskom wroga, zwycięstwo jest po stronie słabszych. Są to jednak ci, po których stronie stoi Bóg, oni są w Jego rękach, a On posługuje się rękami słabych kobiet.
Dlatego obie te kobiety stały się prototypem Maryi. Maryia nie zabija ale w łonie swoim nosi ciało i krew tego który zginie za nasze grzechy. Maryja przelewa krew, od poczęcia jej dziecka aż po JEGO śmierć . Cierpi i boleje. Staje się współodkupicielką. Dlatego do Matki Pana odnosimy w liturgii słowa wypowiedziane po raz pierwszy o Judycie: Tyś "wywyższeniem Jeruzalem, wielką dumą Izraela, wielką chlubą naszego narodu!" (Jdt 15,9)