Question

Hej Proszę o wypisanie WSZYSTKICH konfliktów TURCJI PO 2 wojnie światowej opisanie ich <kiedy i powód>.

Pilne ! Dam naj :* :)

Answer 1

Po wybuchu II wojny światowej Turcja zawarła sojusz angielsko-francusko-turecki 19 października 1939, a 18 czerwca 1941 traktat o przyjaźni i nieagresji z III Rzeszą, formalnie zachowując neutralność, prowadziła jednak politykę współpracy z państwami Osi. 23 lutego 1945 wypowiedziała wojnę Niemcom i Japonii. Od 1945 członek-założyciel ONZ. Bezpośrednio po II wojnie światowej nastąpiła liberalizacja życia politycznego w Turcji (system wielopartyjny, 1946 powstanie Partii Demokratycznej i innych), uchwalenie ograniczonej reformy rolnej, wpływy USA (pomoc finansowa i militarna, bazy wojskowe). W 1952 Turcja przystąpiła do NATO, w 1955 współzałożyła Pakt Bagdadzki. W polityce wewnętrznej miało miejsce zwalczanie opozycji i stosowanie wobec niej represji. W kraju panowała trudna sytuacja gospodarcza. W 1960, pod hasłem przywrócenia zasad kemalizmu, doszło do wojskowego zamachu stanu – u władzy znalazł się Komitet Jedności Narodowej. Trybunał wojskowy skazał na karę śmierci premiera Adnana Menderesa i dwóch ministrów jego rządu. Po wyborach 1961 powstał rząd koalicyjny. W 1964 zwycięstwo w wyborach parlamentarnych odniosła Partia Sprawiedliwości. W 1971 – w warunkach ogólnego kryzysu, pod naciskiem armii rząd Partii Sprawiedliwości podał się do dymisji, utworzono rząd koalicyjny pod nadzorem armii. Podjęto próby uzdrowienia sytuacji politycznej i wyprowadzenia kraju z kryzysu gospodarczego. W 1973 miało miejsce zwycięstwo wyborcze Partii Ludowo-Republikańskiej. Od 1964 Turcja jest państwem stowarzyszonym z EWG. Od lat 50. trwa konflikt między Turcją a Cyprem. W lipcu 1974, po puczu nacjonalistów greckich, na wyspie nastąpiła interwencja tureckich oddziałów i okupacja części północnej Cypru, co wywołało kryzys polityczny w stosunkach z Grecją, a także USA i NATO. W odpowiedzi na amerykańskie embargo na dostawy broni Turcja wystąpiła z organizacji wojskowej NATO i przejęła pod kontrolę amerykańskie bazy wojskowe na swym terytorium. Kryzys polityczny powodował częste zmiany rządu i pogłębianie trudności gospodarczych. W latach 1975–1980 miał miejsce brak stabilności politycznej i gospodarczej w Turcji. Nastąpiło nasilenie terroryzmu polityczno-religijnego (w 1979 wprowadzono stan wyjątkowy w kilkunastu prowincjach), powtarzały się kryzysy rządowe. W styczniu 1980 wydano memorandum armii w sprawie przeprowadzenia reform, usprawnienia działań organów rządowych i zaostrzenia walki z terroryzmem, a także podpisano 5-letnie porozumienie z USA dotyczące korzystania z baz na terytorium Turcji. We wrześniu 1980, po zamachu stanu, w wyniku którego został obalony rząd Süleymana Demirela, władzę w Turcji przejęła wojskowa Rada Bezpieczeństwa Narodowego z generałem Kenanem Evrenem pełniącym funkcję prezydenta i przewodniczącego Rady. Celem rządu wojskowego było zwalczenie terroryzmu i uzdrowienie gospodarki tureckiej. Władze wojskowe zawiesiły konstytucję i parlament, ogłosiły w listopadzie 1981 rozwiązanie wszystkich partii politycznych i zawieszenie działalności związków zawodowych. W 1983 na mocy ustawy z maja powstały nowe partie polityczne, a związki zawodowe wznowiły działalność (ustawa z maja 1983 określała tryb postępowania związków zawodowych).

W listopadzie 1983 w wyborach powszechnych zwyciężyła Partia Ojczyźniana (zdobyła 212 na 400 miejsc w parlamencie), jej przywódca, Turgut Özal, został premierem nowego, już cywilnego, rządu.

W latach 1980–1983 powstał program gospodarczo-socjalny, zmierzający do zahamowania recesji ekonomicznej (Turcja otrzymała kredyty z Banku Światowego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego). W 1987 Partia Ojczyźniana ponownie wygrała wybory i zwiększyła liczbę mandatów w parlamencie do 292. Uczestniczyła w rządach koalicyjnych do października 1991, gdy w kolejnych wyborach utraciła większość na rzecz Partii Słusznej Drogi Demirela. Na czele rządu koalicyjnego stanął Demirel, a w 1993 – Tansu Çiller (pierwsza kobieta-premier w Turcji). W latach 80. programy gospodarcze rządów w Turcji zmierzały do zahamowania recesji, po 1991 przyspieszono prywatyzację. Na przełomie lat 80. i 90. wzrosło napięcie w kraju w związku z nasileniem się ataków terrorystycznych ze strony fundamentalistów muzułmańskich, strajkami robotników przemysłu węglowego, stalowego i samochodowego, a w prowincjach południowo-wschodnich – nastąpiło nasilenie walk z ruchem kurdyjskim. W 1990 zostało rozszerzone porozumienie o obronie i współpracy gospodarczej z USA. Turcja zachowała neutralność w konflikcie między Irakiem a Iranem. Po rozpadzie ZSRR Turcja nawiązała stosunki z sześcioma krajami muzułmańskimi w Azji Środkowej. W 1996 w wyborach parlamentarnych największą liczbę głosów zdobyła muzułmańska, fundamentalistyczna Partia Dobrobytu, jej przewodniczący Necmettin Erbakan od czerwca 1996 był premierem. W latach 1999–2002 władzę sprawował ponownie Bülent Ecevit z Demokratycznej Partii Lewicowej. W 2002 po wygranych wyborach rząd sformowała umiarkowanie islamistyczna Partia Sprawiedliwości i Rozwoju premiera Abdullaha Gula