Question

Jak najwięcej cech charakterystycznych dla zakonu: -dominikanów -jezuitów -franciszkanów Jak najwięcej tych cech proszę:) Potrzebuje na jutro!

Answer 1

W życiu dominikanina bardzo ważne miejsce zajmuje wspólnota. Rano przed jutrznią i wieczorem w porze nieszporów po kolei otwierają się drzwi cel zakonnych i słychać jak z grzechotaniem różańców bracia jeden po drugim podążają do kaplicy klasztornej. Po wspólnym obiedzie i kolacji zakonnicy gromadzą się na rekreacji, w czasie której dzielą się wrażeniami z zakończonych właśnie rekolekcji czy wykładów, a relacje te przeplatają się z dowcipami lub wspomnieniami, z dyskusją na tematy duszpasterskie a nieraz także sportowe czy polityczne, czasami do rozmowy zakradnie się jakaś złośliwość. Kapituły, czyli spotkania całego klasztoru, na których omawia się, dyskutuje i w razie potrzeby głosuje wszystko, co dotyczy duszpasterstwa, dyscypliny, finansów - to jeszcze inny wymiar wspólnoty. Wszystko u dominikanów, poczynając od ustroju, poprzez modlitwę aż do odpoczynku nastawione jest na wspólnotę.

Modlitwa wspólnotowa to najpierw Msza święta zwana konwentualną, ponieważ ma gromadzić cały konwent (czyli wspólnotę danego klasztoru). Cechą charakterystyczną niemal wszystkich polskich klasztorów dominikańskich jest codzienna Msza święta z kazaniem odprawiana w samo południe. Podobnie Liturgia Godzin od początku jest wspólnie odmawiana lub śpiewana w tradycyjny, gregoriański sposób. Zwolnieni z tej wspólnej modlitwy są bracia, którzy w tym czasie mają zajęcia duszpasterskie, są na wykładach, wyjechali na rekolekcje lub prowadzą jakieś spotkanie. Dopełnieniem modlitwy wspólnej jest osobiste rozmyślanie, czytanie duchowe, a także ściśle z dominikanami związany różaniec.

Charyzmat zakonu został określony przez św. Ignacego w Formule Instytutu: „Towarzystwo powołane jest do obrony i szerzenia wiary oraz doskonalenia dusz w życiu i nauce chrześcijańskiej (...) przez publiczne głoszenie kazań, wykłady i wszelkiego rodzaju posługę słowa Bożego oraz przez Ćwiczenia Duchowne, nauczanie religii (...) niesienie pociechy duchowej".

Celem jezuitów jest służba Chrystusowi w Kościele pod sztandarem Krzyża i przewodnictwem Namiestnika Chrystusowego na ziemi „na większą chwałę Bożą". Istota duchowości zakonu jest miłość ku Bogu, przenikająca cała działalność człowieka. Życie zgodne z charyzmatem zakonu ma być ciągłym wydawaniem się w ręce Boga, aby być całkowicie do Jego dyspozycji, jak najpełniej uczestniczyć w misji zbawczej Chrystusa i upodobniać się do Niego w miłości do Boga i ludzi, w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie.

Franciszkanie konwentualni zostali założeni ok. 1207 r., w Polsce są od 1227 r. Charyzmatem zakonu jest zachowywanie Ewangelii przez życie według rad ewangelicznych: ubóstwa, posłuszeństwa i czystości.

Nazwa „Bracia Mniejsi Konwentualni” oznacza prowadzenie życia i działalności we wspólnocie, praktykowanie ubóstwa i zajmowanie „mniejszej” pozycji w społeczeństwie oraz prowadzenie duszpasterstwa i apostolstwa przez duże wspólnoty i za pomocą środków społecznego przekazu, zwłaszcza telewizji.

Cechą charakterystyczną tej gałęzi rodziny franciszkańskiej jest prowadzenie apostolstwa i duszpasterstwa przez duże wspólnoty.

Na świecie jest ok. 4500 franciszkanów konwentualnych, z czego ponad 1100 to Polacy.

Polscy zakonnicy wydali jednego z największych współczesnych świętych – Maksymiliana Marię Kolbego , z ich grona wywodzą się liczni błogosławieni: Jakub Strzemię, Rafał Chyliński , błogosławieni męczennicy II wojny światowej: Jan Antonin Bajewski, Ludwik Pius Bartosik, Józef Innocenty Guz, Józef Achilles Puchała, Karol Herman Stępień, Antoni Tymoteusz Trojanowski, Piotr Bonifacy Żukowski.