Szkolnictwo zawodowe po II wojnie światowej odegrało priorytetową rolę w odbudowie kadry zawodowej, Zdewastowany działaniami wojennymi i polityką okupanta nastawioną na wyniszczenie gospodarki i kadry technicznej kraj podjął uruchamiania placówek kształcących fachowców w zawodach technicznych i ekonomicznych. Mordy hitlerowców i pseudokomunistów zdziesiątkowały kadrę techniczną. Rekonstrukcja tej grupy społeczno - zawodowej stymulowała rozwój gospodarczy i cywilizacyjny. Szkolnictwo zawodowe sprostało postawionym zadaniom dostarczało gospodarce nowych i coraz lepiej przygotowanych kadr. W okresie PRL szkolnictwo zawodowe pozytywnie odpowiadając na zapotrzebowanie Państwa dostarczało rzesze fachowców, nieudolny system centralnego zarządzania gospodarką stał się powodem zacofania technologicznego. Upadek tego systemu obnażył zacofanie gospodarki i najgorszy element szkolenia zawodowego, czyli nadprodukcję kadr zawodowych, nie przygotowanych do wymogów zmieniającego się rynku pracy i nowoczesnych technologii. Okres transformacji polityczno - gospodarczej związany był z wprowadzaniem zasad wolnego rynku i błędami popełnionymi przy „ restrukturyzacji przemysłu” - likwidacji zakładów pracy, potęgującego efektu recesji gospodarczej. Gospodarka potrzebowała „nowych” techniczno – menedżerskich kadr, które w zderzeniu z gospodarką wolnorynkową będą miały szanse walki, przetrwania, odbudowy i rozwoju gospodarczego. Przestarzałe i skostniałe procesy edukacyjno - dydaktyczne nie sprostały zadaniom, skończyły się marzenia o gospodarczej potędze drugiej Japonii. Jedną z przyczyn stanowiła „stara kadra dydaktyczna” nie doszkalana od lat w innowacyjnych technologiach, z brakiem nakładów na edukację. Przed szkolnictwem zawodowym stanęły nowe wyzwania, problemy i zadania. Podczas konferencji podsumowującej etap prac grupy ekspertów z państw Unii Europejskiej i państw kandydujących, pod koniec 2001 roku w Tallinie odbyła się konferencja pt. „Scenariusze i strategie dla edukacji zawodowej i ustawicznej”. Sformułowania powstałe wówczas można przyjąć za podstawę: wizji przyszłości kształcenia zawodowego z cennymi uwagami przydatne nie tylko dla osób zarządzających placówkami kształcenia zawodowego.
Szkolnictwo zawodowe po II wojnie światowej odegrało priorytetową rolę w odbudowie
kadry zawodowej, Zdewastowany działaniami wojennymi i polityką okupanta nastawioną na
wyniszczenie gospodarki i kadry technicznej kraj podjął uruchamiania placówek kształcących
fachowców w zawodach technicznych i ekonomicznych. Mordy hitlerowców i
pseudokomunistów zdziesiątkowały kadrę techniczną. Rekonstrukcja tej grupy społeczno -
zawodowej stymulowała rozwój gospodarczy i cywilizacyjny. Szkolnictwo zawodowe
sprostało postawionym zadaniom dostarczało gospodarce nowych i coraz lepiej
przygotowanych kadr. W okresie PRL szkolnictwo zawodowe pozytywnie odpowiadając na
zapotrzebowanie Państwa dostarczało rzesze fachowców, nieudolny system centralnego
zarządzania gospodarką stał się powodem zacofania technologicznego. Upadek tego systemu
obnażył zacofanie gospodarki i najgorszy element szkolenia zawodowego, czyli nadprodukcję
kadr zawodowych, nie przygotowanych do wymogów zmieniającego się rynku pracy i
nowoczesnych technologii.
Okres transformacji polityczno - gospodarczej związany był z wprowadzaniem zasad
wolnego rynku i błędami popełnionymi przy „ restrukturyzacji przemysłu” - likwidacji
zakładów pracy, potęgującego efektu recesji gospodarczej. Gospodarka potrzebowała
„nowych” techniczno – menedżerskich kadr, które w zderzeniu z gospodarką wolnorynkową
będą miały szanse walki, przetrwania, odbudowy i rozwoju gospodarczego. Przestarzałe i
skostniałe procesy edukacyjno - dydaktyczne nie sprostały zadaniom, skończyły się marzenia
o gospodarczej potędze drugiej Japonii. Jedną z przyczyn stanowiła „stara kadra
dydaktyczna” nie doszkalana od lat w innowacyjnych technologiach, z brakiem nakładów na
edukację. Przed szkolnictwem zawodowym stanęły nowe wyzwania, problemy i zadania.
Podczas konferencji podsumowującej etap prac grupy ekspertów z państw Unii
Europejskiej i państw kandydujących, pod koniec 2001 roku w Tallinie odbyła się
konferencja pt. „Scenariusze i strategie dla edukacji zawodowej i ustawicznej”.
Sformułowania powstałe wówczas można przyjąć za podstawę: wizji przyszłości kształcenia
zawodowego z cennymi uwagami przydatne nie tylko dla osób zarządzających
placówkami kształcenia zawodowego.