Maksymilian urodził się 8 stycznia 1894r. w Zduńskiej Woli koło łodzi. Jego rodzice to Juliusz Kolbe i Marzanna Dąbrowska. Ochrzczony został w dniu narodzin w parafii pod wezwaniem Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Miał dwoje rodzeństwa. Starszego brata Franciszka i młodszego Józefa.
W wieku lat 12 ukazała mu się Najświętsza Maryja Panna trzymająca w rękach dwie korony: czerwoną (męczeństwo) i białą (czystość). Zapytała go czy je chce? On odpowiedział, że tak. Było to w kościele parafialnym w Pabianicach Pabianicach 1906 roku. Rajmund ze swoim starszym bratem postanowili wstąpić do zakonu, więc musieli się przedrzeć przez granice z zaboru rosyjskiego do austriackiego do Lwowa, gdzie wstąpili do małego seminarium franciszkanów konwentualnych. Trzy lata potem to samo zrobił jego młodszy brat.
Lwów przypomniał Maksymilianowi jak to dawniej król Polski Jan Kazimierz ogłosił Maryję Królową Polski i złożył na jej ręce ślubowanie (1656r). On także postanowił przed tym samym obrazem poświęcić się Maryi
Był zdolny, dlatego wysłano go na studia do Rzymu, gdzie zamieszkał. Studia Filozoficzne i teologiczne ukończył doktoratem. 1 Listopad 1914 roku Kolbe złożył profesja uroczystą, na której to dodał sobie imię Maria. 28 Kwietnia 1918r. otrzymał święcenia kapłańskie. Kiedy w 1919r. wracał do polski ciesząc się z tego, że jest ona wolna postanowił się postarać, aby była ona królestwem Niepokalanej. Zaczął werbować ochotników. W 1922r. zaczął wydawać „Rycerza Niepokalanej”.
W obawie o to, że zadłuży klasztor przeniesiono go do Grodna. Gdzie zaraz założył drukarnię. W 1927 roku „Rycerz Niepokalanej” wychodził w nakładzie 70 000 egzemplarzy, liczba milicji Niepokalanej wzrosła do 126 000 członków. W 1927r. założył tu Niepokalanów. W 1939r., gdy wybuchła II wojna światowa klasztor w Niepokalanowie liczył: 13 ojców, 18 kleryków nowicjuszów, 527 braci profesorów, 82 kandydatów na braci i 122 chłopców w małym seminarium. Nakład „Rycerza Niepokalanej” doszedł do 750 000 egzemplarzy.
Od 1938r. Niepokalanów posiadał własną radiostacje, lecz niestety prasa „wolno myślna” robiła wszystko by ją ośmieszyć. Czerwona korona męczeństwa była już bliska. Wybuchła wojna, a wraz z nią okupacja. 19 września Niemcy przystąpili do likwidacji Niepokalanowa. Kolbe i pozostali Bracia zostali aresztowani i umieszczeni w obozie w Amtlitz (między 24 września, a 8 listopada). Stąd wywieziono ich do Ostaszewa.
8 Grudnia nastąpiło zwolnienie z obozu. Kolbe natychmiast powrócił do Niepokalanowa. Tutaj właśnie zajął się przygotowywaniem 3000 miejsc dla wysiedlonych z Pomorskiego. Zorganizował nieustanną adoracje Najświętszego Sakramentu, otworzył warsztaty naprawy rowerów, zegarków, wystawił kuźnie i blacharnie, dział sanitarny. 17 Lutego 1941r. gestapo zabrało go na Pawiak do Warszawy, potem został przewieziony do Oświęcimia.
Dowodem na jego poświęcenie dla innych było zdarzenie, w którym gdy ktoś uciekł z obozu, wściekły komendant skazał na śmierć głodową, co dziesiątą osobę z szeregu, gdy jeden z nich powiedział, że ma żonę i dzieci, Kolbe wystąpił z szeregu i spytał czy może iść za niego. Gdy po 2 tygodniach nie zmarł, dobito go zastrzykiem fenolu. Zmarł w wieku lat 47.
17 października 1971r. papież Paweł VI dokonał beatyfikacji Maksymiliana Marii Kolbe, a 10 października 1982r. Jan Paweł II dokonał jego kanonizacji.
Moim zdaniem był on człowiekiem umiejącym się przeciwstawić złu, mądrym, umiejący pomóc komuś, a nawet za niego zginąć, po prostu był bohaterem.
Święty Maksymilian Maria Kolbe, właściwie Rajmund Kolbe (ur. 8 stycznia 1894 w Zduńskiej Woli, zm. 14 sierpnia 1941 w obozie koncentracyjnym Auschwitz) – polski franciszkanin konwentualny, święty kościoła katolickiego. Życiorys Dzieciństwo 18 stycznia 1894 został ochrzczony w kościele Wniebowzięcia NMP w Zduńskiej Woli. Z powodu ciężkiej sytuacji finansowej, rodzina Kolbów przeniosła się wkrótce do Łodzi. W 1897 r. przeprowadzili się do Pabianic. Tam rodzice Kolbego znaleźli pracę – ojciec pracował w fabryce, matka prowadziła sklep, potem była położną. W 1906 r. w kościele św. Mateusza w Pabianicach, według jego relacji, Rajmundowi ukazała się Najświętsza Maryja Panna, trzymająca w ręce białą i czerwoną koronę. Zapytała go, którą chce, dając do zrozumienia, że czerwona oznacza męczeństwo, a biała czystość. Życie zakonne W 1907 r. Rajmund Kolbe rozpoczął naukę w małym seminarium franciszkanów we Lwowie, w 1910 rozpoczął nowicjat w zakonie franciszkanów, przyjmując imię Maksymilian. Śluby wieczyste złożył 1 grudnia 1914 r., przyjmując imię Maria. W 1912 r. rozpoczął studia w Krakowie, kilka miesięcy później został wysłany do Międzynarodowego Kolegium Serafickiego w Rzymie. Uzyskał doktorat z filozofii na uniwersytecie Gregorianum w 1915 r., a z teologii w 1919 r. na wydziale ojców franciszkanów, jednak interesował się także matematyką i fizyką – w roku 1915 w urzędzie patentowym złożył szkic "Eteroplanu", aparatu umożliwiającego podróż w kosmos – był to projekt pojazdu międzyplanetarnego, opartego na zasadzie trójczłonowej rakiety nośnej. 28 kwietnia 1918 przyjął święcenia kapłańskie. W 1919 r. wrócił do Polski i podjął wykłady. Działalność wydawnicza Przebywając w Rzymie założył wraz z kolegami w 1917 r. stowarzyszenie osób świeckich Rycerstwo Niepokalanej (Militia Immaculatae), zajmujących się apostolstwem pod znakiem Maryi. Aby realizować cele stowarzyszenia i utrzymywać kontakt z jego członkami od stycznia 1922 r. wydawał w Krakowie miesięcznik "Rycerz Niepokalanej". Pod koniec tegoż roku przeniesiony do Grodna, zorganizował tam wydawnictwo; miesięcznikowi natomiast nadał charakter pisma katechetycznego dla masowego czytelnika (w 1938 r. osiągnie nakład 1 mln. egzemplarzy). W 1927 r. założył pod Warszawą klasztor Niepokalanów, na gruncie podarowanym przez księcia Druckiego-Lubeckiego. Wydawał tam pisma "Rycerz Niepokalanej", a od 1935 r. popularny "Mały Dziennik". Oba pisma poruszały nie tylko tematy religijne, ale także społeczne, polityczne i kulturalne z punktu widzenia katolickiego, ale także bliskiego pozycji ówczesnej endecji. Kontrowersje wówczas i później budziły umieszczane w tych pismach teksty publicystyczne dotyczące kwestii żydowskiej, które spowodowały oskarżenia ich wydawcy o antysemityzm, np publikacje nawołujące do przesiedlenia 70.000 Żydów na Madagaskar.
Maksymilian urodził się 8 stycznia 1894r. w Zduńskiej Woli koło łodzi. Jego rodzice to Juliusz Kolbe i Marzanna Dąbrowska. Ochrzczony został w dniu narodzin w parafii pod wezwaniem Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Miał dwoje rodzeństwa. Starszego brata Franciszka i młodszego Józefa.
W wieku lat 12 ukazała mu się Najświętsza Maryja Panna trzymająca w rękach dwie korony: czerwoną (męczeństwo) i białą (czystość). Zapytała go czy je chce? On odpowiedział, że tak. Było to w kościele parafialnym w Pabianicach Pabianicach 1906 roku. Rajmund ze swoim starszym bratem postanowili wstąpić do zakonu, więc musieli się przedrzeć przez granice z zaboru rosyjskiego do austriackiego do Lwowa, gdzie wstąpili do małego seminarium franciszkanów konwentualnych. Trzy lata potem to samo zrobił jego młodszy brat.
Lwów przypomniał Maksymilianowi jak to dawniej król Polski Jan Kazimierz ogłosił Maryję Królową Polski i złożył na jej ręce ślubowanie (1656r). On także postanowił przed tym samym obrazem poświęcić się Maryi
Był zdolny, dlatego wysłano go na studia do Rzymu, gdzie zamieszkał. Studia Filozoficzne i teologiczne ukończył doktoratem. 1 Listopad 1914 roku Kolbe złożył profesja uroczystą, na której to dodał sobie imię Maria. 28 Kwietnia 1918r. otrzymał święcenia kapłańskie. Kiedy w 1919r. wracał do polski ciesząc się z tego, że jest ona wolna postanowił się postarać, aby była ona królestwem Niepokalanej. Zaczął werbować ochotników. W 1922r. zaczął wydawać „Rycerza Niepokalanej”.
W obawie o to, że zadłuży klasztor przeniesiono go do Grodna. Gdzie zaraz założył drukarnię. W 1927 roku „Rycerz Niepokalanej” wychodził w nakładzie 70 000 egzemplarzy, liczba milicji Niepokalanej wzrosła do 126 000 członków. W 1927r. założył tu Niepokalanów. W 1939r., gdy wybuchła II wojna światowa klasztor w Niepokalanowie liczył: 13 ojców, 18 kleryków nowicjuszów, 527 braci profesorów, 82 kandydatów na braci i 122 chłopców w małym seminarium. Nakład „Rycerza Niepokalanej” doszedł do 750 000 egzemplarzy.
Od 1938r. Niepokalanów posiadał własną radiostacje, lecz niestety prasa „wolno myślna” robiła wszystko by ją ośmieszyć. Czerwona korona męczeństwa była już bliska. Wybuchła wojna, a wraz z nią okupacja. 19 września Niemcy przystąpili do likwidacji Niepokalanowa. Kolbe i pozostali Bracia zostali aresztowani i umieszczeni w obozie w Amtlitz (między 24 września, a 8 listopada). Stąd wywieziono ich do Ostaszewa.
8 Grudnia nastąpiło zwolnienie z obozu. Kolbe natychmiast powrócił do Niepokalanowa. Tutaj właśnie zajął się przygotowywaniem 3000 miejsc dla wysiedlonych z Pomorskiego. Zorganizował nieustanną adoracje Najświętszego Sakramentu, otworzył warsztaty naprawy rowerów, zegarków, wystawił kuźnie i blacharnie, dział sanitarny. 17 Lutego 1941r. gestapo zabrało go na Pawiak do Warszawy, potem został przewieziony do Oświęcimia.
Dowodem na jego poświęcenie dla innych było zdarzenie, w którym gdy ktoś uciekł z obozu, wściekły komendant skazał na śmierć głodową, co dziesiątą osobę z szeregu, gdy jeden z nich powiedział, że ma żonę i dzieci, Kolbe wystąpił z szeregu i spytał czy może iść za niego. Gdy po 2 tygodniach nie zmarł, dobito go zastrzykiem fenolu. Zmarł w wieku lat 47.
17 października 1971r. papież Paweł VI dokonał beatyfikacji Maksymiliana Marii Kolbe, a 10 października 1982r. Jan Paweł II dokonał jego kanonizacji.
Moim zdaniem był on człowiekiem umiejącym się przeciwstawić złu, mądrym, umiejący pomóc komuś, a nawet za niego zginąć, po prostu był bohaterem.
Święty Maksymilian Maria Kolbe, właściwie Rajmund Kolbe (ur. 8 stycznia 1894 w Zduńskiej Woli, zm. 14 sierpnia 1941 w obozie koncentracyjnym Auschwitz) – polski franciszkanin konwentualny, święty kościoła katolickiego.
Życiorys
Dzieciństwo
18 stycznia 1894 został ochrzczony w kościele Wniebowzięcia NMP w Zduńskiej Woli. Z powodu ciężkiej sytuacji finansowej, rodzina Kolbów przeniosła się wkrótce do Łodzi. W 1897 r. przeprowadzili się do Pabianic. Tam rodzice Kolbego znaleźli pracę – ojciec pracował w fabryce, matka prowadziła sklep, potem była położną.
W 1906 r. w kościele św. Mateusza w Pabianicach, według jego relacji, Rajmundowi ukazała się Najświętsza Maryja Panna, trzymająca w ręce białą i czerwoną koronę. Zapytała go, którą chce, dając do zrozumienia, że czerwona oznacza męczeństwo, a biała czystość.
Życie zakonne
W 1907 r. Rajmund Kolbe rozpoczął naukę w małym seminarium franciszkanów we Lwowie, w 1910 rozpoczął nowicjat w zakonie franciszkanów, przyjmując imię Maksymilian. Śluby wieczyste złożył 1 grudnia 1914 r., przyjmując imię Maria. W 1912 r. rozpoczął studia w Krakowie, kilka miesięcy później został wysłany do Międzynarodowego Kolegium Serafickiego w Rzymie. Uzyskał doktorat z filozofii na uniwersytecie Gregorianum w 1915 r., a z teologii w 1919 r. na wydziale ojców franciszkanów, jednak interesował się także matematyką i fizyką – w roku 1915 w urzędzie patentowym złożył szkic "Eteroplanu", aparatu umożliwiającego podróż w kosmos – był to projekt pojazdu międzyplanetarnego, opartego na zasadzie trójczłonowej rakiety nośnej. 28 kwietnia 1918 przyjął święcenia kapłańskie. W 1919 r. wrócił do Polski i podjął wykłady.
Działalność wydawnicza
Przebywając w Rzymie założył wraz z kolegami w 1917 r. stowarzyszenie osób świeckich Rycerstwo Niepokalanej (Militia Immaculatae), zajmujących się apostolstwem pod znakiem Maryi. Aby realizować cele stowarzyszenia i utrzymywać kontakt z jego członkami od stycznia 1922 r. wydawał w Krakowie miesięcznik "Rycerz Niepokalanej". Pod koniec tegoż roku przeniesiony do Grodna, zorganizował tam wydawnictwo; miesięcznikowi natomiast nadał charakter pisma katechetycznego dla masowego czytelnika (w 1938 r. osiągnie nakład 1 mln. egzemplarzy).
W 1927 r. założył pod Warszawą klasztor Niepokalanów, na gruncie podarowanym przez księcia Druckiego-Lubeckiego. Wydawał tam pisma "Rycerz Niepokalanej", a od 1935 r. popularny "Mały Dziennik". Oba pisma poruszały nie tylko tematy religijne, ale także społeczne, polityczne i kulturalne z punktu widzenia katolickiego, ale także bliskiego pozycji ówczesnej endecji. Kontrowersje wówczas i później budziły umieszczane w tych pismach teksty publicystyczne dotyczące kwestii żydowskiej, które spowodowały oskarżenia ich wydawcy o antysemityzm, np publikacje nawołujące do przesiedlenia 70.000 Żydów na Madagaskar.