W ciele każdego człowieka znajdują się gruczoły, których zadaniem jest wydzielanie hormonów. Odpowiadają one za prawidłową pracę całego naszego organizmu. Odgrywają one zatem bardzo znaczącą rolę w regulowaniu wielu procesów życiowych. Wszystkie hormony powinny występować w naszym organizmie w ściśle określonej ilości. Ich niedobór albo nadmiar może być dla nas szkodliwy.
Hormony są niczym innym jak substancją chemiczną, która zostaje przez dany gruczoł wydzielona do krwi. W ten sposób dociera ona do wszystkich komórek organizmu. Wśród gruczołów wydzielających hormony należy wymienić przede wszystkim podwzgórze, przysadkę mózgową, nadnercza, tarczycę, jądra oraz jajniki. Jeśli pojawia się nadmierna produkcja hormonów- wówczas mówimy o nadczynności narządu. Z kolei zbyt mała ilość hormonów wskazuje na niedoczynność gruczołu.
Do chorób o podłożu hormonalnym możemy zaliczyć przede wszystkim akromegalię, cukrzycę, gigantyzm, karłowatość przysadkową, klimakterium, niedoczynność/ nadczynność tarczycy, wypadanie włosów, martwicę przysadki, śpiączkę cukrzycową oraz wiele innych schorzeń, których bezpośrednią przyczyną stał się niewłaściwy poziom hormonów.
W ciele każdego człowieka znajdują się gruczoły, których zadaniem jest wydzielanie hormonów. Odpowiadają one za prawidłową pracę całego naszego organizmu. Odgrywają one zatem bardzo znaczącą rolę w regulowaniu wielu procesów życiowych. Wszystkie hormony powinny występować w naszym organizmie w ściśle określonej ilości. Ich niedobór albo nadmiar może być dla nas szkodliwy.
Hormony są niczym innym jak substancją chemiczną, która zostaje przez dany gruczoł wydzielona do krwi. W ten sposób dociera ona do wszystkich komórek organizmu. Wśród gruczołów wydzielających hormony należy wymienić przede wszystkim podwzgórze, przysadkę mózgową, nadnercza, tarczycę, jądra oraz jajniki. Jeśli pojawia się nadmierna produkcja hormonów- wówczas mówimy o nadczynności narządu. Z kolei zbyt mała ilość hormonów wskazuje na niedoczynność gruczołu.
Do chorób o podłożu hormonalnym możemy zaliczyć przede wszystkim akromegalię, cukrzycę, gigantyzm, karłowatość przysadkową, klimakterium, niedoczynność/nadczynność tarczycy, wypadanie włosów, martwicę przysadki, śpiączkę cukrzycową oraz wiele innych schorzeń, których bezpośrednią przyczyną stał się niewłaściwy poziom hormonów.
Objaśnienia chorób hormonalnych:
Akromegalia (łac.acromegalia, ang. acromegaly) – choroba spowodowana nadmiernym wydzielaniem hormonu wzrostu (somatotropiny) przez hormonalnie czynnego gruczolaka komórek kwasochłonnych przedniego płata przysadki mózgowej. Akromegalia występuje u osób dorosłych, u których skończony został proces wzrastania kości, a nasady kości długich uległy mineralizacji i zrośnięciu. U dzieci i młodzieży nadmiar hormonu wzrostu powoduje gigantyzm, odróżniający się od akromegalii nadmiernym wzrostem kości długich.
Cukrzyca – grupa chorób metabolicznych charakteryzująca się hiperglikemią(podwyższonym poziomem cukru we krwi) wynikającą z defektu produkcji lub działaniainsuliny wydzielanej przez komórki beta trzustki[2]. Przewlekła hiperglikemia wiąże się z uszkodzeniem, zaburzeniem czynności i niewydolnością różnych narządów, szczególnie oczu, nerek, nerwów, serca i naczyń krwionośnych. Ze względu na przyczynę i przebieg choroby, można wyróżnić cukrzycę typu 1, typu 2, cukrzycę ciężarnych i inne.
Gigantyzm − ogromne rozmiary ciała na skutek nadmiernego wzrostu całego kośćca i masy tkanek, mocno przekraczającego normy dla danej rasy.
U ludzi, gigantyzm jest chorobą objawiającą się nadmiernym wzrostem ciała (powyżej 97centyla dla danej populacji). Wyróżnia się dwie zasadnicze odmiany gigantyzmu: gigantyzm przysadkowy i gigantyzm eunuchoidalny. Nadmierny wzrost może być też objawem innych chorób, jak: zespół Marfana, zespół Beckwitha i Wiedemanna, zespół Sotosa.
Karłowatość przysadkowa (karłowatość hiposomatotropowa) – choroba endokrynologiczna związana ze zmniejszonym wydzielaniem (lub brakiem) hormonu wzrostu (somatotropiny) oraz niedobór gonadotropin.
Niekiedy może towarzyszyć niedobór innych hormonów wydzielanych przez przedni płat przysadki mózgowej.
Skutkiem choroby jest niedobór wzrostu i hipogonadyzm.
Martwica przysadki
Choroba ta może być również nazywana charłactwem przysadkowych, a jest to przewlekła, wielogruczołowa niedoczynność hormonalna. Powodem choroby jest postępujące niszczenie przedniego płata przysadki przez stan zapalny, a w gorszym przypadku, przez nowotwór. Skutkiem tej choroby jest fakt, że przysadka zaprzestaje produkowania hormonów, które są ważne dla organizmu, a do których zaliczyć można prolaktynę, somatropinę, tyreotropinę, kortykotropinę, folitropinę, jak i również luteotropinę. Z tego właśnie powodu, dochodzić może do zaburzenia innych funkcji gruczołów wydzielania wewnętrznego. Wystarczy wymienić niewydolność gruczołu tarczowego i gonad, a także niewydolność kory nadnerczy.
W ciele każdego człowieka znajdują się gruczoły, których zadaniem jest wydzielanie hormonów. Odpowiadają one za prawidłową pracę całego naszego organizmu. Odgrywają one zatem bardzo znaczącą rolę w regulowaniu wielu procesów życiowych. Wszystkie hormony powinny występować w naszym organizmie w ściśle określonej ilości. Ich niedobór albo nadmiar może być dla nas szkodliwy.
Hormony są niczym innym jak substancją chemiczną, która zostaje przez dany gruczoł wydzielona do krwi. W ten sposób dociera ona do wszystkich komórek organizmu. Wśród gruczołów wydzielających hormony należy wymienić przede wszystkim podwzgórze, przysadkę mózgową, nadnercza, tarczycę, jądra oraz jajniki. Jeśli pojawia się nadmierna produkcja hormonów- wówczas mówimy o nadczynności narządu. Z kolei zbyt mała ilość hormonów wskazuje na niedoczynność gruczołu.
Do chorób o podłożu hormonalnym możemy zaliczyć przede wszystkim akromegalię, cukrzycę, gigantyzm, karłowatość przysadkową, klimakterium, niedoczynność/ nadczynność tarczycy, wypadanie włosów, martwicę przysadki, śpiączkę cukrzycową oraz wiele innych schorzeń, których bezpośrednią przyczyną stał się niewłaściwy poziom hormonów.
Choroby hormonalne:
Akromegalia
Charłactwo przysadkowe
Choroba addisona
Choroba Cushinga
Choroba Glińskiego i Simmondsa
Choroba Gravesa i Basedowa
Choroba Plummera
Cisawica
Cukrzyca
Eunuchoidyzm
Gigantyzm
Hiperaldosteronizm
Hipertyreoza
Hipotyreoza
Karłowatość przysadkowa
Klimakterium
Kretynizm
Łysienie
Martwica przysadki
Matołectwo
Moczówka prosta
Nadczynność gruczołów przytarczycznych
Nadczynność hormonalna jąder
Nadczynność tarczycy
Niedoczynność gruczołów przytarczycznych
Niedoczynność tarczycy
PDP
Przedwczesne dojrzewanie płciowe
Rodzinne przedwczesne dojrzewanie męskie
Śpiączka cukrzycowa
Testotoksykoza
Wole guzkowe nadczynne
Wole proste
Wrodzona niedoczynność tarczycy
Wypadanie włosów
Zapalenie gruczołów Bartholina
Zespół Conna
Zespół Cuschinga
Zespół nadnerczowo-płciowy
W ciele każdego człowieka znajdują się gruczoły, których zadaniem jest wydzielanie hormonów. Odpowiadają one za prawidłową pracę całego naszego organizmu. Odgrywają one zatem bardzo znaczącą rolę w regulowaniu wielu procesów życiowych. Wszystkie hormony powinny występować w naszym organizmie w ściśle określonej ilości. Ich niedobór albo nadmiar może być dla nas szkodliwy.
Hormony są niczym innym jak substancją chemiczną, która zostaje przez dany gruczoł wydzielona do krwi. W ten sposób dociera ona do wszystkich komórek organizmu. Wśród gruczołów wydzielających hormony należy wymienić przede wszystkim podwzgórze, przysadkę mózgową, nadnercza, tarczycę, jądra oraz jajniki. Jeśli pojawia się nadmierna produkcja hormonów- wówczas mówimy o nadczynności narządu. Z kolei zbyt mała ilość hormonów wskazuje na niedoczynność gruczołu.
Do chorób o podłożu hormonalnym możemy zaliczyć przede wszystkim akromegalię, cukrzycę, gigantyzm, karłowatość przysadkową, klimakterium, niedoczynność/nadczynność tarczycy, wypadanie włosów, martwicę przysadki, śpiączkę cukrzycową oraz wiele innych schorzeń, których bezpośrednią przyczyną stał się niewłaściwy poziom hormonów.
Objaśnienia chorób hormonalnych:
Akromegalia (łac. acromegalia, ang. acromegaly) – choroba spowodowana nadmiernym wydzielaniem hormonu wzrostu (somatotropiny) przez hormonalnie czynnego gruczolaka komórek kwasochłonnych przedniego płata przysadki mózgowej. Akromegalia występuje u osób dorosłych, u których skończony został proces wzrastania kości, a nasady kości długich uległy mineralizacji i zrośnięciu. U dzieci i młodzieży nadmiar hormonu wzrostu powoduje gigantyzm, odróżniający się od akromegalii nadmiernym wzrostem kości długich.
Cukrzyca – grupa chorób metabolicznych charakteryzująca się hiperglikemią(podwyższonym poziomem cukru we krwi) wynikającą z defektu produkcji lub działaniainsuliny wydzielanej przez komórki beta trzustki[2]. Przewlekła hiperglikemia wiąże się z uszkodzeniem, zaburzeniem czynności i niewydolnością różnych narządów, szczególnie oczu, nerek, nerwów, serca i naczyń krwionośnych. Ze względu na przyczynę i przebieg choroby, można wyróżnić cukrzycę typu 1, typu 2, cukrzycę ciężarnych i inne.
Gigantyzm − ogromne rozmiary ciała na skutek nadmiernego wzrostu całego kośćca i masy tkanek, mocno przekraczającego normy dla danej rasy.
U ludzi, gigantyzm jest chorobą objawiającą się nadmiernym wzrostem ciała (powyżej 97centyla dla danej populacji). Wyróżnia się dwie zasadnicze odmiany gigantyzmu: gigantyzm przysadkowy i gigantyzm eunuchoidalny. Nadmierny wzrost może być też objawem innych chorób, jak: zespół Marfana, zespół Beckwitha i Wiedemanna, zespół Sotosa.
Karłowatość przysadkowa (karłowatość hiposomatotropowa) – choroba endokrynologiczna związana ze zmniejszonym wydzielaniem (lub brakiem) hormonu wzrostu (somatotropiny) oraz niedobór gonadotropin.
Niekiedy może towarzyszyć niedobór innych hormonów wydzielanych przez przedni płat przysadki mózgowej.
Skutkiem choroby jest niedobór wzrostu i hipogonadyzm.
Martwica przysadki
Choroba ta może być również nazywana charłactwem przysadkowych, a jest to przewlekła, wielogruczołowa niedoczynność hormonalna. Powodem choroby jest postępujące niszczenie przedniego płata przysadki przez stan zapalny, a w gorszym przypadku, przez nowotwór. Skutkiem tej choroby jest fakt, że przysadka zaprzestaje produkowania hormonów, które są ważne dla organizmu, a do których zaliczyć można prolaktynę, somatropinę, tyreotropinę, kortykotropinę, folitropinę, jak i również luteotropinę. Z tego właśnie powodu, dochodzić może do zaburzenia innych funkcji gruczołów wydzielania wewnętrznego. Wystarczy wymienić niewydolność gruczołu tarczowego i gonad, a także niewydolność kory nadnerczy.