Rokowania Rokowania to pierwszy etap rozwiązywania sporów zbiorowych. Spór zbiorowy trwa od dnia, w którym organizacja reprezentująca pracowników zwróciła się do pracodawcy z żądaniami, jeśli pracodawca nie uwzględnił wszystkich oczekiwań w terminie określonym w wystąpieniu. W takiej sytuacji pracodawca powinien niezwłocznie podjąć rokowania, aby rozwiązać spór w drodze porozumienia, a także powiadomić o powstaniu sporu zbiorowego Okręgowego Inspektora Pracy. Jeśli strony nie będą mogły uzgodnić wspólnego stanowiska, rokowania kończą się podpisaniem protokołu rozbieżności. Jeśli strona będzie podtrzymywać swoje żądania, spór będzie kontynuowany z udziałem mediatora.
Mediacja
Mediacja to drugi etap rozwiązywania sporów zbiorowych. Jeśli rokowania nie przyniosą porozumienia, strony sporu wspólnie wybierają mediatora. Może nim być osoba z listy mediatorów ustalonej przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej . Jeżeli strony sporu zbiorowego nie porozumieją się w ciągu 5 dni w sprawie wyboru mediatora, dalsze postępowanie jest prowadzone z udziałem mediatora wskazanego, na wniosek jednej ze stron, przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej ze wspomnianej listy. Postępowanie mediacyjne kończy się podpisaniem przez strony porozumienia, a w razie nieosiągnięcia porozumienia - sporządzeniem protokołu rozbieżności ze wskazaniem stanowisk stron. Brak porozumienia w postępowaniu mediacyjnym daje prawo do podjęcia strajku. Strony mogą jednak zdecydować się na poddanie sporu arbitrażowi społecznemu.
rbitraż społeczny
To nieobowiązkowy etap rozwiązywania sporów zbiorowych. W przypadku fiaska rokowań i mediacji, podmiot reprezentujący w sporze interesy pracowników może - nie korzystając z prawa do strajku – zwrócić się do kolegium arbitrażu społecznego. Jeżeli spór dotyczy tylko jednego zakładu pracy, rozpoznaje go kolegium arbitrażu społecznego przy sądzie wojewódzkim, w którym utworzony jest sąd pracy i ubezpieczeń społecznych. Spór wielozakładowy rozpoznaje Kolegium Arbitrażu Społecznego przy Sądzie Najwyższym. Kolegium powoływane jest do rozpoznania określonej sprawy i to tylko w takim zakresie, w jakim była ona przedmiotem postępowania w poprzednich fazach sporu zbiorowego. Orzeczenie wydane w sprawie wiąże strony tylko wtedy, gdy zgodziły się one na to najpóźniej na początku pierwszego posiedzenia.
Ostatecznym środkiem rozwiązania sporu zbiorowego jest strajk. Jednak nie wolno go ogłosić dopóty, dopóki nie zostaną wyczerpane możliwości rozwiązania sporu w rokowaniach i mediacji (ewentualnie arbitrażu). Bez zachowania tych zasad strajk wolno zorganizować tylko wtedy, gdy pracodawca bezprawnie uniemożliwił przeprowadzenie rokowań lub mediacji, a także gdy rozwiązał on stosunek pracy z prowadzącym spór działaczem związkowym.
Mediacja to jeden ze sposobów rozwiązywania sporów, w którym bezstronny mediator pomaga dojść do porozumienia osobom będącym w sytuacji konfliktowej. Celem działania mediatora jest przede wszystkim usprawnienie, a czasami wręcz umożliwienie, przeprowadzenia rzeczowej rozmowy o problemie.
Strony konfliktu najpełniej znają swoje potrzeby i dlatego w mediacji traktowane są jak eksperci od rozwiązań sporu, którego są uczestnikami. W rezultacie to wyłącznie od nich zależy kształt ostatecznego porozumienia. Mediatorzy nie narzucają rozwiązań i nie rozstrzygają sporu. Zaakceptują także brak porozumienia, jeżeli taka będzie wola stron. Mediacja koncentruje się na potrzebach i interesach uczestników konfliktu. Stwarza możliwość wypowiedzenia swoich racji w sposób spokojny i przemyślany, co jest możliwe dzięki obecności osoby pośredniczącej w rozmowie, jaką jest mediator. Decyzja o podjęciu mediacji zależy tylko i wyłącznie od zainteresowanych osób. Podstawową zasadą mediacji jest jej dobrowolność. Każda ze stron, jak również mediator, ma możliwość przerwania mediacji jeżeli nie widzi szans na wypracowanie porozumienia lub gdy nie będzie miała chęci na dalszy udział w mediacji. Arbitaż- Wykorzystywana jest, gdy strony biorące udział w konflikcie nie widzą możliwości wypracowania wspólnego rozwiązania. Cechą charakterystyczną tej metody jest obecność trzeciej strony tzw. arbitra, który narzuca rozwiązanie skłóconym stronom. Arbiter to osoba bezstronna, niezależna od stron konfliktu, ekspert który podaje i narzuca rozwiązanie konfliktowej sytuacji poza udziałem stron. Taką osobą może być radca prawny w zakładach pracy.
dyskusje toczone na wysokim szczeblu, przez przedstawicieli większego grona danych społeczności (lub w skrajnym przypadku państw lub narodów) próbujące nie dopuścić do konfliktu (czasami nawet konfliktu zbrojnego) lub zakończyć trwający już konflikt między jakimiś grupami o skrajnie sprzecznych poglądach lub interesach.
Przy skomplikowanych konfliktach rokowania zwykle są długotrwałe i wymagają kilku tur aby wypracowany kompromis i uzgodnienia mogły zadowolić wszystkie biorące w nich udział strony.
Rokowania Rokowania to pierwszy etap rozwiązywania sporów zbiorowych. Spór zbiorowy trwa od dnia, w którym organizacja reprezentująca pracowników zwróciła się do pracodawcy z żądaniami, jeśli pracodawca nie uwzględnił wszystkich oczekiwań w terminie określonym w wystąpieniu. W takiej sytuacji pracodawca powinien niezwłocznie podjąć rokowania, aby rozwiązać spór w drodze porozumienia, a także powiadomić o powstaniu sporu zbiorowego Okręgowego Inspektora Pracy. Jeśli strony nie będą mogły uzgodnić wspólnego stanowiska, rokowania kończą się podpisaniem protokołu rozbieżności. Jeśli strona będzie podtrzymywać swoje żądania, spór będzie kontynuowany z udziałem mediatora.
Mediacja
Mediacja to drugi etap rozwiązywania sporów zbiorowych. Jeśli rokowania nie przyniosą porozumienia, strony sporu wspólnie wybierają mediatora. Może nim być osoba z listy mediatorów ustalonej przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej . Jeżeli strony sporu
zbiorowego nie porozumieją się w ciągu 5 dni w sprawie wyboru mediatora, dalsze postępowanie jest prowadzone z udziałem mediatora wskazanego, na wniosek jednej ze stron, przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej ze wspomnianej listy. Postępowanie mediacyjne kończy się podpisaniem przez strony porozumienia, a w razie nieosiągnięcia porozumienia -
sporządzeniem protokołu rozbieżności ze wskazaniem stanowisk stron. Brak porozumienia w postępowaniu mediacyjnym daje prawo do podjęcia strajku. Strony mogą jednak zdecydować się na poddanie sporu arbitrażowi społecznemu.
rbitraż społeczny
To nieobowiązkowy etap rozwiązywania sporów zbiorowych. W przypadku fiaska rokowań i mediacji, podmiot reprezentujący w sporze interesy pracowników może - nie korzystając z prawa do strajku – zwrócić się do kolegium arbitrażu społecznego. Jeżeli spór dotyczy tylko jednego zakładu pracy, rozpoznaje go kolegium arbitrażu społecznego przy sądzie wojewódzkim, w którym utworzony jest sąd pracy i ubezpieczeń społecznych. Spór wielozakładowy rozpoznaje Kolegium Arbitrażu Społecznego przy Sądzie Najwyższym. Kolegium powoływane jest do rozpoznania określonej sprawy i to tylko w takim zakresie, w jakim była ona przedmiotem postępowania w poprzednich fazach sporu zbiorowego. Orzeczenie wydane w sprawie wiąże strony tylko wtedy, gdy zgodziły się one na to najpóźniej na początku pierwszego posiedzenia.
Ostatecznym środkiem rozwiązania sporu zbiorowego jest strajk. Jednak nie wolno go ogłosić dopóty, dopóki nie zostaną wyczerpane możliwości rozwiązania sporu w rokowaniach i mediacji (ewentualnie arbitrażu). Bez zachowania tych zasad strajk wolno zorganizować tylko wtedy, gdy pracodawca bezprawnie uniemożliwił przeprowadzenie rokowań lub mediacji, a także gdy rozwiązał on stosunek pracy z prowadzącym spór działaczem związkowym.
Mediacja to jeden ze sposobów rozwiązywania sporów, w którym bezstronny mediator pomaga dojść do porozumienia osobom będącym w sytuacji konfliktowej. Celem działania mediatora jest przede wszystkim usprawnienie, a czasami wręcz umożliwienie, przeprowadzenia rzeczowej rozmowy o problemie.
Strony konfliktu najpełniej znają swoje potrzeby i dlatego w mediacji traktowane są jak eksperci od rozwiązań sporu, którego są uczestnikami. W rezultacie to wyłącznie od nich zależy kształt ostatecznego porozumienia. Mediatorzy nie narzucają rozwiązań i nie rozstrzygają sporu. Zaakceptują także brak porozumienia, jeżeli taka będzie wola stron. Mediacja koncentruje się na potrzebach i interesach uczestników konfliktu. Stwarza możliwość wypowiedzenia swoich racji w sposób spokojny i przemyślany, co jest możliwe dzięki obecności osoby pośredniczącej w rozmowie, jaką jest mediator. Decyzja o podjęciu mediacji zależy tylko i wyłącznie od zainteresowanych osób. Podstawową zasadą mediacji jest jej dobrowolność. Każda ze stron, jak również mediator, ma możliwość przerwania mediacji jeżeli nie widzi szans na wypracowanie porozumienia lub gdy nie będzie miała chęci na dalszy udział w mediacji. Arbitaż- Wykorzystywana jest, gdy strony biorące udział w konflikcie nie widzą możliwości wypracowania wspólnego rozwiązania. Cechą charakterystyczną tej metody jest obecność trzeciej strony tzw. arbitra, który narzuca rozwiązanie skłóconym stronom. Arbiter to osoba bezstronna, niezależna od stron konfliktu, ekspert który podaje i narzuca rozwiązanie konfliktowej sytuacji poza udziałem stron. Taką osobą może być radca prawny w zakładach pracy.dyskusje toczone na wysokim szczeblu, przez przedstawicieli większego grona danych społeczności (lub w skrajnym przypadku państw lub narodów) próbujące nie dopuścić do konfliktu (czasami nawet konfliktu zbrojnego) lub zakończyć trwający już konflikt między jakimiś grupami o skrajnie sprzecznych poglądach lub interesach.
Przy skomplikowanych konfliktach rokowania zwykle są długotrwałe i wymagają kilku tur aby wypracowany kompromis i uzgodnienia mogły zadowolić wszystkie biorące w nich udział strony.