Sieci bezprzewodowe są połączeniem grupy komputerów – użytkowników, którzy bezprzewodowo mogą wymieniać dane. Historia sieci bezprzewodowych sięga lat 50’, wtedy właśnie w odpowiedzi na wystrzelenie pierwszego Sputnika przez Rosję (1957 r.) Departament Obrony Stanów Zjednoczonych utworzył organizację o nazwie ARPA (Advanced Research Project Agency), która miała unowocześnić armię amerykańską. Dwanaście lat później organizacja ta opracowała projekt pod nazwą ARPAnet - plan utworzenia wojskowej sieci badawczej, pierwszej na świecie zdecentralizowanej sieci komputerowej. Projektowana sieć miała składać się z dużej liczby komputerów przesyłających pomiędzy sobą dane w tzw. pakietach, czyli niewielkich porcjach, połączenia miały być wyznaczane w sposób dynamiczny, tzn. maszyny A i B powinny umieć nawiązać kontakt dzięki różnym stacjom pośrednim. Sieć ta przewidziana była jako rezerwowa łączność w przypadku wojny nuklearnej i wykorzystywana do połowy lat 70-tych. Zapoczątkowało to wówczas technologię transmisji przez silnie szyfrowanych danych. Początkowo technologia ta wykorzystywana była przez Amerykanów i aliantów w trakcie wojny, jednak w niedługim czasie krąg użytkowników tej sieci bezprzewodowej zaczął się powiększać i grupa pracowników naukowo – badawczych, zainspirowana nią, stworzyła pierwszą sieć radiową przeznaczoną do komunikacji i opartą na transmisji pakietowej. Nazwano ją ALHONET. Stała się ona pierwszą siecią lokalną, w skład, której wchodziło 7 komputerów komunikujących się za pomocą topolo dwukierunkowej gwiazdy. Tak właśnie narodziły się sieci bezprzewodowe. Nabrane przy jej tworzeniu i używaniu doświadczenia stały się podstawą założeń sieci Internet. Dziś w ciągu ostatnich lat, kiedy to sieć LAN dominowała na sieciowym rynku, wrosło zapotrzebowanie na sieć bezprzewodową, gdyż „okablowanie strukturalne” nie zawsze było dobrym rozwiązaniem. Np. trudno było budować kosztowne instalacje na stałe – tylko w obrębie jakiegoś budynku. Często pojawia się też potrzeba przyłączenia do sieci pojedynczych, oddalonych komputerów. Wykonuje się, więc drogie połączenia światłowodowe tylko po to, by na przykład, połączyć z centralą odległy o 200 m magazyn, w którym pracują 2 komputery. Połączenie kablowe unieruchamia także użytkowników komputerów przenośnych (notebooków). Zaś sieci bezprzewodowe opierają się na falach radiowych, dzięki czemu takie rozwiązanie może być wygodnym i efektywnym uzupełnieniem tradycyjnej sieci kablowej.
II. Jak działa sieć bezprzewodowa?
Sieć bezprzewodowa używa fal elektromagnetycznych (radiowych lub podczerwonych) do wysyłania i odbierania danych z jednego punktu dostępowego do drugiego przez medium, jakim jest atmosfera ziemska, minimalizując konieczność połączeń kablowych. Fale radiowe często są traktowane jako radiowy nośnik, ponieważ po prostu pełnią funkcję dostarczania energii do zdalnego odbiornika. Transmitowane dane są nakładane na nośnik radiowy tak, aby mogły być dokładnie wydobyte w punkcie odbioru. Zwykle określa się to modulacją nośnika przez informację przesyłaną. Gdy dane są nakładane (modulowane) do nośnika radiowego, sygnał radiowy zajmuje więcej niż pojedynczą częstotliwość, ponieważ częstotliwość lub (bit rate) modulowanej informacji dodaje się do nośnika. Wiele radiowych nośników może współistnieć w tym samym miejscu o tym samym czasie bez wzajemnej interferencji, jeśli fale radiowe są transmitowane na różnych częstotliwościach. W celu wydobycia danych, odbiornik radiowy dostraja się do jednej częstotliwości i odrzuca wszystkie pozostałe. W typowej konfiguracji podstawowym elementem sieci bezprzewodowej jest urządzenie nadawczo/odbiorcze, zwane punktem dostępowym (ang. access point), łączy się z siecią kablową z użyciem standardowego okablowania (wytwarza wokół siebie "sieć w powietrzu"). Najprościej mówiąc punkt dostępowy odbiera, buforuje i transmituje dane pomiędzy siecią bezprzewodową i siecią kablową. Pojedynczy punkt dostępowy może obsługiwać małą grupę użytkowników i może funkcjonować w zasięgu mniejszym niż od 300 do 10 000 metrów. Punkt dostępowy, (lub antena podłączona do punktu dostępowego) jest zwykle montowana wysoko, lecz może być również instalowana gdziekolwiek, co jest praktyczne tak długo, jak pożądany zasięg jest osiągany.
Punktów dostępowych można rozmieścić tyle, by pokryć siecią większy obszar. Zapewniony jest roaming, czyli podobnie jak w telefonii komórkowej, możliwość płynnego przemieszczania się pomiędzy obszarami pokrywanymi przez sąsiadujące punkty dostępowe. Komputer "widzi" taką sieć jak zwykły Ethernet. Użytkownicy korzystają z sieci bezprzewodowej za pomocą bezprzewodowych kart sieciowych, które występują jako karty PCMCIA w komputerach przenośnych i podręcznych, lub jako karty w komputerach.
Sieci bezprzewodowe są połączeniem grupy komputerów – użytkowników, którzy bezprzewodowo mogą wymieniać dane.
Historia sieci bezprzewodowych sięga lat 50’, wtedy właśnie w odpowiedzi na wystrzelenie pierwszego Sputnika przez Rosję (1957 r.) Departament Obrony Stanów Zjednoczonych utworzył organizację o nazwie ARPA (Advanced Research Project Agency), która miała unowocześnić armię amerykańską. Dwanaście lat później organizacja ta opracowała projekt pod nazwą ARPAnet - plan utworzenia wojskowej sieci badawczej, pierwszej na świecie zdecentralizowanej sieci komputerowej. Projektowana sieć miała składać się z dużej liczby komputerów przesyłających pomiędzy sobą dane w tzw. pakietach, czyli niewielkich porcjach, połączenia miały być wyznaczane w sposób dynamiczny, tzn. maszyny A i B powinny umieć nawiązać kontakt dzięki różnym stacjom pośrednim. Sieć ta przewidziana była jako rezerwowa łączność w przypadku wojny nuklearnej i wykorzystywana do połowy lat 70-tych. Zapoczątkowało to wówczas technologię transmisji przez silnie szyfrowanych danych. Początkowo technologia ta wykorzystywana była przez Amerykanów
i aliantów w trakcie wojny, jednak w niedługim czasie krąg użytkowników tej sieci bezprzewodowej zaczął się powiększać i grupa pracowników naukowo – badawczych, zainspirowana nią, stworzyła pierwszą sieć radiową przeznaczoną do komunikacji i opartą na transmisji pakietowej. Nazwano ją ALHONET. Stała się ona pierwszą siecią lokalną, w skład, której wchodziło 7 komputerów komunikujących się za pomocą topolo dwukierunkowej gwiazdy. Tak właśnie narodziły się sieci bezprzewodowe. Nabrane przy jej tworzeniu i używaniu doświadczenia stały się podstawą założeń sieci Internet.
Dziś w ciągu ostatnich lat, kiedy to sieć LAN dominowała na sieciowym rynku, wrosło zapotrzebowanie na sieć bezprzewodową, gdyż „okablowanie strukturalne” nie zawsze było dobrym rozwiązaniem. Np. trudno było budować kosztowne instalacje na stałe – tylko w obrębie jakiegoś budynku. Często pojawia się też potrzeba przyłączenia do sieci pojedynczych, oddalonych komputerów. Wykonuje się, więc drogie połączenia światłowodowe tylko po to, by na przykład, połączyć z centralą odległy o 200 m magazyn, w którym pracują 2 komputery. Połączenie kablowe unieruchamia także użytkowników komputerów przenośnych (notebooków). Zaś sieci bezprzewodowe opierają się na falach radiowych, dzięki czemu takie rozwiązanie może być wygodnym i efektywnym uzupełnieniem tradycyjnej sieci kablowej.
II. Jak działa sieć bezprzewodowa?
Sieć bezprzewodowa używa fal elektromagnetycznych (radiowych lub podczerwonych) do wysyłania i odbierania danych z jednego punktu dostępowego do drugiego przez medium, jakim jest atmosfera ziemska, minimalizując konieczność połączeń kablowych.
Fale radiowe często są traktowane jako radiowy nośnik, ponieważ po prostu pełnią funkcję dostarczania energii do zdalnego odbiornika. Transmitowane dane są nakładane na nośnik radiowy tak, aby mogły być dokładnie wydobyte w punkcie odbioru. Zwykle określa się to modulacją nośnika przez informację przesyłaną. Gdy dane są nakładane (modulowane) do nośnika radiowego, sygnał radiowy zajmuje więcej niż pojedynczą częstotliwość, ponieważ częstotliwość lub (bit rate) modulowanej informacji dodaje się do nośnika. Wiele radiowych nośników może współistnieć w tym samym miejscu o tym samym czasie bez wzajemnej interferencji, jeśli fale radiowe są transmitowane na różnych częstotliwościach. W celu wydobycia danych, odbiornik radiowy dostraja się do jednej częstotliwości i odrzuca wszystkie pozostałe.
W typowej konfiguracji podstawowym elementem sieci bezprzewodowej jest urządzenie nadawczo/odbiorcze, zwane punktem dostępowym (ang. access point), łączy się z siecią kablową
z użyciem standardowego okablowania (wytwarza wokół siebie "sieć w powietrzu"). Najprościej mówiąc punkt dostępowy odbiera, buforuje i transmituje dane pomiędzy siecią bezprzewodową
i siecią kablową. Pojedynczy punkt dostępowy może obsługiwać małą grupę użytkowników i może funkcjonować w zasięgu mniejszym niż od 300 do 10 000 metrów. Punkt dostępowy, (lub antena podłączona do punktu dostępowego) jest zwykle montowana wysoko, lecz może być również instalowana gdziekolwiek, co jest praktyczne tak długo, jak pożądany zasięg jest osiągany.
Punktów dostępowych można rozmieścić tyle, by pokryć siecią większy obszar. Zapewniony jest roaming, czyli podobnie jak w telefonii komórkowej, możliwość płynnego przemieszczania się pomiędzy obszarami pokrywanymi przez sąsiadujące punkty dostępowe. Komputer "widzi" taką sieć jak zwykły Ethernet. Użytkownicy korzystają z sieci bezprzewodowej za pomocą bezprzewodowych kart sieciowych, które występują jako karty PCMCIA w komputerach przenośnych i podręcznych, lub jako karty w komputerach.
MYSLE OZE DASZ NAJWIĘCEJ