Question

Dlaczego Kościół ogłosił Tomasza More świętym męczennikiem.?

Answer 1

Wiek XIV to czas trudny dla Kościoła i Europy. Wielka schizma zachodnia, a jednocześnie załamanie się gospodarcze i demograficzne na skutek szalejących epidemii powoduje, że to, co było świetnością, staje się marnością. Ludzie, przerażeni widmem śmierci nagłej i nieuchronnej, zaczynają się panicznie baċ śmierci. Niepotrzebnie całe średniowiecze utożsamiane jest z tym mrocznym czasem schyłku i załamania kultury i cywilizacji.



Renesans to początek nowej epoki, nazywanej dziś nowożytnością. To jednocześnie kontynuacja tych nurtów, które dały znaċ o sobie w XII, a zwłaszcza w XIII wieku. Zainteresowanie starożytnością przybiera jednak w okresie renesansu bardziej świecki charakter.



Zastanów się » Jakie wynalazki i przemiany gospodarcze ułatwiły szerzenie się idei renesansu?
» Jakich znacie największych twórców renesansu polskiego?




Warto zdaċ sobie sprawę, że nurt renesansu jest bardzo bliski ówczesnemu Kościołowi. Jednym z wybitniejszych twórców renesansu angielskiego był Tomasz More.




Poszli za Chrystusem Thomas More [czyt.: Tomas Mor, po polsku niekiedy się mówi na niego Tomasz Morus] urodził się w roku 1478 w londyńskiej rodzinie mieszczańskiej. Był bardzo zdolny, dlatego też szybko zdobył wszechstronne wykształcenie: poznał języki i kulturę starożytną (jak to było w zwyczaju w okresie odrodzenia), a także ukończył prawo i stał się wziętym i cenionym adwokatem. W swej książce Utopia opisał wyspę, na której panuje system sprawiedliwości społecznej, gdzie nie ma wojen, ucisku, ludzie są dla siebie dobrzy i nie potrzeba policji. Utopia przyniosła More′owi sławę w całej Europie, stał się cenionym pisarzem epoki odrodzenia.

Thomas More ożenił się z Jane Cult, którą bardzo kochał. Czas małżeństwa z Jane należał do najszczęśliwszych okresów życia More′a. Niestety, po sześciu latach Jane umiera, a Thomas pozostaje z czworgiem dzieci, z których najstarsze ma 5 lat. To właśnie z powodu dzieci, chcąc zapewniċ im wychowanie i opiekę, ożenił się z Alicją Middleton, starszą od siebie o 7 lat, zapobiegliwą wdową, człowiekiem uczciwym, ale zrzędliwym i swarliwym. Jeden ze współczesnych napisał: I żył z nią równie dobrze, jak z Bóg wie z jakiej urody kobietą. Rzadko kiedy mąż, srożąc się i rozkazując, cieszy się takim posłuchem u żony, jak More, działając dobrocią i żartami. Istotnie, Thomas More, i to jest bardzo ważna cecha jego charakteru, był człowiekiem obdarzonym ogromnym poczuciem humoru.

Wydawało się, że szczęście na stałe zawitało do domu More′a. Mieszkał w pięknym majątku podlondyńskim Chelsea [czyt.: czelsi]. Były z nim jego dzieci, które bardzo kochał. Pracował jako sędzia i, co w tamtych czasach należało do rzadkości, był całkowicie nieprzekupny. Kiedy na tron angielski wstąpił król Henryk VIII, postanowił, by Thomas More, postaċ znana już wówczas w całej Europie, został kanclerzem królestwa. Było to najwyższe, po królu, stanowisko państwowe w Anglii. Thomas More wcale nie pragnął tej władzy i zaszczytów. Najchętniej wróciłby do swego Chelsea i prowadził spokojne życie rodzinne. Musiał jednak posłuchaċ rozkazu króla. Okazał się zresztą dobrym i skutecznym urzędnikiem. Sprawy, które zalegały w kancelarii przez wiele lat, zostały szybko załatwione. Nie wolno było już przyjmowaċ łapówek, tego nowy kanclerz pilnował bardzo ściśle.

Król Henryk VIII jednak nie był człowiekiem odpowiedzialnym. Postanowił rozwieśċ się ze swą żoną Katarzyną Aragońską, a poślubiċ jej służącą, Annę Boleyn. Napisał do papieża, aby uznano, że jego małżeństwo z Katarzyną zostało rozwiązane. Nawet Ojciec Święty nie ma takiej władzy, by daċ rozwód, bo przecież sam Chrystus powiedział: Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela. Kiedy król dowiedział się, że rozwodu nie będzie, postanowił zerwaċ z Rzymem i sam siebie ogłosił głową Kościoła Anglii. Wszyscy jego poddani mieli odtąd staċ się anglikanami, choċ dotychczas byli katolikami. Tę decyzję zatwierdził Parlament w postaci tzw. Aktu supremacji. Wówczas Thomas More, nie chcąc zmieniaċ wiary, złożył swój urząd i powrócił do rodzinnego Chelsea. Myślał, że dadzą mu spokój. Ale uchwalono też, że każdy członek Parlamentu (a przecież były kanclerz był dożywotnio mianowany lordem), musi złożyċ przysięgę na wiernośċ Aktowi supremacji i w ten sposób zmieniċ wyznanie. More odmówił, choċ wszyscy inni członkowie Parlamentu (poza jednym biskupem, Johnem Fisherem) złożyli taką przysięgę. W obronie własnego sumienia i wiary był bardzo samotny. Uwięziono go w londyńskim więzieniu Tower. Szantażowano, że jego rodzinie, którą tak kochał, stanie się krzywda. W jednym, z listów więziennych do córki Małgorzaty pisał:



Ufaċ Bogu nie przestanę, chociaż czuję się słaby. A gdybym odczuwał lęk tak wielki, że zdolny mnie powaliċ, to przypomnę sobie, jak św. Piotr za podmuchem wiatru zaczął tonąċ z powodu swojej słabej wiary i będę robił to, co on: zawołam do Chrystusa i poproszę Go o pomoc. I wtedy, ufam, On położy na mnie swoją świętą rękę i na burzliwych morzach nie pozwoli mi utonąċ. Tak, i jeśli dopuści, bym dalej naśladował św. Piotra i zupełnie upadł na ziemię i przysiągł i wyparł się, to jednak potem będę miał nadzieję, że Jego dobroċ spojrzy na mnie czule i litościwie, jak na św. Piotra, i pomoże mi znów powstaċ i wyznaċ prawdę mojego sumienia od nowa i znieśċ tutaj wstyd i szkodę za mój własny błąd.



Thomas More nie musiał się wstydziċ. Nie przysiągł na Akt supremacji, zachował prawdę swojego sumienia, pozostał wierny Kościołowi. Okazał się mężny i w tym męstwie konsekwentny. Skazany na śmierċ, został ścięty na dziedzińcu więzienia Tower. Jest świętym męczennikiem Kościoła katolickiego. Dziś w Chelsea, które jest już dzielnicą Londynu

Answer 2

-zrzekł się na znak protestu urzędu kanclerza
-odmówił też złożenia przysięgi królowi jako zwierzchnikowi religijnemu. Uznano to za zdradę stanu.
-Został ścięty mieczem 6 VII 1535 r., a jego głowa przez miesiąc wisiała na moście nad Tamizą.