xDeath9615
W pełni rozwinięte państwo posiada trzy dające się wyraźnie określić sektory: • Publiczny (rząd, samorząd i ich agendy), • Rynkowy (organizacje nastawione na zysk: for-profit; podlegający transakcjom kupna-sprzedaży) • Ochotniczy (organizacje działające nie dla zysku: non-profit, niestanowiące elementu struktury państwa, opierające działalność na idei samopomocy i aktywizmu, wykorzystujące inicjatywy na najniższych piętrach organizacji życia społecznego). To najpełniejszy wyraz społeczeństwa obywatelskiego.
Zagwarantowane w Konstytucji prawo do zrzeszania się umożliwia obywatelom rozwijanie własnej aktywności w różnego rodzaju organizacjach politycznych, społecznych, kulturalnych czy też gospodarczych. Dzięki temu mogą istnieć obok siebie organizacje o bardzo różnej strukturze. Mamy, zatem z jednej strony kluby osiedlowe, grupy wsparcia, przyparafialne zespoły charytatywne, z drugiej zaś stowarzyszenia, fundacje, związki i inne organizacje, których formułę działań określają szczegółowe przepisy prawne. Te pierwsze z racji braku oparcia w przepisach szczegółowych, nie podlegają żadnym procedurom rejestracyjnym, nie mają też zazwyczaj trwałych struktur wewnętrznych. Nie oznacza to, iż grupy te działają słabiej czy mniej skutecznie, przeciwnie – dzięki spontaniczności i silnemu zaangażowaniu osób tworzących je, wiele problemów lokalnych znajduje szybkie i konkretne rozwiązanie. Wśród pozostałych występuje znaczna różnorodność typów organizacji. Poza powszechnie znanymi stowarzyszeniami i fundacjami są wśród nich organizacje powoływane oddzielnymi aktami prawnymi – do nich należą m.in. komitety społeczne, różnego rodzaju fundusze pomocy, czy też organizacje samorządów różnych grup zawodowych. Szczególnym przypadkiem są pojedyncze organizacje powoływane oddzielnymi aktami prawnymi. Należą do nich m.in. PCK, Polski Związek Łowiecki, czy Związek Ochotniczych Straży Pożarnych. Do tego rodzaju organizacji należą też m.in. Katolickie Stowarzyszenia Młodzieży poszczególnych Archidiecezji, które na mocy Ustawy powołane są Rozporządzeniem Ministra – Szefa Urzędu Rady Ministrów. Nie sposób wymienić wszystkich możliwych sposobów organizowania się grup obywatelskich. Wymienione wyżej organizacje określa się mianem „organizacji pozarządowych”.
• Publiczny (rząd, samorząd i ich agendy),
• Rynkowy (organizacje nastawione na zysk: for-profit; podlegający transakcjom kupna-sprzedaży)
• Ochotniczy (organizacje działające nie dla zysku: non-profit, niestanowiące elementu struktury państwa, opierające działalność na idei samopomocy i aktywizmu, wykorzystujące inicjatywy na najniższych piętrach organizacji życia społecznego). To najpełniejszy wyraz społeczeństwa obywatelskiego.
Zagwarantowane w Konstytucji prawo do zrzeszania się umożliwia obywatelom rozwijanie własnej aktywności w różnego rodzaju organizacjach politycznych, społecznych, kulturalnych czy też gospodarczych.
Dzięki temu mogą istnieć obok siebie organizacje o bardzo różnej strukturze. Mamy, zatem z jednej strony kluby osiedlowe, grupy wsparcia, przyparafialne zespoły charytatywne, z drugiej zaś stowarzyszenia, fundacje, związki i inne organizacje, których formułę działań określają szczegółowe przepisy prawne. Te pierwsze z racji braku oparcia w przepisach szczegółowych, nie podlegają żadnym procedurom rejestracyjnym, nie mają też zazwyczaj trwałych struktur wewnętrznych. Nie oznacza to, iż grupy te działają słabiej czy mniej skutecznie, przeciwnie – dzięki spontaniczności i silnemu zaangażowaniu osób tworzących je, wiele problemów lokalnych znajduje szybkie i konkretne rozwiązanie.
Wśród pozostałych występuje znaczna różnorodność typów organizacji. Poza powszechnie znanymi stowarzyszeniami i fundacjami są wśród nich organizacje powoływane oddzielnymi aktami prawnymi – do nich należą m.in. komitety społeczne, różnego rodzaju fundusze pomocy, czy też organizacje samorządów różnych grup zawodowych. Szczególnym przypadkiem są pojedyncze organizacje powoływane oddzielnymi aktami prawnymi. Należą do nich m.in. PCK, Polski Związek Łowiecki, czy Związek Ochotniczych Straży Pożarnych. Do tego rodzaju organizacji należą też m.in. Katolickie Stowarzyszenia Młodzieży poszczególnych Archidiecezji, które na mocy Ustawy powołane są Rozporządzeniem Ministra – Szefa Urzędu Rady Ministrów. Nie sposób wymienić wszystkich możliwych sposobów organizowania się grup obywatelskich.
Wymienione wyżej organizacje określa się mianem „organizacji pozarządowych”.