Question

1. Znajdź najbardziej nieprawdopodobne prawa lub anachroniczne, które obowiązują do dziś.

2. W jakich państwach jest orzekana i wykonywana kara śmierci.

Proszę o szybką odpowiedź i najlepiej do odpowiedzi dodajcie źródło z jakiego kożystaliście, a napewno nie zgłoszę nadużycia.

Z góry wielkie dzięki ;*

Answer 1

Andorze (1990) Angoli (1992) Armenii (2003) Australii (1967)  Austrii (1950) Azerbejdżanie (1998) Belgii (1950)Bułgarii (1998-2002) Chorwacji (1990) Czechach (Czechosłowacja) (1990) Danii (1978) Dominikanie (1966) Ekwadorze (1906) Estonii (1998) Filipinach (2006) Finlandii (1944) Francji (1977)Grecji (1972) Gruzji (1997) Gwinei-Bissau (1993) Haiti (1987) Hiszpanii (1995)Holandii (1982) Hondurasie (1956) Islandii (1928) JamajceKanadzie (1998) Kolumbii (1910) Kostaryce (1877) Lichtensteinie (1987) Luksemburgu (1979) Maurituisie (1995) Mikronezji (1986) Mołdawii (1995) Monako (1962) Mozambiku (1990) Namibii (1990) Nepalu (1997) Niemczech Zachodnich (1949) Nowej Zelandii (1989) Nikaragui (1979) Norwegii (1979) Panamie (1903) Pargwaju (1992) Portugalii (1976) Republice Południowej Afryki (1997) Republice Zielonego Przylądka (1981) Rumunii (1989) San Marino (1865) Seszelach (1993) Słowacji (Czechosłowacji) (1990) Słowenii (1989) Szwecji (1972) Szwajcarii (1992) Timorze Wschodnim (1999) Togo (2009) Turkmenistanie (1999) Tuwalu (1978) Ukrainie (2000) Urugwaju (1907) Watykanie (1969) Wenezueli (1863) Węgrzech (1990) Włoszech (1947) Wyspach Kiribati (1979) Wyspach Marshalla (1986) Wyspach Salomona (1966) Wyspach Świętego Tomasza i Książęcych (1990) Wyspach Vanuatu (1980) Państwa, w których KS jest przewidziana za pewne przestępstwa określone w prawie karnym wojskowym albo popełnione podczas wojny: Argentyna Boliwia Bośnia i Hercegowina Brazylia Cypr Fidżi Kanada Litwa Łotwa Izrael Malta Meksyk Peru Salwador Wielka Brytania Wyspy Cooka W dalszym ciągu około 90 państw na świecie utrzymuje (lub przywrócilo!) karę śmierci w kodeksach, wykonywana jest m.in. w: Afganistanie Algierii Antigua i Barbuda Arabii Saudyjskiej Bahrajnie Bangladeszu Białorusi Belize Beninie Botswanie Burkinie Faso Burundi Chinach komunistycznychChinach narodowych (Tajwan) Chile Czadzie Demokratycznej Republice Konga Dominikanie Erytrei Etiopii Egipcie Gabonie Ghanie Gujanie Gwatemali Gwinei Gwinei Równikowej IndiachIndonezjiIranieIrakuJaponiiJemenieJordanii Jugosławii Kamerunie Katarze Kazachstanie Kenii Kirgistanie Komorach Korei Południowej Korei Północnej Kubie Kuwejcie Laosie Libanie Lesoto Liberii Libii Malawi Malezji Maroko Mauretanii Mongolii Myanmarze (Birma) Nigerii Omanie Palestyńskiej Autonomii PakistanieRosji (moratorium na wykonywanie wprowadzone w 1996 r.) Rwandzie Saint Kitts i Nevis Sierra Leone Singapurze Somalii Sri Lanka (przywrócona w 2004 r.) Sudanie Swazilandzie Syrii Tadżykistanie TajlandiiTajwanie Tanzanii Trynidadzie i Tobago Tunezji Turcji USAUzbekistanieWietnamie Wyspach Bahama Wyspach Barbados Wyspach św. Krzysztofa i Nevis Wyspie św. Łucji Wyspach św. Wincentego i Grenadynach Zambii Zimbabwe Zjednoczonych Emiratach Arabskich

Answer 2

Andorze (1990) Angoli (1992) Armenii (2003) Australii (1967)  Austrii (1950) Azerbejdżanie (1998) Belgii (1950)Bułgarii (1998-2002) Chorwacji (1990) Czechach (Czechosłowacja) (1990) Danii (1978) Dominikanie (1966) Ekwadorze (1906) Estonii (1998) Filipinach (2006) Finlandii (1944) Francji (1977)Grecji (1972) Gruzji (1997) Gwinei-Bissau (1993) Haiti (1987) Hiszpanii (1995)Holandii (1982) Hondurasie (1956) Islandii (1928) JamajceKanadzie (1998) Kolumbii (1910) Kostaryce (1877) Lichtensteinie (1987) Luksemburgu (1979) Maurituisie (1995) Mikronezji (1986) Mołdawii (1995) Monako (1962) Mozambiku (1990) Namibii (1990) Nepalu (1997) Niemczech Zachodnich (1949) Nowej Zelandii (1989) Nikaragui (1979) Norwegii (1979) Panamie (1903) Pargwaju (1992) Portugalii (1976) Republice Południowej Afryki (1997) Republice Zielonego Przylądka (1981) Rumunii (1989) San Marino (1865) Seszelach (1993) Słowacji (Czechosłowacji) (1990) Słowenii (1989) Szwecji (1972) Szwajcarii (1992) Timorze Wschodnim (1999) Togo (2009)

Turkmenistanie (1999) Tuwalu (1978) Ukrainie (2000) Urugwaju (1907) Watykanie (1969) Wenezueli (1863) Węgrzech (1990) Włoszech (1947) Wyspach Kiribati (1979) Wyspach Marshalla (1986) Wyspach Salomona (1966) Wyspach Świętego Tomasza i Książęcych (1990) Wyspach Vanuatu (1980) Państwa, w których KS jest przewidziana za pewne przestępstwa określone w prawie karnym wojskowym albo popełnione podczas wojny: Argentyna Boliwia Bośnia i Hercegowina Brazylia Cypr Fidżi Kanada Litwa Łotwa Izrael Malta Meksyk Peru Salwador Wielka Brytania Wyspy Cooka W dalszym ciągu około 90 państw na świecie utrzymuje (lub przywrócilo!) karę śmierci w kodeksach, wykonywana jest m.in. w: Afganistanie Algierii Antigua i Barbuda Arabii Saudyjskiej Bahrajnie Bangladeszu Białorusi Belize Beninie Botswanie Burkinie Faso Burundi Chinach komunistycznychChinach narodowych (Tajwan) Chile Czadzie Demokratycznej Republice Konga Dominikanie Erytrei Etiopii Egipcie Gabonie Ghanie Gujanie Gwatemali Gwinei Gwinei Równikowej IndiachIndonezjiIranieIrakuJaponiiJemenieJordanii Jugosławii Kamerunie Katarze Kazachstanie Kenii Kirgistanie Komorach Korei Południowej Korei Północnej Kubie Kuwejcie Laosie Libanie Lesoto Liberii Libii Malawi Malezji Maroko Mauretanii Mongolii Myanmarze (Birma) Nigerii Omanie Palestyńskiej Autonomii PakistanieRosji (moratorium na wykonywanie wprowadzone w 1996 r.) Rwandzie Saint Kitts i Nevis Sierra Leone Singapurze Somalii Sri Lanka (przywrócona w 2004 r.) Sudanie Swazilandzie Syrii Tadżykistanie TajlandiiTajwanie Tanzanii Trynidadzie i Tobago Tunezji Turcji USAUzbekistanieWietnamie Wyspach Bahama Wyspach Barbados Wyspach św. Krzysztofa i Nevis Wyspie św. Łucji Wyspach św. Wincentego i Grenadynach Zambii Zimbabwe Zjednoczonych Emiratach Arabskich

http://testowy.minigo.pl/index.php/article/show/id/164 zrodlo pytania 2

``Od daty wejścia w życie ustawy zasadniczej znawcy przedmiotu, w szczególności konstytucjonaliści, zaczęli wskazywać na sprzeczność norm prawa ustanowionego z Konstytucją RP, w tym na regulacje prawne, ograniczające prawa obywatela. Jednym z aktów prawnych, który wymagał istotnych zmian oraz nadal wymaga jest ustawa z 19 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993, ze zm.).

Ustawa, jak wiadomo, normuje m.in. sprawy ewidencji ludności, obowiązku meldunkowego osób, które posiadając obywatelstwo polskie czy też nie, są obowiązane zameldować się. Z mocy cyt. ustawy obowiązek ten jest adresowany do danej osoby, której to zobowiązanie dotyczy, czyli tej która mieszka i w związku z tym powinna zgłosić zameldowanie lub tej która nie mieszka i w związku z tym powinna zgłosić wymeldowanie. Przy czym według art. 9 ust. 2b cyt. ustawy „zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w tym lokalu”. Wobec tego skoro obowiązek zameldowania dotyczy danej osoby to i odpowiedzialność za wykonanie tego obowiązku do niej jest adresowana.

Ale co to jest ten obowiązek meldunkowy, czy najpierw melduje się dana osoba a później na podstawie tego zameldowania ma prawo zamieszkania, czy też odwrotnie. Oto jest pytanie. Zapis tej normy prawa koresponduje bezpośrednio z orzecznictwem, które mówi: „Ewidencja ludności służy wyłącznie zbieraniu informacji w zakresie danych o miejscu zamieszkania i pobytu osób, a więc rejestracji stanu faktycznego, a nie stanu prawnego. Nie jest ona formą kontroli nad legalnością zamieszkania i pobytu. Niedopuszczalne i nieskuteczne jest nadużywanie instytucji zameldowania w celu osiągnięcia rezultatu mieszczącego się w granicach innej ustawy, której przedmiotem jest uprawnienie do zajmowanego lokalu”. Zacytowane orzeczenie pochodzi z wyroku NSA z 3 czerwca 2003 r. sygn. SA/Bd 1242/03, ale takie podejście do spełnienia obowiązku meldunkowego odnajdziemy również w innych orzeczeniach sądów administracyjnych, wskazujących na niedopuszczalność rozszerzającej wykładni przepisów ewidencji ludności. Oznacza to, że obowiązek osoby przebywającej w danym miejscu z zamiarem przebywania (stałego lub czasowego) wywołuje dla tej osoby jedynie rygor w zakresie obowiązku rejestracji wynikającego z normy art. 56 ww. ustawy, według którego: „Wykroczenia przeciwko obowiązkowi meldunkowemu podlegają ustawie z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 114, ze zm.)”. Z kolei Kodeks wykroczeń normujący sprawy odpowiedzialności za wykroczenia, w tym m.in. przeciwko obowiązkowi ewidencji, stanowi w art. 147 § 1: „Kto nie dopełnia ciążącego na nim obowiązku meldunkowego, podlega karze ograniczenia wolności, grzywny albo karze nagany”.

Nie będziemy w tym miejscu dyskutować nad konstytucyjnością obowiązku meldunkowego osób przebywających z zamiarem stałego lub czasowego przebywania, zostawiając to konstytucjonalistom, w związku z normą art. 31 Konstytucji. Przypomnijmy jednak, że nie tak dawno w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 27 maja 2002 r. sygn. K 20/01, który orzekł niezgodność z Konstytucją art. 9 ust. 2 cyt. ustawy, wymieniony przepis został uchylony.

Niestety nie było wniosków o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją RP innych norm ww. ustawy, a w związku z tym nie było też orzeczeń w tej sprawie. Przypomnijmy jednak, kto według cyt. ustawy ma strzec dopełnienia tego obowiązku meldunkowego przez osobę zobowiązaną.