Question

czy w książce szekspira pt JAK WAM SIĘ PODOBA występuje motyw zdrady

jeśli tak podaj fragment z utowru z którego aktu i sceny gdzie ten motyw występuje

(prześlij fragment tekstu)

za najszybsza i poprawna dam naj!

Answer 1

Powiedzcie teraz, bracia na wygnaniu,

Czy przywyknieniem życie nasze nie jest

360Nad malowany przepych dworu słodsze,

Lasy mniej groźne niż dwór podejrzliwy?

Tu z Adamowej uczuwamy kary

Tylko pór zmianę: lecz gdy wiatr zimowy

Szczypie nam ciało lodowatym tchnieniem,

365Skostniały cały z uśmiechem powtarzam:

To nie pochlebstwo, szczery to przyjaciel,

Który dobitnie mówi mi, czym jestem.

Przeciwność słodkie wydaje owoce,

Jak jadowita i szpetna ropucha

370Kosztowny klejnot w głowie swojej nosi.

Tu życie wolne od tłumnych zbiegowisk,

W strumieniu księgi, w drzewach ma języki,

Kazania w skałach, a korzyść we wszystkim.

AMIENS

Nie pragnę zmiany. Błogo ci, o książę!

375Gdy możesz gniewy zawziętej fortuny

Tłumaczyć stylem słodkiego pokoju.

KSIĄŻĘ

Pójdziemyż[15] teraz ubić co dziczyzny?

Wyznaję przecie, że serce mnie boli

Gdy cętkowane, biedne te głupiątka,

380Tych państw samotnych pierwsi właściciele,

W granicach własnych pod strzał naszych ostrzem

Okrągłe biodra krwią własną rumienią.

1 PAN

Posępny Jakub ten sam czuje smutek,

Klnie się, że gorsze twoje przywłaszczenie

385Niż brata, który wygnał cię z twej ziemi.

Dziś ja i Amiens zaszliśmy ukradkiem,

Gdzie w cieniu dębu leżał zadumany;

Drzewo nurzało stare swe korzenie

W wodach potoku szumiących śród boru;

390Tam właśnie jeleń samotny, przez strzelca

Ciężko raniony przywlókł biedne ciało

I śmierci czekał; a prawdziwie, książę,

Z bólu tak ciężkie wydawał westchnienia,

Że wzdęta skóra na jego się bokach

395Pękać zdawała; łzy wielkie, okrągłe,

Kropla za kroplą, po niewinnym pysku

Smutnie ściekały; kosmate głupiątko

Mierzone wzrokiem posępnym Jakuba

Stało nad brzegiem i wody potoku

400Łzami zwiększało.

KSIĄŻĘ

A Jakub co na to?

Czy na ten widok nie prawił morałów?

1 PAN

O książę, tysiąc znalazł tam porównań.

Naprzód, gdy krople ciekły w zdrój obfity,

405«Biedny jeleniu — mówił — twój testament

Piszesz jak wszyscy światowi panowie:

Zbyt już bogatym skarb twój przekazujesz».

Potem, gdy widział, że jeleń samotny,

Przez aksamitnych opuszczony braci,

410«Tak bywa zawsze — zawołał — niedola

Rozgania tłumy mnogich przyjacieli[16]».

Nadbiegło stado opasłych jeleni,

Lecz żaden, żaden nie wstrzymał racicy,

Pozdrowić brata: «O — zawołał Jakub —

415O, lećcie kraśni[17], pustyni[18] mieszkańce[19],

To moda dzisiaj; co macie poglądać

Na ubogiego konanie bankruta?»

Tak szczypiącymi wyszydzał słowami

Dwór, miasta, kraje i nasze tu życie.

420Klął się, że wszyscy w lesie tym jesteśmy

Bandą tyranów i przywłaszczycieli,

Gdy siejem trwogę i śmierć wśród dziczyzny

W dziedzinach, które dała jej natura.

KSIĄŻĘ

I zostawiłeś go śród tych rozmyślań?

2 PAN

425Wśród łez i uwag nad biednego zwierza

Ciężkim konaniem.

KSIĄŻĘ

Prowadź mnie do niego;

Lubię go widzieć w takich paroksyzmach,

Bo wtedy pełny głębokich jest myśli.

1 PAN

430Nietrudno, książę, znaleźć nam go będzie.

Wychodzą.

SCENA II

Pokój w pałacu.

Książę Fryderyk, Panowie i Służba.

KSIĄŻĘ FRYDERYK

Jak to być może, by ich nikt nie widział?

To niepodobna albo na mym dworze

Muszą być zdrajcy, spisku uczestnicy.

1 PAN

Nikt jej nie widział, zapewniam cię, książę.

435Dworskie jej damy widziały ją w łóżku,

Nad rankiem łóżko znalazły bez pani.

2 PAN

Parszywy błazen, z którego tak często

śmiałeś się, panie, zniknął także dzisiaj.

Hesperia, dama księżniczki, zeznaje,

440Że podsłuchała, jak córka twa, książę,

I jej kuzynka z zapałem mówiły

O zapaśnika cnotach i przymiotach,

Co barczystego powalił Karola;

Zdaniem jej, młokos zbiegom towarzyszy,

445Gdziekolwiek swoje obróciły kroki.

KSIĄŻĘ FRYDERYK

Posłać do brata, aresztować gacha;

Jeżeli zniknął, brata przyprowadzić,

On mi go znajdzie; zrobić to natychmiast,

Póty nie szczędzić zachodów i pracy,

450Póki szalonych nie schwytamy zbiegów.

 

Wychodzą.

SCENA III

Przed domem Oliwera.

Orlando, Adam, spotykają się.

ORLANDO

Kto tam?

ADAM

Mój panie, młody, dobry panie,

Żywy obrazie starego Rolanda,

455Po co do tego wracasz znowu domu?

Na co masz cnotę? Na co ludzką miłość?

Na co masz dobroć, siłę i odwagę?

Skąd ci myśl przyszła powalić o ziemię

Kościste ciało zapaśnika księcia?

460Wieść twojej chwały zbyt cię wyprzedziła.

Czy nie wiesz, że są ludzie, którym cnota,

Własna ich cnota jest nieprzyjacielem?

I ty należysz do liczby tych ludzi,

Dla ciebie także wszystkie twoje cnoty

465Uświęconymi są tylko zdrajcami.

O, świat przeklęty, gdzie wszystko, co dobre,

Dla posiadacza trucizną jest tylko!

ORLANDO

Co się to znaczy?

ADAM

Od drzwi tych uciekaj,

470Biedny młodzieńcze! Pod dachem tym żyje

Wszystkich przymiotów twoich nieprzyjaciel.

Twój brat — nie, nie brat, syn przecie — nie, nie syn —

Bo nie chcę, nie chcę nazywać go synem

Męża, którego ojcem nazwać chciałem —

475Wie już o wszystkim, słyszał o twej chwale

I chce tej nocy w izbie tej cię spalić;

Jeśli to chybi, inne znajdzie środki,

Jak by cię zgubić, bo go podsłuchałem,

Jak z wspólnikami knuł na ciebie spiski.

480Dom ten dla ciebie na jatki się zmienił:

Strzeż się! Przeklętych nie przestępuj progów!

ORLANDO

Gdzież chcesz, Adamie, bym kroki obrócił?

ADAM

O, wszędzie, wszędzie, byleś tu nie został!

ORLANDO

Czy chcesz, bym poszedł o żebranym chlebie?

485Czy chcesz, bym podłą i zbrodniczą ręką

Rozbijał ludzi na wielkim gościńcu?

Bo co mam zrobić, gdy tego nie zrobię?

A tego nie chcę, cokolwiek mnie czeka;

Lecz wolę raczej smutną paść ofiarą

490Krwi mej wyrodnej i krwawego brata.

ADAM

Nie, nie rób tego. Mam pięćset talarów,

Którem uciułał za twojego ojca;

Myślałem, że to kawał da mi chleba,

Kiedy wiek członki me z siły obedrze,

495Gdy starca ludzie odepchną z pogardą.

Weź je, a starość moją niech pocieszy

Ten, który krukom daje pożywienie,

I wróblich piskląt w gnieździe nie opuszcza!

Oto jest złoto — wszystko ci oddaję.

500A teraz pozwól, bym sługą był twoim.

Mam starca minę, ale jestem czerstwy,

Bo za lat młodych krwi nie przepalałem

Gorących trunków zdradliwą trucizną,

Ni się z bezwstydnym czołem uganiałem

505Za tym, co daje chorobę i niemoc.

Starość też moja jest jak czerstwa zima:

Chłodna, lecz świeża. Weź mnie z sobą, panie,

We wszystkich twoich sprawach i przygodach

Będę ci służył jak młodszy ode mnie.

ORLANDO

510O, dobry starcze! Ty piękny obrazie

Sług starej daty! Gdy sługa pracował

Nie dla zarobku, ale z powinności!

Nie dla dzisiejszych rodziłeś się czasów!

Dziś w pracy każdy wyniesienia szuka,

515A gdy je znajdzie, żegnaj, wierna służbo!

To nie twój zwyczaj. Ale, biedny starcze,

Spróchniałe tylko hodować chcesz drzewo,

Które w nagrodę pracy twej i trudu

Nie wyda nawet ubogiego kwiatka.

520Lecz mniejsza o to, idźmy razem w drogę!

A nim ostatni twój szeląg wydamy,

Może gdzie ciche szczęście napotkamy.

ADAM

Więc w drogę! Wszędzie pójdę z tobą, panie,

Wiernie, uczciwie, póki ducha stanie.

525Od lat siedmnastu służyłem w tym domu,

Z ósmym krzyżykiem rzucam go bez sromu.

Młodemu wolno w drzwi fortuny pukać,

Z ósmym krzyżykiem nie czas szczęścia szukać.

Próśb moich wszystkich fortuna wysłucha,

530Gdy ci niedłużny w Bogu oddam ducha.

Wychodzą.