1.Czym zajmuje się Europejska Konwencja Praw Człowieka? 2.Czym zajmuje się Europejski Trybunał Praw Człowieka w Sztrasburgu?
Daję 20 pkt
dorolka
Europejska Konwencja Praw Człowieka, oficjalna nazwa Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, jeden z trzech, obok amerykańskiego i afrykańskiego, regionalnych systemów ochrony praw człowieka zatwierdzony przez Radę Europy 1950 w Rzymie, weszła w życie 1953 (przez Polskę ratyfikowana w 1992). Zawiera 26 praw i wolności, które zostały uzupełnione przez 10 protokołów dodatkowych, ostatni z 1992. Gwarantuje: prawo do życia, wolności i nietykalności osobistej, ochronę korespondencji i mieszkania, wolność sumienia i wyznania, wolność przekonań i publikacji, wolność zgromadzeń i zrzeszeń. Zapewnia prawo do małżeństwa i założenia rodziny. Zatwierdza prawo poszanowania życia prywatnego, rodzinnego oraz prawo poszanowania mienia i nauki. Zapewnia wolność wyborów, swobodę przemieszczania się, prawo opuszczenia swojego kraju (przy zakazie wydalania). Wprowadza zakaz tortur, niewolnictwa, pracy przymusowej i obowiązkowej, zakaz zbiorowego wydalania cudzoziemców. Znosi karę śmierci. W zakresie sądownictwa zapewnia niezawisłość sądów i orzekanie na zasadzie domniemania niewinności. Realizuje zasadę niedziałania prawa wstecz. Gwarantuje prawo do obrony oraz prawo do odwołania się od każdego orzeczenia w sprawie karnej i odszkodowania za niesłuszne skazanie. Sankcjonuje zakaz ponownego sądzenia za to samo przestępstwo. Konwencja dopuszcza możliwość ograniczenia niektórych praw w określonych sytuacjach, zawieszenie praw następuje w wypadku wojny lub innego niebezpieczeństwa zagrażającego egzystencji narodu (art. 15). Nie można natomiast, ani ograniczyć, ani tym bardziej zawiesić praw do: życia, niestosowania tortur i zasady niedziałania prawa wstecz. W celu ochrony praw zawartych w Konwencji powołano instytucję skargi indywidualnej i państwowej. Skargi są składane do Europejskiej Komisji Praw Człowieka, która po nieskutecznym przeprowadzeniu działań mediacyjnych przekazuje je na forum Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu lub przedstawia je Komitetowi Ministrów (głównie organowi politycznemu Rady Europy).
Europejski Trybunał Praw Człowieka, utworzony w 1959 organ Rady Europy, orzekający w sprawach o przestrzeganie przez państwa Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Siedziba Trybunału znajduje się w Strasburgu. Sędziowie Trybunału są powoływani przez Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy. Ratyfikowanie Konwencji przez państwo nie przesądza automatycznie o jurysdykcji Trybunału, uznanie jego kompetencji wymaga złożenia przez państwo specjalnej deklaracji (np. Polska ratyfikowała Konwencję 19 stycznia 1993, a kompetencję Trybunału uznała od maja 1993). Do Trybunału skargi mogły wnosić początkowo tylko państwa, w 1990 rozszerzono to uprawnienie o osoby fizyczne, grupy osób lub organizacje pozarządowe, jeśli wyczerpią drogę sądową przewidzianą przez ustawodawstwo krajowe i zostanie uznana zasadność ich skargi. Do wstępnego decydowania o zasadności skargi pierwotnie powołano Europejską Komisję Praw Człowieka. Procedurę orzekającą uproszczono od stycznia 1998. Na mocy protokołu nr 11 przyjętego w 1994 do Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, ustanowiono Stały Trybunał Praw Człowieka, który zastąpił organy dotychczasowe: Komisję i Trybunał. Nowy Trybunał zachowuje kompetencje wydawania na wniosek Komitetu Ministrów Rady Europy opinii doradczych w kwestiach prawnych dotyczących wykładni Konwencji. Sędziowie (jest ich tylu, ile państw-stron Konwencji), wybrani na 6 lat przez Zgromadzenie Parlamentarne spośród trzech kandydatów wskazanych przez państwo, nie będą mogli jak dotąd łączyć funkcji. Sędziowie są wybierani na 6-letnią kadencję, są niezawiśli i muszą odznaczać się najwyższymi kwalifikacjami zawodowymi. W 1998 wygasła kadencja sędziów dotychczasowego Trybunału, jednak Komisja wciąż prowadzi sprawy, uznane przez nią za dopuszczalne. Wszystkie aktualne są rozpatrywane w zmodyfikowanym trybie.
Zawiera 26 praw i wolności, które zostały uzupełnione przez 10 protokołów dodatkowych, ostatni z 1992. Gwarantuje: prawo do życia, wolności i nietykalności osobistej, ochronę korespondencji i mieszkania, wolność sumienia i wyznania, wolność przekonań i publikacji, wolność zgromadzeń i zrzeszeń. Zapewnia prawo do małżeństwa i założenia rodziny. Zatwierdza prawo poszanowania życia prywatnego, rodzinnego oraz prawo poszanowania mienia i nauki. Zapewnia wolność wyborów, swobodę przemieszczania się, prawo opuszczenia swojego kraju (przy zakazie wydalania). Wprowadza zakaz tortur, niewolnictwa, pracy przymusowej i obowiązkowej, zakaz zbiorowego wydalania cudzoziemców. Znosi karę śmierci.
W zakresie sądownictwa zapewnia niezawisłość sądów i orzekanie na zasadzie domniemania niewinności. Realizuje zasadę niedziałania prawa wstecz. Gwarantuje prawo do obrony oraz prawo do odwołania się od każdego orzeczenia w sprawie karnej i odszkodowania za niesłuszne skazanie. Sankcjonuje zakaz ponownego sądzenia za to samo przestępstwo.
Konwencja dopuszcza możliwość ograniczenia niektórych praw w określonych sytuacjach, zawieszenie praw następuje w wypadku wojny lub innego niebezpieczeństwa zagrażającego egzystencji narodu (art. 15). Nie można natomiast, ani ograniczyć, ani tym bardziej zawiesić praw do: życia, niestosowania tortur i zasady niedziałania prawa wstecz.
W celu ochrony praw zawartych w Konwencji powołano instytucję skargi indywidualnej i państwowej. Skargi są składane do Europejskiej Komisji Praw Człowieka, która po nieskutecznym przeprowadzeniu działań mediacyjnych przekazuje je na forum Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu lub przedstawia je Komitetowi Ministrów (głównie organowi politycznemu Rady Europy).
Europejski Trybunał Praw Człowieka, utworzony w 1959 organ Rady Europy, orzekający w sprawach o przestrzeganie przez państwa Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Siedziba Trybunału znajduje się w Strasburgu. Sędziowie Trybunału są powoływani przez Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy. Ratyfikowanie Konwencji przez państwo nie przesądza automatycznie o jurysdykcji Trybunału, uznanie jego kompetencji wymaga złożenia przez państwo specjalnej deklaracji (np. Polska ratyfikowała Konwencję 19 stycznia 1993, a kompetencję Trybunału uznała od maja 1993).
Do Trybunału skargi mogły wnosić początkowo tylko państwa, w 1990 rozszerzono to uprawnienie o osoby fizyczne, grupy osób lub organizacje pozarządowe, jeśli wyczerpią drogę sądową przewidzianą przez ustawodawstwo krajowe i zostanie uznana zasadność ich skargi. Do wstępnego decydowania o zasadności skargi pierwotnie powołano Europejską Komisję Praw Człowieka. Procedurę orzekającą uproszczono od stycznia 1998. Na mocy protokołu nr 11 przyjętego w 1994 do Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, ustanowiono Stały Trybunał Praw Człowieka, który zastąpił organy dotychczasowe: Komisję i Trybunał. Nowy Trybunał zachowuje kompetencje wydawania na wniosek Komitetu Ministrów Rady Europy opinii doradczych w kwestiach prawnych dotyczących wykładni Konwencji. Sędziowie (jest ich tylu, ile państw-stron Konwencji), wybrani na 6 lat przez Zgromadzenie Parlamentarne spośród trzech kandydatów wskazanych przez państwo, nie będą mogli jak dotąd łączyć funkcji. Sędziowie są wybierani na 6-letnią kadencję, są niezawiśli i muszą odznaczać się najwyższymi kwalifikacjami zawodowymi.
W 1998 wygasła kadencja sędziów dotychczasowego Trybunału, jednak Komisja wciąż prowadzi sprawy, uznane przez nią za dopuszczalne. Wszystkie aktualne są rozpatrywane w zmodyfikowanym trybie.